Geschreven door Steven
Dat rare moment van de jaarwisseling zat me een beetje dwars. Ik vond eigenlijk wel dat de captain wel wat meer aandacht had mogen geven aan het moment. Het was eigenlijk de vreemdste jaarwisseling die ik ooit heb meegemaakt. Het voordeel van vooraan zitten in een groot toestel is dat je ook weer snel van boort bent. Ik had gevraagd aan een stewardess hoe de procedure werkt om over te stappen op een ander vliegtuig vanuit Dubai. Ze vertelde dat we alleen langs security moesten en niet langs de immigratie. Toen we door de security heen moesten hield Rianne haar wandelschoenen aan en haar riem. Uiteraard ging dat apparaat af een man verwees Rianne naar een stel fouilleer-dames. Maar daar had Rianne natuurlijk geen zin in en liep gewoon door. Blijkbaar vallen wij niet in de doelgroep ;-).
Op Schiphol stond ik met M&M’s in mijn handen maar hebben we dat niet gekocht. Daar hadden Rian en ik een beetje spijt van. We hebben best wel trek gehad op de vlucht. Normaal nemen we altijd wat te snacken mee maar gezien de reputatie van Australië hebben we dat nu niet gedaan. Bij een winkel stond een doosje met M&M’s voor 40 Arab Emirates Dollar. Geen idee hoeveel dat in Euro’s is maar het lijkt veel. We hebben die doos toch maar gekocht en het bleek € 7,87 te zijn.
Wij zaten in terminal A en moesten naar terminal B waar ons volgende vliegtuig stond. Onderweg kwamen we de Business Class Lounge tegen. Ik wist dat we hier eigenlijk geen recht op hadden. Dat stond expliciet vermeld maar we wilde toch even kijken of we niet stiekem naar binnen konden sneaken. Dat ging helaas niet. Die vrouw achter de balie pikte feilloos op dat wij blijkbaar niet te typische Business Class passagiers zijn. Dus we werden keihard geweigerd haha. Je moest daarna een hele grote lift in en in een onbemand treintje van het A gebouw naar het B gebouw. Eenmaal daar zijn we snel doorgelopen naar de gate. We hadden officieel 1 uur en 45 minuten maar ik heb niet het gevoel gehad dat we heel lang hebben moeten wachten voordat we weer op de vlucht konden.
We mochten als een van de eerste op het vliegtuig naar binnen. Ik had erg uitgekeken naar het liggen in die stoel. We gingen op onze plekken zitten en dat was toch wel eenzaam. Rianne zat heel erg privé in een eigen hokje en ik zat daar achter aan het gangpad. Eigenlijk was dat niet zo leuk. We zagen ook dat er toch wel plekken waren die naast elkaar zaten in het midden. Bij Rianne werkte haar gordijn in het raam niet. Deze ging niet omhoog als je op het knopje drukte. We kregen een mooi tasje met wat toilet-artikelen zoals tandenborstel, scheerschuim en diverse geurtjes. Echt super deluxe. Rianne kreeg uiteraard het vrouwelijk equivalent. Mijn tasje is wel veel mooier.
Toen het vliegtuig ging taxiën ging ik even de ligstand even uitproberen. Voor een man van mijn lengte had ik eigenlijk verwacht dat ik niet zou passen maar dat viel alles mee. Bij het opstijgen maakte het vliegtuig een raar geluid. Het trilde heel erg, maar kort daarop wiegde het vliegtuig mij zo in een lichte slaap. Blijkbaar had Rianne me een paar keer geroepen maar ik was lekker aan het slapen. De stewardessen vroegen in het begin vaak hoe het ging. Rian kwam met het idee om te vragen of we elders naast elkaar konden gaan zitten. Dus dat heb ik gedaan. We mochten uiteindelijk naar rij 9 bijna helemaal aan het begin. Het maakte toch niet uit dat we niet naar buiten konden kijken omdat het raampje van Rianne niet werkte. Daarnaast kun je met die geweldige camera’s en een gigantische tv voor je alles prima in de gaten houden. Ik was heel blij dat we lekker naast elkaar konden zitten. Dat is toch veel gezelliger.
