Categorie: Australië 2019

Geschreven door Steven

We hebben een vol programma. We moeten 380 kilometer rijden. Als dat in Nederland zou zijn zou dat hooguit 3 uur duren, maar door de bergen en de haarspeldbochten kan dat zomaar veel langer zijn. Daarnaast gaan we vandaag naar het Tarra Bulga NP. We slapen in een authentiek Australisch huis. Waarschijnlijk zijn wij vanavond helemaal uitgeput. We hebben een goede nacht gehad in de B&B. De eigenaar had een ontbijt klaargezet in de koelkast. Het was ietwat karig maar er zaten ook eitjes bij van zijn eigen kippen. Dat maakt een hoop goed. Veel fruit en wat te snacken. Erg leuk. 

We moesten redelijk vroeg vertrekken, al was het maar omdat we zo’n druk programma hebben. Dus hup de auto in en gaan rijden. Onderweg hadden we in principe geen tussenstoppen waar we iets willen zien. Hier in Australië tank je altijd je auto vol wanneer je een halve tank hebt. Je wil niet langs de weg staan met een lege tank. Dus we moesten al na een uur tanken. De prijs verschilt hier echt heel erg. Sommige pompen verkopen Octane91, Octane95, Octane95+ 10 % Ethanol (ook wel E10 genaamd), Octane98 en Octane101. Onze auto slikt in principe alleen E10, Euro95 en Euro98. Dat is best vervelend als ze allen 91 hebben of 98. Dan tank je iedere keer dure benzine. Een liter kost dan $ 1,45. Dat is zo’n € 0,99. Maar als je een pomp vindt met E10 dan tank je toch al gauw voor zo’n $ 1,16,  dat is € 0,79. De (R)overheid is hier niet verkeerd.  

Onderweg komen we toch wel in aanraking met een stel gekken. De weg gaat hier slinger-de-slinger maar toch willen ze te hard rijden. Bij de meeste bochten negeer ik de adviessnelheid omdat die waarschijnlijk voor vrachtwagens is of voor iedereen geschikt moet zijn. Ik rij dan 100 op de teller en ze zitten echt in je bumper. Een kilometer of 100 verder werd ik ingehaald door een vrouw die ik later bij een pompstation tegenkwam. Maar de reden dat zij mij inhaalde, hoorde ik van haar later, was omdat er een auto met caravan in haar bumper zat. En later ook in die van mij. Echt vol erop terwijl we 100 downhill gaan; een klein snappertje zeg maar. Maar de meeste automobilisten rijden hier gewoon goed met voldoende afstand. Kortom beter dan in Nederland.

Toen we aankwamen in Yarram was het inmiddels 15:00 uur. Dus we mochten inchecken. Hoewel van inchecken geen sprake was. We hadden een code van het sleutelkastje gekregen. Daarin vonden we de sleutel en met de sleutel konden we naar binnen. Het is een huis met 3 slaapkamers, een washok, een kleine WC, een badkamer, een aparte eethoek en keuken en natuurlijk de woonkamer. Het is leuk om een keer te zien hoe Australische mensen in de landelijke gebieden leven. Het is een oud huis. Binnen ligt de brief waarin de oma van de eigenaresse het nalaat aan haar dochter. Ze is er waarschijnlijk geboren en getogen. Ze hebben het echt leuk aangekleed. Alles is zo’n beetje zelf gemaakt. Echt heel origineel. 

We moesten nog naar Tarra-Bulga NP. Hier gaan we lopen op een pad waar veel Lyre-Birds leven. Hopelijk zien we er een aantal. Onderweg naar Tarra-Bulga komen we erachter dat het pad echt heel slecht is. De weg is van prima kwaliteit maar er liggen bomen op de weg en het is heel onoverzichtelijk. Daarnaast is alles tweerichting maar is er maar ruimte voor 1 auto. Je hoeft maar een gek tegen te komen om de Sjaak te zijn. Dat neemt niet weg dat de weg ook adembenemend mooi is. Het is niet zoals de bossen waar we eerder in waren. Er zijn heel veel varens en ziet er echt uit als een tropisch regenwoud. Zo bijzonder en zo mooi. De ravijnen zijn diep dus ik let goed op de weg.

Rianne kon het wel mooi bekijken en ze vond het heel mooi. We kwamen om 17.00 uur aan bij het visitor center. Die was helaas al gesloten. Dus we liepen het oerwoud in. Op de parkeerplaats kwamen we nog prachtige felgekleurde papegaaien tegen. Toen we het regenwoud in liepen stond erbij dat het ongeveer 2,4 kilometer was heen en weer. Maar je doet er gewoon veel langer over dan je zou denken. Uiteindelijk hebben we er ongeveer een uur over gelopen. Helaas hebben we geen Lyre-Birds gezien. Heel jammer. Onderweg wel veel andere vogels gezien. 

Het pad waar we overheen lopen is ook al zo slecht. We zijn nagenoeg alleen. We kwamen 1 keer een stel Italianen tegen. Ook hier liggen omgevallen bomen en overhangende planten. Ze noemen dit rolstoelvriendelijk. Dat zal dan wel een pausmobiel moeten zijn want die rolstoelen komen hier niet overheen. Bij de terugreis wilden we nog “even” naar de Suspension Bridge. Dat was op slechts 800m lopen. Alleen gingen we heel stijl naar beneden. Dan weet je we moeten ooit weer omhoog. Na 3 jaar lopen hadden we de brug bereikt. Heel vet om te zien. Uit het niets hangt er ineens een brug. In de jungle tussen twee kanten. Nu wisten we dat het nog zeker 1,5 kilometer teruglopen was. Maar er stond ook een bord met 800m Car Park Visitor Center. Dat klonk te mooi om waar te zijn. 

Het pad ging echt heel steil omhoog en duurde voor je gevoel eeuwig. We waren echt zo blij dat we de auto uiteindelijk bereikt hadden. We reden terug over een onverharde weg. Wat eng maar wat mooi. We waren zo blij dat we niet naar Argentinië waren gegaan. Daar had je alleen maar van dit soort wegen. Om de haverklap kwam je walibi’s tegen langs de weg. Echt tof die wilde beesten. Het was echt te gek. Op een gegeven moment zat er een walibi naast de auto. Ik dacht dat hij naar beneden ging maar hij hopte ineens voor de auto langs. Bizar maar echt heel leuk. 

We waren op weg naar een supermarkt om wat te eten te scoren. Ik vond daar een hele kip voor $ 9,00. Dat is iets van € 6,-. Dan is hij klaargemaakt en al. Dus wij hebben die meegenomen en gingen terug naar het appartement. Toen we de kip hadden gegeten gingen we op de bank zitten om bij te komen van vandaag. Toen we een beetje aan het chillen waren hoorde we ineens een harde knal op de ruit. Er vloog een tropische vogel tegen de ruit. Waarschijnlijk hartstikke dood. Zijn of haar partner bleef maar roepen. Echt zo zielig.

Geschreven door Steven

Vandaag is een bijzondere dag. Rianne en ik zijn vandaag 9,5 jaar bij elkaar. We hebben niet veel tijd om er bij stil te staan. We vertrekken vandaag uit Boydtown richting Mallacoota. Het is een rit van ongeveer 70 kilometer en zal een klein uur in beslag nemen. Rianne had hier gezien dat er een mooi strand was. Betka Beach. Onderweg zagen we de gebruikelijk prachtige natuur. Hoewel er hier wel meer schade is van bosbranden. Zonde. De natuur herstelt zich wel weer na zo’n brand. Het is wel weer groen. Alleen de bomen zijn allemaal dood en heel grijs. Het valt ons op dat we al een paar honderd kilometer in dichtbegroeid bos rijden. Als je daarbij stil staat. Laten we het houden op 400 kilometer. Dat je een bos hebt van Rotterdam tot in de buurt van Parijs. Ik vind dat heel speciaal. De natuur veranderd ook weinig onderweg. Het zijn veel bomen met veel groen. 

