Categorie: Amerika 2015

Vandaag is onze laatste dag hier in Amerika. De wekker ging al om 06.00 uur om stressloos de ochtend door te komen. We moeten namelijk voor 10.00 uur de auto ingeleverd hebben bij Alamo in de buurt van de luchthaven in SF. Hup de laatste check door de koffers. Kijken of ze te zwaar zijn of niet. Tas en minikoffertje inpakken. Snel nog even ontbijten en daarna naar de auto om deze in te laden. Gisteren hadden we alvast alle troep uit de auto gehaald. Alles staat in de auto. Nog even uitchecken en om 08.45 uur reden we weg. Google gaf aan dat het maar een halfuurtje rijden is, maar hier in SF staat het altijd en overal vast. Zo kwamen we dus ook in de file te staan. We waren bijna bij Alamo, maar moesten nog gaan tanken. We konden geen pompstation vinden in de buurt of we moesten 4 mijl terugrijden. Daar hadden we geen zin en tijd voor. Dan de auto maar met een lege tank inleveren en extra betalen.

Iets voor 10 uur reden we de parkeergarage in van Alamo. Je moest daar je auto afgeven bij mensen. Het was onze laatste rit in de Jeep en namen maar even snel afscheid. Wat een toffe auto was jij en wat gaan we jou missen in Nederland!! Steven stond een medewerker te woord en vertelde over de schade aan de voorkant. De medewerker wilde alles weten van waar het allemaal gebeurd is. We hebben verder niks gezegd over de schade aan de achterkant, haha. De medewerker vertelde dat we goed verzekerd zijn en dat we waarschijnlijk niet meer gebeld worden. Totaal hebben we 2603 mijl door Amerika gereden. Omgerekend is dat 4200 kilometer. De medewerker stond er even van te kijken.

Hierna zijn we de BART shuttle service trein ingestapt naar de luchthaven van SF. We stapten bij terminal 1 uit. We zagen op de borden nergens iets staan over onze vlucht, dan maar even navragen. De vrouw vertelde ons dat we bij terminal I moeten zijn. Ze vertelde dat veel mensen deze fout maken en de I voor een 1 aanzien. We moesten dus een stukje teruglopen. We hadden geen haast, want ons vliegtuig ging toch pas om 13.50 uur weg.

We hebben het gevonden en de rij om je koffers af te geven ook. Er stonden al aardig wat mensen in de rij voor onze vlucht. Best vroeg eigenlijk. Toen we vooraan in de rij stonden, kwam een vrouw naar ons toe. We moesten met haar meelopen. Nee he, dacht ik. Ik zal er natuurlijk wel weer uitgepikt worden voor een controle ofzo. Gelukkig had deze vrouw aan de andere kant een balie geopend, waardoor we bij haar de koffers kunnen afgeven. Pfioee, gelukkig. We waren vergeten in te checken, dus dat deed ze ook maar even voor ons. De koffers waren prima, alleen het minikoffertje (als handbagage) woog wat te zwaar. Ze zei hier gelukkig niets over. Later zagen we dat ze wel strenger was tegen andere mensen die iets over het gewicht zaten met de handbagage, hihi. We liepen alvast door naar de juiste gate. Onderweg kwam je niet veel eettentjes tegen. Toch maar ergens even een gemixt bakje fruit, een croissant en water gehaald. Honger had ik wel. Steven niet vanwege zijn pilletjes. Hierna moesten we nog iets van een uur wachten om te mogen boarden om 13.10 uur.

Dat boarden werd iedere keer uitgesteld met 10 minuten. We werden er gek van. Uiteindelijk mochten we dan het vliegtuig in. Ja, het moet toch een keer gebeuren. We zaten ergens achterin, waardoor we als één van de eersten aan boord mochten. Op de gehandicapten, ouderen en ouders met kinderen na. Zij kregen voorrang. We stegen 20 minuten later dan gepland op. Zo rond 14.10 uur Amerikaanse tijd he. Het opstijgen was wat spannend. De motoren hoorden je eerst heel hard en opeens hoorde je ze niet meer. er viel iets uit. Steven en ik keken elkaar al aan van wat er aan de hand kan zijn. Dus van schuin omhoog, ging het vliegtuig recht. Terwijl deze dus nog niet op de goede hoogte zat. Uiteindelijk is het goed gekomen en begon de herrie weer. We gingen weer schuin omhoog, zoals het hoort. Onderweg zagen we nog flinke bosbranden en zelfs een vliegtuig wat naast ons vloog.

Qua beenruimte zaten we wat krap. We hadden asociale mensen voor ons zitten, die de stoelen op het verste standje naar achteren deden. Niet bepaald fijn voor Steven. Ook begonnen ze in het begin meteen chips en chocola te vreten. Ik werd een beetje misselijk van die geur. Achter ons zat een moeder samen met een meisje van 2 jaar. Dit meisje had het niet zo naar haar zin en zat de hele tijd te schreeuwen en te janken. Fijn! Pas aan het eind van de vlucht hield ze op en viel ze in slaap. We zaten ook in een nachtvlucht, dus je moest verplicht al die luikjes bij de ramen dichtdoen. Wel jammer, want ik kijk graag naar buiten.

De aso’s voor ons probeerden te slapen. We werden ze een beetje zat. Zo duwde ik soms even tegen de stoel aan en als Steven moest plassen gaf die een paar schoppen ‘per ongeluk’ tegen de stoel voor hem. Geïrriteerd keek die jongen dan om. Later deed ik toch maar het luikje omhoog en zag de zon opkomen. Een mooi gezicht, waar ik een beetje emotioneel van werd. Ik was dankbaar dat ik dit mocht zien, de reis mee mocht maken en dat ik überhaupt nog leef. Tegenwoordig weet je het niet meer met al die gestoorde mensen op de wereld.

Iets na 09.00 uur ’s ochtends Nederlandse tijd op 13-08-2015 kwamen we aan op Schiphol. Yes we zijn niet neergestort!! Mijn ouders stonden ons lief op te wachten. Ik was blij ze weer te zien na 3,5 week. Beetje heimwee heb ik altijd wel.

Ter afsluiting blikken we nog even terug op de reis. Het valt ons op dat we niet zoveel gekocht hebben daar als souvenir. Steven heeft een bananenhanger gekocht en ik een pet met de letter A van Arizona Wild Cats daarin en mascara. Make-up is in Amerika stukken goedkoper! Verder hebben we nog steentjes meegenomen als aandenken van de verschillende plekken waar we geweest zijn. Dat mag eigenlijk niet, maar goed. We hebben een steentje uit de Grand Canyon, Sequoia NP en uit het leefgebied van de Navajo’s (Native Americans) meegenomen.

Steven vond de Grand Canyon het hoogtepunt van de reis. Hij zegt hier het volgende over: “Door het natuurgeweld wat hier heeft plaatsgevonden is een prachtig landschap ontstaan. Wij hebben de Grand Canyon vanuit bijna elke hoek gezien. Zeker het vliegen over de Grand Canyon was prachtig. De kleuren, de diversiteit en de steile afgronden maken dit werkelijk tot een adembenemend nationaal park. Ook de zonsopkomst en zonsondergang zijn een overweldigende ervaring voor mij geweest. Het was het mooiste wat ik ooit heb gezien in mijn leven.”

Rianne vond het ontmoeten van de Native Americans bij de Antelope Canyon haar hoogtepunt. Zij zegt hier het volgende over: “Vooraf had ik nooit gedacht, dat dit een hoogtepunt zou worden voor mij. Eerst had ik het niet zo op ‘indianen’. Ik wist niet of ik ze nou aardig moest vinden of juist bang voor ze moest zijn. Na deze reis heb ik respect voor ze gekregen en betreur het zeer hoeveel er van hun afgenomen wordt. We hebben een geweldige rondleiding gekregen door de bijzondere Antelope Canyon. Iets wat mij nog heel lang bij zal blijven.”

Helaas is dit het eind van onze blog. We hebben West USA op haar mooist mogen zien, maar ook van haar mindere kant. Deze reis was voor ons erg bijzonder. We willen jou als lezer bedanken voor het lezen van onze ervaringen tijdens de reis. Wij zien deze blog als een soort dagboek, waarbij we nu toch echt het boek dicht gaan doen.

