We beginnen de dag met een slecht ontbijt. Het brood verbrandt in de broodrooster. Sommige mensen eten dat ook nog. We moeten in principe blijven wachten tot we ergens neergezet worden. Dat duurt mij te lang. Dus we gaan gewoon lekker zitten. Krijg de klere maar. We checken daarna zo laat mogelijk uit en vertrekken richting Newcastle Upon Tyne. Na ongeveer 2 uur komen we aan in Newcastle. We hebben er dus in totaal ongeveer 6 uur over gedaan om van Arran naar Newcastle te rijden. Dan hadden we echt de eerste afvaart moeten hebben. Dan was je rond 9 uur in Ardrossan en dus voor de maximale check-in tijd van 16:15 in Newcastle. Maar dan had er niets fout mogen gaan en geen file of oma’s voor je. Blij dat we het zo gedaan hebben.
We parkeren even voor het ferry terrein. Even wat spullen verzamelen en dan gaan we rijden we de boot op. We staan op dek 4. Je moet parkeren in een enge corridor. Echt vreselijk. Rianne stapt alvast uit. Het is echt heel krap. Wat een kutzooi. Daarna naar de hut. Het duidelijk dat dit een andere boot is. Hij heeft een extra verdieping. We kijken even wat series. Maar het heeft mijn interesse niet. Ik heb snel voor Rianne een boek gekocht. Echt heel blij mee dan hoef ik haar niet te entertainen. We gaan om 19:15 Nederlandse tijd naar het eten. Voor ons staat een Nederlandse gozer die niet weet waar zijn vriendin is en zijn reservering heeft gemist. Het werd misschien 4 x omgeroepen dat aan boord de Nederlandse tijd wordt gebruikt. Er ligt een briefje met dezelfde boodschap in je hut. Maar hij wist het niet.
We zitten naast een aantal Engelse meiden. Eentje zegt er: This buffet is terrible. Ik had het niet gehoord maar Rianne vertelde het. Ik lag echt in een scheur. Geweldig. Ja dat is het! Het is gewoon heel goor. Dit zou ik aan me voorbij laten gaan als ik dit van tevoren wist. Maar stel je dat woord even voor. Terrible. Vreselijk. Dit buffet is vreselijk. Ik vind dat gewoon heel grappig. We gaan naar boven. Ik denk dat mijn bloeddruk door het vele zout van de laatste tijd flink omhoog is gegaan. Thuis ga ik maar even zoutloos eten voor een tijdje. We lezen nog even wat en dan is het slapen voor mij. Rianne heeft niet geslapen. Ik ben zelf vaak wakker geworden. Echt vreselijk was het niet.
Deze vakantie komt bij mij wel in de top 5 leukste vakanties. Wat hebben we genoten van de prachtige natuur. Zelfs het Schotse weer viel nog mee. We hebben redelijk vaak gewoon zon gehad. Ik ben echt meerdere keren verbrand. Je verwacht gewoon niet dat het mooi weer wordt. We hebben ook wel regen gehad en zelfs een storm. Maar het was niet zo slecht als je zou verwachten bij Schotland. Maar de natuur is echt prachtig. De heuvels en bergen, de mensen en de cultuur spreken ons zo aan dat we hier best nog wel eens terug zouden willen komen. Maar voor het eten hoeven we niet terug, dat is gewoon erbarmelijk.
In principe is onze vakantie grotendeels voorbij. Want wat we vanaf nu gaan doen is onze weg naar huis inzetten. We gaan vandaag van Arran af richting Dumfries. Dit universiteitstadje ligt in het midden tussen Newcastle Upon Tyne en Arran. In principe was het de bedoeling om in 1 x naar Newcastle te rijden maar dat was veel te ambitieus. De grap is dat we dit toch hadden gedaan als de boot nog gewoon beschikbaar was geweest. We hebben de B&B ook tot vrijdag 27 september geboekt. Maar de boot was niet meer beschikbaar. Dus we hebben de boot van donderdag maar geboekt. Achteraf was dit dus een geluk bij een ongeluk.
We beginnen de dag met het laatste ontbijt mogelijk om 9:30. Daarna spullen in de auto en gaan naar het centrum van Brodick. We willen nog een paar yamyam’s halen. Maar die zijn helaas uitverkocht. Ook dat lekkere bolletje is uitverkocht. Zo jammer. Ik heb maar een sandwich genomen met hetzelfde beleg. Daarna door naar de Co-Op. Daar kopen we nog wat water. Want waar we terecht komen weten we natuurlijk niet. Bovendien hebben we tijd zat. We mogen vrij vroeg al in de rij staan met de auto. Het duurt nog zeker een half uur voordat de boot aankomt. Mooi nog even tijd om de Switch aan te slingeren en dan lekker samen Overcooked 2 te spelen. Er zijn weer wat DLC’s uit die leuk zijn om te proberen. Na twee levels en een hoop gekloot moeten we helaas alweer inruimen.
