Geschreven door Rianne
Laatst had ik geschreven dat we een baaldag hadden, nou dit was echt onze geluksdag! Steven zei dat het door z’n T-shirt kwam haha. Wonderbaarlijk hebben we beide goed geslapen. Het is alleen voor Steven vervelend dat hij overal in de kamer zijn hoofd stoot. Het lijkt wel alsof dit een kamer voor kaboutertjes is. Ik pas zelf maar net onder de douche.. laat staan Steven met zijn 2 meter. We besloten om naar het ‘gratis’ ontbijt te gaan. Eenmaal daar hadden we zoiets van nee dit kan het niet zijn. Het zag er erg karig uit, waardoor ik eerst nog op zoek ging naar of er in een andere zaal niet meer te eten staat. Helaas was dat niet zo. Je kon bruin of wit brood roosteren. Er een jammetje, pindakaas of boter op doen. Daarnaast stond er nog een bak gesneden fruit waar vliegen opzaten. We doen het er maar mee. Beter iets dan niets toch. Daarna gingen we ons klaarmaken om naar Ben Boyd National Park te gaan. Het was 26 graden en droog, dus een korte broek konden we wel aan doen.
We gingen via een onverharde weg het park in. Onze witte auto begon er al snel smerig uit te zien, haha. We reden helemaal door naar het verste punt oftewel ‘Haycock Point’. Eenmaal de auto geparkeerd, moesten we nog een stuk lopen. Uiteraard liepen we eerst de verkeerde kant op, waardoor we meteen op het strand stonden. Dit kon niet de bedoeling zijn. Een aardige vrouw wees ons de weg. We liepen een groen landschap binnen, waar je allemaal vogels mooi hoorde fluiten. In de verte zag ik iets springen. En ja hoor ik zag mijn eerste wilde kangaroo! Kreeg er zelfs kippenvel van. Ik was zo enthousiast en blij, vooral omdat ik in dit park niet een kangaroo had verwacht. Uiteindelijk hebben we vier kangaroos gezien, waarvan één hele grote. Wat een prachtige dieren. Hierna liepen we door en zagen we wilde parkieten en nee niet die irritante parkieten die in Rotterdam rondvliegen. Deze zagen er mooier qua kleuren uit. We keken naar rechts en zagen een mooie blauwe oceaan, wit/geel kleurend strand wat daarna overging in het groene bos. Wauw wat mooi om te zien.
We gingen een stukje van het pad af en kwamen op een uitkijkpunt te staan, waar het flink waaide. We zagen rotsen, waarvan het water hoog tegenaan klapte. Hierna kwamen we toch echt aan bij Haycock Point. In de verte zagen we al een flinke rots in het water staan. We moesten met wat trappetjes naar beneden die opeens ophielden. Een mooi uitzicht hadden we, maar we wilden het graag van dichtbij zien. Enig probleem was dat de rotsen steil naar beneden gingen om er te komen. Na flink twijfelen heb ik toch maar besloten om met kleine zijwaartse stapjes naar beneden te gaan. Eenmaal beneden was het zeker de moeite waard. Wat is het mooi hier! Al die rode en paarse stenen die in het water liggen. Echt zo ontzettend mooi! We hebben wat zitten stunten om goede foto’s te maken. Dat ging soms wat lastig omdat er een stroming stond die langs de stenen ging. In de verte zagen we het opeens donker worden en het regende daar. We besloten om maar afscheid te nemen van deze bijzondere plek, anders kwamen we straks die steile rots niet meer omhoog als het zou regenen. Ik baalde wel, had er graag nog iets langer van willen genieten.
Eenmaal bovenaan gekomen hoorden we het onweren en zagen we verschillende keren een bliksem. Opeens werd het ook erg benauwd. Oke hier moeten we snel wegwezen. We liepen gehaast terug naar de auto, waarbij we nog wel op de wilde dieren moesten letten. Gelukkig waren we droog overgekomen bij de auto. Daar hebben we onze broodjes als echte Hollanders gegeten. Hierna reden we over een zandweg door naar het volgende punt: The Pinnacles. Het miezerde een beetje en je hoorde onweer op de achtergrond. We besloten om toch te gaan. Achteraf ook beter want het klaarde op. We moesten eerst door een stuk bos en daarna over een smal paadje door de duinen. Ik had zoiets van ik ga wel voorop, dan zie ik ook als eerst een spin of een slang voor het geval dat. Uiteindelijk hebben we de Pinaccles gevonden. Snel even wat foto’s gemaakt en weer richting de auto. Onderweg zag je veel termiet heuvels. Steven zag er ook nog eentje lopen, maar zei maar niks tegen mij. Eenmaal bij de auto zagen we een kleine varaan. Ik probeerde wat dichterbij te komen, terwijl Steven op een afstandje foto’s maakte. Toen dat beest z’n tong opeens iedere keer liet zien, gingen we maar snel de auto in haha.
In de avond besloten we om nog wat te eten bij het hotel. Het bestellen van je eten gaat hier in de horeca anders. Je loopt naar een bar, daar bestel je dan je eten. Vervolgens loop je naar een andere bar om je drinken te bestellen. We hadden prima gegeten en het onweerde keihard. De mensen naast ons werden een beetje nat, omdat de deur openstond. Morgen gaan we naar Mallacoota. Hopelijk zien we daar koala’s.