Liefs,

Steven en Rianne

Vandaag gaan we SF een beetje verder ontdekken. We ontbijten weer lekker bij Andersen Bakery. Heerlijk die almond croissants. Ik (Steven) ga dat wel missen als we hier weg zijn. Rianne nam weer een Saffron Raisin Twist. We hadden uitgezocht hoe we bij de Painted Ladies moesten komen. Voor het eerst zaten we in de trolleybus in SF. Ik vind het wel grappig dat achterop de bus staat Zero Emission terwijl om die stroom op te wekken waarschijnlijk wel CO2 is uitgestoten. De buschauffeur vertelde welke halte we moesten hebben. We liepen naar de Painted Ladies. Het weer hier is zo irritant. Dan is het koud dan schijnt de zon, je wordt er gek van. Rianne schoot wat foto’s en ik zat in de zon. Dat vond ik niet relaxed omdat ik al behoorlijk verbrand was van gisteren. Dus ik had er geen zin in.

Op de plattegrond leek het of je makkelijk van de Painted Ladies naar het Golden Gate Park kon lopen. Rianne wilde graag nog even naar Haight street toe lopen. Dit is de hippiebuurt in SF. Er was weinig hippie over van deze buurt.

Ik had geen zin om daar echt te lopen. Dus we dachten vanaf Haight street we lopen wel naar het Golden Gate Park. Er kwam toevallig net een bus aanrijden. Ik vroeg aan de buschauffeur of hij naar het Golden Gate Park ging. Hij wilde daar niet op antwoorden of hij was gewoon doofstom ofzo, maar ik kreeg geen antwoord op mijn vraag. Wij besloten de bus niet te pakken.

Daarna even op de kaart gekeken en we zagen dat die bus wel gewoon stopte bij het Golden Gate Park. Ik begrijp gewoon niet waarom die buschauffeur niet gewoon zei: “Yes”. Zo moeilijk zou dat niet geweest zijn. Enfin toen we in de volgende bus zaten bleek het minstens nog 2 a 3 kilometer lopen te zijn geweest. Met de heuvelachtige straten in SF was dat zeker geen pleziertje geweest. Wij stapten een halte te laat uit en liepen terug naar het Golden Gate Park. Ook daar stierf het van de zwervers en vele hippies. Je kon het Golden Gate Park zeg maar ruiken. Het bleek ook iets groter te zijn dan we hadden verwacht. Het ergste was nog wel dat het niet een park is zoals in Nederland. Er liepen overal straten door het park en je kon er niet even lekker gaan zitten. Het weer was inmiddels behoorlijk omgeslagen en het was zwaar bewolkt met een beetje miezer cq regen. We gingen even lekker een broodje eten aan een picknicktafel die je blijkbaar moest reserveren. Dat stond op de tafel tenminste.

We wilden naar de Japanse theetuin. Toen we die eindelijk gevonden hadden zag ik dat de toegang $ 7,- was en dat het afgeladen was. We waren wel toe aan wat thee, maar ik zag dat het restaurant ook volledig bezet was. Dus ik dacht daar gaan we niet heen. Eerlijk gezegd was ik ook gewoon moe en had ik er überhaupt geen zin meer in. Ik zei toen tegen Rianne, kom we gaan terug naar het hotel. We moesten toch nog een hoop doen en ik was er wel klaar mee. Misschien dat als we begonnen waren met SF dat we er veel meer uit hadden kunnen halen. Maar voor nu hadden we gewoon geen puf meer.

Ik zag een bushalte en we liepen daarheen. Rianne en ik raakten in een discussie of dit wel de goede bus was. Een Amerikaan ving dit blijkbaar goed op. Hij vroeg ons waar we heen moesten. Ik vertelde de halte en hij zei toen dat we naar de overkant moesten zijn. Ik vind het echt zo fijn dat Amerikanen eigenlijk altijd wel vriendelijk zijn. Ze willen je altijd wel helpen. Wij bedankten de man en liepen naar overkant. De bus kwam en we reden richten Geary. Daar konden we overstappen op de volgende bus. Zonder te kijken waar de bus naartoe ging stapten we in. Toen de bus wegreed zei ik tegen Rianne, is dit wel de goede bus. Gelukkig bleek dit het geval te zijn en waren we binnen 20 minuten bij het hotel. Je kan veel zeggen van SF wat niet helemaal pluis is maar het OV is prima. We begonnen onze koffers in te pakken en daarna te wegen. Blijkbaar hadden we veel gebruikt want we zaten allebei onder het gewicht. Echt fantastisch er viel een pak van mijn hart. Nu maar hopen dat de weegschaal klopt. We zochten nog even uit hoe het bij SFO (luchthaven) zat en gingen op zoek naar iets om te eten. Ik wilde graag nog 1 keer die heerlijke Double Quarter Pounder eten bij de McDonalds. Iets voorbij de Panda Express zat een McDonalds dus daar gingen we naartoe.

Onderweg naar de Mc hoorde ik iemand zeggen dat er gisteravond iemand was doodgeschoten op de 21st Street. Dat is hier niet ver vandaan. We kwamen er bij het lopen wel achter dat we naar een niet al te beste buurt liepen. Voor de McDonalds stond een groepje kansentuig met een agressieve hond. Gelukkig reed er net een politieauto langs, waardoor de negers afgeleid waren. We gingen snel naar binnen en bestelden. Het personeel was heel alert. Blijkbaar liep er een of andere neger achter me en die keek wat er te halen viel. Dat zag Rianne. Hij maakte zich weer uit de voeten. Dat groepje bleef ook de hele tijd staan voor de McDonalds. Ondertussen liep er een neger naar binnen en keek om zich heen en nam de uitgang aan de andere kant. Binnen stond er ook dat je niet langer dan 30 minuten binnen mag zitten en allemaal andere aparte regels. Je kon wel merken dat we niet bepaald goed zaten daar. Mijn burger kon me niet echt smaken zo. Op een gegeven moment liep dat groepje weg en wij zijn hem toen ook gesmeerd daar. We waren blij dat we weer bij het hotel waren. Ik ben daarna nog even naar de bakkerij gegaan voor ons ontbijt morgenochtend. We zijn om een uur of 11 gaan slapen.

11-08-2015

Vannacht hadden we weer slecht geslapen. We zijn blij als we weer in ons eigen bedje liggen. Ik (Rianne) was nog erg moe, dus Steven ging maar alvast broodjes halen bij Anderson Bakery. De chocolade croissant heb ik inmiddels ingeruild voor de Saffron Raisin Twist. Een langwerpig broodje met rozijnen, almond schilfertjes en bovenop witte dunne glazuur streepjes. Erg lekker, terwijl ik normaal niet zo van de rozijnen ben. Uiteraard is het vandaag ook weer heerlijk bewolkt. Vandaag zijn we van plan te gaan fietsen over de Golden Gate Bridge en terug te gaan met een boot. Eerst maar eens uitzoeken hoe we bij die fietsverhuurwinkel komen met het openbaarvervoer. We waren met de bus in de buurt, dus trokken we aan het koortje dat hij moest stoppen. Helaas reed hij door, waardoor we nog een steil stuk terug omhoog moesten lopen. Eenmaal bij het verhuurbedrijf Blazing Saddles wordt je enorm nep met een big smile ontvangen met het standaard zinnetje: Are you ready to bike the bridge? Ze zeiden dat tegen iedere voorbijganger. Bij de balie vertelden we dat we elektrische fietsen willen i.v.m. met de steile wegen hier. Een vrouw achter de balie vertelde doodleuk dat ze dan wel even $ 2000,- van je creditcard reserveren om later terug te geven als de fietsen nog heel terugkomen. We schrokken enorm van dit bedrag en keken de vrouw aan of ze wel goed bij haar hoofd is. Dit bedrag kan niet gereserveerd worden van Steef z’n creditcard, omdat hij per maand een bepaald limiet heeft. Steven had van tevoren ook recensies gelezen dat het gereserveerde bedrag pas heel laat wordt teruggeschreven naar je rekening. Ze houden het zo lang mogelijk vast. We vertelden aan de vrouw dat we er nog even over na wilden denken, aangezien ze zo opdringerig zat te doen.