Vandaag gaan we ook de grens van de staat over. We rijden van New South Wales naar Victoria. We waren snel op de plaats van bestemming. Er was een korte route door de jungle genaamd Double Creek Nature Walk in het Croajingolong NP. Deze route gaat dwars door een dichtbegroeid bos. Meestal zijn hier wel koala’s te zien. We kwamen aan en Rianne was in het wit gekleed. Dat had ze beter niet kunnen doen. De muggen vlogen op haar af. Uiteraard liet ze de autodeur open staan zodat ze mij ook gezelschap konden houden. Fijn… We hebben ons ingesmeerd met een dikke laag deet maar dat had niet heel veel effect. Wat een muggen zooi. Er lag ook een plas met stilstaand water naast de plek waar wij liepen. We hebben ongeveer een kilometer of anderhalf door het bos gelopen en zijn vaak gestruikeld omdat je omhoogkeek op zoek naar koala’s. Die hebben we niet gevonden. Ik zeg iedere keer tegen Rianne dat ik een koala wil knuffelen. Ze lijken mij er zo fluffy uit te zien, helaas hebben we ze niet gezien.

Het begon een beetje te miezeren en we hadden nog niet gegeten dus we reden wat verder door om te gaan eten bij een plas genaamd Betka River. De omgeving is weer prachtig. Een mooie spiegelschrift plaats wat omringd wordt door tropische bomen. Geen verkeerde plek om te gaan eten. Het was iets over éénen en we konden nog niet in de B&B. Maar we hadden eigenlijk ook geen andere plek om naartoe te gaan. We moesten nog naar Betka Beach. We hadden van tevoren uitgezocht wanneer het eb is, zodat we de rotsen op het strand konden zien liggen. Dat zou pas om een uur of 17.00 zijn. Dus we reden maar naar de B&B waar we iets voor tweeën naar binnen gingen. Ik had niet veel verwacht van deze B&B maar het is echt goed. Het bed is groot genoeg. Het is schoon en de badkamer is goed. We hebben een eigen tuintje en de kamer is verder van alle gemakken voorzien.

Toen we even binnen waren kwam de eigenaar aangelopen. De sleutel zat al in de deur dus daardoor hadden we niet eerder kennis gemaakt. Het is een hele aardig vent die ons even door de kamer loodst. Hij geeft ons nog tips voor de omgeving en zegt waar we wilde beesten kunnen vinden. We kleedden ons om zodat we naar Betka Beach konden. Het is buiten maar 18 graden Celsius dus een lange broek en een trui zijn wel noodzakelijk. Persoonlijk had ik me niet veel voorgesteld van Betka Beach. Het leek me niet zo boeiend. Maar mijn God, wat is het weer mooi! De grote golven, de prachtige rotsformaties, het mos en zeewier op de stenen en het landschap maken dit tot een bijzondere plek. Hoewel het eb hoorde te zijn en het water zich verder moest terugtrekken kwam het water ons snel tegemoet met golven die dichtbij kwamen dan eerdere golven. Snel even een foto maken dus. Wat ik me altijd probeer voor te houden is dat hoewel je dit graag wil vastleggen zodat je het kan delen, je ook even stil moet staan bij het moment. Je geniet meer van het uitzicht als je niet de hele tijd door de lens kijkt.

Ik liep langs de rotsen terwijl Rianne wat foto’s aan het maken was. Daar zag ik een doorgang naar een ander strand. Het was een beetje een slecht begaanbaar pad. Je werd alleen vrij snel ingesloten door het water. Maar aan de andere kant was het ook heel mooi. Ik riep Rianne. Eerst had ik het idee om vanuit daar verder te lopen en een pad terug te nemen naar het beginpunt. Maar Rianne was wijs en zei:” Kom we gaan terug.” Achteraf gezien was dat wel verstandiger. We waren al bijna ingesloten door het water. Toen we terugliepen waren we ook wel erg moe. Het was nog even lastig om het pad terug te vinden.

Eenmaal in de auto wilden we eigenlijk gelijk gaan eten. Dus we reden naar de BBQ-tent die we online hadden gevonden. Van de buitenkant leek het op een uit de kluiten gewassen zeecontainer met louche figuren. We hebben maar besloten om door te rijden naar de golfclub. Dat moet toch wel een goede tent zijn? We verbazen ons al langer over de afwezigheid van normale restaurants in Australië. Met de horeca is het bar en boos gesteld. Enfin, wij komen aan bij de golfclub. Een golfclub nota bene. Maar de plaatselijke voetbalkantine ziet er beter uit dan dit. We besloten toch te bestellen. We vroegen om mayonaise bij het eten. Dat hadden ze niet. Ze hadden wel tartaarsaus. En man wat was dat lekker. Dat is blijkbaar hetgeen waar Aussies hun friet in dopen. Het eten was weer lekker hoewel wel minder lekker dan gisteren. Op de golfbaan stonden tientallen Kangaroos. Dat was echt geweldig om te zien. Ze liepen daar in het wild rond. We zagen 2 mannetjes vechten. Die beesten kunnen elkaar gewoon schoppen. De mannetjes zijn een stuk groter dan de vrouwtjes.

Na het eten zijn we het golfterrein even opgegaan. We probeerden steeds dichterbij de grote groep kangaroos te komen. Ze keken allemaal op en gingen omhoog staan, haha. We bleven maar op een afstandje, met zo’n groep wil je geen ruzie. Toch is het bijzonderder als je ze in een natuurpark tegenkomt dan hoe je ze op een golfbaan met z’n allen ziet. We reden hierna naar de B&B en waren tevreden over vandaag. Een leuke dag.

Geschreven door Rianne

Laatst had ik geschreven dat we een baaldag hadden, nou dit was echt onze geluksdag! Steven zei dat het door z’n T-shirt kwam haha. Wonderbaarlijk hebben we beide goed geslapen. Het is alleen voor Steven vervelend dat hij overal in de kamer zijn hoofd stoot. Het lijkt wel alsof dit een kamer voor kaboutertjes is. Ik pas zelf maar net onder de douche.. laat staan Steven met zijn 2 meter. We besloten om naar het ‘gratis’ ontbijt te gaan. Eenmaal daar hadden we zoiets van nee dit kan het niet zijn. Het zag er erg karig uit, waardoor ik eerst nog op zoek ging naar of er in een andere zaal niet meer te eten staat. Helaas was dat niet zo. Je kon bruin of wit brood roosteren. Er een jammetje, pindakaas of boter op doen. Daarnaast stond er nog een bak gesneden fruit waar vliegen opzaten. We doen het er maar mee. Beter iets dan niets toch. Daarna gingen we ons klaarmaken om naar Ben Boyd National Park te gaan. Het was 26 graden en droog, dus een korte broek konden we wel aan doen.

We gingen via een onverharde weg het park in. Onze witte auto begon er al snel smerig uit te zien, haha. We reden helemaal door naar het verste punt oftewel ‘Haycock Point’. Eenmaal de auto geparkeerd, moesten we nog een stuk lopen. Uiteraard liepen we eerst de verkeerde kant op, waardoor we meteen op het strand stonden. Dit kon niet de bedoeling zijn. Een aardige vrouw wees ons de weg. We liepen een groen landschap binnen, waar je allemaal vogels mooi hoorde fluiten. In de verte zag ik iets springen. En ja hoor ik zag mijn eerste wilde kangaroo! Kreeg er zelfs kippenvel van. Ik was zo enthousiast en blij, vooral omdat ik in dit park niet een kangaroo had verwacht. Uiteindelijk hebben we vier kangaroos gezien, waarvan één hele grote. Wat een prachtige dieren. Hierna liepen we door en zagen we wilde parkieten en nee niet die irritante parkieten die in Rotterdam rondvliegen. Deze zagen er mooier qua kleuren uit. We keken naar rechts en zagen een mooie blauwe oceaan, wit/geel kleurend strand wat daarna overging in het groene bos. Wauw wat mooi om te zien. 

