Auteur: admin

17-09-2019 – Old man of Storr

Vandaag staan we vroeg op. Om 6 uur gaat de wekker. Ik heb vreselijk slecht geslapen. Het was super warm onder de deken. Ik verlang toch wel een beetje terug naar mijn eigen bed. Rianne heeft wel aardig geslapen. Ik ga even douchen om wakker te worden. De oven gaat aan. Ik eet broodjes en een croissantjes en Rianne eet alleen croissantjes. Daarin gaan we op weg naar The Old Man of Storr. Dit is een rotsformatie welke ook wel The Needle wordt genoemd. We rijden via Portree omdat bovenlangs een wat lastigere weg lijkt. Je ziet een verschil in het wegdek. Het lijkt toch meer Belgisch op de route aan de noordoostkust. Naar een minuut of 40 bereiken we de locatie. Rianne had een route gezien waarbij je nog maar een klein stukje hoefde te lopen. Maar waar we nu staan lijkt dat niet het geval te zijn en moeten we nog een flink stuk omhoog. We besluiten wat verder te rijden en even verderop langs de weg even te stoppen. Helaas blijkt die route niet te bestaan en dienen we toch omhoog te lopen. We rijden een parkeerterrein op. Het lijkt de enige niet betaalde. Er staat een vent niets te doen met zijn deur open. Ik irriteer me daar een beetje aan maar kon hem toch nog soort van erachter krijgen. Echt zo’n vervelende klootzak. 

We pakken onze zakken en lopen omhoog. Bij start zitten we 70 meter boven de zeespiegel. We gaan omhoog. Opvallend is hoeveel mensen ons inhalen. Zelfs oudjes, dat je denk waarom kan jij zo snel omhoog gaan. We lopen en lopen en lopen omhoog. Jeetje wat zwaar. Maar het was nog zwaarder geweest als het hier heel warm was geweest. Het is flink koud. Die wind snijdt echt door je kleding heen. Gelukkig heb ik een windwerende regenjas. Ik kan dus gewoon zonder al te veel problemen omhoog lopen. Wat ook opvalt is dat er (helaas) weer veel Chinezen rondlopen. Daar heb ik zo’n ongelooflijke hekel aan. Zeker eerste en tweede generatie toeristen. Die moeten alles zo snel mogelijk zien en weer door. Gene of normen en waarden kennen zij niet. Op enig moment zie ik een stelletje bij een rots staan. Ik vind het een mooie plek en een mooi moment om even wat te eten. Ze gingen weg en ik neem hun plek in. Rianne en ik nemen wat selfies. Op enig moment zegt ze kijk dat is toch de Old Man of Storr. God, ja, inderdaad. We namen juist even een pauze om straks dat hele eind omhoog te lopen. Zo grappig dat ze dat gezien heeft. Als je daar later achterkomt word je echt gek. Het is wel wat lastig te zien in het echt en (nog meer) in de foto’s. Ik vind het op zich al genoeg dat ik het gezien heb. Het is niet dat het niet indrukwekkend is. Het is gewoon de zoveelste rotsformatie waar een mooi verhaal bij verteld wordt, maar wat eigenlijk niet zoveel omvat. Het is knap dat het kan blijven staan na al die millennia van weersinvloeden. 

We wilden nog wat foto’s maken maar er werd een heel blik Chinezen geopend en toen maakte we een cruciale fout. Want in plaats van te zeggen dat ze de berg op moeten lopen lieten we ze zien dat ze er al waren. Hadden we ze die kant opgestuurd dan waren ze misschien weg gegaan en hadden we geen last van hen. Het is maar iets wat ik later dacht. Wij liepen wat verder van het pad af richting de andere weg naar beneden. Echt grappig om te zien hoe andere je dan weer lijken te volgen. Grappig of diep triest. Enfin we hadden de foto’s, de ervaringen en prestatie. Ik ben trots op Rianne en op mezelf dat we toch maar even naar 320 meter hebben geklommen. Hoewel veel andere dit ook gedaan hebben doet dat niets af aan onze prestatie, zeker die van Rianne. De weg naar beneden nam ons langs prachtige paden. Het mooie is ook dat je vanuit dat perspectief de Old Man of Storr beter kunt zien. Daarnaast was er een soort Mirror Lake waarin de weerspiegeling van de Storr te zien was. Ook keek je uit op de oceaan en gewoon prachtige natuur. In zeker opzicht was dit ook een soort woestijn. Ik denk dat er anders dan gras weinig kan leven. Het is ook maar zomaar een gedacht. Je ziet een enkele boom en veel resten van wat ooit bomen waren. Maar er kan hier geen bos of groter leven zich in stand houden. Het regent genoeg maar hier is misschien weer een ander probleem, te weinig zon en de ruw weer. 

Old man of Storr

Eenmaal in de auto aangekomen gingen we even eten en drinken. Vele zaten op onze plek te jagen. Maar wij gingen nog even niet weg. Eerst de GoPro installeren en de navigatie instellen. Maar voornamelijk eerst even eten. De natuur is wel heel mooi hoor. We rijden weg en onze plek wordt gelijk geannexeerd door een gozer die wat mij betreft even wat extra lessen moet volgen. We gingen in principe verder richting de Kilt Falls. Maar onderweg besloten we toch even te stoppen bij een plek die Lealt Falls heette. Het grappige is dat we hier eigenlijk helemaal niet per se wilde kijken. Maar wat was het zonde geweest als we dit niet hadden gezien. Soms zijn wij afgereisd naar watervallen waar maar een fractie van het water kwam, wat hier eruit komt. Echt een heel groot verschil. Prachtig om te zien. Helaas stopte er weer een bus vol met Chinezen. Ik had even een pond in de donatiebus gedaan. Want ik was blij dat ze een soort uitkijkpost gemaakt hadden. Maar 100 Chinezen zien dat niet eens. Gewoon compleet egoïsme. Rianne was er gelijk klaar mee. Ik vroeg me ook af of die brug het hield. Immers er zat veel gewicht op. 