We zijn maar buiten gaan staan bij de winkel. Je zag daar ook nog een hogere klas ‘elektrische fietsen’ staan. Tenminste zei noemen dat fietsen maar in Nederland wordt dat een puch genoemd. We hebben besloten om normale fietsen te huren. Hier met de auto rondrijden is gewoon geen doen. Bij de balie werden we nu opdringerig geholpen door een andere vrouw. We waren nog niet op de helft van het invullen van het formulier en ze pakte het meteen. Ze zei dat we ergens moesten gaan zitten met een paar andere mensen. Wat denk je.. krijgen we een voorlichtingsfilmpje te zien over het fietsen hier in San Francisco. Het zag er zo vreselijk nep Amerikaans uit. Gewoon om van te kotsen. Blegh. Na het filmpje werden we een andere kant opgestuurd waar we het formulier verder in konden vullen. Er werd nog gevraagd of we een helm op willen. Uhm nee bedankt wij zijn Nederlanders en kunnen echt wel fietsen hoor!! Veel mensen hier hebben een helm op tijdens het fietsen. We werden naar een man gebracht die aan ons de fietsen zou geven. Wat denk je.. hij gaat aan ons Nederlanders vertellen hoe je moet fietsen. We zaten echt te lachen daar. Die man ook, maar hij moest het verplicht vertellen aan ons. Hierna kregen we de fietsen. Ik kreeg een mini gammele fiets. Ik vroeg of het stuur hoger kon, maar dat kon dus blijkbaar niet. Ik kreeg een iets groter model. Ik schoot er niet veel mee op. Wat een gammel ding!

Het fietsen ging echt enorm rottig voor mij. De fiets is gewoon veelste klein en dan overdrijf ik echt niet! Het was een fiets waar normaal een jongetje van 8 op fietst in Nederland. Aan al die vrouwen werd zo’n kleine fiets gegeven. Je knieën gaan gewoon pijn doen en je kan geen kracht zetten als je steil omhoog moet. Je zit heel dicht op het stuur en dan ook nog eens voorovergebogen, doordat het stuur veel lager staat dan je zadel. Scheldend zat ik op dat ding. Steven heeft tig keer dat zadel voor mij versteld. Ik was in staat om dat ding op de grond te gooien. Je kon het gewoon geen fiets noemen, tenminste dat vond ik dan. Steven kreeg wel een iets betere fiets die groter was. Onderweg zag je meerdere vrouwen boos doen tegen hun partner die ook een te kleine fiets hadden gekregen. Er waren gewoon geen grotere fietsen voor vrouwen helaas. Op deze manier gaan we het niet halen naar de Golden Gate Bridge. Het was echt geen doen. Op een afstand zagen we wel de Golden geen uhh Gate Bridge. Want ja waar is die brug eigenlijk??? Door die lage bewolking en mist kon je alleen het wegdek van dat ding zien. Daar tegenover zat Alcatraz wat nog wel redelijk te zien was.

Op een bankje in de kou zaten we onze broodjes te eten. Het waaide hard. Je moet het een beetje zien als in de herfst naar het strand gaan, zo’n gevoel had je daar. P.S. aan de foto’s kan je wel zien hoe verschillend het weer is in SF. Dan schijnt de zon even, dan is het bewolkt en opeens kan het regenen.

Hierna zijn we nog maar even naar Palace of Fine Arts gefietst. We mochten met onze fietsen niet verder. Dus Steven bleef even bij de fietsen staan, terwijl ik snel een paar fotootjes schoot.

Eenmaal terug bleek een vogel op Steven zijn hand gepoept te hebben. Er zat een ‘poepterrorist’ vogel in de boom, aldus Steven. Die iedereen en alles onderpoept. Snel onder die boom vandaan. Toen ik eens goed naar mijzelf keek, bleek er vogelpoep op mijn broek te zitten en een klein gedeelte op mijn bril. Oh what a happy day! Ik had al geen fijn humeur vandaag door die stomme fiets. We keerden maar terug naar het fietsverhuurbedrijf. Onderweg knalde een meisje bijna tegen mij aan met haar fiets. Even later knalden twee volwassenen tegen elkaar aan op de fiets. Die lui hier kunnen dus echt niet fietsen en worden dus voor het eerst op een fiets gezet. Hartstikke gevaarlijk zo! Eenmaal bij het verhuurbedrijf werden we met een big smile en luid geklap ontvangen door de medewerkers. Ze vroegen hoe we het vonden. Steven vertelde dat we hogere kwaliteitsfietsen gewend zijn in Nederland. De kaartjes voor de boot hebben we teruggegeven, zodat deze niet in rekening werden gebracht. Wat een teleurstellend fietstochtje was dit zeg. We hadden het ons zo veel leuker voorgesteld en dat weer werkt ook nooit eens mee in SF.

We hadden nog even bij Starbucks gezeten en besloten maar terug te gaan naar het hotel. We sloten aan in de lange rij voor de Municipal Railway. Een kleine ouderwetse tram die door de steile straten van SF rijdt. Het is een bezienswaardigheid op zich al. Er stond een enorm lange rij en het schoot maar niet op. Ook begon het erbij te miezeren. In de tram zelf kunnen ook maar weinig mensen plaatsnemen. Het was apart om te zien hoe ze iedere keer een tram omdraaiden. Dit was niet geautomatiseerd, dus zetten ze de tram op een draaischijf en duwen maar.

Na een lange tijd wachten konden wij er ook eindelijk in. Het was de eerste keer voor ons in zo’n tram in SF. Als je naar beneden ging begon het te stinken in dat ding door de remmen. Als dat ding bij de volgende halte was, dan werd dat omgeroepen en bleef hij midden op het kruispunt stilstaan. De tramrit maakte de dag grotendeels weer goed.

We stapten uit bij Union Square en besloten daar ergens wat te gaan eten. Het is een plek midden in het centrum waar dus ook die o zo leuke Meth (drugs) zwervers zijn. Irritant vragen ze iedere keer aan je om geld. Het is weer oppassen geblazen en weer iedere keer achter je kijken. Zo stonden we bij een restaurant buiten naar de kaart te kijken. Een zwerver kwam achter mij staan en ik had het niet meteen door. Steven zag het wel en balde zijn vuisten al. De zwerver koos er maar voor om weg te gaan.

Toen we in het restaurant aan het eten waren (een soort subway idee maar dan met burgers en andere dingen), kwam dezelfde zwerver ook naar binnen. Hij bestelde eten. We zaten hem verbaasd aan te kijken, want opeens had hij een portemonnee met briefgeld daarin. Deze heeft hij vast net gejat van een andere tourist. Zo triest!! Steven at een steak met frietjes en ik had een salade besteld. Het valt opeens op hoeveel sla ik hier zit te eten.

Hierna zijn we teruggekeerd naar het hotel. Bij het hotel valt het enorm mee met de zwervers. We zitten net buiten de drukke wijk een paar blokken van Union Square af, ideaal. Op de hotelkamer kwamen we er achter dat we enorm verbrand waren, want ja hier in SF kan je het voor elkaar krijgen om met zware bewolking, mist, harde wind en regen een verbrande kop te krijgen!

* Geschreven door Rianne, 10-08-2015

We hadden een slechte nacht gehad. Het was warm en ik (Steven) was mijn oordoppen inmiddels gewent. Ik was ze vergeten in te doen. We wisten dat in het Japan Center een bakkerij zat. Dus ik liep er even heen. Achter de toonbank stond een Japanse vrouw dus ik begon Ohayou Gozaimasu. Toen ze antwoordde in het Japans ben ik lekker verder gaan praten. Ik wilde een almond croissant. Ik wist even niet hoe je dat zei dus dat heb ik maar even in het Engels gezegd. Rianne wilde een chocolade croissant. Met een volle tas liep ik terug. Daar werd ik dan toch weer even geconfronteerd met een zwerver in SF. Ain’t you gonna share with the poor? Nope ain’t sharing ****! Ach ze accepteren het en lopen niet achter je aan, allicht een voordeel. (Dat hoorden we van tevoren van toeristen in Oakhurst.) Op de hotel kamer hebben we het lekker opgegeten. We hebben ons warm aangekleed, want het is nogal koud hier in San Francisco. Toch een raar gevoel om weer zo’n lange broek en een zomerjas aan te doen. Het waait hier ook hard.