Gezellig naast elkaar 
De stoelen zijn heel comfortabel. Je kunt ze volledig laten zakken of in relax stand zetten. Alles helemaal elektrisch. Je hebt je eigen mini bar waar je water en diverse frisdranken staan. Je hebt een kleine ruimte onder het gedeelte voor je voeten en je hebt de overhead lockers. Heel veel ruimte in ieder geval. Die plekken bij het raam hadden ook nog een klein compartiment naast het raam. Hoewel toen ik een ding opende ik de airco unit zag. Je hebt een tablet als tweede scherm en voor je heb je een 32” TV. Tussen Rian en mijn plek zat een plank die je eventueel omhoog kunt doen als je elkaar zat bent of wanneer je elkaar niet kent. Wat ook opviel was dat er veel plekken zijn die gewoon leeg waren. Je kreeg een menukaart met diverse opties voor het ontbijt en het avondeten.
De verzorging in het begin was echt heel goed. Je krijgt een matras op je stoel en ze vragen de hele tijd of je wat wil drinken. Je mag alles vragen. Een heel verschil met een verdieping beneden. Maar omdat onze passagiers vooraf werden ingedeeld viel de service een tijdje later een beetje tegen. Ik denk persoonlijk omdat dat kwam omdat de stewardess die wij eigenlijk hoorde te hebben ons gewoon vergeten was en de andere waren bezig met “hun” passagiers. Ik heb een paar uur lekker liggen rusten. Op de reis naar Dubai hadden we maar 20MB internet of 2 uur, welke eerst komt. Maar hier hebben we gewoon de hele tijd internet. Wat wel opvalt is dat dingen als live TV en dergelijke ontbreekt. Dat vind ik wel jammer. Ik had graag even het vuurwerk gezien in Sydney en de rest van wereld. Voor de rest was dit echt een top ervaring. Geweldig om een keer zo te vliegen.
We vlogen tegen de tijd in. Dus het werd redelijk snel weer licht. Maar de meeste mensen lagen nog te slapen en hadden absoluut geen zin om hun raampjes open te doen. Bij economy waren allang alle ramen open gegaan. Maar het is werkelijk de hele reis donker gebleven. Ik heb heel kort het licht gezien toen ik bij een WC ging plassen waar het raam open stond. Toen ik daar stond dacht ik wel dat het niet beter wordt dan wanneer je zit te kakken op 12 km hoogte met een open raampje. Naarmate de reis vorderde werd Rianne steeds zieker. Zeker de laatste 5 uur waren lastig voor haar. Ze werd heel verkouden en was de hele tijd aan het hoesten. Rian is niet gemaakt om zo lang te reizen. Zelf had ik echt nergens last van. Rianne heeft werkelijk alle zakdoeken gebruikt die we in onze handbagage bij ons hadden. Ook de twee pakjes die we van Emirates hebben gekregen heeft ze nodig gehad.
Vlak voordat we landen werd een video getoond dat je niet je excuses moest aanbieden als je gepakt werd door de douane maar gewoon moet aangeven op het formulier als je aan een van de voorwaarden niet voldoet. Een van die voorwaarden is dat je geen grond onder je schoenen mag hebben. Nu had ik de schoenen van Rianne wel schoon geslagen thuis maar het kon nog wel wat schonen. Dus wij hebben snel natte doekjes gepakt en zo goed en kwaad als mogelijk onze wandelschoenen proberen schoon te maken. De stewardessen kwamen nog een keer lang met een natte warme doek. Kijk dat is handig om je schoenen mee schoon te maken. Dus die doeken ging zwart terug. Rianne gaf de doeken terug aan een stewardess. Maar ik wist nu niet of die stewardess nog een keer hete doeken uitdeelde. Wellicht wacht iemand een verrassing. Ik heb me kapot gelachen.
Je hebt van die programma’s over de grensbewaking van Australië. Dat is werkelijk een living hell. We hadden een eigen uitgang als Business Class en waren snel uit het vliegtuig. Dus we stonden als een van de eerste bij het Australische equivalent van de Marechaussee. Daar leverde je je papiertje in met alle No aangekruiste vakjes. Vervolgens konden we doorlopen, zonder stempel. Dus ik dacht ok dan worden we straks kapot gemaakt. Onze koffers waren er godzijdank snel. Vervolgens liepen we naar Nothing to declare. Nou en toen waren we Australië binnen. Dit alles in ongeveer 5 minuten. Ik had zo’n stress over mijn medicijnen en het daarbij behorende gezeik. Het viel me heel erg mee. Hierna hebben we gewacht op de taxi en waren we in het hotel, eindelijk.
Mooie vliegtuig…en ondanks dat de piloot er geen aandacht aan bestede… gelukkig 2019!!