Ik ging naar de auto toen dat gebeurde om het ND-filter van Rianne te halen zodat het water super smooth wordt. Maar Rian had dat al uit de losse hand gedaan. Echt een fotograafje hoor. Aan de andere. Kant kon je ook op de watervallen kijken. Hier stond een vrouw een selfie te maken. Een Chinese die dat zag dacht gelijk ik kopieer dat. Ik moest denken aan het leven in een restrictief land zoals China waar je volledig geconditioneerd wordt om op een bepaalde manier te denken. Daar ontstaat geen vrije geest. Daarom komt er ook weinig tot geen innovatie uit dat land. De meeste mensen weten niet eens wat vrijheid is. Die situatie maakte mij dankbaar dat ik wel een vrije geest heb. Dat ik wel in een vrij land ben opgegroeid waarin ik kon doen en laten wat ik wilde. Binnen het redelijke natuurlijk. We hadden er snel genoeg van en besloten verder te reizen naar Kilt Rock. Daar aangekomen was de parkeerplaats gesloten. We moesten bij een of ander museum parkeren. Die mensen hebben nog nooit zo’n goed jaar gehad. Parkeren kostte een ongelooflijke 3 pond. Dat ze het durven te vragen. Ik dacht fuck it ik betaal gewoon. 

Het was nog een stuk lopen naar Kilt rock. Je zag hier maar heel weinig Chinezen. Vermoedelijk omdat ze er niet (veilig) konden parkeren. Er kwam wel een groepje aan die over de weg liep. Een, ander zo hoffelijke Engelse, automobilist kon daar niet tegen een stond flink op de toeter. Toch ergens wel ironisch. We maakte wat foto’s en filmpjes. Achteraf waren die niet zo bevredigend maar om heel eerlijk te zijn vond ik de Lealt Falls veel mooier dan dit. Terwijl dit bekender is. We besloten de lange weg naar huis te nemen. Dus noordwaarts richting Uig. Het was een hele mooie route met veel eenbaanswegen. Ik kon daar prima mee overweg maar een landgenoot niet. Die stopte telkens terwijl je veel inhaalplekken had. De meeste mensen waren vreselijk recessief dus als je een dominante bestuurder was kon je prima doorrijden. Ik had nergens problemen mee. Maar soms zat je in zo’n treintje met een onwennig persoon. Dan reden er vijf auto’s achter de “leider” en dan reed hij ergens in een inhaalplek en ging hij wachten op 1 auto. Echt geen inzicht. Dan besloot hij toch te gaan rijden. Het was een beetje frustrerend. Ik was blij toen we bij Uig ervan af waren. We gingen nog even kijken of we koffie konden halen bij de plek waar we maandag ook waren. Maar die was dicht. Dat wisten we ook maar misschien was die toch open. Ijdele hoop. 

Daarna naar huis en lekker Expeditie Robison kijken. Het was echt een geweldige dag weer. Veel gelopen en veel gedaan. Ik heb wel het gevoel dat ik bijna heel Skye heb gezien. Het was ook gewoon leuk dat de noordkant van het eiland een heel ander gezicht heeft dan de zuidkant. Waar wij zitten daar is het groen en weinig bebouwd. De bebouwing die er is is veelal wit en in dezelfde stijl. Aan de noordkant wonen meer mensen maar ook de bouw is anders. Nog een grapje die ik maakte. Er stonden twee Belgische jeep bij Storr. Dus ik zeg tegen Rianne wat een leuke stadsauto’s. Ze kunnen in België ook prima de snelweg op. Ik moest er zelf erg om lachen maar Rianne wat minder. We hebben vandaag 8,1 kilometer gelopen en slechts 25 trappen. Ik geloof niet dat, dat laatste klopt want we zijn alleen al in de eerste stap 320m – 70m = 250m gelopen. Dat zijn hele lange trappen. Moe maar voldaan gaan we slapen

16-09-2019 – 2e Slackdag

Wij komen natuurlijk uit de lage landen. Dus klimmen zit niet echt in onze natuur. Als we het dan toch doen zijn we best moet. Gisteren hebben flink gelopen en flink heuvel op heuvel af gelopen. Dus vandaag komen we even een dagje bij. We zouden erop uit kunnen trekken maar we hebben ook vakantie. In een reis zoals Australië zouden we weer volle bak er tegenaan gegaan zijn. Maar omdat we de tijd hebben en ik na de vakantie niet nog een periode thuis ben hebben we besloten om gewoon lekker even series te kijken. Hoewel het internet hier erbarmelijk is konden we toch even bingen. Dan is het best lekker dat je even Chateau Meiland kan kijken. In de middag zijn we nog even naar Portree gereden om boodschappen te doen. Het water was bijna op en we hadden nog wat extra eten nodig. Vanavond doen we lekker makkelijk broodje kip ;-). Het weer was vandaag ook slecht. Het is grappig hoe deze momenten natuurlijk komen. Wanneer het weer slecht is doen we niets maar waren we dat ook niet van plan. Wanneer het weer goed is gaan we er, zoals geplande, lekker op uit. Nu lekker slapen want morgen gaan we vroeg op. Ik heb nog mijn best gedaan om de zonsondergang vast te leggen. Die is hier zo mooi. Hieronder staat het op YouTube.

15-09-2019 – Fairy Glen

In het Verenigd Koninkrijk hadden ze altijd 110 volt dacht ik. Maar dat blijkt toch niet zo te zijn. Ik had Rianne geadviseerd om de reisfohn mee te nemen. Twee dagen gelede hebben we een nieuwe föhn gekocht. Maar dat blijkt ook niet zo’n topding te zijn. Rianne is dus wel even bezig met haar haar doen. We werden rond 8 uur wakker. Het weer was lekker rustig. Ik zette de oven weer aan en maakte 4 croissants die we uit Nederland hadden meegenomen. Ik at nog een broodje. Daarna lekker douchen. De straal die hier uit de kraan komt is echt ongekend. Er komt zoveel water uit. Het is echt heerlijk. Jammer dat dit thuis niet mogelijk is. Voor de rest hebben we alle gemakken van thuis. Lekker muziekje in de douche. Maar dit alles betekend wel dat we pas om 13:00 uur het huisje verlaten. 