Daarna wilden we even naar de fietsentent rijden. Dus ik kon even $ 23 aftikken bij de parkeergarage en daarna op weg. Het is echt een chaos om hier te rijden, druk onoverzichtelijk en gewoon super traag. Je hebt hier altijd de donkerrode golf. We kwamen aan en je kan natuurlijk nergens je bak kwijt. Rianne zag een parkeergarage. Wij reden daar naar binnen. Kostte het $ 45 doller om daar een paar minuutjes te staan. Dat ga ik natuurlijk niet betalen. Dus wij reden weg daar en kwamen een andere parkeertoko tegen. Het was valet parking. Het kostte $ 6 voor 20 minuutjes. Met enige tegenzin accepteerde ik het.

Wij lopen bij die fietsentent naar binnen en het was redelijk amateuristisch en klantonvriendelijk. Het was gelijk van hier is de route die je gaat afleggen. Niet van waar wil je naartoe. Ik was er eigenlijk super snel klaar mee en ik vond het parkeren ook een ramp. We besloten om maar weer terug te rijden naar het hotel. Ik piepte blijkbaar voor bij het ophalen van onze auto bij de valet parking. Een Britse vrouw ging helemaal over de zeik. Maar ik zat al in de auto dus ik dacht bekijk het maar. We reden terug de parkeergarage in gingen naar de lobby. De vrouw bij het verhuurbedrijf zei dat er een festival was bij het Golden Gate Park. Dus wij even kijken of het nog mogelijk was daar aan mee te doen maar het was al uitverkocht. Toch eigenlijk niet iets voor ons. We besloten om even openbaarvervoerskaarten te scoren waar je onbeperkt mee kunt rijden. Die werden verkocht op ongeveer 1,2 km bij ons hotel vandaan. Het was vlakbij de Target dus konden we gelijk even wat boodschappen doen. Toen we daarheen liepen zagen we pas hoe stijl de wegen in SF zijn. Niet normaal deze stad is echt op heuvels gebouwd. Het was een lange kilometer zo stijl omhoog. We liepen door een buurt die op zich meeviel maar aan de andere kant voel ik me toch minder op me gemak als ik geen andere toeristen zie lopen. Het was gewoon verlaten. Niets ernstigs maar toch…

We kochten 2 kaartjes voor 3 dagen OV en gingen daarna naar de Target. Vervolgens wachten we op de bus. Die kwam redelijk snel aanzetten. We hadden een zitplek en dat was wel fijn met die boodschappen. De bus zou in een rechte lijn naar ons hotel rijden met een paar stops. Wij hadden natuurlijk netjes betaald maar er kwamen wel weer zwervers binnen zonder te betalen. De buschauffeur zegt hier niets van. Ik begrijp dat wel. Je weet niet waar die mensen toe in staat zijn en niemand gaat je helpen als hij wat doet. Bovendien krijg je waarschijnlijk een habbekrats voor je werk dus waarom zou je er iets van zeggen. Maar toch stuit het ons tegen het zere been. Als wij door zouden lopen zonder te betalen zou dat echt niet getolereerd worden. Het is altijd vervelend als zo’n gast naast je komt zitten, want ze stinken behoorlijk. Ik vraag me ook altijd af waar ze nu precies per se naartoe moeten…

Enfin we kwamen aan bij het hotel en liepen weer naar binnen. Het was allemaal weer netjes schoongemaakt. Ook het glas bij de douches. Wat lijkt me schoonmaken hier een klotebaan. Je moet elke dag die ramen zemen. We zochten een restaurant uit. Omdat het hier allemaal Aziatisch is in de buurt, was dat best lastig. Rianne wilde niet weer met stokjes eten en ze houdt eigenlijk niet zo van Aziatisch eten. We vonden een Chinees (fastfood)restaurantje op loopafstand. We hadden van tevoren uitgezocht wat we wilden hebben. Dus het bestellen verliep goed. We besloten lekker bij het raam te zitten. Ik was lekker aan het eten toen er aan de andere kant van het raam ineens een Bokito stond. Hij tikte op het raam en wees naar het eten wat Rianne had laten staan. Rianne schudde resoluut haar hoofd en de zwarte Gorilla liep weer weg. Toen ik alles ophad (ik eet nog steeds traag) liepen we naar buiten. Rianne vond het fijn dat die zwerver ons verder met rust liet. Hij kwam later nog even binnen, maar sloeg ons over. In LA hadden ze om ons heen gezworven.

Na het eten besloot Rianne op de terugweg het eten aan de gorilla zwerver te geven. (Eerder vandaag bij de bakkerij bleef een zwerver heel irritant naast Rianne staan toen ze haar broodje at, dus ze vond dat deze zwerver het wel verdiende. Anders is het ook zonde van het eten wat je weggooit, dacht Rianne.) Dus toen zei Rianne tegen de zwerver. You can have this but you’ll have to be nice to the tourists. Hij zei: “All is well” en flikkerde de vork op de grond en begon met zijn handen te eten. Wel een Aziatisch ding om te doen. We liepen weer terug naar het hotel en hebben een fantastische show op TV gekeken, Cutthroat Kitchen. Erg leuk.

09-08-2015

Jaaa vandaag kunnen we weg uit dat onvriendelijke motel! Op naar San Francisco onze laatste bestemming. We moesten 4 uur rijden voordat we daar aankwamen. Onderweg zagen we allemaal fruitplantages en veel roofvogels. Toen ik (Rianne) aan het rijden was vond Steven op zijn mobiel uit hoe je versneld kon filmen. Helaas kwam hij er nu pas achter, anders was het nog wel een grappig gezicht geweest voor in de bergen. Zie hieronder de aankomst bij San Francisco versneld afgespeeld, waarbij we eindigen in een eindeloze file. Dit stuk heeft Steven gereden.

Je zag het waarschijnlijk in het filmpje al.. het was zwaar bewolkt. Het was apart om te zien hoe de wolken over de bergen heen hangen als het ware. Heel apart.

Eenmaal bij het hotel (jaja een hotel geen motel!!) aangekomen, werden we vriendelijk ontvangen. We slapen 4 nachten in het Kabuki hotel in Japan Town. De wijken in San Francisco hebben allemaal een aparte naam. Wij hadden voor Japan Town gekozen, omdat deze centraal ligt en minder last schijnt te hebben van zwervers. Voor Steven is het natuurlijk ook hartstikke leuk, want hij kan meteen zijn Japans bijspijkeren. Hij begon al in het Japans tegen de vrouw bij de receptie. Wat een blunder ze verstaat geen Japans.. pffff. We krijgen een kamer op de 8^ste verdieping. De kamer zag er mooi uit en heeft zelfs twee douches en geen douchegordijn!! Hoera! Eindelijk van die vieze dingen af.

Toch was ik ergens niet helemaal tevreden. Dit is het duurste hotel waar we overnachten voor maar liefst 4 nachten en dan krijgen we zo’n belabberd uitzicht. Met tegenzin ging Steven vragen of we een kamer op een hogere verdieping mogen. De vrouw vertelde dat er een kamer op de 16^e verdieping (helemaal bovenaan) over is, maar dat we wel $20,- per nacht extra moeten betalen. We gingen eerst maar even een kijkje nemen in de kamer. Het uitzicht was op zich wel wat beter, maar we kregen meer het idee dat deze kamer een achteruitgang is dan de kamer op de 8^ste. De badkamer op de 16^e had bijvoorbeeld maar 1 douche. Toen maar weer teruggelopen naar de receptie en gezegd dat we akkoord gaan met de kamer op de 8^ste. Hihi, altijd even kijken wat ze te bieden hebben he. Wel vond ik het stom toen we vertelden dat we dan toch maar akkoord gaan met die andere kamer, dat er tussendoor twee kamers op de 14^e zijn weggeven aan mensen. Grrr had ons daar neergezet dan!