We mogen als een van de laatste van boort. Wij balen joh. Dat zal wel even duren voordat we van boort mogen. Maar toen we aan boort gingen stonden we bijna vooraan. Ik begrijp er geen reet van maar wel prettig. Aan boort zitten we bij de honden (letterlijk). We spelen nog even wat Overcooked. Ik koop een Flat White voor onderweg. De overtocht duurt ongeveer 55 minuten. Het is iets van 25 kilometer. We mogen als een van de eerste van boort. We gaan op weg naar Dumfries. Maar wat een kutroute weer. De hele tijd eenbaans snelwegen. Je kunt bijna niet inhalen. In Nederland rijden busjes als mongolen. Maar hier rijden ze als oma’s. Gerust met 30 mijl per uur waar je er 60 mag en kan. Op rechte stukken 20 mijl per uur te langzaam rijden. Dat is gewoon 36 kilometer te zacht. Stel je voor dat iemand op de veilingroute 44 rijdt in plaats van 80. Dan zitten degene daarachter te toeteren. Hier niet.
Na ongeveer 160 kilometer komen we aan in Dumfries bij het hotel. Ook dit is weer een bejaardensoos. We krijgen de sleutel en gaan naar boven. Wat stinkt het zeg gadverdamme. Gelukkig stinkt de kamer niet. Het is verder wel prima. Douche in bad dat vinden wij minder. We hebben deze kamer geboekt toen we in Skye waren. Het was 99 pond voor de kamer, een tweegangen menu en ontbijt. Dat is echt heel goedkoop vinden wij. Maar als we aan het eten zitten begrijpen we waarom. Vet, zout en ranzig. Het is met de beste bedoelingen hoor maar wij zijn dat vette varkensvoer gewoon zat. Het toetje valt ook erg tegen. Uiteindelijk hebben we een mes, vork en lepel nodig om het te kunnen eten. Ik was er helemaal klaar mee. Snel slapen en morgen lekker naar de boot; terug naar huis.
We zijn nog wat moe van gisteren. Ook het slechte slapen eist haar tol. Je moet op een gegeven moment toegeven aan je moeheid. Het liefst zou ik lekker lang in bed blijven liggen opdat je, je beter voelt. Maar dat zit er niet in. We moeten naar het ontbijt. Na het debacle van gisteren met de wat mindere Black Pudding en Haggis besloot ik weer voor de optie te gaan die me eerder ook goed beviel. Ik heb het dan over de zalm met scrambled eggs. Dit keer vraag ik er bacon bij. Ik wil niet zeggen dat Emily niet kan koken want dat kan ze wel. Maar het is meer de manier van koken. Dat geldt voor heel het VK. Ze koken zo vet en ranzig. Rianne en ik zitten onder de puisten. Je merkt het ook echt bij je ontlasting. Het is gewoon heel anders dan thuis. Thuis eten we ook veel gezonder.
Omdat we weinig zin hebben om iets te doen besluiten we de onderkant van het eiland rond te rijden. Natuurlijk zit dat oude lijk weer je aandacht op te vragen. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om haar te spreken. Maar toch zegt ze heel blij vandaag is de dag dat we 20 jaar samen zijn. Gefeliciteerd! Het komt er zeer gemeend uit. Zij gingen vandaag iets doen. Ik weet niet wat. Ze vond het gisteren veel te zonnig en ze had geen hoed bij zich. Heel fijn oma. We besluiten aardig te doen en morgen een later ontbijt te nemen zodat zij al klaar zijn als wij nog moeten beginnen. Het duurt nog een uur of wat voordat we besluiten in de auto te gaan zitten en verder te rijden. We rijden eerst weer over het midden van het eiland. Als we op deze manier rijden zit Rianne aan de buitenkant van de weg. Misschien kan ze dan nog wat filmen.
Onderweg zien we een bord staan met Machrie. Dat zijn een soort hunebedden maar dan staand. Niet zo heel boeiend maar goed je moet wat. We rijden en rijden door een slingerend kut weggetje. We hadden de wat grotere weg uit kunnen rijden en weer op de kustroute kunnen eindigen. Ik vraag aan Rianne zijn we er al want ik zie de kust weer. Zegt ze ja je moet zo linksaf en dan zitten we op de kustroute. Dus ik vraag waarom we dan niet op de grote weg zijn gebleven. Zegt Rianne dan hebben we tenminste een heel rondje gedaan in totaal. Ik was met stomheid geslagen. Nou, ok, dan rijden we maar. Ik sla af op de kustweg en we rijden naar Machrie. Eenmaal op de parkeerplek kijkt Rianne naar het weer. Het gaat misschien zo wel regenen. Euh, ja, en? Het is ver lopen ik heb niet de juiste broek aan. We moeten onze bergschoenen aandoen en daar heb ik geen zin in. Ok prima we bewaren het voor de volgende keer dat we hier zijn.
We eten even wat en gaan richting Kings Cave. De ligt op zich dicht in de buurt van Machrie. We trekken de bergschoenen aan en pakken wat spullen om erheen te lopen. Het lijkt hier wel een school. Veel kinderen overal. Moeten zij niet naar school? Ik loop naar een bord. Het gezicht van Rianne staat weer op onweer. Of misschien beter gezegd op wisselvalligheid. We zijn dat we 3 mijl moeten lopen. Dat is zo’n 5 kilometer. Rianne heeft er totaal geen zin in. Ok we bewaren het wel voor de volgende keer. Ik eet een appel en we rijden verder richting het zuiden van het eiland. Het maakt mij ook niet zoveel uit. Ik begrijp wel dat ze moe is na zo’n dag als gisteren.