We gingen een stukje van het pad af en kwamen op een uitkijkpunt te staan, waar het flink waaide. We zagen rotsen, waarvan het water hoog tegenaan klapte. Hierna kwamen we toch echt aan bij Haycock Point. In de verte zagen we al een flinke rots in het water staan. We moesten met wat trappetjes naar beneden die opeens ophielden. Een mooi uitzicht hadden we, maar we wilden het graag van dichtbij zien. Enig probleem was dat de rotsen steil naar beneden gingen om er te komen. Na flink twijfelen heb ik toch maar besloten om met kleine zijwaartse stapjes naar beneden te gaan. Eenmaal beneden was het zeker de moeite waard. Wat is het mooi hier! Al die rode en paarse stenen die in het water liggen. Echt zo ontzettend mooi! We hebben wat zitten stunten om goede foto’s te maken. Dat ging soms wat lastig omdat er een stroming stond die langs de stenen ging. In de verte zagen we het opeens donker worden en het regende daar. We besloten om maar afscheid te nemen van deze bijzondere plek, anders kwamen we straks die steile rots niet meer omhoog als het zou regenen. Ik baalde wel, had er graag nog iets langer van willen genieten.

Eenmaal bovenaan gekomen hoorden we het onweren en zagen we verschillende keren een bliksem. Opeens werd het ook erg benauwd. Oke hier moeten we snel wegwezen. We liepen gehaast terug naar de auto, waarbij we nog wel op de wilde dieren moesten letten. Gelukkig waren we droog overgekomen bij de auto. Daar hebben we onze broodjes als echte Hollanders gegeten. Hierna reden we over een zandweg door naar het volgende punt: The Pinnacles. Het miezerde een beetje en je hoorde onweer op de achtergrond. We besloten om toch te gaan. Achteraf ook beter want het klaarde op. We moesten eerst door een stuk bos en daarna over een smal paadje door de duinen. Ik had zoiets van ik ga wel voorop, dan zie ik ook als eerst een spin of een slang voor het geval dat. Uiteindelijk hebben we de Pinaccles gevonden. Snel even wat foto’s gemaakt en weer richting de auto. Onderweg zag je veel termiet heuvels. Steven zag er ook nog eentje lopen, maar zei maar niks tegen mij. Eenmaal bij de auto zagen we een kleine varaan. Ik probeerde wat dichterbij te komen, terwijl Steven op een afstandje foto’s maakte. Toen dat beest z’n tong opeens iedere keer liet zien, gingen we maar snel de auto in haha.

In de avond besloten we om nog wat te eten bij het hotel. Het bestellen van je eten gaat hier in de horeca anders. Je loopt naar een bar, daar bestel je dan je eten. Vervolgens loop je naar een andere bar om je drinken te bestellen. We hadden prima gegeten en het onweerde keihard. De mensen naast ons werden een beetje nat, omdat de deur openstond. Morgen gaan we naar Mallacoota. Hopelijk zien we daar koala’s.

Geschreven door Steven

Rian en ik hebben allebei erg goed geslapen. De was hing boven ons hoofd te drogen en de kaketoes waren aan het blèren maar daar hebben we helemaal niets van meegekregen. Het ontbijt was karig. Gelukkig wisten we dit van tevoren en we hadden dus proviand ingeslagen. Verder was het een heel behoorlijke accommodatie. Vandaag staat een lange dag voor de boeg. We moeten zo’n 400 kilometer afleggen en gaan daar ongeveer 7 a 8 uur over doen. Onderweg komen we een aantal bezienswaardigheden tegen. We gaan naar het hotel Seahorse Inn. Dit hotel heeft vooraf laten weten dat de airco kapot is. We krijgen korting een ventilator. Hopelijk valt het weer mee. Hier is het koel en nat dus dat biedt perspectief op een goede nacht. We smeerden de broodjes en ik kookte nog even een eitje voor onderweg. Ik had veel fruit en groente bij me om tussendoor te eten. We waren goed voorbereid. 

We reden weer over die Seacliff Bridge en het was weer even mooi als daarvoor. Het landschap heeft echt iets moois. Hoewel niet uniek, ik denk dat dit ook in Ierland of Noorwegen te vinden is, blijft het voor mij waanzinnig mooi. Normaal vind ik rijden gewoon niet leuk. Hier is dat anders. Elke keer dat je weer opnieuw omhoog gaat en die prachtige bergen en dalen ziet met dikke bossen of juist open vlakten, het is gewoon iedere keer een verrassing. Het een is nog mooier dan het andere. Ik heb echt genoten van de rit naar Mogo. Mogo is een plaatsje waar tijdens de goudkoorts pioniers woonden en goud wonnen. We hadden van tevoren uitgezocht waar we allemaal gingen stoppen. Na ongeveer 3 uur rijden waren kwamen we daar dus aan.

Wat gelijk opvalt is wat mij betreft dat dit een beetje fake is. Fake Town zoals Donald Trump zou zeggen. Het zullen vast originele huisjes zijn maar de borden en de aankleding van de huizen zijn gewoon niet origineel. Verder is er eigenlijk gewoon niet zoveel te doen. Toen we in een winkel liepen zei Rianne:” Het lijkt wel of je in een kringloopwinkel loopt”. Dat gevoel heb je echt. Er een stond een goede koffietent. Dat was eigenlijk het enige goede. Rianne en ik liepen nog een stuk omhoog. We konden daar een bos in. Dat hadden we eigenlijk beter niet kunnen doen. Er zaten slangen en heel veel insecten. Toen ik achter Rian liep zaten er wel 5 muggen op haar kont. Op een gegeven moment raakte ze een beetje in paniek en viel ik met mijn schoenen in de bagger. Maar we hebben een Bushwalk gemaakt van 250 meter. Ik heb lekker mij koffie gedronken en we hebben wat gegeten in de auto.

Wat mij opviel als we langs de auto’s lopen is dat elke staat zijn eigen slogan op de kentekens zet. Ik heb ze even allemaal genoteerd:

– Queensland – The sunshine state
– Victoria – The education state
– ACT (Australian Capitol Territory) – The heart of the Nation
– Tasmania – The natural state
– Western Australia – State of Exitement
– South Australia – The festival state
– New South Wales – The premier state

We reden verder richting Narooma. Hier is een opening in de rots die de contouren van Australia heeft exclusief Tasmanië. Onderweg kwamen we weer prachtige landschappen tegen. Onwaarschijnlijk mooi. Soms lijkt het wel of je op je kop reed vanwege de wolken. Als je dan omhoog reed had het iets weg van de oceaan. Het was bijna psychedelisch. Eenmaal aangekomen in Narooma konden we de auto makkelijk kwijt. We liepen naar beneden. Het uitzicht was weer wonderschoon. We hoopte op op de afwezigheid van Chinezen. Maar dat leek ijdele hoop. De Australian Rock was wel echt heel mooi. Het lijkt inderdaad heel erg op Australië. Erg leuk om te zien. Toen we verder liepen richting een pier zagen wij de woeste zee. De kustlijn was mooi. Dit land heeft zoveel te bieden qua natuur. We hebben veel foto’s gemaakt bij de pier. Rianne zei toen:”Al hadden we niet alles van tevoren vastgelegd dan had ik hier graag wat langer gebleven”. Zo denk ik er ook over.