’s Avonds zijn we uiteten gegaan bij een Koreaanse BBQ restaurant bij ons in de straat. Het leuke aan deze wijk is trouwens dat alles er Japans uitziet en de straatnamen ook in het Japans staan. We kwamen binnen in het restaurant en er was gelukkig nog plek. We hadden gelezen dat er soms hele rijen staan voor dit restaurant. We konden kiezen uit verschillende stukken vlees om het vervolgens zelf op de BBQ te doen. Enig nadeel is dat je met stokjes moet eten in dit restaurant en dat ik daar niet zo goed in ben. Steven uiteraard wel. We hadden eigenlijk geen idee wat voor soort vlees we bestelden, omdat het vaag aangegeven stond. We hadden eerst pittige kip, knoflook kip en een ander soort kip besteld. Over die ander soort kip kwamen we niet helemaal over uit wat voor kipgedeelte dat is. Tenminste Steven had het geproefd, ik niet. Het eerste stukje van die kip proefde alsof het nog niet gaar was. Dan maar langer op de BBQ. Maar na een tijdje was het nog steeds niet te vreten, aldus Steven. Hij spuugde het maar in zijn servetje uit. Hij vroeg aan een serveerster welk gedeelte dit van de kip is. Ze vertelde doodleuk dat het de spiermaag van de kip is. Haha ik heb me kapot gelachen daar!! Blijkbaar vreten die Koreanen echt alles.

Toen had Steven maar pork belly besteld. Daar moet niet zoveel mee mis zijn. Tenminste dat dacht hij. We kregen het stuk vlees en het zag eruit als een doodnormaal speklapje. Steven verheugde zich al op dit stuk vlees. Maar wat denk je.. dit was ook niet te vreten. Even nagevraagd en het bleek een buikspier van een varken te zijn, hahaha! Steven zegt dat het hard is, proeft als rauwe kip, smaakloos en erg taai is.

Ondertussen werden we soms geholpen door de bediening. Dan gooiden ze opeens een stuk vlees op de BBQ terwijl er al een ander stuk vlees op lag en wij rustig aan wilden doen. Of ze knipten het vlees al in stukjes voor je op de BBQ. We kregen een beetje argwaan. Later begrepen we waarom, omdat er nu wel een lange rij wachtende mensen stond en ze ons maar al te graag snel weer weg wilden hebben. Zo kwamen ze ook opeens de rekening brengen. Dit deden ze overigens bij iedereen. Steven was er klaar mee en we zijn maar weggegaan. Het idee dat hij net rare dingen had gegeten bleef een beetje hangen bij hem. Dat terwijl hij altijd zegt dat je alles geproefd moet hebben. Eenmaal bij het hotel kreeg hij helaas ook meteen diarree. Nooit meer naar de Koreaan, zegt Steef!!

* Geschreven door Rianne, 08-08-2015

Vandaag zijn we wat later opgestaan dan normaal. We liepen 9.30 uur naar het ontbijt en verrassing… nu was er wel opeens plek. Gek he?! We hadden geen zin om te haasten vandaag. Na het ontbijt hebben we de auto gepakt naar Yosemite National Park. Dit keer wilden we met de auto naar Glacier Point. Onderweg kwamen we al mooie uitzichtpunten tegen. Het was erg bewolkt, maar af en toe kwam er een zonnestraaltje door. Hoe hoger we de berg opreden hoe kouder het werd. We stopten eerst bij Washburn Point. Een mooi uitzicht, waarbij je de Half Dome van de bolle kant ziet. Als je goed keek zag je meerdere watervallen in de verte. Uit die kwamen meer water, dan wat we gisteren bij de Yosemite Falls hadden gezien. Helaas waren ook hier mensen die het weer voor anderen wisten te verzieken. Lekker van het pad af en ergens in het midden van het beeld voor iedereen staan. Gelukkig bestaat Photoshop!

Daarna zijn we doorgereden naar Glacier Point. Een nog grotere mensen chaos. Ik (Rianne) had op de kaart een picknicktafel zien staan bij dit punt. We hebben lopen zoeken naar picknicktafels, maar hebben ze toch echt niet gevonden. Lopen we daar met al ons eten. Steven had het maar koud in z’n t-shirt. We zijn maar door omhoog gelopen naar het mooie uitkijkpunt oftewel Glacier Point. Wat een mooi uitzicht was dat zeg! Je zag de Half Dome nu van dichterbij. De zon maakte er een waar spektakel van met haar zonnestralen. Soms leek het net alsof er een spook omhoog kroop op de Half Dome. Zo mooi en bijzonder. De kleuren veranderen ook iedere keer.

Steven wilde toch gaan eten en had besloten dat wij nu een keertje de foto’s van andere mensen gaan verzieken. Hij klom over een hekje en ging ook van het pad af en liep naar de laatste rotsen aan het randje. Ik deed hem dit niet even makkelijk na, dus nam maar even een omweg via de planten. We hebben daar een broodje gegeten en genoten van het uitzicht. In de verte hoorde je al gerommel van het onweer. We wilden nog even snel foto’s maken van ons bij dit uitzicht. Maarja wat krijg je als er eenmaal één schaap over de dam is…? Juist, mensen vonden het opeens maar bar interessant waar wij zaten. Op een gegeven moment zeiden twee jonge meisjes in het Engels tegen elkaar dat ze onze foto’s wilden gaan verpesten, door voor ons te gaan staan. Sommige mensen vergeten echt dat andere mensen ook Engels kunnen verstaan. Maar goed er is toch een mooie foto uitgekomen met ons tweeën erop. Zie hieronder. Glacier Point ziet er hier als kleur weer anders uit door de zonnestralen.

Hierna maar weer teruggelopen naar de auto en besloten dat we de picknick later op de dag gaan afmaken. We zagen nog een andere bosbrand in de verte. Lopend naar de auto kwam er een ware plasgeur om je hoofd. Er stonden overal wc’s en blijkbaar moest iedereen heel nodig. Het stonk echt enorm. Steven kwam later terug van de wc en je rook nog een tijdje de ammoniakgeur in de auto. Hierna zijn we nog doorgereden naar Tunnel view. Ook wel mooi om te zien, maar niet zo mooi als Glacier Point.

De picknick maakten we af bij Sentinel Beach. Een mooi rustig plekje met picknicktafels in het zand. Je keek uit op de Yosemite Falls, die we gisteren bezocht hadden. Even rust. Zo af en toe werden we alleen gestoord door een eekhoorn en mensen die aan het pootjebaden waren. Dat wilden wij ook nog wel doen, maar het begon te spetteren. We waren toch uitgegeten en hadden maar besloten terug te gaan naar de auto. Vandaag was het de laatste dag in Yosemite NP. Morgen vertrekken we naar San Francisco onze laatste bestemming.

* Geschreven door Rianne, 07-08-2015

Omdat we zo ver bij Yosemite Valley vandaan zitten, moeten we vroeg opstaan. Volgens de ranger was het ver rijden, één uur en drie kwartier. Daarnaast moesten we er voor 9:30 zijn, omdat daarna de parkeerplaats vol zou zijn. Dus ging de wekker om 6:00. Het ontbijt begon om 7:00 uur. We verwachten dat er niemand zou staan maar dat bleek niet zo te zijn. Het was afgeladen. Zo druk zelfs dat we niet bij de beperkte zitplaatsen konden eten die er waren, maar dat we op onze kamer moesten eten. Echt bizar! Enfin we hadden al gedoucht en gegeten maar het was redelijk laat. We vertrokken om 8:15 uur, 30 minuten te laat. Rianne at haar ontbijt in de auto. We reden richting Yosemite. Het valt gewoon op dat het zo lang duurt voordat je überhaupt bij de ingang van Yosemite bent. Ongeveer 25 minuten. We konden snel het park in en we reden op de bochtige wegen verder.

