Geschreven door Steven
We hebben een vol programma. We moeten 380 kilometer rijden. Als dat in Nederland zou zijn zou dat hooguit 3 uur duren, maar door de bergen en de haarspeldbochten kan dat zomaar veel langer zijn. Daarnaast gaan we vandaag naar het Tarra Bulga NP. We slapen in een authentiek Australisch huis. Waarschijnlijk zijn wij vanavond helemaal uitgeput. We hebben een goede nacht gehad in de B&B. De eigenaar had een ontbijt klaargezet in de koelkast. Het was ietwat karig maar er zaten ook eitjes bij van zijn eigen kippen. Dat maakt een hoop goed. Veel fruit en wat te snacken. Erg leuk.
We moesten redelijk vroeg vertrekken, al was het maar omdat we zo’n druk programma hebben. Dus hup de auto in en gaan rijden. Onderweg hadden we in principe geen tussenstoppen waar we iets willen zien. Hier in Australië tank je altijd je auto vol wanneer je een halve tank hebt. Je wil niet langs de weg staan met een lege tank. Dus we moesten al na een uur tanken. De prijs verschilt hier echt heel erg. Sommige pompen verkopen Octane91, Octane95, Octane95+ 10 % Ethanol (ook wel E10 genaamd), Octane98 en Octane101. Onze auto slikt in principe alleen E10, Euro95 en Euro98. Dat is best vervelend als ze allen 91 hebben of 98. Dan tank je iedere keer dure benzine. Een liter kost dan $ 1,45. Dat is zo’n € 0,99. Maar als je een pomp vindt met E10 dan tank je toch al gauw voor zo’n $ 1,16, dat is € 0,79. De (R)overheid is hier niet verkeerd.
Onderweg komen we toch wel in aanraking met een stel gekken. De weg gaat hier slinger-de-slinger maar toch willen ze te hard rijden. Bij de meeste bochten negeer ik de adviessnelheid omdat die waarschijnlijk voor vrachtwagens is of voor iedereen geschikt moet zijn. Ik rij dan 100 op de teller en ze zitten echt in je bumper. Een kilometer of 100 verder werd ik ingehaald door een vrouw die ik later bij een pompstation tegenkwam. Maar de reden dat zij mij inhaalde, hoorde ik van haar later, was omdat er een auto met caravan in haar bumper zat. En later ook in die van mij. Echt vol erop terwijl we 100 downhill gaan; een klein snappertje zeg maar. Maar de meeste automobilisten rijden hier gewoon goed met voldoende afstand. Kortom beter dan in Nederland.
Toen we aankwamen in Yarram was het inmiddels 15:00 uur. Dus we mochten inchecken. Hoewel van inchecken geen sprake was. We hadden een code van het sleutelkastje gekregen. Daarin vonden we de sleutel en met de sleutel konden we naar binnen. Het is een huis met 3 slaapkamers, een washok, een kleine WC, een badkamer, een aparte eethoek en keuken en natuurlijk de woonkamer. Het is leuk om een keer te zien hoe Australische mensen in de landelijke gebieden leven. Het is een oud huis. Binnen ligt de brief waarin de oma van de eigenaresse het nalaat aan haar dochter. Ze is er waarschijnlijk geboren en getogen. Ze hebben het echt leuk aangekleed. Alles is zo’n beetje zelf gemaakt. Echt heel origineel.
We moesten nog naar Tarra-Bulga NP. Hier gaan we lopen op een pad waar veel Lyre-Birds leven. Hopelijk zien we er een aantal. Onderweg naar Tarra-Bulga komen we erachter dat het pad echt heel slecht is. De weg is van prima kwaliteit maar er liggen bomen op de weg en het is heel onoverzichtelijk. Daarnaast is alles tweerichting maar is er maar ruimte voor 1 auto. Je hoeft maar een gek tegen te komen om de Sjaak te zijn. Dat neemt niet weg dat de weg ook adembenemend mooi is. Het is niet zoals de bossen waar we eerder in waren. Er zijn heel veel varens en ziet er echt uit als een tropisch regenwoud. Zo bijzonder en zo mooi. De ravijnen zijn diep dus ik let goed op de weg.
Rianne kon het wel mooi bekijken en ze vond het heel mooi. We kwamen om 17.00 uur aan bij het visitor center. Die was helaas al gesloten. Dus we liepen het oerwoud in. Op de parkeerplaats kwamen we nog prachtige felgekleurde papegaaien tegen. Toen we het regenwoud in liepen stond erbij dat het ongeveer 2,4 kilometer was heen en weer. Maar je doet er gewoon veel langer over dan je zou denken. Uiteindelijk hebben we er ongeveer een uur over gelopen. Helaas hebben we geen Lyre-Birds gezien. Heel jammer. Onderweg wel veel andere vogels gezien.
Het pad waar we overheen lopen is ook al zo slecht. We zijn nagenoeg alleen. We kwamen 1 keer een stel Italianen tegen. Ook hier liggen omgevallen bomen en overhangende planten. Ze noemen dit rolstoelvriendelijk. Dat zal dan wel een pausmobiel moeten zijn want die rolstoelen komen hier niet overheen. Bij de terugreis wilden we nog “even” naar de Suspension Bridge. Dat was op slechts 800m lopen. Alleen gingen we heel stijl naar beneden. Dan weet je we moeten ooit weer omhoog. Na 3 jaar lopen hadden we de brug bereikt. Heel vet om te zien. Uit het niets hangt er ineens een brug. In de jungle tussen twee kanten. Nu wisten we dat het nog zeker 1,5 kilometer teruglopen was. Maar er stond ook een bord met 800m Car Park Visitor Center. Dat klonk te mooi om waar te zijn.
Het pad ging echt heel steil omhoog en duurde voor je gevoel eeuwig. We waren echt zo blij dat we de auto uiteindelijk bereikt hadden. We reden terug over een onverharde weg. Wat eng maar wat mooi. We waren zo blij dat we niet naar Argentinië waren gegaan. Daar had je alleen maar van dit soort wegen. Om de haverklap kwam je walibi’s tegen langs de weg. Echt tof die wilde beesten. Het was echt te gek. Op een gegeven moment zat er een walibi naast de auto. Ik dacht dat hij naar beneden ging maar hij hopte ineens voor de auto langs. Bizar maar echt heel leuk.
We waren op weg naar een supermarkt om wat te eten te scoren. Ik vond daar een hele kip voor $ 9,00. Dat is iets van € 6,-. Dan is hij klaargemaakt en al. Dus wij hebben die meegenomen en gingen terug naar het appartement. Toen we de kip hadden gegeten gingen we op de bank zitten om bij te komen van vandaag. Toen we een beetje aan het chillen waren hoorde we ineens een harde knal op de ruit. Er vloog een tropische vogel tegen de ruit. Waarschijnlijk hartstikke dood. Zijn of haar partner bleef maar roepen. Echt zo zielig.