• 

• 

Bij het teruglopen naar de auto zagen we ineens robben of zeehonden liggen. Dat was ook eigenlijk de reden dat we de pier opgelopen zijn, initieel. Ik vond het wel leuk maar het was allemaal niet zo bijzonder als wat we allemaal nog meer meegemaakt hebben. Want als je naar de achtergrond kijkt is die veel bijzonderder. Zeehonden of robben hebben we in Nederland ook.

• 

• 

We hebben onze reis weer vervolgd. We kwamen onderweg een tweetal narrow (smalle) bruggen tegen. Toevallig kwamen er beide keren een vrachtwagen tegemoet. Niet fijn maar wel spannend. Rianne heeft doodsangsten uitgezeten. Toen we eenmaal aangekomen waren in het hotel leek het eerst wel goed. Het was niet te warm in de kamer. Alleen het plafond is erg laag. Heel erg laag. Ik heb tig keer mijn hoofd gestoten tegen lampen, sprinklers en rookmelders. We zitten op een soort van zolder. Het bed is prima maar ik moet de hele tijd gebukt staan. Dat is niet best voor je rug. Dit is niet een kamer die gemaakt is voor Hollandse mensen. Maar we hebben niemand boven ons. We hebben wel medelijden met de mensen onder ons.

Geschreven door Rianne

Goedemorgen.. nouja ‘goede’, zoals gewoonlijk heb ik weer een slechte nacht gehad. Wat een ‘tokkie-resort’ is dit zeg. Iedere keer rennende/gillende kinderen over de gang en om de 5 minuten werd er bij de buren op de deur geklopt. Maar alles beter dan die slechte B&B in Katoomba. We stonden dus weer vroeg op en pakten onze koffers in. Hup wegwezen hier! Eenmaal de auto weer volgeladen zit ik raar te kijken naar de voorruit. Wat is dat nou voor wit papiertje onder de ruitenwisser? En ja hoor.. onze eerste boete hier en nog een enorm lullige ook! We stonden met de auto in de verkeerde richting van de straat geparkeerd. Pats.. dat kost dan $263,-. Vooraf hebben we ons expres ingelezen over de verkeersregels in Australië, maar nergens stond hier iets over. Meteen een harde les, maar geen leuke. Nou op naar de B&B in Wombarra, waar we het denk ik wel naar onze zin gaan hebben.

Vandaag stond op de planning om naar Royal National Park te gaan om de bijzondere ‘figure 8-pools’ te kunnen zien. Steven zag op de website van het park dat het sterk afgeraden wordt om er naartoe te gaan. Het weer is erg slecht en de pools zijn niet te zien, daarnaast zou je het water ingezogen worden door de sterke stroming. Enorm balen dus! Het is dan wel zomer hier, maar we hebben nu dus al 3 dagen regen gehad. (Voordeel is wel dat het niet zo heet is). We hadden vooraf mailcontact met de eigenaar van de B&B. We vroegen haar of ze nog tips heeft voor Wombarra. Ze vertelde over de speciale brug die ook wel ‘Sea Cliff Bridge’ genoemd wordt. Via de mooie ‘Lower Coast Road’ kwamen we bij de brug. Helaas konden we nergens een plekje vinden. Blijkbaar waren we niet de enige die even wilden checken wat er nou zo bijzonder aan is. We hebben de auto flink verderop neer moeten zetten. We stonden bij een huis waarvan er in de boom allemaal slippers hingen, dat was wel even lachen.

Dat wordt dus een stuk lopen langs de weg in de regen, maar dat was het wel waard. Je zag de flinke golven van de oceaan tegen de rotsen knallen. Steven zag in de verte een dolfijn zwemmen, terwijl ik foto’s aan het maken was van zwarte vogels (leek op aalscholvers) die de vrouwtjes proberen te imponeren. We lopen een stuk verder en zien dat mensen op de gekste manieren bij het water proberen te komen vanaf het hoge wegdek. Ze klimmen over hekken heen en halen de gevaarlijkste capriolen uit, terwijl het niet voor niets verboden is.

Eenmaal bij de Sea Cliff Bridge aangekomen, was het toch wel mooi om te zien hoe deze ‘S’ brug gemaakt is. Deze brug is gebouwd, omdat er vroeger stenen vanaf de bergen op het wegdek terecht kwamen. Eerst liep de weg beneden langs het water, vandaar dat ze nu voor een hogere weg hebben gekozen. Het was alleen lastig om er een foto van te maken door de wat hogere railing. Ik moest er deels overheen hangen en Steven klemde mij tegen de reling aan, zodat ik niet kon vallen. De voorbijgangers vonden het maar bar interessant en begonnen te toeteren en te joelen vanuit hun auto naar ons, haha. 

Vanuit de verte zag ik allemaal dingen in de lucht vliegen. Ik was te nieuwsgierig. We wilden toch nog gaan picknicken, dus dat kwam goed uit. We reden er naartoe. Het werd al snel duidelijk dat er verschillende deltavliegers in de lucht aan het zweven waren. Als kind herinner ik mij nog een barbie computerspel waarin je allemaal dingen moest oplossen. Eén daarvan was dat je met een deltavlieger moest gaan vliegen. Kleine obsessie had ik dus op dat moment toen ik ze zag. Steven zette de auto langs de kant en ik ging alvast richting de deltavliegers. Ik leek net een kind wat op z’n doel afgaat en maar bleef lopen. Het interesseerde me op dat moment niet dat de weg stijl omhoog en daarna naar beneden liep. Iets waarvan ik op de terugweg spijt van had, haha. Steven die kon me nog net verderop zien lopen. Ze hingen helaas te hoog om goede foto’s te maken, maar het was wel leuk om het gezien te hebben.

We besloten om naar de B&B te rijden. Deze zat tussen de huizen verstopt met een stijl weggetje. Al die huizen staan krap op elkaar om maar een glimp van de oceaan te zien. Toen we aankwamen, bleek dat de dochter (eigenaar) en haar moeder nog bezig waren met schoonmaken. Een oudere man (83 jaar) kwam onze kant op. Hij begon een praatje met ons, omdat we toch nog moesten wachten. Toevallig komt hij ook uit Nederland, maar spreekt en verstaat zowat geen Nederlands meer. Hij is op z’n 12^e naar Australië verhuist en is sindsdien niet meer in Nederland geweest. Vroeger was hij een boer en had 150 koeien. Hij moest iedere dag samen met zijn vrouw om 04.00 uur opstaan om ze allemaal te melken. Ze waren daar dan erg lang mee bezig. Leuk om iedere keer nieuwe mensen te ontmoeten en verhalen te horen. De B&B zag er verder goed en gezellig uit. Het stonk alleen een beetje naar kots, maar dat bleek een geurset te zijn. In de avond hebben we pizza in de oven gedaan. Deze was echter niet te vreten (kon er natuurlijk ook wel bij op onze baaldag). Het bleek achteraf een hele goedkope pizza te zijn (dus vandaar), haha. We hebben daar wel om moeten lachen en hadden toen maar een broodje gegeten.

Rianne had een verschrikkelijke nacht achter de rug. Persoonlijk had ik eigenlijk prima geslapen. Alleen een beetje kort. Gisteren hadden we een ander hotel geboekt. De B&B waar we in slapen was gewoon slecht. Desalniettemin zijn we vroeg opgestaan om een tocht te maken door de Blue Mountains. Waarschijnlijk verbleven er nog 1 of 2 stellen in de B&B. Wij waren vroeg op. Gisteren had ik gezien dat je op een bepaalde manier moest lopen om het alarm niet af te laten gaan. Dus ik liep volgens die route in mijn manier maar het alarm ging toch af. Keihard! Die andere gasten waren heerlijk gewekt door ons. Ik had geen zin om te wachten en eerlijk gezegd had ik de schijt aan het personeel hier. Dus Rianne vond een andere uitgang en zijn wij hem gepeerd. Er was ons ook niets uitgelegd en aangezien ze ons als stront behandelen voelde ik me totaal niet schuldig. Al had ik niet in die gore map gekeken dan had ik het überhaupt niet geweten. In de auto zaten we nog na te lachen.