Er zijn dan drie typen bestuurders. Mensen die voor elke molecuul remmen. Mensen die gewoon rustig wachten en mensen die bij elke voorganger op de bumper kleven. Op een gegeven moment zit je achter de eerste en de tweede groep bestuurders. Dus we moesten wachten tot we een beetje vaart konden maken. Je kan nergens inhalen. Een bestuurder kan wel even aan de zijkant gaan staan zodat de rest er langs kan, maar slechts weinig mensen doen dat. Terwijl het wel aangegeven wordt om dat te doen. Dus er was een weg die naar Yosemite Falls ging. Een blauwe Subaru gooide hem voor mijn auto. Dit was het derde type bestuurder. Alles en iedereen moest voor deze persoon wijken. Al snel waren wij de derde in de rij en iedereen was opzij gegaan. Je mag 35 mijl rijden daar, maar wij gingen met 55 naar beneden. Ik had haast dus was erg blij met deze klojo voor ons, die iedereen aan de kant dreef. We kwamen iets voor 9:30 aan in de valley. Echter was er nog parkeerplaats zat. We hebben ons dus behoorlijk voor niets gehaast. We namen daar de bus naar het Visitors center.

Eenmaal binnen moesten we even wachten. Daar zag ik een video waarin werd gewaarschuwd voor de gevaren van te hard rijden. Er waren in 2014 13 beren doodgereden door auto’s. Ik begon me schuldig te voelen. Dus toen vroeg ik aan de dame achter balie of ze een hiking map had. Verder vroeg ik waar we het beste naartoe kunnen om beren te zien. De mevrouw vertelde dat bij Mirror lake dat een goede plek is. Daarnaast waarschuwde ze voor het feit dat we niet te hard moesten rijden. Er zijn in 2015 al 17 beren doodgereden door auto’s. Het was op dat moment dat ik me echt heel schuldig voelde. Ik zou daarna niet meer te hard rijden. We liepen richting de Yosemite Falls in de richting waar de ranger ons had gestuurd. We moesten ongeveer 2 kilometer lopen. Het was druk op de weg naar de watervallen. Toen we er eenmaal waren viel het een beetje tegen. De ranger had ons gewaarschuwd dat er nog maar een beetje water doorheen kwam, maar het was wel erg weinig. Toch maar de nodige foto’s geschoten.

Daarna dichtbij de Lower Yosemite Fall gelopen. Daar waren mensen weer professioneel bezig met het beeld te verzieken door van het pad af te gaan en overal te lopen. Er staan allerlei borden dat je alles kunt breken, toch hebben mensen daar gewoon lak aan. Ik begrijp het wel, het is hoogseizoen en je wilt zo’n mooi mogelijk foto hebben. Tegelijkertijd is het ook egoïstisch.

We wilden gaan picknicken dus moesten we terug naar de auto. Gelukkig stond de bus in de buurt dus konden we gemakkelijk terug. Deze bus reed om het half uur. We pakten uit onze geweldige koelbox de benodigdheden voor de picknick. Daarna liepen we terug naar de bushalte. Daar stond ook een information center. Rianne liep naar binnen en al snel werden we geholpen door een aardige vrijwilliger die ons vertelde dat we ook naar de picknickplaats konden lopen. Het was 11,5 minuut weg vertelde hij met een grijns. Na een kwartiertje kwamen we aan en zaten we met een prachtig uitzicht lekker te eten. Er was een tafeltje vrij waar we konden zitten. Ik vond het echt heerlijk. Lekker broodje en heerlijke sla. We keken uit op North Dome en Half Dome. Helaas was de lucht één en al grijs. Het landschap is fantastisch maar op dat moment kon het me even niet raken. Ik had een beetje iets van is dit alles. We liepen richting de bushalte om naar Mirror lake te lopen.

Eenmaal aangekomen bij bushalte 17 liepen we richting Mirror Lake. Vooraf werd gewaarschuwd voor bergleeuwen. We liepen over een onverhard pad. Het was een paarden/muilezel pad wat stijl omhoog en omlaag ging met losliggende stenen. De ranger had gezegd dat het een flat easy road zou zijn. Maar dit was zeker niet flat. We vroegen ons af hoe de moderate of heavy trails eruit zouden zien als dit al flat werd genoemd. Even later zagen we aan de overkant de weg, waar we net vanaf waren gestapt, langs ons pad lopen. Er zat alleen een riviertje met een flink gat tussen ons onverharde pad en het verharde pad aan de overkant. Het was toen dat we erachter kwamen dat we het moeilijke pad hadden genomen. Het was behoorlijk zwaar. Maar we hadden wel het mooiste uitzicht. Toen we eenmaal aangekomen waren bij Mirror Lake hadden we nog een beetje een teleurstelling.

In de lente en het begin van de zomer is het “meer” veel groter. Maar nu was het vrij klein. Bovendien was het zoals al bij een aantal andere plekken overcrowded. Maar goed ik liet het weer even op me inwerken en zag wel de schoonheid van dit alles. Het was buitengewoon mooi. Zeker als het even rustig was.

We liepen een stuk verder en konden oversteken door het laagstaande water. Hebben we nu toch een beetje geluk dat het water laag staat, anders kwam je pas na een uur aan de overkant om vervolgens over de verharde weg terug te lopen. We hadden geen zin om het muilezel pad terug te nemen, dus kozen we het stukje uit waar het water zo ondiep mogelijk was om over te steken. Daarna konden we over de verharde weg teruglopen naar de bushalte.

We hadden vandaag iets meer dan 12 km gelopen. We zagen onderweg een klein beertje overrennen. Het was eerste beertje wat we zagen. Wel erg om te zien hoe dat beest werd opgejaagd door alle toeristen. Eigenlijk een beetje dierenmishandeling. We kwamen aan bij de bushalte en het was afgeladen. Dus we wachten een paar bussen. Bij het visitor center stond toevallig de juiste bus klaar om ons naar het parkeerterrein te brengen. Dat was echt een gelukje. Er stond echt een hele lange file om Yosemite te verlaten. Daar reed de bus lekker voorbij :). Het was weer een lang stuk terugrijden, waardoor we aan het begin van de avond bij het motel arriveerden.

06-08-2015

’s Morgens moesten we uitchecken. Voor het zover was, zaten we op de laptop een nagelstudio te zoeken in Visalia. Mijn nagellak van ManiQ ziet er niet meer uit, eigenlijk zag het er na 5 dagen al niet uit. Terwijl er gezegd was dat het 3 weken op z’n minst goed zou zitten volgens de manicure, jaja. Tijdens de reis heb ik al verschillende middeltjes en trucjes geprobeerd om de ManiQ eraf te krijgen. Het is echt een ramp. Het wil er maar niet af en op internet lees ik meerdere slechte reacties daarover. Het brokkelt steeds verder af en blijft overal achter haken. Eén ding ga nooit naar Liens Nagelsalon! Visalia ligt halverwege de reis naar Oakhurst. Steven heeft lief een nagelstudio opgebeld. Mijn Engels is gewoon te slecht. De mevrouw vertelde dat ze morgen wel een plekje heeft. Uhm ja dat gaat dus niet want we zijn aan het rondreizen. Heel lief wilde ze me ergens tussenproppen om 11.00 uur. Top! Nu alleen nog snel de koffers inpakken, uitchecken en wegwezen anders halen we het niet.

Bij de koffers inladen zag Steven dat er iemand tegen de voorkant van onze auto is gereden. Het is ook nog eens bij het motel gebeurd en niemand die even een briefje ofzo achterlaat. Dus nu hebben we ook aan de voorkant schade. Bedankt assholes! Scheldend liep ik op en neer met spullen naar de auto. Het taalgebruik viel een andere Nederlander, die met zijn auto naast die van ons staat, op en ging ook maar even naar zijn auto kijken. Hij had niks en zei nog tegen Steven dat hij het niet gedaan had. De beste man hadden we er ook niet van verdacht hoor, haha. Eenmaal aangekomen bij de nagelstudio bleven we nog even in de auto zitten. We zaten verbaasd te kijken naar een man die overdag een autodeur open probeert te krijgen via het raampje met een vage tang. Hmmm staat onze auto hier wel veilig met de koffers en al erin?? We zijn toch maar uitgestapt en de nagelstudio binnengelopen. Een meneer begroette ons en het bleek dat we een kapperszaak binnenstapten met een nagelstudio gedeelte. We mochten plaatsnemen op de bank. Ik zat zo om mij heen te kijken en het leek echt op zo’n typische kapperszaak wat je op tv ziet in de make-overs. Van dat ene programma van Tabatha Coffey. Allemaal vrouwelijke kapsters, die allemaal hun eigen kleding dragen en waarvan de baas dan een man is.