(Foto iphone Rianne van de route)
We rijden daarna door naar beneden. De route die we rijden is echt prachtig. Zulke mooi natuur. Het klopt wat ze zeggen. Dit eiland heeft alle componenten van Schotland. Ik had dit zeker niet willen missen. We stoppen in Blackwaterfoot. Dat is een klein dorpje waar zeehonden kunnen liggen. We zijn alleen meeuwen. Rianne eet daar haar yamyam. Dat is een heerlijk baksel. We hebben er een timelapse van gemaakt. Rianne deelt wel netjes. Ik vond het heerlijk. Daarna ga ik daar nog even mijn behoeft doen en we rijden door naar benden. We stoppen bij Kildonan. Voor de kust ligt een klein eiland. Je merkt dat de locals hier niet gediend zijn van toeristen. Bij een plek met veel parkeerruimte staat: “No parking without permission”. Ok prima.
Verderop parkeren we half in de berm. We hadden vanochtend bij Wooleys (bakkerijtje) twee broodjes en een yamyam gekocht. Maar gezien de stank hier gaan we hier zeker niet eten. Wat een gorigheid. We lopen een beetje naar beneden en zien een huis met sierelijke vrouwelijke vormen in het dak. Ik heb liever een recht dak want dit kan nooit goed zijn. Het oogt vervallen en er staat een lading teringzooi in de tuin dat wil je niet weten. Het is vies en ziet er armoedig uit. Ik begrijp wel dat de normale weg hier niet stopt. Eenmaal bij het strand aangekomen vraagt Rianne om haar telelens. Er ligt in de verte een zeehond op het strand. Hij ziet ons en reageert op het moment dat Rianne op de knop drukt om een foto te maken. Wel grappig. Achter ons staan schapen te herkauwen. Ze houden ons goed in de gaten. Na een tijdje zijn we er klaar mee. Rianne heeft wat goede foto’s van de zeehond kunnen maken ook al ligt dat beest misschien 100 meter verderop. Best knap zo uit de hand. We lopen we terug naar de auto en maken dat we wegkomen uit dit stinkgat.
Daarna rijden we weer omhoog. Arran heeft al haar pracht en praal aan ons getoont. Maar de mensen zijn ook geweldig, zelfs na hun dood. Er staan op de meest mooie locaties bankjes. Er staat dan op het bankje in nagedachtenis van die of in liefdevolle herrinering van die. Mensen schenken dus een bankje aan de gemeenschap als laatste wens. Dat vind ik heel mooi. We maken nog wat foto’s van Holy Island vanuit Whiting Bay. Daarna rijden we door naar Lamlash. Hier eten we op een bankje onze broodjes op. Daarna maken we een reservering in het hotel Glenisle. We hebben daar eerder ook gegeten. Ik maak de schoenen schoon en we rijden terug naar de B&B. Het eten die avond was goed. We gaan dit eiland missen. Of in ieder geval, ik.
Rianne heeft een filmpje gemaakt over onze fantastische tijd op Arran.
Weer heb ik slecht geslapen. Ik word heel vaak wakker. Het ligt niet aan de faciliteiten. Ik kan gewoon niet goed slapen. Heel vervelend. Ik heb vandaag een beetje het Balsporran ontbijt proberen te imiteren door Black Pudding en Haggis te vragen met champignons. Maar het kon toch niet tippen aan Balsporran. Het was niet slecht maar het was ook niet super goed. Gewoon normaal denk ik. Jeff waarschuwde ook dat de smaak bij iedereen verschilt omdat iedereen een ander recept heeft. Net zoals nasi denk ik dan. Jammer. Maar ik eet maar een paar toastjes met boter. Bij het ontbijt zitten twee oude mensen. Ik ken alleen de naam Allen nog. Wat een vervelende lui. Ze raken niet uitpraat over het fantastische leven. Over de caravan die ze hadden en over de reizen naar Nieuw-Zeeland. Ze zijn bijna 20 jaar samen. Gescheiden oudjes dus. Volgens mij gaat Allen morgen dood. Tenminste zo ziet hij eruit. Ik hoop dat ze de 20 halen. Dat is morgen.
Wat wel interessant was uit het verhaal van die oma was dat ze in Glasgow dit weekend, een lang weekend hebben. Daardoor konden ze dus bijna geen kamer vinden voor dit weekend. Gelukkig hebben wij daar geen last van want we zijn dan al in Nederland. We vertellen tegen Emily dat we donderdag al weg gaan. Ze probeert de kamer te verhuren. Het maakt mij niet uit of ze die extra dag in rekening brengt. Het is toch niet zo duur. Bovendien vind ik het heel lief dat ze elke keer een croissantjes regelt voor Rianne. We vragen de beste route naar de top van Goatfell. Ze verteld dat we bij een roze gebouw vlakbij het Brodick castle moeten zijn. Oké top. We pakken onze tas in en gaan richting Brodick castle. Na een minuut of 20 zijn we daar aangekomen.