We gaan vandaag naar Fairy Glen. Dit is een heuvelachtig landschap met ronde contouren in het gras. Rianne omschrijft het al Teletubbie-landschap. Echt te grappig. We lopen een stuk door de drek en het gras. Je gaat hier op en neer. Ik vind het zo knap van Rianne dat ze dit gewoon doet. Vandaag lopen we in totaal 6 kilometer. We lopen 30 verdiepingen omhoog. Misschien wel een totale elevatie van een paar honderd meter en ze doet het gewoon. Het parkeren ging op zich wel grappig. We zette de auto op een modderige plek. Het was de eerste plek die we zagen. Maar verderop zagen we auto’s terugrijden en we waren bang dat we anders deze plek kwijt zouden zijn. Toen we de ingang van Fairy Glen naderde bleek dat een gegronde zorg te zijn. De auto’s stonden in de modder en er was weinig ruimte. Het beroemde bord met dat je geen stenen mag stapelen staat bij de ingang. 

We lopen door en zien een of andere gek omhoog lopen op zijn blote voeten. Hij valt. Rianne en ik konden onze lach niet inhouden. Wat een volslagen idioot. We gingen weer verder omhoog. Eenmaal boven sloeg het weer een beetje om. Het regende wat. We besloten even snel wat te eten, tenminste ik. Even later trok het weer een beetje open. Er was inmiddels een pas getrouwd stel gearriveerd. Zij wilde hun huwelijksfoto’s hier maken. Stond ze daar in haar witte jurk; in de bagger. Ze had er ook echt geen zin in. Het was een Aziatische vrouw met een blanke man. Toch merk je op de een of andere manier dat de liefde die zij geeft gewoon heel anders is zoals wij westerlingen dat doen. Er is gewoon veel meer sprake van affectieve relatie, tenminste daar lijkt het op. Ik rende een aantal heuvels op. Maar telkens als ik ergens stond kwam er wel weer een of andere volger die besluit dat je maar recht hebt op 20 seconden alleen. Geen eigen ideeën hebben die lui. Nu is het natuurlijk van niemand en van iedereen maar het is wel irritant. 

Op enig moment beklim ik de grootste berg in de Glen. Omhoog gaat altijd wel prima. Rianne stond beneden foto’s te maken. Ze gaf aanwijzingen maar ik kon dat niet (goed) horen. Dus ik stond bovenop ze zat te wijzen. Ik dacht van nou dan ga ik maar bij het randje zitten. Ik dacht eigenlijk dat ze bedoelde dat ik bij de rand moest staan maar dat is gewoon te gevaarlijk. Het waait zo hard daarboven. Ik ging op het randje zitten. Een Engelse vrouw zei:” I’m not that brave”. Ik moest denken aan Over The Edge Death at Grand Canyon. Na een tijdje wees Rianne op een andere plek op die berg. Je moet gaat staat daar waar die vrouw met de rode jas stond. Oké dat kan ik wel. Ik liep weer terug tussen de rotsen richting het pad. Je had een heel smal pad met aan weerszijden een stijl aflopende rand. Als je hier zou vallen ging je hard. Ik bleef dus dicht bij de rand. Ik ging steeds verder tot ik in positie was. Rianne wilde telkens dat ik verder ging. Ik vond het doodeng. Vanuit haar positie kon je niet zien hoe stijl het naar beneden liep en hoe smal het pad was. Misschien had ik het eigenlijk niet moeten doen. Ik ben trouwens wel heel trots dat ik het gedaan heb. 

Ik ging weer naar beneden. Rianne kwam ook naar de verzamelplaats. Een Amerikaan zat een pijp te roken en het uit te blazen. Een vrouw wilde een foto maken van de stenen rondjes maar die man ging niet meer weg. Even later begon hij te zingen, in wat ik denk Indiaas (geen Native American). Een vrouw stond erbij maar later kwamen wij erachter dat zij er eigenlijk niet bij hoorde. Dit moest ik natuurlijk even filmen. Wat ik grappig vind is dat je eigenlijk de hele dag hier kan zitten en mensen kunt kijken. Je ziet een idioot op blote voeten, pasgetrouwde stelletjes en een een zingende Amerikaan. Ik weet het niet maar deze plek heeft iets speciaals. We besloten het voor gezien te houden. We liepen terug naar de auto. Vlak bij de auto liepen schapen. Deze schapen hebben een ander soort wol dat de schapen bij ons thuis. Rianne ging er nog achteraan. Ik joeg ze allemaal maar weg toen ik ze probeerde te filmen. 

We besloten even naar Uig te rijden. Wellicht hebben ze daar een supermarkt of is er iets te doen. Uig is ongeveer 5 minuten van ons huisje vandaan. Een prima afstand om snel thuis te zijn. We vonden alleen een beetje viezig eetcafe en een pomp met een bediende met een humeur om van te schijten. Toch maar even een Flat White gehaald en Rianne nam een Hot Chocolate. Toen we terug naar het huisje reden was het zonnetje al lekker doorgebroken. Het was gewoon warm. Rianne en ik gingen lekker op het bankje zitten voor het huis in de zon. Wat een prachtig uitzicht. Het was heerlijk warm met een drankje wat wil je nog meer. Rianne zag ineens een zeearend vliegen. Misschien zelfs wel 2 of 3. Dat konden we niet goed zien. We hebben snel de camera gehaald. Het stond echt nog op ons lijstje om een zeearend te spotten. Dat konden we dus afvinken wat inderdaad het was een zeearend. Wat een magnifiek beest. 