Gina kwam naar mij toe en ging mij helpen. Ze hielp eigenlijk twee klanten tegelijkertijd. Mij en iemand anders. Ze had pure aceton op folie gedaan en dat deed ze om iedere nagel. Ik moest tien minuten wachten, dus ging ze weer even naar de andere klant. Steven kwam maar even naast mij zitten, aangezien ik Engels wel versta maar het terugpraten niet bepaald gaat. Handig zo’n tolk. Na tien minuten kwam ze terug en probeerde ze de ManiQ met een tangetje eraf te schrapen. Bij veel nagels ging het niet, wat ik dus al had verwacht. Dus hop nog meer aceton in de folie en 5 minuten wachten.

Daarna heeft ze het weer geprobeerd af te schrapen. Dat ManiQ is gewoon lastig spul. Het ging weer lastig en heeft ze het grootste gedeelte eraf geveild. Mijn nagels zitten nu onder de krassen, maar dat ManiQ is er grotendeels af en daar kwam ik voor! Op internet had ik al berichten gelezen dat meiden eindigen met krassen op hun nagels als het er grotendeels af is, dus keek er niet zo van op. Het is alleen wel lelijk om die doffe nagels met krassen te zien. Onderweg kwamen we nog een goederentrein tegen met allemaal voertuigen van het Amerikaanse leger daarop.

Na 1,5 uur rijden hadden we onze motel Comfort inn (ja weer dezelfde keten helaas) bereikt in Oakhurst. We kwamen rond 13.00 uur aan. We probeerden in te checken, maar werden ontvangen door een zwaar chagrijnige vrouw. Waar geen glimlachje vanaf kon of een how are you. De schoonmaaksters waren nog niet klaar, dus of we nog even wilden oprotten. Geïrriteerd liepen we naar de auto. We besloten om maar alvast naar Yosemite National Park te rijden. Dit park bleek helaas verder van het motel af te liggen dan we hadden gedacht. Na 30 minuten rijden door de bergen bereik je de ingang. Als je daar doorheen bent en het hoogtepunt van het park wilt zien, moet je nog eens 1,5 uur rijden. Daar hadden we geen zin in. We besloten om alvast naar het Visitor Center te gaan die dichterbij was. We hebben daar wat informatie verzameld en zijn daarna doorgereden naar een picknickplaats. Eenmaal zittend aan een tafeltje bleek dat onze broodjes beschimmeld waren. Fijn, dag picknick! Het was een leuk idee. Dan maar met onze voeten het water in wat er zo mooi en verleidelijk uitzag. Even pootjebaden en er weer uit.

Hierna zijn we weer teruggereden naar het motel. Inmiddels zat er een andere vrouw die ons ging helpen. Deze vrouw bleek nog chagrijniger te zijn. Ja het kon dus nog erger. Wat een ontvangst zeg! We betalen wel flink voor dit zooitje. Ze had een kamer voor ons op de begane grond. Ze had allemaal papierwerk uitgeprint waar dat opstond. Toedeloe mevrouw we weigeren om nog een keer in een Comfort Inn motel onderaan te slapen. Met moeite en een nog bozere blik kregen we een kamer bovenaan op de tweede. Helaas niet met het mooie uitzicht op de bergen. Eigenlijk onbegrijpelijk want we slapen hier drie nachten en de gemiddelde toerist is na 1 nacht al weg. We hebben een kamer met twee aparte bedden gekregen en het ziet er hier iets schoner uit dan de vorige Comfort Inn. Eén ding hebben we wel geleerd. Bij een volgende rondreis, als die nog gaat komen, zoeken we hotels uit met meer sterren en besteden we meer aandacht aan de reviews en boeken we alles zelf. In het Yosemite NP hebben we namelijk mooie hotels gezien, waarvan we eigenlijk baalden dat we daar niet slapen. Scheelt ook weer een stuk rijden als je al in het park zelf zit. Het tegenovergestelde is dan natuurlijk weer dat je nog meer betaald en je nu in het hoogseizoen zit.

Het werd weer tijd om de was te doen. We zochten een wasserette in de buurt. Het leek er eerst op dat deze failliet was. De gebouwen daarvoor stonden namelijk allemaal leeg. Na tig keer op en neer gelopen te hebben daarnaartoe en het nagevraagd te hebben bij een lokaal supermarktje, bleek de wasserette er toch echt te zitten. Dan nog maar een keer daarheen gelopen en er bleek om het hoekje toch wat te zitten. Een vrouw hielp ons met een keuze te maken uit al die verschillende machines. Hop alles erin en over 23 minuten is het klaar. Ondertussen maar even naar de McDonalds geweest, die aan de overkant stond. We hadden geen zin meer om de was in een droger te doen, dus hadden we alles maar meegenomen naar onze motel. Door de kamer hadden we een waslijn gespannen. Deze begon bij het nachtslot van de deur en eindigde bij het rek in de kledingkast, haha. Grappig gezicht weer. Hierna hebben we nog een beetje zitten niksen, aangezien de wifi totaal niet werkt en de tv ook niet. Top motel hoor jongens! Ons zie je nooit meer. 😉 Nu alleen nog even 3 nachten volhouden.

* Geschreven door Rianne, 05-08-2015

We gaan vandaag naar Sequoia National Park. We stonden redelijk vroeg op en hebben ontbeten in het hotel. Het was ongelooflijk druk bij het ontbijt. Wel lekker gegeten. Sequoias zijn oerbomen die gigantisch in volume, hoogte of omtrek zijn. In Afrika heten ze Baobab. We moesten ongeveer 30 minuten rijden voordat we het park ingingen. Er stond een klein rijtje. Dat is ook wel eens een keertje fijn. Vaak staat er een grote rij voor de ingang van nationale parken. We reden lekker op een bergweggetje naar boven. We kwamen een parkeerplaats tegen. We zijn daar gaan staan. Op deze plek hebben vroeger indianen gewoond. Er zijn tekeningen op een rots bewaard gebleven.

We zagen dat we op een rots konden klimmen en dat daar water liep. Dus met de nodige moeite omhoog geklommen. Dat riviertje was slecht te zien op die rots. Dus we liepen een hobbelig pad naar beneden en kwamen bij het meer waar je beslist niet in mocht zwemen. Uiteraard hadden de meeste toeristen schijt aan. Er zaten veel mensen in het water. Helaas, want daardoor konden we niet zulke mooie plaatjes schieten. Het is gewoon horizonvervuiling. Ondanks alles was het mooi om te zien.

We reden verder omhoog en kwamen echt prachtige uitzichten tegen. In het begin was het nogal bewolkt en later trok het een beetje open. Sequoia NP is zoveel groener dan wat we al hebben gezien. Het is erg mooi om te zien. Ook het uitzicht op de bergen is slecht vast te leggen op de foto. Je moet het gewoon zien. Ik (Steven) zou graag hebben laten zien hoe het eruit ziet met mijn ogen, maar dat gaat helaas niet. We reden over de haarspeldbochten. Het was echt prachtig rijden toen we het Giant Forest inreden. De eerste Sequoia die we tegen kwamen was echt heel bijzonder om te zien. Het zijn zulke grote bomen. We stopte bij het Giant Forest Museum. Ik liep naar beneden naar een grote sequoia. De boomschors voelt droog aan en taai. Maar niet droog als in vatbaar voor vuur. Het is een heel apart gevoel. Het is meer droog als in niet vet. Rianne en ik wilden graag even op de foto samen met zo’n grote boom. Dus het statief ging uit en we namen een paar foto’s. Het is heel moeilijk om zo’n boom op een foto te krijgen. Ze zijn zo breed en groot.