Rianne had de wandelroute van tevoren uitgezocht. Het is eigenlijk zo lekker om goed voorbereid te zijn. We zouden een wandeltocht maken richting de watervallen van Katoomba. Onderweg zouden we nog wat prachtig natuurlijk schoon tegenkomen. De tocht zou iets van 8 kilometer zijn. Dat lijkt wel te doen. Enfin we reden richten Scenic World. Dit is een bedrijf die een aantal attracties exploiteert in de Blue Mountains. Ze hebben een kabelbaan gespannen waar je in een overvol hokje naar de overkant wordt gebracht voor $90. Die fijne gasten hebben een mooie parkeergarage gebouwd waar je gratis kan parkeren. Zeker als je er al bent voordat het personeel aankomt. Wij hebben daar geparkeerd. Ondertussen zijn er nog een aantal andere mensen ook gekomen die gingen hardlopen of andere activiteiten gingen ondernemen. In de garage waren vogels prachtig aan het fluiten.

Wij liepen naar beneden richting het pad. Ik vind het op zich wel grappig dat het allemaal gratis is. Niet dat het nu zo duur is in de VS maar ik vraag me af hoe ze dit financieren. Terwijl wij aan het lopen waren zag je de Blue Mountains in al haar pracht. Ik begrijp niet waarom je $90 zou betalen  als je alles kan zien vanaf de grond. Er stond een grappige tekst in een winkel. Er stond: “Life is not about the number of breaths you take. It’s about the times it takes your breath away.” Ik vond dat zo’n mooie tekst. Want als ik de afgrond in kijk of naar een prachtige waterval, dan voel ik mij zo intens gelukkig. Het kijken naar zoiets moois voelt als een voorrecht. Dit zijn momenten om nooit meer te vergeten. De natuur is zo verschrikkelijk mooi. Ik heb op een gegeven moment gewoon even voor me uit gekeken. Ik denk dat als we niet alles van tevoren gepland hadden, ik hier best wat langer had willen blijven. Dan hadden we wel een andere slaapplek moeten vinden. 

Toen we doorgelopen zijn van bij afgrond, kwamen we bij de Katoomba Falls. Die zijn onderverdeeld in een lagergelegen waterval en de hogergelegen Katoomba Cascades. Het lagergelegen gedeelte hebben we van de zijkant kunnen aanschouwen. Verderop liggen de Katoomba Cascades. Dit is een veel kleinere waterval. Hier kan je onder staan en er foto’s van maken. Het is natuurlijk maar een pisstraaltje wat ervan afkomt maar toch heeft het wat. Het is mooi om te zien. We hebben wat foto’s gemaakt. Hierna zijn we naar boven gegaan. In principe waren we na een kilometer of 4 pas op de helft. Maar het lopen valt niet mee. Er zijn veel hoogteverschillen. Dan loop je weer omhoog dan ga je weer naar beneden. Dat maakt 4 kilometer erg lang. We moesten nog veel verder lopen. In principe tot waar we gisteren waren. De route was zeker meer dan 8 kilometer. Daarom hebben we maar besloten om een andere weg terug te nemen.

• 

• 

Bij het omhooglopen kreeg Rianne last van haar voeten. Maar ze heeft het toch gehaald. We hebben om een uur of 10 ontbeten met Chicken & Chips. Rian en ik hebben nog zitten babbelen met een Amerikaan die nu in het Midden-Oosten woont, daarna zijn we terug naar de auto gegaan. Het werd tijd om uit te checken en die tent zo snel mogelijk te vergeten. We pakten onze spullen en ik gaf de sleutel. De dame die de sleutel aannam had ook geen idee hoe je met gasten om moest gaan. Bijvoorbeeld om te vragen hoe het verblijf was enzovoorts. Wij liepen naar buiten en toen kwam een andere dame naar buiten die zei dat we nog een dag hier mogen zijn. Ik wilde geen scène schoppen maar als ze dan zelf zo begint, tja dan ga ik los. Er zaten andere mensen op het terras die alles konden horen. We vertelden dat het gore, warme, onhygiënische en ronduit slechte accommodatie was. In plaats van haar excuses aan te bieden zei mevrouw: “Maar je kunt ’s avonds de ramen open doen, dan is het minder warm.” We schrijven wel een vernietigende review op Booking.com….

De verdere reis naar Wollongong was mooi. Rijden in de bergen is altijd een feest. Onderweg waren er grote temperatuurverschillen. Ik ging even tanken en het was echt oncomfortabel warm. De lucht had koorts zeg maar, 37 °C. Verder naar benden warmde het op tot 43 °C. Toen we aanmaken in Wollongong was het 28 °C. Dat is verder een prima temperatuur. Het was volledig bewolkt en het onweerde een beetje. Wij brachten de noodzakelijke spullen naar boven. Helaas was het Novotel hotel ook niet echt om over naar huis te schrijven. Het is een beetje een tokkie-resort. De kamer was verder prima. De douchestraal was zo hard dat werkelijk waar de hele douchevloer nat was. De plassen stonden echt overal. Ik had dit pas na afloop in de gaten. We hebben uitgezocht dat we Royal National Park maar moeten laten varen. Het is te gevaarlijk. Er wordt een negatief reisadvies afgegeven voor het park. Jammer. We hebben aan de eigenaar van de B&B gevraagd wat er in de buurt te doen is. Toch was vandaag een leuke dag.

Geschreven door Steven

Vandaag wordt de dag dat we vertrekken uit Sydney en de road trip eigenlijk begint. We probeerden alle zooi weer passend in de koffers te doen maar dat lukt gewoon niet. Als je lang ergens blijft heb je gewoon veel gepakt en dat allemaal weer terugdoen valt niet mee. Gisteren heb ik terwijl Rianne bezig was met het filmpje al veel bij elkaar geraapt. Maar het past gewoon allemaal niet. Dus wij gingen naar beneden met 2 koffers, 2 rugtassen en 2 of 3 losse tassen met spullen. Toen we in de taxi van Redy2Go zaten viel het echt op hoe netjes mensen hier zijn. Maar vooral ook hoe behulpzaam. Ze leggen rustig de verkeersregels uit. We kunnen het over politiek hebben zonder dat je de rest van je leven niet meer aangekeken wordt. Iedereen is oprecht behulpzaam. In Nederland loop je gewoon door als je mensen zoekend ziet kijken. Hier vragen ze gewoon of ze je ergens mee kunnen helpen. Dat is erg prettig. We hadden echt een heel prettig gesprek. De taxichauffeuse gaf nog haar kaartje. “Mocht er iets zijn dan mag je me bellen”, zei ze. “Mijn man is ook Nederlands”, dat schept een band blijkbaar. 

We werden in de buurt van het verhuurbedrijf afgezet en daar hebben we de auto opgehaald. Het is een witte Toyota RAV4. Mijn eigen auto is mooier maar dat mag de pret niet drukken. Ik zou een opsomming kunnen maken van wat ik vervelend vind aan, aan de verkeerde kant van de weg rijden maar dat laat ik even achterwege. Maar toch wil ik een paar dingen kwijt. Bijvoorbeeld waarom ze de ruitenwisserhendel verwisselen met die van de richtingaanwijzer. Omdat de pook links van je zit sla ik nog weleens tegen de deur aan. Het links rijden gaat mij niet super goed af. Je kijkt vanaf de andere kant, dus blijkbaar houd ik nu veel te links. Daar zal ik echt even aan moeten wennen. Wat ook opvalt is dat vrachtwagens hier even hard mogen als personenauto’s. Dus je wordt voortdurend ingehaald door vrachtwagens hier als je bijvoorbeeld 110 rijdt. Dat is trouwens de maximale snelheid in Australië. Ze zijn hier in het verkeer tot zover wel gewoon heel relaxed. Helemaal niet agressief. 