We lopen omhoog. We beginnen bij 0 meter boven het zeeniveau. Na een minuut of 10 door de bossen gelopen te hebben zitten we al op 100 meter hoogte. We zien dan al wat mensen afhaken. Echt grappig om te zien. Het valt ons ook op dat het helemaal nog niet zo zwaar is. Het pad gaat geleidelijk omhoog. De zon breekt ook al een beetje door. Ik heb er zo’n zin in. Ik ben echt benieuwd hoe ver we gaan komen op dat moment. Met Rianne gaat het nog goed. Ik denk dat het helpt dat je weet dat de top 874 meter is en dat wanneer je op 100 meter zit, je weet dat je nog een heel stuk moet. Dat is een bepaalde mindset. Het pad is redelijk goed nog. Maar, had ik dat maar niet gedacht. Het pad lijkt wel van diarree. Lichtbruine drap. Het is nog een beetje vochtig dus het is ook niet heel gek. Je loopt door dichte bebossing.
We lopen verder omhoog. Het pad wordt zichtbaar slechter en smaller. Je merkt echt dat dit niet voor iedereen is. De meeste mensen zouden hier afhaken. Wij gaan door. Ik ben echt trots op Rianne. Ze stopt weinig en gaat gewoon door. Ze doet alles gewoon. Op een gegeven moment besluiten we even wat te eten. We zijn dan ongeveer 2 uur bezig met lopen. We komen echt heel weinig mensen tegen. Het weer is er ook niet echt naar. We horen dan onweer. Rianne is daar bang van. Ik geloof niet dat het doorzet. Maar je merkt dat je misschien niet extreem goed voorbereid bent. Wat is wijsheid op een berg. Ik hak de knoop door we gaan verder. We lopen omhoog. Rotsblokken liggen los en je moet soms hoog omhoog stappen. Het is echt heel moeilijk om hier te lopen. Ik help Rianne met wat stabiliteit. Het is voor haar natuurlijk helemaal moeilijk. Soms moet je wel 70 centimeter omhoog.
We zien een waterval een stukje verderop. Het lijkt op het eerste gezicht wel mooi. Maar wanneer we verder omhoog klimmen valt het eigenlijk wel een beetje tegen. Ik zie een houten constructie. Daar lopen we heen. Rianne herinnert mij er af en toe even aan om achterom te kijken. Je ziet dan een prachtig uitzicht op de vallei en Brodick. Het is een waanzinnig mooi uitzicht. Als je dichter bij het bruggetje komt hoor je best wel wat geluid van het water dat naar beneden stroomt. Het is wel mooi maar het valt ook wel weer mee. Het grappige is dat nu langzaam de Goat fell zichtbaar wordt. Het was de hele tijd in wolken gehuld. De zon breekt door op het moment dat we daar staan. Echt heerlijk. We maken wat foto’s van onszelf. Daarna gaat Rianne verder met haar kunst. Het ND-filter gaat op het objectief en ze maakt een prachtige foto’s met de Bulb-stand. Het is echt heel mooi. Dat softe water. Het water stroomt hier best snel dus het is wel logisch. Dat het mooi is. Ook de wegtrekkende wolken langs Goat Fell worden heel soft door de lange sluitertijd. Kunstenaar hoor.
Daarna lopen nog een klein stukje omhoog naar een hoogte van 320 meter. We lopen in iets meer dan 1,5 uur naar beneden. Het was heel zwaar om naar beneden te lopen. In sommige gevallen is het gewoon moeilijker om omhoog te lopen als naar beneden. We hebben het wel gedaan. Ik ben trots op ons maar in het bijzonder op Rianne. Als we beneden zijn lopen we naar de auto. Alles is inmiddels dicht. We rijden naar de B&B nadat we onze schoenen hebben verwisseld. Eenmaal aangekomen staat die oma weer op ons te wachten. Echt vreselijk. Ze vraagt hoe het is geweest. Ja geweldig mooi. Moet je ook doen. Ze vertelde dat ze wat zeehonden gezien had bij Sannox. Ik geloof er geen reet van. Ik eet nog wat noodles. Echt niet te vreten. We kijken nog wat Videoland en gaan daarna slapen. Vandaag was echt een geweldige dag weer. Echt heel fijn. Wat een mooi eiland en wat een mooie ervaring weer vandaag.
Ik slaap om de een of andere reden niet goed. Het bed is een klein beetje te klein. Misschien 5 centimeter ofzo. Als ik beweeg gaat die beweging door naar Rianne en vice versa. We hebben dus wat opstart problemen. Rianne is redelijk moe. We vragen aan Emily wat een goed idee is om te doen in deze conditie. Ze zegt rijdt gewoon lekker het eiland rond. Dat kan je in 2,5 uur doen. Dat is een prima idee denken we zo. We rijden naar het noordelijk deel van het eiland. Het is redelijk bewolkt en af en toe valt er een spatje. De wegen zijn soms wel goed maar soms ook niet. We rijden langs Sannox. Rianne zegt kom we stoppen hier even.
Na even te twijfelen overtuigt Rianne haarzelf dat ze hier toch wel even wil lopen. Even naar het strand, denken we dan. We lopen op een pad dat verdergaat in een aantal goed te bewandelende stenen. Een ouder echtpaar loopt wat verder voor ons. We ruiken de zee. Wat een heerlijke lucht is dat toch. Ik zeg tegen Rianne waarom doen we dit in Nederland toch nooit. Het is grappig want we wonen zo dichtbij het strand. We kunnen bij wijze van spreken in een minuut of 10 rijden bij de zee zijn. Waarom we dat nooit doen, echt geen idee. Misschien moeten we dat maar eens gaan doen zodra we weer terug zijn. Gewoon op een zaterdag lekker langs de prachtige Nederlandse kust lopen. Enfin we zijn op het strand. Het valt Rianne op dat de stenen die hier langs het water liggen zo mooi zijn. En dat zijn ze. We besluiten er een mee te nemen.