We reden daarna verder op de weg richting Kings Canyon. We reden een parkeerterrein op. Er was niets te doen dus we reden terug. Ik zag toen ineens langs de weg een bever zitten. Echt heel bijzonder. We hadden allebei nog nooit in het wild een bever gezien. Verderop zagen we nog herten en veel verschillende soorten eekhoorns. Veel leven hier, dat zeker.

Een stuk verderop stopten we bij een creek met een brug eroverheen. Het uitzicht was adembenemend. We hebben daar een selfie gemaakt en zijn toen verder gereden. Ik zag in de verte een wolf of coyote. Ik kon niet gelijk stoppen. Dus stopte ik verderop en liep ik terug maar dat beest was toen al weg. Daarna reden we het park uit en kwamen we in Sequoia National Forest.

We wilden nog even richting Kings Canyon. Maar deze rit alleen al was ongeveer 4 uur. Dus we zaten letterlijk al een uur of 4 in de auto. We kwamen bij een uitkijkpunt. We zagen toen in de verte een grote bosbrand. Een man naast ons zei toen “I Hope it is a controlled fire.” Een andere man antwoordde daarop door te zeggen dat het een brand was welke veroorzaakt was door de bliksem van afgelopen donderdag. Het stond dus gewoon al 6 dagen in de fik. Het was ook een vrij groot gebied en de rookwolken besloegen een groot gebied van het uitzichtpunt. Echt doodzonde maarja het is de natuur. We vroegen aan de beste man of het wel veilig was om verder te gaan. Het bleek dus echt in het midden van de natuur te zijn. We reden kort daarna Kings Canyon binnen.

Ik liep toen het visitor center binnen. Ik had een gesprek met een dame achter de toonbank. Ik vind het zo leuk dat de mensen die hier werken ook echt genieten van de plek waarover ze vertellen in hun vrije tijd. De vrouw zei dat ze vroeger het hout kapte. Er is een gebied wat bijna volledig gekapt is en waar je kan zien hoe het hele bos eruit had gezien als het niet beschermd was geweest door de NPS (National Park Service). Er was ook een offroad weg waar de breedste boom op aarde stond (tenminste de breedste bekende). Ze vertelde dat wanneer ze vrij was ze daar graag naartoe reed en eromheen liep. De boom was 34 meter in diameter. Ik vond het heerlijk om naar haar te luisteren, omdat ze zo gepassioneerd vertelde over het gebied. Daarnaast vertelde ze over het mooie uitzicht bij Panoramic View. Dit is een uitzicht over Kings Canyon. Bij dit uitzicht zagen we de rookwolken steeds meer plek innemen in het gebied.

Ook vertelde ze over een hele grote sequoia die blijkbaar de op drie na grootste bekende boom van de wereld was qua volume. We waren helaas al voorbij de grootste boom qua volume gereden in Sequoia NP (als we het hadden geweten, hadden we daar ook wel even gekeken). Maar het scheelde niet zoveel dus daar zijn we ook heen gegaan naar de drie na grootste boom. Ik moest het echt even op me in laten werken. De boom was 1700 jaar oud. Ik zat me te bedenken hoe lang dat was. Die boom is ontstaan toen het Romeinse rijk nog bestond en Europa bijna 1 staat was. Toen Amerika nog gewoon bewoond werd door indianen. Ik kon me voorstellen dat een indiaan 1700 jaar geleden op dezelfde plek heeft gestaan als ik nu sta en keek naar een klein boompje. Dat is toch wonderlijk?

We hadden genoeg gezien en reden toen terug via een andere weg. Dit leek een goede keuze te zijn. Echter was de weg stijl naar beneden en ook nog eens heel solitair. Dus er was bijna geen ander verkeer, wat je toch een beetje een raar gevoel geeft. Groot nadeel was ook nog eens dat het een hele bochtige weg was. We kwamen langs een bord waarop stond dat de komende 31 mijl bochtig verloopt. Goed vooruitzicht!

We kwamen nog een of andere gigantische spin (vogelspin denk ik) tegen die midden op de weg liep. Ik ben ook nog over een slang gereden. Het was een zeer apart ritje. Maar wel weer met prachtige uitzichten over de beboste bergen. Ik had dit zeker niet willen missen.

We kwamen na anderhalf uur door de bergen rijden aan bij ons hotel. Nog net voor het donker. Vlak daarvoor reden we nog langs een plas met wat bomen erin met de ondergaande zon. Het uitzicht was stunning. Amerika is zo’n prachtig land. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

04-08-2015

Een lang stuk rijden staat vandaag op de planning. Zo’n 650 km, waar we ongeveer 7 uur over gaan doen. Als je er zo over nadenkt ben je in dezelfde reistijd al weer bijna terug in Nederland (+3 uur) met het vliegtuig. Op tijd weg dan maar. Ik (Rianne) wilde heel graag nog een goede foto hebben van een bepaald gebouw, geen idee hoe het heet. Het gebouw hebben we al vaker gezien en ik probeer er iedere keer al rijdend een foto van te maken. Je kan er in de buurt helaas niet stil staan. Het is een apart gebouw wat alle kanten opgaat. Het staat voor het World Market Center.  Zie hieronder.

Tijdens de lange rit door de woestijn naar Three Rivers hebben we verschillende zandtornado’s gezien. Ze begonnen draaiend op de grond en gingen dan in een slurf de lucht in.

Tijdens de rit moesten we ook nog door een agrarische controle. Even kijken of je geen rare beestjes en ongedierte bij je hebt. Je reed over een paar rare bolletjes in de weg. Wij mochten hierna al snel door rijden en hoefden niet te stoppen.

Rond 17.00 uur kwamen we aan bij het Comfort Inn Three Rivers motel. We werden nogal stijf ontvangen door een jonge man. We kregen meteen de eerst dichtstbijzijnde kamer. Een kamer waar we al snel achter kwamen dat het geen fijne ligging heeft. Het is op de begane grond en iedereen hoor je langs lopen. Verder heb je nog gehorige mensen boven je. Onze luidruchtige buren naast ons vinden het leuk om tig keer met de deuren te slaan. Daar gaat mijn nachtrust weer.

We besloten om eerst nog uit eten te gaan. Hier in Three Rivers heb je niet veel keus. Je zit echt in een gat. We zijn naar het restaurant The Gateway gegaan. Niet het allerbeste restaurant, maar ondertussen wel het duurste. Steven nam als voorgerecht iets met zalm en ik nam een stuk knoflookbrood. Het eten was wel ok maar er lagen overal dode insecten. Echt fris was het niet. Dat was tenminste bij het raam. Na het voorgerecht kregen we ons hoofdgerecht. Steven had een soort kip cordon blue wat heel anders was omgeschreven en ik had teriyaki kip. Dit was ook middelmatig allemaal. We wilden geen nagerecht want we hadden voldoende gehad. Steven vroeg de bon. Daar was het fooi alvast op ingevuld. De geadverteerde prijzen waren natuurlijk weer exclusief BTW en samen met de 20 % (!) fooi zou het het duurste eten worden wat we tot nu toe hebben gegeten. Gelukkig kwamen we er in het hotel achter dat het fooi ter waarde van $ 17 niet was afgeschreven, dus dat viel weer mee. Maar toch was het duur eten en was de prijs-kwaliteit verhouding volledig schreef.

Terug in het hotel hebben we met onze slippers aan gedouched. Alles plakt in de badkamer en overal zijn muggen doodgeslagen. Vies zooitje hier. Aangezien de buren om ons heen nogal luidruchtig zijn, heb ik maar besloten om het nog een keertje met oordoppen in te gaan proberen. Eigenlijk wilde ik boos naar de receptie lopen of ze niet iets van een bordje konden plaatsen dat er ook mensen op de begane grond slapen en ze nogal last hebben van de voorbijgangers. We waren niet de enige onderaan. Maarja dat gaat natuurlijk weer te ver. Welterusten allemaal!

* Geschreven door Rianne, 03-08-2015