We kwamen aan. De nacht was met name voor Rianne niet goed verlopen. Zij kon echt niet meer slapen door de Airco op die kamer. Om 3 uur ging zij lezen totdat we naar het ontbijt gingen. Ik had verder niet heel slecht geslapen. Het ontbijt was erg goed vond ik zelf. We maakte ons klaar om te vertrekken en om 9:15 gingen we in de auto zitten. Wat ons opvalt is dat de beveiliging veel minder strikt is als in het vliegtuig. Ik kan gewoon van alles meesmokkelen in mijn auto. Er wordt totaal niet gekeken naar je tassen of wat je bij je hebt. Ik kan een bom in mijn kofferbak hebben en er gaan nog geen bellen rinkelen. Maar goed we mochten inderdaad als laatste de boot verlaten. We kwamen bij een nette Schotse meneer in Engeland. Hij vroeg ons de ramen achterin te laten zakken. We waren met 1 minuut door de douane heen toen we daar eenmaal kwamen. Dus daar gingen we dan. Aan de verkeerde kant van de weg.
Eigenlijk ging het me goed af links rijden in een rechts gestuurde auto. Rotondes gaan goed. Wat opvalt is hoe netje de Britse automobilist rijdt. Ze kleven amper op je bumper. Het is toch een beetje vaag hoe hard je mag. Ik merk dat mijn Nederlandse zelf naar boven komt zodra ik achter een Nederlandse auto rijd welke zich niet aan de snelheid houdt. We mochten 70 mijl maar hij reed 50 mijl. Ik irriteerde me kapot. Maar de Brit voor mij was niet van plan in te halen of hem bumper-aan-bumper omhoog te duwen. Op enig moment ben ik er langsgescheurd na een mijl of 20. Dat viel echt niet mee.
Het landschap is prachtig. Precies zoals ik het me had voorgesteld. Ik vind alles mooi. Alleen zo jammer dat er overal windmolens zijn. Wat een horizonvervuiling. Na een paar uur rijden komen we aan bij de Kelpies. Dat zijn twee paarden van een ijzeren constructie. Het regent een beetje. Rianne wilde graag een foto met ons erop maar het was ons niet gegund. De camera’s werkte niet mee.
Wij vertrokken weer richting Dalwhinnie. De eeuwenoude bruggen waar we overheen reden, de oude huizen van Romeins-ogende stenen, de glooiende heuvels. Het draagt allemaal bij aan een beeld dat ontstaat dat de tijd hier stilgestaan heeft. Neem daar de mentaliteit van de Britse bestuurder mee en je hebt gewoon een heel prettig vakantieland. Ik vroeg op enig moment aan Rianne of ze hier kon wonen. Dat wist ze niet. Ik denk dat ik het wel zou kunnen. We kwamen aan bij Balsporran Cottage B&B in de buurt van Dalwhinnie. We werden hartelijk verwelkomt door Fiona de vrouw van Jeff. Zij zijn de eigenaren en overduidelijk de gastvrouw en gastheer. Wat een prettige mensen. Rianne kon het hele gesprek volgen. Ze had alles begrepen.
Ze vroegen waar we vandaan kwamen. Ooh helemaal uit Newcastle. Ja in 1 ruk door. Fiona vertelde dat je goed kon lopen achter de B&B. Er zijn verschilde soorten dieren. Achter de B&B loopt een treinspoor. Dat wisten we van tevoren. Fiona toont ons de kamer. Ze vraagt wat we willen drinken. Ik wil wel koffie en Rianne wilde thee. Wat opvalt is hoe alle zo smaakvol is ingericht. Maar het huis heeft ook gewoon echt karakter. De trap naar boven is prachtig. De trap was eerst in tweeën gedeeld. Vroeger was het huis opgedeeld in drie huizen. Dat moest heel klein zijn geweest. We gingen naar beneden voor koffie/thee. We dronken wat en hebben toen de wandelschoenen aangedaan.
Ik kan voorlopig echt geen genoeg krijgen van het landschap. Het is hier behoorlijk fris. We lopen omhoog en zien twee rammen en twee schapen. Ik ben persoonlijk een beetje bang van een ram. Ik weet dat ze echt heel agressief kunnen zijn. Langs de B&B en bij de berg erachter loopt een beekje. Ik kan mij voorstellen dat wanneer het hier gesneeuwd heeft je gerust van een forse beek mag spreken. Je ziet ook dat het diep uitgegraven is. Rianne loopt lekker mee. We maken wat foto’s en films. Op enig moment zien we een best wel aardig watervalletje. Rianne wil het graag vastleggen. Dus we lopen een flink stuk omhoog. Ik vind het knap dat ze zover gekomen is zonder te morren. We gaan een stuk off road. Eenmaal daar komt er inderdaad een flinke hoeveelheid water uit de waterval. Ik vind het heel mooi. Soms vraag je, je af waarom we de halve wereld over reizen terwijl het ook zo prachtig is in Europa.
We lopen weer naar beneden. Dan valt pas op hoe hoog we wel niet zijn gegaan. Ik denk wel een meter of 200 a 300 hoger dan waar we vandaan komen. We gaan voorzichtig naar beneden. Toen we weer binnen waren kwam Jeff ons begroeten. Hij was toen we aankwamen bezig met “The chicken palace”. Jeff is een sfeermaker en een verhalenverteller. Hij verteld over de bergen achter de B&B. Er was een kerel met de naam Hugh Munro. Hij had ergens in de 19eeeuw een methode ontwikkeld om te onderzoeken hoe hoog bergen waren. Alle bergen van meer dan 3000 feet (914 meter) worden Munros genoemd. De plek waar de B&B staat biedt de mogelijkheid om 5 Munros in 1 dag te beklimmen. Het is een soort van sport voor sommige om alle 282 Munros te beklimmen in een mensenleven. Dat is weer zo’n prachtig verhaal
We krijgen wat water. Jeff legt uit dat het water geel is van kleur. De peat (veen) onder het loch waar het water vandaan komt laat het water verkleuren. Hij moet elk jaar het water laten controleren door de Schotse overheid. Jeff geeft aan dat je haar er super zacht van wordt. Het drinkt in ieder geval makkelijk weg. Jeff vertelt dat na jaren het veen, kool wordt waarna het aardolie wordt en uiteindelijk aardgas. Best een slimme vent. We hebben tal van leuke gesprekken. Ik vraag hem of ze ooit last hebben van wateroverlast. Ik kan me dat voorstellen gezien de ligging en het feit dat de mogelijkheden beperkt zijn om water hier af te voeren. Jeff maakt nog een grapje dat je een Nederlander makkelijk kan beledigen. Oh you’re from The Netherlands, so you’re from Amsterdam. In koor zeggen we Nee en we beginnen met z’n drieën te lachen. Wat een leuke vent.
Aan besluiten wat te eten in de B&B. Rianne ging boven douchen. Jeff hoorde dat ik nog nooit Whiskey op had en gaf mij Whiskey. Maar omdat Rianne naar boven ging kreeg ik er twee. Ik draaide gewoon in mijn hoofd. 47 % alcohol. Mijn God. Ik vond het niet lekker. Maar toch bedankt Jeff. Ik ging zwalkend naar boven. Wat een leuke dag.
Rianne heeft een filmpje gemaakt van de de afgelopen 2 dagen