Rianne vindt veel onderwerpen om een foto van te maken. Het begint bij stenen bij de branding. Daarna van zeewier en de bergen verderop. Goatfell, zo heet ze. Ze gebruikt haar 10-105mm objectief. Daarna 18-55mm voor prachtige bockeh van stenen en zeewier. Dit objectief wordt ook gebruikt voor een paar portret foto’s. Echt heel bijzonder. We staan misschien wel 2 uur op dat strand. Daarna lopen we over wat stenen langs een soort van pad. We gaan omhoog en komen in een soort van jungle. Het doet ons echt denken aan Tasmanië. Het zo mooi allemaal. Je ziet hier wel heel erg de overgang van seizoenen. Aan de ene kant is het zomer met vruchtdragende planten. Aan de andere kant zijn er bomen die hun bladeren al verliezen. Verder zie je paddenstoelen. De overgang tussen de zomer en de herfst.
Bij het fotograferen van de paddenstoelen gebruikt Rianne haar Macro objectief. Heel grappig hoe ze bijna al haar objectieven gebruikt. We staan hier ook wel weer een uur, misschien. Het is een prachtig stukje van het eiland. Er is een bergwand met verschillende kleuren. Het is een soort graniet. Zo goed dat ze dat nog niet gedolven hebben. Het zou echt zonde zijn. Het doet je denken aan thuis. Wij hebben een keukenblad van echt graniet. Eigenlijk zouden ze dat niet meer moeten verkopen. Daar worden ook prachtige kunstwerken van de natuurlijk schoon vernietigd voor onze verbruiksmaatschappij. Het weer is trouwens inmiddels heel mooi geworden. Er is veel ruimte voor de zon. Ik verbrand gewoon een beetje. We lopen nog wat verder door een grote open vlakte met veel varens.
We besluiten terug te lopen en de rest van de noordkant te bekijken. We rijden langs enge bergweggetjes. De locals rijden een beetje als gekken. Emily vertelde dat bovenin het eiland rode herten op de golfbaan lopen. Rianne had er eentje gezien maar we probeerde bij die golfbaan te komen. Dat lukte alleen niet. Ik heb hem zelf niet gezien. Wel heel veel schapen. We besluiten weer een stukje verder te rijden. Dan komen we bij de Isle of Arran Distillery. Ik moest nog even een fles whiskey meenemen voor Ashil. Wat moet je dan kiezen?
Een man van de destilleerderij wordt erbij gehaald. Hij vertelt over in wat voor vaten er zijn. Dat ze tot 1932 Cherry vaten uit Spanje lieten komen. Toen brak de oorlog daar uit en was dat niet meer mogelijk. In Amerika drinken ze een flauw aftreksel van whiskey genaamd Bourbon. Dat is whiskey die maar 5 jaar gerijpt is in plaats van 10 jaar. De vaten uit Amerika mogen maar een keer gebruikt worden. Zo blijven de bedrijven die vaten maken ook aan het werk. De vaten worden daarna geëxporteerd. Er blijven dus altijd Bourbon in de vaten zitten. Dat vermengt zich met de whiskey wat een lekkere smaak geeft. Mij maakt het niet uit ik drink het allemaal niet. Gadverdamme. Hij raadt de 10 jaar aan. Het kost wel wat maar dan heb je ook wel wat. We rijden verder en inmiddels weer zuidwaarts.
We komen nog langs een boerderij waar Schotse hooglanders staan. Echt een prachtbeesten. Ze hebben een hele aparte kleur. Met gevaar voor eigen leven worden er even wat foto’s gemaakt. Daarna rijden we weer verder richting de shortcuts richting Brodick. Want het is inmiddels flink laat geworden. We rijden tussen de bergen richting Brodick. Er hangt wat lage bewolking. Het is echt prachtig. We rijden in een flink tempo. Het is zo grappig om een soort achtbaaneffect aan Rianne te geven als je hard over de heuvels rijdt. Rianne moet daar echt van lachen. We komen in Brodick. Daar parkeren we om een restaurant uit te zoeken. Dat is niet eenvoudig. Uiteindelijk beslissen we om naar de Co-Op te gaan en eten een heerlijke salade in de kamer van de B&B. Wat een onverwacht prachtige dag.
We gaan vandaag Bluebell verlaten. Daar ben ik niet rouwig om. Ik vind de prijs-kwaliteit verhouding slecht. Daarnaast vind ik het gewoon niet zo schoon. We hebben een boiler dus het is kort douchen. Nee ik zou het niet erg vinden om hier nooit meer te overnachten. Ik heb het altijd graag beter dan thuis maar dat is hier niet het geval in ieder geval. We doen een broodje in de oven en ruimen alles in de auto. Dat is relatief snel gebeurd. Vlak voor vertrek zie ik een waarschuwing staan van Calmac. Ze melden ons dat het mogelijk is dat onze boot niet vaart vanwege slecht weer. We besluiten een extra boot te boeken voor het geval dat. Dat is de boot van 15:20. Een overtocht kost iets van 20 euro dus als je die mist is dat geen probleem.
