Vandaag is de grote dag die ik (Steven) gepland heb sinds de kerst. Ik heb Rianne toen verteld dat we over de Grand Canyon gaan vliegen. Ik stelde me zoiets voor als toen ik in een klein vliegtuigje vloog boven Flevoland. Je vliegt stabiel en gemakkelijk, met als enige verschil dat je een prachtige omgeving om je heen ziet. We reden naar Grand Canyon Airport zo’n 2 kilometer vanaf ons hotel. Aldaar moesten we even op een weegschaal gaan staan. Ik had in mei nog aangevraagd om bij het raam te mogen zitten. Dat zou $ 10 extra kosten en ik zou dat ter plekke moeten betalen. Maar toen we incheckten vertelde de vrouw achter de balie mij dat het niets extra zou kosten omdat we er toch hadden gezeten. Wij kregen stoelen 2B en 2C toegewezen.
We mochten plaatsnemen in de wachtruimte. We zagen al mensen overgeven voordat er überhaupt een vliegtuig was opgestegen. Ik maakte me toen nog totaal geen zorgen. Er stond wel een harde wind. De piloten kwamen en we mochten plaatsnemen in het vliegtuig. De plaats bij het raam aan de ander kant was vrij. Ik ben daar toen met toestemming van de piloot gaan zitten. De piloot zei dat het een rough flight zou gaan worden. Hij vertelde dat de braakzakken achter de stoel lagen. Op dat moment begon ik me ernstige zorgen te maken. Het vliegtuig vertrok. Je merkte toen dat we alle kanten opgeblazen werden. Echt alle kanten! Er is extreem veel thermiek in de Grand Canyon. Af en toe kreeg het vliegtuig ook echt klappen waarvan je dacht shit! Je zakte dan opeens een eind naar beneden of je ging helemaal schuin. Foto’s/video’s maken werd hierdoor lastig.
Ik zag precies wanneer het ging komen, omdat de piloot dan zijn hand bij de gashendel hield en de co-piloot zijn hand bij de flaps. Het was een ongelooflijke turbulente vlucht. Maar dat gezegd hebbende was het ook de mooiste vlucht die ik ooit genomen heb. Want dit is dé manier om de Grand Canyon echt goed te bekijken. Het was werkelijk waar prachtig. Je vliegt over het Kaibab National Forest richting de afgrond van de Grand Canyon. Je kijkt dan recht naar de afgrond van 5000 voet (1500 meter). Hoewel je natuurlijk nog eens een meter of 400 a 500 boven het Kaibab Plateau vliegt natuurlijk, het is dus 2000 meter naar beneden kijken. Ik vond het echt werkelijk waar prachtig. Voor Rianne zat een Chinese vrouw die bij het opstijgen al haar ogen dicht had en totaal in paniek was. Na zo’n 25 minuten had ze het niet meer en begon ze te braken. De zure geur verspreidde zich over het vliegtuig. Dan maar door je mond ademen.
De landing was verrassend zacht. Rianne en ik keken elkaar aan en zeiden we leven nog! Ik kon toen weer ontspannen. Ik was blij dat we weer aan de grond waren. Eenmaal uit het vliegtuig bedankte ik de co-piloot nog even. Hij begon een gesprek met een ex-Phantom piloot. Deze ex-militair zei tegen de co-piloot dat die nog een rookie was en dat hij hoopte dat de co-piloot uitviel zodat hij plaats kon nemen. De co-piloot kon er om lachen. Hij moest nog 1000 uur vliegen voordat hij captain kon worden. Ik ging nog even naar de WC waar ik een man hoorde overgeven die niets meer in zijn maag had. Ik had medelijden met al die mensen. Die Chinese vrouw moest ook huilen samen met haar dochter. Ik denk dat ze vooraf wel wat beter hadden kunnen beschrijven dat het nogal een heftige vlucht is. Ik was ook geregeld bang. In onderstaand filmpje van de vlucht, zie je de beelden ook trillen.
Daarna zijn we naar het hotel gereden om wat voorbereidingen te treffen voor onze trip naar de Grand Canyon. We waren behoorlijk voldaan en dachten dat de Grand Canyon niet zo veel meer te bieden had dan wat we al hadden gezien. We hebben even gewacht tot een uur of 15:00 voordat we vertrokken naar de Grand Canyon.
We reden naar het Verkamp Visitor Center. Daar hebben we gevraagd wat een goede plek is voor de zonsopkomst. Vervolgens zijn we met de blauwe buslijn naar de rode buslijn gegaan. Deze rode buslijn neemt je mee langs het scenic gedeelte van de Grand Canyon. Een rondtrip duurt ongeveer 80 minuten. Onderweg leek alles toch best veel op elkaar. Ik kan me voorstellen dat mensen die hier wonen en werken gewend raken aan het uitzicht. Voor mij blijft het prachtig. We hebben de Californische Condor zien vliegen. Het waren er 4 bij elkaar. De buschauffeuse vertelde dat, dat ongebruikelijk was.
Rianne bij Mohave Point
Op de weg terug vertelde de buschauffeur een mooi verhaal. Er was in 1929 een man die Bob heette en als naturalist werkte in de Grand Canyon. Zo iemand bestudeerde destijds het gebied en zocht naar leven waar we ons nog niet van bewust waren. Op een gegeven moment vond Bob een roze ratelslang. Hij ving het beest en liep 2,5 mijl naar zijn auto. Vervolgens reed hij 35 mijl met zijn hand uit het raam waar hij de slang mee beet had naar een hut. Daar deed hij de slang in een doos en stuurde die doos naar de universiteit van San Diego. Hij kreeg inderdaad de bevestiging dat deze slang uniek was en alleen voorkwam in de Grand Canyon. Bob had een relatie met Margreth. Zij was ook een naturalist die de Nort Rim (andere kant van de Grand Canyon) bestudeerde en daar ook woonde.
Als Bob vrij was liep hij naar de overkant. Een tocht van ruim 25 mijl door slecht begaanbaar gebied. De buschauffeur verteld dat Bob echt van Margreth gehouden moest hebben. Maar zij hield ook van hem. Want soms sprak ze met Bob af om halverwege af te spreken. Zij moest dan 13 mijl lopen. Ze genoten daar in augustus 1929 van een hete zomerdag. Bob heeft toen aan Margreth gevraagd of ze wilde trouwen. Ze zijn uiteindelijk in 1930 getrouwd. De buschauffeur vond dit verhaal zo uniek omdat hij een foto vond van Bob en Margreth in de bibliotheek. Die foto dateerde uit 1969. Dat was bijna 40 jaar later. De buschauffeur zei toen. Het is niet belangrijk dat Bob een roze ratelslang heeft ontdekt, het is veel belangrijker dat Bob echte liefde heeft gevonden. Ze hielden van elkaar en van de Canyon. Ik vond dat een prachtig verhaal!
Alle mensen die werken voor de Nationale parken hier doen zo hun best om je een fantastische ervaring te bezorgen. Iedere medewerker is aardig en echt toegewijd. Ik vind ook echt dat de VS dit helemaal niet uitmelkt. Ze houden het betaalbaar en zorgen gewoon voor een fantastische faciliteit.