We hadden een redelijk kort ritje voor de boeg van ongeveer 120 kilometer. Dat is ook zo relaxed hier, alles is in meters in plaats van miles en foots. We gaan vandaag richting de Blue Mountains NP. Persoonlijk kijk ik hier heel erg naar uit. Er is echt iets wat mij heel erg aanstaat aan dit soort bergen. We waren vroeg op pad dus het was het al snel op het heetst van de dag. We kwamen bij een pompstation. Het was daar buiten 32 °C. Vervolgens kwamen we aan bij Wentworth Falls. Dat is een kleine waterval met een prachtig uitzicht over de Blue Mountains. Het was erg heet. Eigenlijk gewoon oncomfortabel heet. We hadden gisteren wat broodjes gesmeerd bij het hotel en dus die hebben we gegeten bij een bankje. Het zweet stond me echt op mijn rug. Ik vond het uitzicht echt heel indrukwekkend. Rianne had op dat moment nog niet zoiets van, goh wat mooi. Ik was er echt weg van. Prachtig!

We reden verder naar een ander uitkijkpunt, Gordon Falls Look out Point. Dat was een hele klim door dikke bebossing en natuurlijke trappen. Ook daar weer echt adembenemende uitzichten. Het is zo mooi. Je ziet een soort blauwe gloed over de bergen. Ik begrijp inderdaad waarom ze dit ‘Blue Mountains’ noemen. Er lag nog wel wat water, maar een waterval hebben wij niet gezien. Dat is misschien meer iets voor de herfst als het regent. We waren heel blij dat we weer in de auto zaten nadat we weer naar boven geklommen waren. Gelijk volle bak de airco aan en gaan. Het was inmiddels 14:30 en dus reden we naar het hotel. Daar aangekomen zag je inderdaad het wat gammel ogende gebouw. Toen wij boekten was er bijzonder weinig vrij in de omgeving wat voldoet aan een beetje comfort. Dit was het beste van het slechtste zeg maar. We liepen naar binnen en werden eigenlijk al redelijk onvriendelijk verwelkomt. Het personeel had blijkbaar weinig op van gastvrijheid.

Eenmaal in de kamer aangekomen was het erg heet. Er was geen airco en het zat werkelijk waar vol met insecten. De badkamer zag er niet uit. Onze kamer grenst aan een raam met een aantal stoelen en tafels ervoor. Is dit voor het restaurant? Alles is enkel glas. Het was echt slecht. De lampen zaten vol met dode insecten. Die zaten sowieso overal. Rianne voelde zich gelijk een stuk slechter. We wisten in ieder geval wel dat we snel ergens anders wilden slapen. Want dit was kut. Maar ik wilde niet mijn avontuur in de Blue Mountains laten verzieken door een klote hotel. Uiteindelijk hebben we besloten om naar een hotel in Wollongong te boeken voor morgen. Dus vandaag slapen we gewoon hier. Aangezien ik niet geslapen heb (maar niet moe ben) en ik de nachtrust van Rianne daar ook mee verziekt heb ging zij even rusten terwijl ik een restaurant uitzocht. Het zou Aunt Jack’s worden in Katoomba. 

• 

• 

Dit restaurant viel ook een beetje tegen. Dat was eigenlijk een beetje mijn eigen schuld. Het was meer een burgertent. Dus de kip van Rian en mijn draadjesvlees vielen allebei een beetje tegen. Na afloop zijn we in de regen naar de Three Sisters gereden. Dit is een rotsformatie met drie punten. Het is erg mooi om te zien maar wel heel druk helaas. Ik kan niet anders zeggen dat mijn verwachtingen van de Blue Mountains overeenkomen met de werkelijkheid. Het is zo mooi hier. We hebben uitgekeken op de zonsondergang. Ik vond dit een heel bijzonder moment. In veel opzichten is dit te vergelijken met wat ik voelde bij de Grand Canyon. We reden hierna naar het hotel en ik ben vrij snel daarna in een diepe slaap gevallen. 

Geschreven door Steven

Vandaag doen we even een kort verhaaltje. Er is genoeg gebeurt maar we moeten nog een hoop doen. We begonnen vandaag wat rustig aan. We wilden een boottocht door de haven doen en die ging pas weg om 14:15. We moesten nog even de taxi regelen voor morgen en we wilden even slacken. Gelukkig is het vanaf het hotel allemaal aan te lopen en hoeven we geen OV te nemen. Dus wij liepen op ons gemakje richting de boot. Helaas werkte het boarding proces een beetje raar. Eerst mocht de rij van mensen met een premium ticket de boot betreden waarna wij mochten. Dus alle goede plekken op het buitendek waren al bezet toen wij eenmaal boven kwamen. Deze boottocht was eigenlijk gewoon een beetje teleurstellend. Als je aan de bakboord kant zat zag je eigenlijk de hele tijd niets. Maar na een half uurtje kwamen we er ook wel achter dat we vreselijk aan het verknetteren waren in de zon. Daarnaast waren we inmiddels onze fles water kwijtgeraakt. De boot had af en toe erg last van de gigantische golfslag die andere boten veroorzaakte. 

De verhalen die de gids vertelde waren wel grappig. Zo was er het verhaal van het ondiepe water. Over het algemeen is het water erg diep in de natuurlijke haven van Sydney. Maar er is een plek waar dat niet zo is. Een veroordeelde crimineel had een geïmproviseerde vuurtoren op het land gemaakt. Daardoor dachten stuurmannen dat ze nog wel even moesten voordat ze de haven in kwamen. Tegen de tijd dat ze door hadden dat ze genaaid waren liepen ze al op de klippen. De crimineel wist dat bemanning veilig van het schip af kon komen en hij ging dan terug om de waardevolle spullen van de boot af te halen. Ik vind het inventief. Ook was er een ander verhaal. De oorspronkelijke stammen visten met netten met een kleur. Elke stam had zijn eigen kleur. Ze respecteerde elkaars vangst. Maar de Europeanen dachten: ”Dat is lekker makkelijk”. Op een zeker moment waren de aboriginals zo boos dat een paar van die gasten gespietst werden. De politie deed daar niets tegen want die vonden dat de criminele gekregen hadden wat ze verdiende. 

Na de nodige selfies en filmpjes zijn we lekker van boord gegaan. Mijn moeder vond het liedje You Raise Me Up prachtig. Het leuke was dat, zodra we van boord waren, een straatmuzikant dit nummer aan het spelen was. Nu ben ik niet een spiritueel persoon maar het voelde goed. We hebben lekker wat gegeten en gedronken in de haven. Daarna zijn we naar het hotel gelopen. Rianne was er wel een beetje klaar mee. Toch hebben we besloten om nog even langs de Royal Botanic Gardens te gaan. Achteraf hadden we dit zeker niet willen missen. Wat een prachtige tuin. Zo veel bloemen en unieke bomen. Er was een boom met een reikwijdte van misschien wel 100 meter of werkelijk een bloemenzee van aantal hectaren groot. Keurig gemaaid gras en tegelijk een natuurlijke harmonie. Hier moet je echt geweest zijn als je naar Sydney gaat. Daarna zijn we richting het hotel gelopen zodat Rian een filmpje kan monteren. Morgen pakken de auto naar de Blue Mountains    

Zoals gezegd heeft Rianne een heel mooi filmpje gemaakt over onze tijd in Sydney.

