Dag 24 – Bye Bye West USA

Vandaag is onze laatste dag hier in Amerika. De wekker ging al om 06.00 uur om stressloos de ochtend door te komen. We moeten namelijk voor 10.00 uur de auto ingeleverd hebben bij Alamo in de buurt van de luchthaven in SF. Hup de laatste check door de koffers. Kijken of ze te zwaar zijn of niet. Tas en minikoffertje inpakken. Snel nog even ontbijten en daarna naar de auto om deze in te laden. Gisteren hadden we alvast alle troep uit de auto gehaald. Alles staat in de auto. Nog even uitchecken en om 08.45 uur reden we weg. Google gaf aan dat het maar een halfuurtje rijden is, maar hier in SF staat het altijd en overal vast. Zo kwamen we dus ook in de file te staan. We waren bijna bij Alamo, maar moesten nog gaan tanken. We konden geen pompstation vinden in de buurt of we moesten 4 mijl terugrijden. Daar hadden we geen zin en tijd voor. Dan de auto maar met een lege tank inleveren en extra betalen.

Iets voor 10 uur reden we de parkeergarage in van Alamo. Je moest daar je auto afgeven bij mensen. Het was onze laatste rit in de Jeep en namen maar even snel afscheid. Wat een toffe auto was jij en wat gaan we jou missen in Nederland!! Steven stond een medewerker te woord en vertelde over de schade aan de voorkant. De medewerker wilde alles weten van waar het allemaal gebeurd is. We hebben verder niks gezegd over de schade aan de achterkant, haha. De medewerker vertelde dat we goed verzekerd zijn en dat we waarschijnlijk niet meer gebeld worden. Totaal hebben we 2603 mijl door Amerika gereden. Omgerekend is dat 4200 kilometer. De medewerker stond er even van te kijken.

Hierna zijn we de BART shuttle service trein ingestapt naar de luchthaven van SF. We stapten bij terminal 1 uit. We zagen op de borden nergens iets staan over onze vlucht, dan maar even navragen. De vrouw vertelde ons dat we bij terminal I moeten zijn. Ze vertelde dat veel mensen deze fout maken en de I voor een 1 aanzien. We moesten dus een stukje teruglopen. We hadden geen haast, want ons vliegtuig ging toch pas om 13.50 uur weg.

We hebben het gevonden en de rij om je koffers af te geven ook. Er stonden al aardig wat mensen in de rij voor onze vlucht. Best vroeg eigenlijk. Toen we vooraan in de rij stonden, kwam een vrouw naar ons toe. We moesten met haar meelopen. Nee he, dacht ik. Ik zal er natuurlijk wel weer uitgepikt worden voor een controle ofzo. Gelukkig had deze vrouw aan de andere kant een balie geopend, waardoor we bij haar de koffers kunnen afgeven. Pfioee, gelukkig. We waren vergeten in te checken, dus dat deed ze ook maar even voor ons. De koffers waren prima, alleen het minikoffertje (als handbagage) woog wat te zwaar. Ze zei hier gelukkig niets over. Later zagen we dat ze wel strenger was tegen andere mensen die iets over het gewicht zaten met de handbagage, hihi. We liepen alvast door naar de juiste gate. Onderweg kwam je niet veel eettentjes tegen. Toch maar ergens even een gemixt bakje fruit, een croissant en water gehaald. Honger had ik wel. Steven niet vanwege zijn pilletjes. Hierna moesten we nog iets van een uur wachten om te mogen boarden om 13.10 uur.

Dat boarden werd iedere keer uitgesteld met 10 minuten. We werden er gek van. Uiteindelijk mochten we dan het vliegtuig in. Ja, het moet toch een keer gebeuren. We zaten ergens achterin, waardoor we als één van de eersten aan boord mochten. Op de gehandicapten, ouderen en ouders met kinderen na. Zij kregen voorrang. We stegen 20 minuten later dan gepland op. Zo rond 14.10 uur Amerikaanse tijd he. Het opstijgen was wat spannend. De motoren hoorden je eerst heel hard en opeens hoorde je ze niet meer. er viel iets uit. Steven en ik keken elkaar al aan van wat er aan de hand kan zijn. Dus van schuin omhoog, ging het vliegtuig recht. Terwijl deze dus nog niet op de goede hoogte zat. Uiteindelijk is het goed gekomen en begon de herrie weer. We gingen weer schuin omhoog, zoals het hoort. Onderweg zagen we nog flinke bosbranden en zelfs een vliegtuig wat naast ons vloog.

