Vannacht hadden we weer slecht geslapen. We zijn blij als we weer in ons eigen bedje liggen. Ik (Rianne) was nog erg moe, dus Steven ging maar alvast broodjes halen bij Anderson Bakery. De chocolade croissant heb ik inmiddels ingeruild voor de Saffron Raisin Twist. Een langwerpig broodje met rozijnen, almond schilfertjes en bovenop witte dunne glazuur streepjes. Erg lekker, terwijl ik normaal niet zo van de rozijnen ben. Uiteraard is het vandaag ook weer heerlijk bewolkt. Vandaag zijn we van plan te gaan fietsen over de Golden Gate Bridge en terug te gaan met een boot. Eerst maar eens uitzoeken hoe we bij die fietsverhuurwinkel komen met het openbaarvervoer. We waren met de bus in de buurt, dus trokken we aan het koortje dat hij moest stoppen. Helaas reed hij door, waardoor we nog een steil stuk terug omhoog moesten lopen. Eenmaal bij het verhuurbedrijf Blazing Saddles wordt je enorm nep met een big smile ontvangen met het standaard zinnetje: Are you ready to bike the bridge? Ze zeiden dat tegen iedere voorbijganger. Bij de balie vertelden we dat we elektrische fietsen willen i.v.m. met de steile wegen hier. Een vrouw achter de balie vertelde doodleuk dat ze dan wel even $ 2000,- van je creditcard reserveren om later terug te geven als de fietsen nog heel terugkomen. We schrokken enorm van dit bedrag en keken de vrouw aan of ze wel goed bij haar hoofd is. Dit bedrag kan niet gereserveerd worden van Steef z’n creditcard, omdat hij per maand een bepaald limiet heeft. Steven had van tevoren ook recensies gelezen dat het gereserveerde bedrag pas heel laat wordt teruggeschreven naar je rekening. Ze houden het zo lang mogelijk vast. We vertelden aan de vrouw dat we er nog even over na wilden denken, aangezien ze zo opdringerig zat te doen.
We zijn maar buiten gaan staan bij de winkel. Je zag daar ook nog een hogere klas ‘elektrische fietsen’ staan. Tenminste zei noemen dat fietsen maar in Nederland wordt dat een puch genoemd. We hebben besloten om normale fietsen te huren. Hier met de auto rondrijden is gewoon geen doen. Bij de balie werden we nu opdringerig geholpen door een andere vrouw. We waren nog niet op de helft van het invullen van het formulier en ze pakte het meteen. Ze zei dat we ergens moesten gaan zitten met een paar andere mensen. Wat denk je.. krijgen we een voorlichtingsfilmpje te zien over het fietsen hier in San Francisco. Het zag er zo vreselijk nep Amerikaans uit. Gewoon om van te kotsen. Blegh. Na het filmpje werden we een andere kant opgestuurd waar we het formulier verder in konden vullen. Er werd nog gevraagd of we een helm op willen. Uhm nee bedankt wij zijn Nederlanders en kunnen echt wel fietsen hoor!! Veel mensen hier hebben een helm op tijdens het fietsen. We werden naar een man gebracht die aan ons de fietsen zou geven. Wat denk je.. hij gaat aan ons Nederlanders vertellen hoe je moet fietsen. We zaten echt te lachen daar. Die man ook, maar hij moest het verplicht vertellen aan ons. Hierna kregen we de fietsen. Ik kreeg een mini gammele fiets. Ik vroeg of het stuur hoger kon, maar dat kon dus blijkbaar niet. Ik kreeg een iets groter model. Ik schoot er niet veel mee op. Wat een gammel ding!
Het fietsen ging echt enorm rottig voor mij. De fiets is gewoon veelste klein en dan overdrijf ik echt niet! Het was een fiets waar normaal een jongetje van 8 op fietst in Nederland. Aan al die vrouwen werd zo’n kleine fiets gegeven. Je knieën gaan gewoon pijn doen en je kan geen kracht zetten als je steil omhoog moet. Je zit heel dicht op het stuur en dan ook nog eens voorovergebogen, doordat het stuur veel lager staat dan je zadel. Scheldend zat ik op dat ding. Steven heeft tig keer dat zadel voor mij versteld. Ik was in staat om dat ding op de grond te gooien. Je kon het gewoon geen fiets noemen, tenminste dat vond ik dan. Steven kreeg wel een iets betere fiets die groter was. Onderweg zag je meerdere vrouwen boos doen tegen hun partner die ook een te kleine fiets hadden gekregen. Er waren gewoon geen grotere fietsen voor vrouwen helaas. Op deze manier gaan we het niet halen naar de Golden Gate Bridge. Het was echt geen doen. Op een afstand zagen we wel de Golden geen uhh Gate Bridge. Want ja waar is die brug eigenlijk??? Door die lage bewolking en mist kon je alleen het wegdek van dat ding zien. Daar tegenover zat Alcatraz wat nog wel redelijk te zien was.