Geschreven door Steven

Zo onze eerste echte vakantiedag. We hebben een mooie maar gedateerde kamer op de 11^everdieping van het Intercontinental Hotel. Ik wilde altijd graag een keer slapen in een hotel van deze keten. Ik werd wakker om 5 uur na een redelijke nacht. Daar kon ik aan opmerken dat ik waarschijnlijk geen last heb van een jetlag. Dat was de laatste keer dat ik naar deze kant van de aarde reisde wel anders. Ik heb om half zes Rianne wakker gemaakt (die amper geslapen heeft en wel last heeft van een jetlag). Bij het openen van het gordijn konden we van het prachtige uitzicht genieten. Hierna hebben we ons toen maar even begeven naar het ontbijt. Dit is echt het meest uitgebreide ontbijt wat ik ooit ergens heb gegeten. Je hebt werkelijk alles. Veel verschillende soorten vers fruit. Maar ook alle denkbare broodjes en beleg. Van zalm tot brie en van (ingrediënten voor) smoothies tot verschillende soorten warm vlees. Hierna gaat het alleen maar bergafwaarts qua ontbijt.

Rian wilde graag naar het Queen Victoria Building. Dus we liepen die kant uit. We liepen al snel tegen een gigantische kerstboom aan die gevuld was met kerst(strand)ballen en bloemen. Toch apart om zo’n kerstboom in de zomer tegen te komen. Onderweg kwamen we in Hyde park en troffen daar een prachtige fontein en een kerk aan. Ook waren mensen aan het schaken op een groot schaakbord. Er gebeurde heel veel. We keken vanuit het park uit op een grote uitkijktoren. Toen we in NYC waren hadden we alles gepland wat we wilden zien. Maar hier liepen we gewoon tegen van alles aan. Heel leuk. Er zijn echt veel winkelcentra en het is, wellicht door de vakantie, heel druk op straat. Wat ook opvalt is dat het overal zo groen is. Overal staan bomen of zijn (kleine) parken. We zijn in de Sydney Tower Eye gegaan. Dit gebouw is 305m hoog en biedt uitzicht over de hele stad. Het is het hoogste gebouw van Sydney. Bij binnenkomst werd een 4D film getoond. Het was wel grappig dat ik dit kon zien. Eenmaal boven in de toren was het een beetje jammer dat je alleen achter de ruiten naar buiten kon kijken en er geen observatiedek is. We hebben daar nog een pet voor mij en een souvenirtje gekocht. 

• 

• 

• 

Toen we Hyde park zat waren zijn we naar het QVB-gebouw gegaan en hebben we een foto gemaakt van een magistrale klok. Het is echt een heel mooi gebouw met allerlei duren zaken. We waren wel een beetje klaar met lopen en liepen, op de terugweg naar het hotel, nog even langs een supermarkt om avondeten in te slaan. Deze avond staat namelijk het “Beatles – All You Need Is Love” concert op de planning in het Opera House. Dat is op slechts 700m van ons hotel. Dus lopen zullen we. In Australië rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Maar daar blijft het niet bij. Ze lopen ook aan de verkeerde kant van de straat. Daar hadden Rian en ik niet bij stilgestaan. Mensen lopen gewoon tegen je aan. Dat je denk van hallo pleurt naar de andere kant van de straat idioot! Maar dat ligt natuurlijk aan ons. Je zag de irritatie bij de natives als ze weer iemand hadden die aan de, voor hun, verkeerde kant van de straat liep. Best wel geestig. Ze staan ook aan de “andere” kant van de roltrap. Overigens is de logica van de roltrappen ook omgedraaid. 

We hadden in de supermarkt wat sla gekocht. Dat hebben we voor het concert gegeten en zijn toen vroeg richting The Opera House gegaan. Je ruikt langs het water echt die typische mediterrane zeelucht. Ik vind het lekker, Rianne niet zo. Het was superdruk op de boulevard. Vlakbij het Opera House hebben we nog wat selfies geschoten alvorens we naar binnen gaan. Persoonlijk vond ik het veel kleiner lijken van dichtbij (en lelijker). Binnen kwamen we door een soort security. Het principe geen mannenogen in vrouwentassen kennen ze hier niet ;-). Enfin we waren zo bij de juiste zaal die niet vroeg openging. We zaten praktisch vooraan en een beetje in de hoek. Langzaam druppelden de muziekkanten binnen met hun instrument(en). Ik vond de binnenkant van de zaal wel een beetje tegenvallen. De vloer was een raar type hout en plakte als de neten, het was betrekkelijk klein en het was gewoon een betonnen karkas eigenlijk. 

Dat mag de pret niet drukken. We konden allebei eigenlijk wel slapen. We waren echt heel moe. De muziek begon en een bekend Beatles nummer ging spelen. Er waren vier zangers die soms samen en soms alleen de vocalen voor hun rekening namen. De winnaar van The Voice of Australia 2016 Jackson Thomas en Ciaran Gribbin uit Noord-Ierland konden ver uit het mooiste zingen. Toen het concert even bezig was, was er een bezoeker die schijt had aan de regels en gewoon lekker ging filmen. Er zat een vrouw van het Opera House die alles eraan deed dat te stoppen. Ze was echt heel streng. Maar die gast ging ook gewoon door. Het was zelfs zo erg dat ze vroeg een boodschap van mond-tot-mond over te brengen. Als ik in die rij had gezeten had ik er echt heel iets anders van gemaakt haha. Hij zat in het midden en was dus moeilijk te bereiken. Pas na een paar minuten stopte hij. Dus die vrouw hield er gelijk iemand van de security bij. Uiteindelijk hebben ze toch afgezien van represailles. 

Dat maakte onze mogelijkheden wel wat beperkter. Heel vervelend want wij wilden ook wat beelden vastleggen. In de pauze ging een vrouw die achter de filmterrorist zat helemaal tekeer tegen mensen van de beveiliging. Haar hele avond was verziekt door die minutenlange vastlegging van beeld. Wat een drama queen zeg, ongelooflijk. Die vrouw van de beveiliging heeft geloof ik wel 10 keer haar excuses aangeboden. Wij hadden inmiddels een methode bedacht zodat Rianne toch kon filmen terwijl ik zogenaamd naar voren ging zitten. Dat werkte nog ook. Bij één nummer moest ik toch wel even een traantje wegpinken. Toen Jackson “Let It Be” zong. Dat deed hij zo mooi. Ik raakte er erg geëmotioneerd van. Aan het einde van de voorstelling werden er echte meezingers ingezet. Het was echt een onwijs leuke ervaring. Wij hebben een topavond gehad! 

PS er komt nog een filmpje bij dag 2 over het concert.

Geschreven door Steven

Dat rare moment van de jaarwisseling zat me een beetje dwars. Ik vond eigenlijk wel dat de captain wel wat meer aandacht had mogen geven aan het moment. Het was eigenlijk de vreemdste jaarwisseling die ik ooit heb meegemaakt. Het voordeel van vooraan zitten in een groot toestel is dat je ook weer snel van boort bent. Ik had gevraagd aan een stewardess hoe de procedure werkt om over te stappen op een ander vliegtuig vanuit Dubai. Ze vertelde dat we alleen langs security moesten en niet langs de immigratie. Toen we door de security heen moesten hield Rianne haar wandelschoenen aan en haar riem. Uiteraard ging dat apparaat af een man verwees Rianne naar een stel fouilleer-dames. Maar daar had Rianne natuurlijk geen zin in en liep gewoon door. Blijkbaar vallen wij niet in de doelgroep ;-). 