We gingen tevreden naar binnen. Het was prachtig weer geweest. We hebben mooie dingen gezien. We besloten lekker te gaan eten. Kip uit de oven met pompoenfrietjes. Het leek mij wel wat. Lekker koolhydraatarm en toch lekker. We beschikken over drie individuele ovens. Dus die hebben we lekker opgestookt. Kip erin, pompoenfrietjes erin. Het resultaat was echter niet zo best. De friet was niet heel lekker en de kip was een beetje droog en de kwaliteit was gewoon slecht. Ach na zoveel goeds mag er best wat tegenzitten. Nu lekker slapen.  

14-09-2019 – Slackdag

Het gaat vandaag de hele dag regenen. Het heeft heel hard gewaaid. Je zit hier in principe in een corridor. De wind slaat direct vanuit de oceaan op het huisje. De kamer die wij uitgekozen hebben is ook de kamer waarop de wind direct tegenaan waait. Een niet zo’n beste nacht dus. Ik zet de oven aan en we eten lekker broodjes. Inmiddels weet ik dat we oploskoffie hebben. Kortom een lekker ontbijt. We hebben nu ook door waarom het zo druk was in de supermarkt. Mensen hebben vandaag natuurlijk geen zin om naar buiten te gaan. De wind beukt de hele dag op de woning. We besluiten het lekker van binnenuit af te wachten. Ik typ verhaaltjes en Rianne leest haar boek uit. We kijken nog wat tv. 

Rianne roept ineens dat er een auto het terrein oprijdt. Dus ik loop er snel heen. Ik dacht eerst dat het de eigenaren van het huis waren. De man vertelde dat de ferry niet vaart en of er nog een kamer beschikbaar was. Hij dacht dat dit een B&B was. Euh nee eigenlijk niet. Ik weet niet wat die mensen bij zich hebben. We wensen hem sterkte. Nadat hij weg is krijgen we toch een beetje spijt. Maar je moet snel beslissen en ik sta er persoonlijk nog steeds achter. Rianne vindt achteraf dat we hem toch hadden moeten helpen.  Ondertussen is Rianne bezig met een filmpje maken. Vlak voor zonsondergang trekt de lucht open en krijgen we nog een prachtige lucht voorgeschoteld.

13-09-2019 – Sligachan

Vandaag gingen we weer vroeg weg. Ik had voor de Balsporran Breakfast gekozen gisteren. Rianne had voor wafels met esdoornsiroop en bacon. We waren aan het smullen. Jeff was verbaasd dat ik mijn black pudding en haggis volledig opgegeten had. Ik wist eerlijk gezegd niet waar het van gemaakt was. Black pudding is gemaakt van koeienbloed. Vroeger haalden de Schotten hun koeien binnen in de winter als verwarming. Dan maakte ze kleine snedes in de huid van de koeien om bloed te onttrekken van de koe. Daar haalde de mensen hun eiwitten vandaan. Aan het einde van de winter was er van de koe weinig over maar de sterkte wel weer aan in de lente en de zomer. Haggis is gemaakt van alle onderdelen van een schaap wat niet los gegeten wordt. Ik vond het beide erg lekker dus voor mij veranderd er niets. Het is lekker pittig. 

We vertelde Jeff en Fiona dat we naar de Kelpies waren geweest. Toen vroeg Jeff: weet je wat dat is? Euh nee. De Kelpies wat een mystiek wezen dat onderwater veranderde in een zeemonster. Zodra hij boven water komt veranderd hij in een paard. Hij daagt mensen uit op hem te rijden. Hij neemt de mensen dan naar de zee om vervolgens hun ziel voor altijd op te sluiten onderwater. Alles heeft hier een verhaal. Dat wisten wij niet eens. Zo grappig. We pakte onze spullen en gingen op weg naar Isle of Skye. De weg ernaar toe is vrij lang. We reden verkeerd en kwamen op een of ander klein weggetje. Tot overmaat van ramp had ik geen signaal meer internet. Dus even stoppen en de boel oplossen en weer verder. Het is rijden, rijden en nog eens rijden. Af en toe stoppen we even op 1 van de vele parkeerplaatsen. Je heb vaak prachtig uitzicht.

De natuur is prachtig onderweg. De bergen zijn prachtig. Soms rijden we echt door schitterende valleien. Ik geef mijn ogen de kost. Na vele uren, misschien wel 5 uur rijden komen we aan bij de Sligachan Bridge. Rianne vindt het indrukwekkend. Ik vind met name de bergen mooi. Die vallen me overigens pas later op. De donker dreigende wolken boven de bergen met de zon. Vandaag is sowieso erg zonnig. Af en toe een buitje maar over het algemeen vrij zonnig, en koud. We gaan verder richting een supermarkt en uiteindelijk het huisje. De supermarkt is extreem druk. Gelukkig verkopen ze een föhn. We slaan proviand in en gaan richting het huis. Vanavond eten we bloemkoolrijst. 

Het huisje is snel en makkelijk te vinden. Wat een gigantisch huisje. Alles is nieuw en mooi. De badkamers zijn erg strak. Je hebt een grote mooie keuken. Elke kamer heeft een eigen badkamer. Maar wat ik ook zo mooi vind is het uitzicht op de oceaan. Het is allemaal erg mooi. Het hele huis is elektrisch verwarmt. Gas gaat via twee propaan tanken achter het huis. Ik verwacht dat 1 van de twee is voor het sanitair warm water en de andere voor de gigantische Boretti-achtige kookplaat. Het enige vervelende is een beetje het enge van de vorm van het huis. Je voelt je toch een beetje kwetsbaar. De wind beukt op de woning. Dit wordt een lekkere nacht. 