Waar de vegetatie eerst weinig verschilde per gebied rijden we nu door sterk wisselende natuur. Soms zie je bergen met gras zoals we eerder ook zagen. Soms zie je gewoon bebossing zoals je op de Veluwe ook ziet. Het is een prachtige route. Rianne zegt gelijk we gaan hier sowieso een keer terugkomen vanwege de prachtige natuur. Dat ben ik zeker met haar eens. Wat een pracht en praal. Maar wat een mongolen op de weg. Op rechte stukken rijden ze 30 tot 35 mph terwijl ze makkelijk 60 kunnen rijden. Soms probeer ik er als een wezenloze een paar in te halen. Maar uiteindelijk zitten we een kilometer of 80 denk ik achter een hele rij van mensen die niet doorrijden. Super irritant. Kijk sommige bochten zijn inderdaad gewoon slecht of onoverzichtelijk. Dat je dan zachter rijdt. Maar het grootste gedeelte is er gewoon geen excuus voor het lage tempo behalve complete incompetentie.
Vlak voor Glasgow wordt de weg tweebaans en halen we een hele stoet in. Waarschijnlijk was een oude vrouw de oorzaak. Ze reed daar op een weg waar je 70 mag nog steeds maar 40 mijl. Ze heeft voor heel veel irritatie gezorgd. We hopen dan ook dat ze vroegtijdig overlijdt. Door naar Ardrossan We komen daar vet te vroeg aan. Het is een beetje onduidelijk maar we mogen uiteindelijk parkeren. We moeten nog ongeveer een uur in de auto wachten op de ferry. We maken er het beste van. We staan vooraan maar mogen niet als eerste op de boot. Voor mij geen probleem die paar minuten extra interesseerde me geen reet. Nu is het even wachten tot we aankomen in Brodick.
Eenmaal in Brodick aangekomen gaan we in de auto zitten. We mogen als derde van het schip af. Sommige mensen hebben extra betaald om als eerste van het schip te gaan maar wij krijgen het gratis. Heerlijk. Het is ongeveer een kleine 20 minuten rijden vanuit Brodick naar Lamlash. Het is een mooie route. We rijden op een klein afgeragd weggetje naar de B&B. We parkeren en bellen aan. Een jonge vrouw doet open. Hi I’m Emily. We worden naar de kamer Glenashdale geleid. Het is een mooie kamer. Emily legt uit dat we het ontbijt moeten kiezen voor 22 uur. Ik kies de zalm met ei en kies voor Rianne croissants en anders toast. We kijken in het boek en zien dat er in Lamlash een hotel wordt aangeraden om te eten. We bestellen beide een burger. De kok zit de hele tijd grappen te maken en heeft een hele aanstekelijke lach. We gingen echt kapot van het lachen. De eigenaar of in ieder geval de leidinggevende schut af en toe zijn hoofd. Ik kan me voorstellen dat beter personeel vinden op dit bejaardeneiland erg lastig is. Dat maakt het eigenlijk alleen maar grappiger. We nemen beide een Terra Cotta toetje. Daarna reken ik af. Het is 56 pond en ik zeg maak er maar 65 van. Hij wil me vervolgens 56 laten betalen. De leidinggevende komt erbij. The man wants to give his gratitude. But how is he going to pay? The man is going to use his phone. That is just pure magic. Zo sluiten we een heel grappig avond af. Ik piste bijna in mijn broek.
We worden op de normale tijd wakker. We zijn gisteren om 20:30 gaan slapen en zodoende worden we ook vroeg wakker. Ik heb lekker geslapen. Rianne heeft wat minder goed geslapen. We gaan vandaag Glencoe ontdekken. Het is een stralende dag. Eentje zoals je niet zou verwachten in Schotland. De lucht is blauw. Het is ongeveer 24 graden Celsius. We waren inmiddels wel gewend aan het Schotse weer. Ik vond het een groot voordeel dat je lekker kon lopen zonder te oververhitten. We rijden een klein stukje vanaf Bluebell Cottage. Eigenlijk is de plek waar we zijn niet echt Glencoe. We hebben een route gekozen met niet te veel beklimmingen. Het is een Easy route. Dat zag ik wel zitten want het is heel heet. Maar Easy is ook echt Easy. Het was echt een route van niets.
Blue Lagoon meertje
Na het rondje van 300 meter, wat uitkwam op een soort Blue Lagoon watertje, besloten we om een extra route te nemen. De route heette Brecklet en was 2,5 kilometer lang. Prima te doen. Het pad ging echt heel stijl omhoog. Het verbaasd je hoeveel moeite het kost om omhoog te lopen. We zijn in totaal maar 90 meter omhoog geklommen. Maar toch voelt dat zwaar. Onderweg kwamen we drie Australiërs tegen. Ze woonde ten noorden van Sydney. Het was een leuk gesprek. De dame in kwestie vertelde dat er een bankje was iets verderop. De uitzichten waren prachtig. Je keek over Ballachulish. We horen geschreeuw en emotie. Dat komt van het cricketveld onder de berg. We kunnen zelfs nog een stukje van Ben Nevis zien. De hoogste berg van het VK. We lopen niet het hele pad af. Het is rond half drie als we van de berg zijn afgekomen.