Op een bankje in de kou zaten we onze broodjes te eten. Het waaide hard. Je moet het een beetje zien als in de herfst naar het strand gaan, zo’n gevoel had je daar. P.S. aan de foto’s kan je wel zien hoe verschillend het weer is in SF. Dan schijnt de zon even, dan is het bewolkt en opeens kan het regenen.
Hierna zijn we nog maar even naar Palace of Fine Arts gefietst. We mochten met onze fietsen niet verder. Dus Steven bleef even bij de fietsen staan, terwijl ik snel een paar fotootjes schoot.
Eenmaal terug bleek een vogel op Steven zijn hand gepoept te hebben. Er zat een ‘poepterrorist’ vogel in de boom, aldus Steven. Die iedereen en alles onderpoept. Snel onder die boom vandaan. Toen ik eens goed naar mijzelf keek, bleek er vogelpoep op mijn broek te zitten en een klein gedeelte op mijn bril. Oh what a happy day! Ik had al geen fijn humeur vandaag door die stomme fiets. We keerden maar terug naar het fietsverhuurbedrijf. Onderweg knalde een meisje bijna tegen mij aan met haar fiets. Even later knalden twee volwassenen tegen elkaar aan op de fiets. Die lui hier kunnen dus echt niet fietsen en worden dus voor het eerst op een fiets gezet. Hartstikke gevaarlijk zo! Eenmaal bij het verhuurbedrijf werden we met een big smile en luid geklap ontvangen door de medewerkers. Ze vroegen hoe we het vonden. Steven vertelde dat we hogere kwaliteitsfietsen gewend zijn in Nederland. De kaartjes voor de boot hebben we teruggegeven, zodat deze niet in rekening werden gebracht. Wat een teleurstellend fietstochtje was dit zeg. We hadden het ons zo veel leuker voorgesteld en dat weer werkt ook nooit eens mee in SF.
We hadden nog even bij Starbucks gezeten en besloten maar terug te gaan naar het hotel. We sloten aan in de lange rij voor de Municipal Railway. Een kleine ouderwetse tram die door de steile straten van SF rijdt. Het is een bezienswaardigheid op zich al. Er stond een enorm lange rij en het schoot maar niet op. Ook begon het erbij te miezeren. In de tram zelf kunnen ook maar weinig mensen plaatsnemen. Het was apart om te zien hoe ze iedere keer een tram omdraaiden. Dit was niet geautomatiseerd, dus zetten ze de tram op een draaischijf en duwen maar.
Na een lange tijd wachten konden wij er ook eindelijk in. Het was de eerste keer voor ons in zo’n tram in SF. Als je naar beneden ging begon het te stinken in dat ding door de remmen. Als dat ding bij de volgende halte was, dan werd dat omgeroepen en bleef hij midden op het kruispunt stilstaan. De tramrit maakte de dag grotendeels weer goed.
We stapten uit bij Union Square en besloten daar ergens wat te gaan eten. Het is een plek midden in het centrum waar dus ook die o zo leuke Meth (drugs) zwervers zijn. Irritant vragen ze iedere keer aan je om geld. Het is weer oppassen geblazen en weer iedere keer achter je kijken. Zo stonden we bij een restaurant buiten naar de kaart te kijken. Een zwerver kwam achter mij staan en ik had het niet meteen door. Steven zag het wel en balde zijn vuisten al. De zwerver koos er maar voor om weg te gaan.
Toen we in het restaurant aan het eten waren (een soort subway idee maar dan met burgers en andere dingen), kwam dezelfde zwerver ook naar binnen. Hij bestelde eten. We zaten hem verbaasd aan te kijken, want opeens had hij een portemonnee met briefgeld daarin. Deze heeft hij vast net gejat van een andere tourist. Zo triest!! Steven at een steak met frietjes en ik had een salade besteld. Het valt opeens op hoeveel sla ik hier zit te eten.
Hierna zijn we teruggekeerd naar het hotel. Bij het hotel valt het enorm mee met de zwervers. We zitten net buiten de drukke wijk een paar blokken van Union Square af, ideaal. Op de hotelkamer kwamen we er achter dat we enorm verbrand waren, want ja hier in SF kan je het voor elkaar krijgen om met zware bewolking, mist, harde wind en regen een verbrande kop te krijgen!
* Geschreven door Rianne, 10-08-2015