12-09-2019 – Dalwhinnie

We kwamen aan. De nacht was met name voor Rianne niet goed verlopen. Zij kon echt niet meer slapen door de Airco op die kamer. Om 3 uur ging zij lezen totdat we naar het ontbijt gingen. Ik had verder niet heel slecht geslapen. Het ontbijt was erg goed vond ik zelf. We maakte ons klaar om te vertrekken en om 9:15 gingen we in de auto zitten. Wat ons opvalt is dat de beveiliging veel minder strikt is als in het vliegtuig. Ik kan gewoon van alles meesmokkelen in mijn auto. Er wordt totaal niet gekeken naar je tassen of wat je bij je hebt. Ik kan een bom in mijn kofferbak hebben en er gaan nog geen bellen rinkelen. Maar goed we mochten inderdaad als laatste de boot verlaten. We kwamen bij een nette Schotse meneer in Engeland. Hij vroeg ons de ramen achterin te laten zakken. We waren met 1 minuut door de douane heen toen we daar eenmaal kwamen. Dus daar gingen we dan. Aan de verkeerde kant van de weg. 

Eigenlijk ging het me goed af links rijden in een rechts gestuurde auto. Rotondes gaan goed. Wat opvalt is hoe netje de Britse automobilist rijdt. Ze kleven amper op je bumper. Het is toch een beetje vaag hoe hard je mag. Ik merk dat mijn Nederlandse zelf naar boven komt zodra ik achter een Nederlandse auto rijd welke zich niet aan de snelheid houdt. We mochten 70 mijl maar hij reed 50 mijl. Ik irriteerde me kapot. Maar de Brit voor mij was niet van plan in te halen of hem bumper-aan-bumper omhoog te duwen. Op enig moment ben ik er langsgescheurd na een mijl of 20. Dat viel echt niet mee. 

Het landschap is prachtig. Precies zoals ik het me had voorgesteld. Ik vind alles mooi. Alleen zo jammer dat er overal windmolens zijn. Wat een horizonvervuiling. Na een paar uur rijden komen we aan bij de Kelpies. Dat zijn twee paarden van een ijzeren constructie. Het regent een beetje. Rianne wilde graag een foto met ons erop maar het was ons niet gegund. De camera’s werkte niet mee. 

Wij vertrokken weer richting Dalwhinnie. De eeuwenoude bruggen waar we overheen reden, de oude huizen van Romeins-ogende stenen, de glooiende heuvels. Het draagt allemaal bij aan een beeld dat ontstaat dat de tijd hier stilgestaan heeft. Neem daar de mentaliteit van de Britse bestuurder mee en je hebt gewoon een heel prettig vakantieland. Ik vroeg op enig moment aan Rianne of ze hier kon wonen. Dat wist ze niet. Ik denk dat ik het wel zou kunnen. We kwamen aan bij Balsporran Cottage B&B in de buurt van Dalwhinnie. We werden hartelijk verwelkomt door Fiona de vrouw van Jeff. Zij zijn de eigenaren en overduidelijk de gastvrouw en gastheer. Wat een prettige mensen. Rianne kon het hele gesprek volgen. Ze had alles begrepen. 

Ze vroegen waar we vandaan kwamen. Ooh helemaal uit Newcastle. Ja in 1 ruk door. Fiona vertelde dat je goed kon lopen achter de B&B. Er zijn verschilde soorten dieren. Achter de B&B loopt een treinspoor. Dat wisten we van tevoren. Fiona toont ons de kamer. Ze vraagt wat we willen drinken. Ik wil wel koffie en Rianne wilde thee. Wat opvalt is hoe alle zo smaakvol is ingericht. Maar het huis heeft ook gewoon echt karakter. De trap naar boven is prachtig. De trap was eerst in tweeën gedeeld. Vroeger was het huis opgedeeld in drie huizen. Dat moest heel klein zijn geweest. We gingen naar beneden voor koffie/thee. We dronken wat en hebben toen de wandelschoenen aangedaan.

Ik kan voorlopig echt geen genoeg krijgen van het landschap. Het is hier behoorlijk fris. We lopen omhoog en zien twee rammen en twee schapen. Ik ben persoonlijk een beetje bang van een ram. Ik weet dat ze echt heel agressief kunnen zijn. Langs de B&B en bij de berg erachter loopt een beekje. Ik kan mij voorstellen dat wanneer het hier gesneeuwd heeft je gerust van een forse beek mag spreken. Je ziet ook dat het diep uitgegraven is. Rianne loopt lekker mee. We maken wat foto’s en films. Op enig moment zien we een best wel aardig watervalletje. Rianne wil het graag vastleggen. Dus we lopen een flink stuk omhoog. Ik vind het knap dat ze zover gekomen is zonder te morren. We gaan een stuk off road. Eenmaal daar komt er inderdaad een flinke hoeveelheid water uit de waterval. Ik vind het heel mooi. Soms vraag je, je af waarom we de halve wereld over reizen terwijl het ook zo prachtig is in Europa.

We lopen weer naar beneden. Dan valt pas op hoe hoog we wel niet zijn gegaan. Ik denk wel een meter of 200 a 300 hoger dan waar we vandaan komen. We gaan voorzichtig naar beneden. Toen we weer binnen waren kwam Jeff ons begroeten. Hij was toen we aankwamen bezig met “The chicken palace”. Jeff is een sfeermaker en een verhalenverteller. Hij verteld over de bergen achter de B&B. Er was een kerel met de naam Hugh Munro. Hij had ergens in de 19eeeuw een methode ontwikkeld om te onderzoeken hoe hoog bergen waren. Alle bergen van meer dan 3000 feet (914 meter) worden Munros genoemd. De plek waar de B&B staat biedt de mogelijkheid om 5 Munros in 1 dag te beklimmen. Het is een soort van sport voor sommige om alle 282 Munros te beklimmen in een mensenleven. Dat is weer zo’n prachtig verhaal

We krijgen wat water. Jeff legt uit dat het water geel is van kleur. De peat (veen) onder het loch waar het water vandaan komt laat het water verkleuren. Hij moet elk jaar het water laten controleren door de Schotse overheid. Jeff geeft aan dat je haar er super zacht van wordt. Het drinkt in ieder geval makkelijk weg. Jeff vertelt dat na jaren het veen, kool wordt waarna het aardolie wordt en uiteindelijk aardgas. Best een slimme vent. We hebben tal van leuke gesprekken. Ik vraag hem of ze ooit last hebben van wateroverlast. Ik kan me dat voorstellen gezien de ligging en het feit dat de mogelijkheden beperkt zijn om water hier af te voeren. Jeff maakt nog een grapje dat je een Nederlander makkelijk kan beledigen. Oh you’re from The Netherlands, so you’re from Amsterdam. In koor zeggen we Nee en we beginnen met z’n drieën te lachen. Wat een leuke vent. 