We gaan zitten bij een café. Het is uiteraard zelfbediening hier. Ik neem een Spa Rood en Rianne een verse appelsap. We zitten buiten en voelen ons een beetje bekeken. We vallen hier op. Het is redelijk arme plek. We zitten tegenover een bushalte. Ze zien alle spullen. De GoPro ligt op tafel. De cameratas met DSLR. Het steekt af bij de omgeving waarin we zitten. Grappig om je een keer de buitenlander te voelen. We lopen naar de Co-Op. Hier is ook een soort van Australisch systeem. Of wellicht is het andersom. Je staat in een grote rij en wanneer er een kassa vrij is hoor je: Next, please! Er probeert nog iemand voor te piepen maar die wordt naar de achterkant van de rij verwezen. Ookal is die meneer 7 maanden zwanger.
Vanavond eten we pizza. We gaan even naar het huisje om de foto’s te bekijken en even uit te rusten. Voornamelijk Rianne is afgepeigerd. Ik zet de foto’s en video’s op de laptop. Rianne kijkt ondertussen naar Videoland. Ik heb echt genoten van vandaag. Ook al is het niet zo dat we nu heel veel gelopen hebben. Het was toch een goede dag. De omgeving is waanzinnig. Hier wil ik nogmaals terugkomen. Ik heb dat vaker gedacht hier. Dat gevoel heb ik elders nooit gehad. We gaan wederom weer vroeg slapen. Het is erg heet in het huisje dus dat zal wel een kutnacht worden.
Hoewel ik voor mijn gevoel gisteren veel heb opgeruimd ben ik toch nog even bezig alles te ordenen. We begonnen de dag met een licht ontbijt. Ik dacht we eten wel wat bij het kasteel. We nemen vandaag een pont van Armadale naar Mallaig. We kwamen er deze ochtend achter dat al een aantal boten vol waren. We moesten dus de pont nemen van 13:00. Die hebben we snel geboekt toen we nog in het huisje zaten. Ik was bang dat we anders een alternatieve route moesten nemen. We reden om een uur of 10 weg. Volgens de navigatie zou het ongeveer 2 uur duren. We reden een eerst richting Portree. Daar tanken we de auto even vol. Het was 1,29 per liter benzine. Dat is 1,50 ongeveer. Daar moet je hier al redelijk blij mee zijn. Ik weet dat de laatste keer in Nederland ik voor 1,519 heb getankt. Dus er is daadwerkelijk nog een land waar het tanken nog duurder is dan in Nederland. Dat is best een prestatie. Chapeau! Daarna rijden we weer door de prachtige vallei waar we ook vanaf kwamen toen we het eiland opreden. Ik ga dit echt missen. Op de een of andere manier kan ik hier ook geen genoeg van krijgen.
We rijden een flink stuk en komen uiteindelijk aan bij The Castle of the Donald clan. We treffen hier niemand onder de 100 aan. Blijkbaar hebben we ons toch een beetje verkeken op het publiek dat hier komt. We moesten 15,60 pond betalen voor die entree voor ons beide. Achteraf was dat echt heel veel geld. Het was geen kasteel of fort het was gewoon een ruïne. Er zat geen dak meer op en geen verdiepingen meer in. Er stond een bord bij dat het instabiel was. Ik voelde me inmiddels ook niet meer zo lekker. De tuin stelde volgens Rianne ook niet veel voor. Ik vond het wel mooi groen. Enfin met 20 minuten stonden we weer buiten. Ik ging even een WC opzoeken. In Australië heb ik echt in de allersmerigste WC ooit gepoept. Maar deze overtrof het. Er zat een WC-bril op ter grootte van een postzegel. Daar ga ik niet op zitten. Maar wat nog wel het meeste vervelende was, was dat de deur was gemaakt op een manier dat je erdoorheen kon kijken. Het was de bedoeling dat je van binnen naar buiten kon kijken. Maar doordat het kapot was op meerdere plekken kon je ook van buiten naar binnen kijken. Lekker als ze je staat te schijten. Ik ben natuurlijk niet gaan zitten op die gore WC. Het is bijna onEngels om zoiets aan te bieden. Het WC-papier was ook al slecht. Het scheurde na elk velletje wat je ervan aftrok. Dan moest je het weer verder naar beneden trekken. Echt vreselijk. Ik heb Rianne geadviseerd niet naar de WC te gaan. Ze stuurde zelfs nog een appje: “Gaat het?”