Qua beenruimte zaten we wat krap. We hadden asociale mensen voor ons zitten, die de stoelen op het verste standje naar achteren deden. Niet bepaald fijn voor Steven. Ook begonnen ze in het begin meteen chips en chocola te vreten. Ik werd een beetje misselijk van die geur. Achter ons zat een moeder samen met een meisje van 2 jaar. Dit meisje had het niet zo naar haar zin en zat de hele tijd te schreeuwen en te janken. Fijn! Pas aan het eind van de vlucht hield ze op en viel ze in slaap. We zaten ook in een nachtvlucht, dus je moest verplicht al die luikjes bij de ramen dichtdoen. Wel jammer, want ik kijk graag naar buiten.

De aso’s voor ons probeerden te slapen. We werden ze een beetje zat. Zo duwde ik soms even tegen de stoel aan en als Steven moest plassen gaf die een paar schoppen ‘per ongeluk’ tegen de stoel voor hem. Geïrriteerd keek die jongen dan om. Later deed ik toch maar het luikje omhoog en zag de zon opkomen. Een mooi gezicht, waar ik een beetje emotioneel van werd. Ik was dankbaar dat ik dit mocht zien, de reis mee mocht maken en dat ik überhaupt nog leef. Tegenwoordig weet je het niet meer met al die gestoorde mensen op de wereld.

Iets na 09.00 uur ’s ochtends Nederlandse tijd op 13-08-2015 kwamen we aan op Schiphol. Yes we zijn niet neergestort!! Mijn ouders stonden ons lief op te wachten. Ik was blij ze weer te zien na 3,5 week. Beetje heimwee heb ik altijd wel.

Ter afsluiting blikken we nog even terug op de reis. Het valt ons op dat we niet zoveel gekocht hebben daar als souvenir. Steven heeft een bananenhanger gekocht en ik een pet met de letter A van Arizona Wild Cats daarin en mascara. Make-up is in Amerika stukken goedkoper! Verder hebben we nog steentjes meegenomen als aandenken van de verschillende plekken waar we geweest zijn. Dat mag eigenlijk niet, maar goed. We hebben een steentje uit de Grand Canyon, Sequoia NP en uit het leefgebied van de Navajo’s (Native Americans) meegenomen.

Steven vond de Grand Canyon het hoogtepunt van de reis. Hij zegt hier het volgende over: “Door het natuurgeweld wat hier heeft plaatsgevonden is een prachtig landschap ontstaan. Wij hebben de Grand Canyon vanuit bijna elke hoek gezien. Zeker het vliegen over de Grand Canyon was prachtig. De kleuren, de diversiteit en de steile afgronden maken dit werkelijk tot een adembenemend nationaal park. Ook de zonsopkomst en zonsondergang zijn een overweldigende ervaring voor mij geweest. Het was het mooiste wat ik ooit heb gezien in mijn leven.”

Rianne vond het ontmoeten van de Native Americans bij de Antelope Canyon haar hoogtepunt. Zij zegt hier het volgende over: “Vooraf had ik nooit gedacht, dat dit een hoogtepunt zou worden voor mij. Eerst had ik het niet zo op ‘indianen’. Ik wist niet of ik ze nou aardig moest vinden of juist bang voor ze moest zijn. Na deze reis heb ik respect voor ze gekregen en betreur het zeer hoeveel er van hun afgenomen wordt. We hebben een geweldige rondleiding gekregen door de bijzondere Antelope Canyon. Iets wat mij nog heel lang bij zal blijven.”

Helaas is dit het eind van onze blog. We hebben West USA op haar mooist mogen zien, maar ook van haar mindere kant. Deze reis was voor ons erg bijzonder. We willen jou als lezer bedanken voor het lezen van onze ervaringen tijdens de reis. Wij zien deze blog als een soort dagboek, waarbij we nu toch echt het boek dicht gaan doen.

Liefs,

Steven en Rianne