Aan besluiten wat te eten in de B&B. Rianne ging boven douchen. Jeff hoorde dat ik nog nooit Whiskey op had en gaf mij Whiskey. Maar omdat Rianne naar boven ging kreeg ik er twee. Ik draaide gewoon in mijn hoofd. 47 % alcohol. Mijn God. Ik vond het niet lekker. Maar toch bedankt Jeff. Ik ging zwalkend naar boven. Wat een leuke dag. 

Rianne heeft een filmpje gemaakt van de de afgelopen 2 dagen

11-09-2019 – Op naar Scotland

Vandaag is de grote dag dat we voor het eerst met de boot en de auto weggaan op een lange Road Trip. De wekker gaat vroeg want we hebben nog het nodige te doen. Ik zei gister tegen Rianne dat we het best vroeger eruit konden. Ze was nog even bang dat we het niet gingen redden maar in een uur of 9 moet je toch wel alles gepakt kunnen hebben. Zo gezegd, zo gedaan zat alles in de auto en vertrokken we richting IJmuiden. Ik had niet verwacht dat dit zo dicht in de buurt lag van ons huis. Op slechts een uurtje rijden. 

We hadden in een filmpje gezien hoe je op de boot moest komen bij aankomst van het DFDS-terrein. We kozen natuurlijk de traagste rij uit. Naast ons zat een oude man in een rode auto uit Florida. Ongelooflijk, hoe heeft hij zijn auto hier gekregen? Eenmaal op de boot kwamen wij erachter dat wij de allerlaatste waren op dek 5. Dat betekend dus als laatste bij de douane aankomen in het VK. Eenmaal op de boot gingen we even in onze hut kijken. Wat is dat klein. Het is een vierpersoons hut. Dezelfde krijgen wij ook op de terugreis. Het is een beetje een herrie en we besluiten naar buiten te gaan. 

Op het dek buiten zie je hoe hoog die boot wel niet is. Ik had niet verwacht dat je zo’n mooi uitzicht hebt. Hoewel het weer gewoon erg slecht was. De boot meerde af en daar gingen wij. We schrokken ons de tering van de scheepshoorn. Het waaide behoorlijk in IJmuiden dus dat betekend dat wij de Sjaak zijn op de Noordzee. Onderweg vertelde de kapitein dat de restanten van orkaan Dorian nu over ons heentrokken. Een prettige gedachte. Rianne had niet verwacht dat de boot zo op en neer zou gaan. Ze is niet zeeziek geworden. Ik had het juist erger verwacht. We mochten gaan eten bij het buffet. We besloten iets eerder te gaan dan de aangegeven tijd. Het eten was so so. De ober kwam waarschijnlijk uit Spanje met Aziatische roots. Er bleek iets mis te zijn met onze betaling. Uiteindelijk was dat gefixed en konden we weer verder. Rianne ging lezen. Ik deed hetzelfde maar viel al snel in slaap.


29-01-2019

Geschreven door Steven

Vandaag bestaat de dag uit reizen. De terugreis. We moeten van The Grampians naar ons hotel bij de luchthaven. Ik hoopte goed uitgerust te zijn. Maar Rianne werd gisternacht wakker omdat ze het zo heet had. Ze was ook vuurrood dus dat is niet gek. Verder heb ik gewoon onrustig geslapen, helaas. We begonnen wel chill. Eerst even douchen en dan klaarmaken voor het ontbijt. Dat was van oudsher weer heerlijk. Rian snoepte wat bacon en ei van mij. Dat had ze ook wel nodig met zoveel spierpijn. Daarna snel de koffers gereed maken. Ik had het plan dat de koffers helemaal klaar waren zodat we lekker vroeg konden gaan slapen bij Holiday Inn. Dat is helaas niet gelukt want het is zoveel werk. Waar ik wel van baal.

Toen we afscheid namen van Bea vertelde ze dat het kaasplankje van het huis was. Dat is fijn. We hebben beloofd een mooie review te schrijven. Ze zijn heel aardig geweest voor ons hier. Echt topgasten. In mijn laptop zat altijd een Jetdrive. Dit is een soort SD-kaartje waar je 256 GB aan data kan opslaan. Super handig. Als je hem ook meeneemt. Ik had hem laten liggen in het appartement bij Marengo Beach Retreat. Ze was zo aardig om hem op de post te doen naar Nederland. Als mijn hoofd niet vast zat aan mijn nek was ik die allang kwijt geweest. Zo’n vervelende eigenschap. Gelukkig is die gevonden. We gingen op weg naar Melbourne. Bea had aangegeven dat het ongeveer 4 uur duurde. We gingen weg om 11:15 en we moesten de auto inleveren om 16:00. Dus veel tijd voor tussenstops waren er niet. Voordat je de Grampians uit bent, ben je zeker 45 minuten verder. Al die bochten. We moesten in een bocht stoppen voor een echidna. Die kwam even afscheid nemen. Wij ook van hem. Hij hopte rustig naar de andere kant van de weg. Deze gaat het wel halen. We reden weer verder. 

Na ongeveer 2,5 uur rijden nam ik een pauze bij het eerste service station. Er was een KFC. Dat is natuurlijk fantastisch, de rij was alleen zo lang dat ik er morgen nog had gestaan. Dus laat maar zitten. Ik heb een BLT gehaald bij broodjeszaak. We namen water mee en wat lekkernijen. Ik betaalde in contanten want die had ik nog over. We reden in de buurt van Melbourne. Voor me reed een witte lelijke auto met een kenteken van 3 characters. We moesten afslaan wat Rian en ik allebei raar vonden. Daarna zaten we op een soort provinciale weg. Wat een kutroute weer. Uiteindelijk leidde die weg ons weer naar de snelweg waar we net op zaten. Grappig feit is dat ik toen weer achter diezelfde lelijke auto reed. Niets gewonnen, niets verloren. Daarna reden we bij het Holiday Inn hotel. Ons hotel voor maar liefst 12 uur. Geweldig. We haalden de tassen en koffers naar binnen. Ik bracht de auto weer terug naar de airport en liep terug naar het hotel.