Op Schiphol stond ik met M&M’s in mijn handen maar hebben we dat niet gekocht. Daar hadden Rian en ik een beetje spijt van. We hebben best wel trek gehad op de vlucht. Normaal nemen we altijd wat te snacken mee maar gezien de reputatie van Australië hebben we dat nu niet gedaan. Bij een winkel stond een doosje met M&M’s voor 40 Arab Emirates Dollar. Geen idee hoeveel dat in Euro’s is maar het lijkt veel. We hebben die doos toch maar gekocht en het bleek € 7,87 te zijn. 

Wij zaten in terminal A en moesten naar terminal B waar ons volgende vliegtuig stond. Onderweg kwamen we de Business Class Lounge tegen. Ik wist dat we hier eigenlijk geen recht op hadden. Dat stond expliciet vermeld maar we wilde toch even kijken of we niet stiekem naar binnen konden sneaken. Dat ging helaas niet. Die vrouw achter de balie pikte feilloos op dat wij blijkbaar niet te typische Business Class passagiers zijn. Dus we werden keihard geweigerd haha. Je moest daarna een hele grote lift in en in een onbemand treintje van het A gebouw naar het B gebouw. Eenmaal daar zijn we snel doorgelopen naar de gate. We hadden officieel 1 uur en 45 minuten maar ik heb niet het gevoel gehad dat we heel lang hebben moeten wachten voordat we weer op de vlucht konden. 

We mochten als een van de eerste op het vliegtuig naar binnen. Ik had erg uitgekeken naar het liggen in die stoel. We gingen op onze plekken zitten en dat was toch wel eenzaam. Rianne zat heel erg privé in een eigen hokje en ik zat daar achter aan het gangpad. Eigenlijk was dat niet zo leuk. We zagen ook dat er toch wel plekken waren die naast elkaar zaten in het midden. Bij Rianne werkte haar gordijn in het raam niet. Deze ging niet omhoog als je op het knopje drukte. We kregen een mooi tasje met wat toilet-artikelen zoals tandenborstel, scheerschuim en diverse geurtjes. Echt super deluxe. Rianne kreeg uiteraard het vrouwelijk equivalent. Mijn tasje is wel veel mooier. 

• 

• 

Toen het vliegtuig ging taxiën ging ik even de ligstand even uitproberen. Voor een man van mijn lengte had ik eigenlijk verwacht dat ik niet zou passen maar dat viel alles mee. Bij het opstijgen maakte het vliegtuig een raar geluid. Het trilde heel erg, maar kort daarop wiegde het vliegtuig mij zo in een lichte slaap. Blijkbaar had Rianne me een paar keer geroepen maar ik was lekker aan het slapen. De stewardessen vroegen in het begin vaak hoe het ging. Rian kwam met het idee om te vragen of we elders naast elkaar konden gaan zitten. Dus dat heb ik gedaan. We mochten uiteindelijk naar rij 9 bijna helemaal aan het begin. Het maakte toch niet uit dat we niet naar buiten konden kijken omdat het raampje van Rianne niet werkte. Daarnaast kun je met die geweldige camera’s en een gigantische tv voor je alles prima in de gaten houden. Ik was heel blij dat we lekker naast elkaar konden zitten. Dat is toch veel gezelliger. 

• 

• 

De stoelen zijn heel comfortabel. Je kunt ze volledig laten zakken of in relax stand zetten. Alles helemaal elektrisch. Je hebt je eigen mini bar waar je water en diverse frisdranken staan. Je hebt een kleine ruimte onder het gedeelte voor je voeten en je hebt de overhead lockers. Heel veel ruimte in ieder geval. Die plekken bij het raam hadden ook nog een klein compartiment naast het raam. Hoewel toen ik een ding opende ik de airco unit zag. Je hebt een tablet als tweede scherm en voor je heb je een 32” TV. Tussen Rian en mijn plek zat een plank die je eventueel omhoog kunt doen als je elkaar zat bent of wanneer je elkaar niet kent. Wat ook opviel was dat er veel plekken zijn die gewoon leeg waren. Je kreeg een menukaart met diverse opties voor het ontbijt en het avondeten. 

De verzorging in het begin was echt heel goed. Je krijgt een matras op je stoel en ze vragen de hele tijd of je wat wil drinken. Je mag alles vragen. Een heel verschil met een verdieping beneden. Maar omdat onze passagiers vooraf werden ingedeeld viel de service een tijdje later een beetje tegen. Ik denk persoonlijk omdat dat kwam omdat de stewardess die wij eigenlijk hoorde te hebben ons gewoon vergeten was en de andere waren bezig met “hun” passagiers. Ik heb een paar uur lekker liggen rusten. Op de reis naar Dubai hadden we maar 20MB internet of 2 uur, welke eerst komt. Maar hier hebben we gewoon de hele tijd internet. Wat wel opvalt is dat dingen als live TV en dergelijke ontbreekt. Dat vind ik wel jammer. Ik had graag even het vuurwerk gezien in Sydney en de rest van wereld. Voor de rest was dit echt een top ervaring. Geweldig om een keer zo te vliegen. 

We vlogen tegen de tijd in. Dus het werd redelijk snel weer licht. Maar de meeste mensen lagen nog te slapen en hadden absoluut geen zin om hun raampjes open te doen. Bij economy waren allang alle ramen open gegaan. Maar het is werkelijk de hele reis donker gebleven. Ik heb heel kort het licht gezien toen ik bij een WC ging plassen waar het raam open stond. Toen ik daar stond dacht ik wel dat het niet beter wordt dan wanneer je zit te kakken op 12 km hoogte met een open raampje. Naarmate de reis vorderde werd Rianne steeds zieker. Zeker de laatste 5 uur waren lastig voor haar. Ze werd heel verkouden en was de hele tijd aan het hoesten. Rian is niet gemaakt om zo lang te reizen. Zelf had ik echt nergens last van. Rianne heeft werkelijk alle zakdoeken gebruikt die we in onze handbagage bij ons hadden. Ook de twee pakjes die we van Emirates hebben gekregen heeft ze nodig gehad. 

Vlak voordat we landen werd een video getoond dat je niet je excuses moest aanbieden als je gepakt werd door de douane maar gewoon moet aangeven op het formulier als je aan een van de voorwaarden niet voldoet. Een van die voorwaarden is dat je geen grond onder je schoenen mag hebben. Nu had ik de schoenen van Rianne wel schoon geslagen thuis maar het kon nog wel wat schonen. Dus wij hebben snel natte doekjes gepakt en zo goed en kwaad als mogelijk onze wandelschoenen proberen schoon te maken. De stewardessen kwamen nog een keer lang met een natte warme doek. Kijk dat is handig om je schoenen mee schoon te maken. Dus die doeken ging zwart terug. Rianne gaf de doeken terug aan een stewardess. Maar ik wist nu niet of die stewardess nog een keer hete doeken uitdeelde. Wellicht wacht iemand een verrassing. Ik heb me kapot gelachen. 

Je hebt van die programma’s over de grensbewaking van Australië. Dat is werkelijk een living hell. We hadden een eigen uitgang als Business Class en waren snel uit het vliegtuig. Dus we stonden als een van de eerste bij het Australische equivalent van de Marechaussee. Daar leverde je je papiertje in met alle No aangekruiste vakjes. Vervolgens konden we doorlopen, zonder stempel. Dus ik dacht ok dan worden we straks kapot gemaakt. Onze koffers waren er godzijdank snel. Vervolgens liepen we naar Nothing to declare. Nou en toen waren we Australië binnen. Dit alles in ongeveer 5 minuten. Ik had zo’n stress over mijn medicijnen en het daarbij behorende gezeik. Het viel me heel erg mee. Hierna hebben we gewacht op de taxi en waren we in het hotel, eindelijk.