We zijn nog wat moe van gisteren. Ook het slechte slapen eist haar tol. Je moet op een gegeven moment toegeven aan je moeheid. Het liefst zou ik lekker lang in bed blijven liggen opdat je, je beter voelt. Maar dat zit er niet in. We moeten naar het ontbijt. Na het debacle van gisteren met de wat mindere Black Pudding en Haggis besloot ik weer voor de optie te gaan die me eerder ook goed beviel. Ik heb het dan over de zalm met scrambled eggs. Dit keer vraag ik er bacon bij. Ik wil niet zeggen dat Emily niet kan koken want dat kan ze wel. Maar het is meer de manier van koken. Dat geldt voor heel het VK. Ze koken zo vet en ranzig. Rianne en ik zitten onder de puisten. Je merkt het ook echt bij je ontlasting. Het is gewoon heel anders dan thuis. Thuis eten we ook veel gezonder.
Omdat we weinig zin hebben om iets te doen besluiten we de onderkant van het eiland rond te rijden. Natuurlijk zit dat oude lijk weer je aandacht op te vragen. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om haar te spreken. Maar toch zegt ze heel blij vandaag is de dag dat we 20 jaar samen zijn. Gefeliciteerd! Het komt er zeer gemeend uit. Zij gingen vandaag iets doen. Ik weet niet wat. Ze vond het gisteren veel te zonnig en ze had geen hoed bij zich. Heel fijn oma. We besluiten aardig te doen en morgen een later ontbijt te nemen zodat zij al klaar zijn als wij nog moeten beginnen. Het duurt nog een uur of wat voordat we besluiten in de auto te gaan zitten en verder te rijden. We rijden eerst weer over het midden van het eiland. Als we op deze manier rijden zit Rianne aan de buitenkant van de weg. Misschien kan ze dan nog wat filmen.
Onderweg zien we een bord staan met Machrie. Dat zijn een soort hunebedden maar dan staand. Niet zo heel boeiend maar goed je moet wat. We rijden en rijden door een slingerend kut weggetje. We hadden de wat grotere weg uit kunnen rijden en weer op de kustroute kunnen eindigen. Ik vraag aan Rianne zijn we er al want ik zie de kust weer. Zegt ze ja je moet zo linksaf en dan zitten we op de kustroute. Dus ik vraag waarom we dan niet op de grote weg zijn gebleven. Zegt Rianne dan hebben we tenminste een heel rondje gedaan in totaal. Ik was met stomheid geslagen. Nou, ok, dan rijden we maar. Ik sla af op de kustweg en we rijden naar Machrie. Eenmaal op de parkeerplek kijkt Rianne naar het weer. Het gaat misschien zo wel regenen. Euh, ja, en? Het is ver lopen ik heb niet de juiste broek aan. We moeten onze bergschoenen aandoen en daar heb ik geen zin in. Ok prima we bewaren het voor de volgende keer dat we hier zijn.
We eten even wat en gaan richting Kings Cave. De ligt op zich dicht in de buurt van Machrie. We trekken de bergschoenen aan en pakken wat spullen om erheen te lopen. Het lijkt hier wel een school. Veel kinderen overal. Moeten zij niet naar school? Ik loop naar een bord. Het gezicht van Rianne staat weer op onweer. Of misschien beter gezegd op wisselvalligheid. We zijn dat we 3 mijl moeten lopen. Dat is zo’n 5 kilometer. Rianne heeft er totaal geen zin in. Ok we bewaren het wel voor de volgende keer. Ik eet een appel en we rijden verder richting het zuiden van het eiland. Het maakt mij ook niet zoveel uit. Ik begrijp wel dat ze moe is na zo’n dag als gisteren.
(Foto iphone Rianne van de route)
We rijden daarna door naar beneden. De route die we rijden is echt prachtig. Zulke mooi natuur. Het klopt wat ze zeggen. Dit eiland heeft alle componenten van Schotland. Ik had dit zeker niet willen missen. We stoppen in Blackwaterfoot. Dat is een klein dorpje waar zeehonden kunnen liggen. We zijn alleen meeuwen. Rianne eet daar haar yamyam. Dat is een heerlijk baksel. We hebben er een timelapse van gemaakt. Rianne deelt wel netjes. Ik vond het heerlijk. Daarna ga ik daar nog even mijn behoeft doen en we rijden door naar benden. We stoppen bij Kildonan. Voor de kust ligt een klein eiland. Je merkt dat de locals hier niet gediend zijn van toeristen. Bij een plek met veel parkeerruimte staat: “No parking without permission”. Ok prima.
Verderop parkeren we half in de berm. We hadden vanochtend bij Wooleys (bakkerijtje) twee broodjes en een yamyam gekocht. Maar gezien de stank hier gaan we hier zeker niet eten. Wat een gorigheid. We lopen een beetje naar beneden en zien een huis met sierelijke vrouwelijke vormen in het dak. Ik heb liever een recht dak want dit kan nooit goed zijn. Het oogt vervallen en er staat een lading teringzooi in de tuin dat wil je niet weten. Het is vies en ziet er armoedig uit. Ik begrijp wel dat de normale weg hier niet stopt. Eenmaal bij het strand aangekomen vraagt Rianne om haar telelens. Er ligt in de verte een zeehond op het strand. Hij ziet ons en reageert op het moment dat Rianne op de knop drukt om een foto te maken. Wel grappig. Achter ons staan schapen te herkauwen. Ze houden ons goed in de gaten. Na een tijdje zijn we er klaar mee. Rianne heeft wat goede foto’s van de zeehond kunnen maken ook al ligt dat beest misschien 100 meter verderop. Best knap zo uit de hand. We lopen we terug naar de auto en maken dat we wegkomen uit dit stinkgat.
Daarna rijden we weer omhoog. Arran heeft al haar pracht en praal aan ons getoont. Maar de mensen zijn ook geweldig, zelfs na hun dood. Er staan op de meest mooie locaties bankjes. Er staat dan op het bankje in nagedachtenis van die of in liefdevolle herrinering van die. Mensen schenken dus een bankje aan de gemeenschap als laatste wens. Dat vind ik heel mooi. We maken nog wat foto’s van Holy Island vanuit Whiting Bay. Daarna rijden we door naar Lamlash. Hier eten we op een bankje onze broodjes op. Daarna maken we een reservering in het hotel Glenisle. We hebben daar eerder ook gegeten. Ik maak de schoenen schoon en we rijden terug naar de B&B. Het eten die avond was goed. We gaan dit eiland missen. Of in ieder geval, ik.
Rianne heeft een filmpje gemaakt over onze fantastische tijd op Arran.