Daar pakte we onze koffers in en de tassen. Verder typte Rian nog een verhaaltje terwijl ik zat te vegeteren achter de iPad. Uiteindelijk zijn we toch laat gaan slapen. Korte nachten voor een vlucht zijn altijd klote. In principe zijn we gewoon twee dagen aan het terugreizen. Ach het is niet anders. 

28-01-2019

Geschreven door Steven

 Vandaag breek de laatste dag aan dat we wat doen in Australië. Ik vind dat jammer. Ik ga dit echt missen. Het reizen en het zien van mooie dingen. Het niet hebben van verplichtingen is echt heerlijk. Ik zou willen dat het altijd zo was maar binnenkort begint het echte leven weer. Iets waar ik geen zin in heb. Het is zoveel leuker op vakantie. We stonden op en gingen naar het ontbijt. We hebben echt veel betaald voor dit ontbijt. 35 AUD p.p.p.n. en dat vind ik veel. Dus dan verwacht je ook wat. Er stond Griekse yoghurt met veel verschillende soort fruit. Dat was lekker. Ik zei tegen mezelf:” Als dit het maar niet is”. Bea vroeg hoeveel geroosterd brood we wilden. Ik zei: “4 slices in total”. Hoe ik mij ei wilde? Doe maar roerei. Dat werd lekker met champignons en bacon gemaakt. Het was echt heerlijk. Toch was het ontbijt bij Intercontinental Sydney nog altijd beter. 

We vertrokken vroeg richting MacKenzie Fall’s. Dit is de publiekstrekker van de Grampians. We parkeerde de auto in de schaduw en liepen naar beneden. Het was een ongeveer 34 graden. Echt ongelooflijk heet. Ik had mijn regenjas weer aan want ik was nog steeds vrij rood. Eigenlijk heel erg rood. Het waren 260 steile treden. Dat klinkt goed zeg. Je ziet dan echt mensen naar beneden vliegen maar wij doen het rustig aan. Het was een flinke daling. Ik dacht alleen maar, straks moet ik weer naar boven maar goed. Eenmaal beneden was het ook echt prachtig. Ik denk één van de mooiste watervallen in Australië tot nu toe. In het midden van de rivier lagen rotsen die vrij glad waren. Rianne zag af van de oversteek. Ik heb er nog wel gestaan. De zon stond alleen heel laag waardoor je niet heel goed foto’s kon maken. Het vocht kwam je ook tegemoet dus het was sowieso lastig om iets te schieten. Al had Rianne overgestoken dan had ze nog niet echt mooie plaatjes kunnen schieten. 

Ik ging weer terug en we maakten wat selfies. Toen zag ik Indiërs eigenlijk naast de watervallen staan waar ik net ook had gestaan. Daar was het nog donker dus dan kijk je niet zo tegen de zon in. Ik dacht:” Shit daar had ik ook wel willen staan maar het is niet makkelijk om over de rotsen te gaan”. Rianne was bezig met de waterval goed vastleggen dus ik heb toen toch besloten om alsnog naar de overkant te gaan. Langs die steile zijkant was het zo glad. Een aardige Indiër vertelde mij dat ik in het midden moest lopen. Je instinct zegt dit niet te doen omdat het dichter bij het water is. Maar hij had wel gelijk. Dus ik ben daar toch gekomen. Het was echt een heel mooi gezicht. Ik was zo trots op mezelf. Je kunt het niet overdoen. Ik liep weer terug en eigenlijk vielen de stenen wel mee. Je moet gewoon niet bang zijn om over te steken. Sommige mensen lopen zonder na te denken naar de overkant. Dat is ook mijn probleem. Je denkt erover na en dan gaat het mis. Bij mij ging het overigens gelukkig niet mis. 

Nu begon de klim naar boven. Die hebben we in etapes gedaan. Het is warm en het zweet staat je snel op de rug. Daarnaast krijg Rianne gewoon last van haar kuiten. Dit is gewoon iets waar ze niets aan kan doen. Dit lipoedeem maar het er gewoon niet makkelijker op. In tegendeel. We zagen sommige mensen naar beneden lopen en die haalde ons weer in naar boven. Echt bizar. Toen we uiteindelijk boven waren zagen we dat de auto inmiddels in de volle zon stond. Niet fijn want ik had het al zo warm. We zaten even in de auto op temperatuur te komen. Mensen wilden heel graag ons parkeerplekje. We ware er als één van de eerste dus hadden een plek dichtbij. Maar we gingen even rustig chillen. We hoorden een scherp raar geluid. Rianne dacht dat het de auto naast ons was. Opeens zag ik mensen achter mij staan. Ze pakten hun auto helemaal uit. Allemaal dekens en weet ik veel wat voor troep. Rianne was bang dat ze tegen ons aangereden waren. Maar dat was niet het geval. Ze hadden een lekke band. Ik vroeg aan de vrouw van het gezelschap hoe dat heeft kunnen gebeuren. Maar haar echtgenoot zei boos dat ze op moest schieten. Die auto stond op z’n velgen. Dat was dus het geluid. Ik zou ook boos zijn dat dit gebeurd. Ik wilde nog helpen maar dat werd niet gewaardeerd. 