We gingen richten de haven om iets over 12. De boot liet nog even op zich wachten. Ondertussen werden we aangesproken door een Belg of we wilde vertrekken zodat hij met zijn camper erdoor kon. Natuurlijk, sterf! Daarna de kaartjes gehaald en even gewacht in de schaduw. Toen de boot er was reden we er als laatste op zo’n beetje. Rianne moest over de bestuurdersstoel heen kruipen. We liepen naar boven. Het was al heel druk. Ik dacht: “Fuck, geen plek”. Maar er stond net een stel op. De plekken hebben wij geannexeerd. We hadden een prima kijk op het water. Onderweg zagen we nog een paar zeehonden en dolfijnen. Erg leuk om te zien. Onderweg gingen er ook de hele tijd alarmen af. Zo dom. Mensen moeten gewoon hun auto van het slot afhalen. Nu doen ze hem telkens open. Na een minuut gaat de auto dan weer dicht en dan gaat het weer af. Terwijl als ze hem van het slot afhouden de deur eenmaal openen, hij niet afgaat. We kwamen aan en mochten als een van de eerste van de boot af. Wat een geluk. Het stadje waar we doorheen reden was veel drukker dan Isle of Skye.
Het weer was heel zonnig en ik denk dat de Schotten dan denken het is mooi weer wij gaan erop uit. Dat moet ook wel met een dergelijk klimaat. Het is dus super druk op de weg. Echt heel vervelend. We hadden deze route genomen voor een viaduct waarover de stoomtrein rijdt. Glenfinnan Viaduct. Maar eenmaal daar was er totaal geen ruimte om je auto kwijt te kunnen. Alle parkeerplaatsen zaten vol. Blijkbaar kwam hij er bijna aan ofzo. Zo jammer. Desalniettemin was het dermate mooi dat het ook niet uitmaakte dat we een toeristische route genomen hebben. Na Glennfinnan zijn we doorgereden naar Fort William. Daar schijnt een mooi fort te zijn. Bij aankomst is het echt ontzettend druk. Je kunt echt bijna niet doorrijden. Rianne en ik hadden honger dus we zijn naar de McDonalds gereden en hebben daar wat gegeten. Ze hadden daar een dubbele Quater pounder. Echt te lekker. Je kunt er zelfs bacon op doen. Rianne nam een frietje maar dat smaakte niet. Ik ben het met haar eens dat het niet lekker was. De kipnuggets zijn wel lekkerder dan in Nederland.
We besloten naar het huisje te rijden. Bluebell Cottage with Hot Tub in Ballachulish. Kijk we kwamen uit een huisje met 3 slaapkamers en drie badkamers, een prachtige keuken en een geweldige kijk over een baai voor slechts 600 pond voor 7 nachten. Dat is niet duur. Maar hier is kost het ruim 700 euro voor 2 nachten. Als je naar de afwerking kijkt is het allemaal wel ok maar zeker dat bedrag niet waard. Zeker als je, je realiseert dat dit exclusief ontbijt is. Ik zou niemand aanraden om hier te overnachten. Zwaar overpriced. We maken er het beste van. We hadden al gegeten en we waren echt heel moe van de reis en alle ervaringen. We gingen slapen om 20:30.
We besloten ook vandaag rustig aan te doen. Het weer is al beter. We gaan vandaag al even inpakken en wasjes doen. We komen er wel achter dat we dit wel echt heel erg gaan missen. De zon schijnt uitbundig. Straks krijgen we een prachtige zonsondergang. Het uitzicht is fantastisch. Het is zo rustig hier. Als we het ontbijt nuttigen zeg ik tegen Rianne dat ik echt oprecht dit gevoel ga missen. Je hebt hier een soort vrijheid. Je leeft in harmonie met de natuur. Thuis leven we in een onnatuurlijke situatie. Al dat steen en beton. Hier kijk je op het groene landschap. Met weinig om je heen. Het is geen roofbouw en niet op elkaar gepropt. Dat je in de tuin kunt gaan zitten zonder dat iemand je ziet of dat je iemand tot last bent. We zetten de was op een gegeven moment buiten. Ik sta in mijn blote bast met een JBL speaker in mijn hand. Een beetje muziek. Normaal houd ik rekening met de buren. Tegelijk voel je je ook bezwaard, of in ieder geval attent op de muziekkeuze. Je bent in wezen niet vrij. Hier wel. Dat gevoel ga ik echt missen. De heerlijke douche hier is ook echt iets wat ik ga missen. Je wordt gezandstraald bijna. We rijden richting Uig om even een koffie te scoren. Ook komen we twee biertjes voor Jeroen en Erik. Ik neem weer een Flat White. Daarna rijden we naar Rankings een lokale super.
Het gehakt wat ik gekocht heb bij Rankings is apart. In de eerste lijkt het wel een lekker gehakt. Maar het gehakt plakt heel erg. In zo’n hoedanigheid dat je balletjes krijgt in plaats van los gehakt. Niet prettig. Het eten smaakt niet heel erg lekker. We eten het maar. Het is zelfs een beetje koolhydraatarm omdat er veel te weinig rijst in zit haha. Daarna nog de laatste wasjes opgehangen. Alles in dozen gedaan terwijl Rianne een leuk filmpje gemaakt heeft over onze avonturen van de 17e. We gaan om een uur of 23 slapen. De tijd vliegt. Wat een tophuis! We schrijven een lieve boodschap in het gastenboek en laten een tientje achter. Morgen rijden we naar Glencoe.
We worden wakker in de volle mist. Echt hele dichte mist. We hebben vandaag niet echt iets gepland. Dat hoeft ook niet. We zijn immers lekker op vakantie. Het is grappig hoe het weer zich openbaart. Vandaag niets gepland en je ziet geen hand voor ogen. Hopelijk is het morgen wel weg want dan wil ik wel iets doen.