Enfin wij reden weg richting Mt. William. Het oorspronkelijke idee was om vandaag ook de Grand Canyon tocht te doen. Maar die gaat 600 meter omhoog dus we besloten daarvan af te zien. We waren eigenlijk al redelijk naar de klote. De weg naar Mt. William was heel bochtig. We gingen helemaal naar het dal en toen klommen we 1.167 meter omhoog. Gelukkig doet de auto het zware werk. Toen we eenmaal boven aankwamen liep er een weg redelijk stijl omhoog. Op de navigatie leek het te gaan om een betrekkelijk kort stuk. Ik trok mijn regenjas weer aan maakte de cameratas gereed. Dat wil zeggen statief erop en 1 klein flesje water erin en een flesje van 600 ml aan het statief vast. Even een kort tochtje naar boven dachten wij. Wat een vreselijke miscalculatie van ons. Het pad bleek 210 meter omhoog te gaan. Moet je even voorstellen dat je ruim de Euromast omhoog loopt. Daarnaast was het ongeveer 2,1 kilometer lang. We hadden al een heel stuk omhoog gelopen bij de falls. 

Het was zo heet. Rianne kon echt niet meer. Ze moest vaak rusten. Ik had nog wel genoeg energie. Ik maakte me ernstige zorgen over het welzijn van Rianne. Ze was uitgeput. We hadden te weinig water bij ons. Rianne had geen pet bij zich en geen jas tegen de intense UV-kracht. Daarnaast pleegde ze roofbouw op haar lichaam. Ze vroeg gewoon teveel ervan. Ik heb maar een klein beetje gedronken. We hadden in de auto nog water liggen. Maar ik wilde water achter de hand hebben voor als Rianne om zou vallen. Er waren weinig plekken met schaduw. We deden dit op het heetst van de dag. Allemaal factoren die een catastrofale uitkomst konden hebben. Ik verwijt het mezelf dat ik niet eerder de tocht heb afgekapt. Er waren maar weinig plekken om even te rusten. Daarnaast werden we nog steeds belaagd door vliegen. Ik heb meerdere keren aangeboden om te stoppen. Maar ik had het niet als optie moeten geven maar als eis. Hier heb ik in ieder geval wel van geleerd. 

Het uitzicht onderweg naar boven was wel echt prachtig. Rianne had op het bord gisteren een mooie foto gezien van het uitzicht dat je zou hebben bovenop de berg. Dus toen we eindelijk boven dachten te zijn viel het uitzicht zwaar tegen. We liepen in op een onverhard stuk weg. Ik was het laatste stukje even omhoog gelopen om te kijken of er bij de zendmast/energiecentrale een pad was. Dat zag ik niet van een metertje of 20. Toen ik weer terug naar beneden liep was Rianne ineens een stuk opgeschoten. Eerst dacht ik iemand anders te zien. Het asfalt was zo heet dat het beeld vervormde. We waren zwaar teleurgesteld. Ik hield me de hele tijd voor dat het afdalen zoveel makkelijker zou zijn. Ik keek nog eenmaal op mijn navigatie en zag dat we toch naar de centrale moesten. Ik hield mijn telefoon uit omdat ik bang was zonder stroom te zitten. Ik was mijn laadsnoer vergeten. We besloten de laatste 17 meter omhoog te klimmen. Nu was het uitzicht daar wel mooier maar min of meer hetzelfde als halverwege het traject. Dus we hadden dat hele klote stuk niet eens omhoog hoeven lopen. Die conclusie was zo vervelend. De realiteit dat als ik het eerder had afgekapt, we niets hadden gemist zat me erg dwars. 

Over het omhoog gaan hebben we bijna 2 uur gedaan. Het afdalen ging wel sneller maar niet heel snel. Het kostte nog ongeveer een uur voordat we bij de auto waren. Onderweg kwamen we weer indiers tegen. Die gingen het niet halen. Het eerste stuk is vrij steil. Ze vroegen na de eerste 100 meter al of ze er bijna waren. We hebben de waarheid maar gezegd. Eenmaal terug in de auto stond deze weer vol in de zon in plaats van in de schaduw. Ik had verwacht dat ik goed zou staan. Ook kwam ik erachter dat ik niet zo heel veel meer water meer had. Wel genoeg om de ergste dorst te lessen. We reden zonder navigatie naar Halls Gap. De afdaling was ook zo mooi. Het uitzicht op de bergen is prachtig. Onderweg kwamen nog een aantal gestoorde mensen tegen die dachten dat alle overige mensen allang allemaal dood waren. Eenmaal in Halls Gap was het uitgestorven. Dat had twee redenen. Als een feestdag (Australia Day) in het weekend valt krijg je de maandag daarop vrij. Dat is compleet ondenkbaar in Nederland maar hier is dat normaal. Dus de meeste zaken waren gesloten. Gelukkig was de supermarkt open. Wel geplunderd maar wel open.Even overwogen we om een pizza te gaan eten in de tent die Bea had aangeraden. Maar daar zagen we vanaf. Ik heb noodles gekocht en Rianne at een ijsje. We zijn wel heel trots op onszelf dat we zo veel gedaan hebben. Ik heb de work-out ringen van mijn Apple Watch bijna 4 x gevuld. Dat is best een prestatie. Ik was met name trots op Rianne. Dat ze doorgezet heeft tot het bittere einde. Ze is beslist geen opgever. We gingen terug naar het huisje. Daar zagen we nog een kangoeroe. Wat ik nog vergeten te vertellen ben was dat we ook nog een slang hebben gezien bij het afdalen. Ik schrok me kapot. Het was maar een kleintje maar ik had het niet verwacht. Dat beest was waarschijnlijk banger van mij dan ik van hem, hoewel? We douchten even. Ik heb me kapot gezweten maar was ondanks mijn regenjas volledig verbrand. Het was echt vuurrood. Hoe kan dat godverdomme? Dan had ik net zo goed zonder jas kunnen lopen. Ik was zo boos. Voor niets heb ik het zo warm gehad. Maar Rianne had een goed idee. We hebben een komkommer in de koelkast. Ze deed dat op mijn huid. Mijn armen en gezicht. En zowaar het helpt. Mijn armen zijn een stuk verbeterd. Ik had dat echt niet gedacht. Daarna hebben de reis voor morgen gepland en zijn we gaan slapen.