Rianne was al vroeg wakker. Ik (Steven) werd zelf om een uur of 6:30 wakker. Ik had verder prima geslapen. Ze legen hier alleen in de nacht om een uur of 3 de containers. Dat is niet zo fijn. Verder is het een gehorig hotel. Ik ben blij dat ik goed slaap met de oordoppen in. We wilden vandaag even naar een Walmart gaan voor de föhn van Rianne. Het was best een gedoe om daar te komen. Toen ging ik even googlen en kwam erachter dat ze ook föhns verkopen bij Target. Dit was makkelijk te bereiken met de metro. Zogezegd zo gedaan liepen we naar de metro. De zwervers waren weer allemaal weg, dus je kon nu in de ammonia dampen naar het station lopen.
We hoefden maar één halte in de metro te zitten. Eenmaal boven gekomen konden we de Target niet goed vinden. We hebben een rondje gelopen om een heel blok. We kwamen uiteindelijk weer terug bij de metrohalte. Net op het moment dat we het wilden opgeven maakte ik even oogcontact met een donkere meneer die muziek aan het luisteren was. Hij vroeg “Can I help you guys with something?” Yes you can! De beste man vertelde waar de Target was. Rianne had het blijkbaar al gelijk aan het begin gezien maar twijfelde. Het leuke was dat we een andere winkel al ingelopen waren en daar een föhn op de kop hadden getikt. In principe hoefden we er alleen even naartoe voor het ontbijt.
De Target heeft alles, eten, drinken, wijn, kleding, boormachines, medicijnen, vakanties en boeken. Het is eigenlijk een soort van Walmart. We kochten er lekker broodjes en een soort van kaas. Het grote nadeel is natuurlijk dat je niets koud kunt houden door het gebrek aan een koelkast. Je moet het dus gelijk opeten. Daarna kan het gelijk weg. Iets wat we ook gedaan hebben. We hadden nog wat beleg meegenomen dus dat was mooi. Het was nog behoorlijk bewolkt, we dachten dat het Griffith Observatory er vandaag niet in zat.
Om een uur of één zijn we dan toch vertrokken naar het Griffith Observatory. We pakten de metro. Ook nu hadden we wat problemen met de weg vinden. Op een gegeven moment keken we even op de kaart. Je bent dan afgeleid. Het was op dat moment dat ik een of andere zwerver in mijn ooghoek verrassend dichtbij zag staan. Ik keek hem gelijk aan waarop hij weer wegliep. Ik besefte me al te meer dat je hier geen moment niet op kunt letten. Als je namelijk te lang niet oplet ben je gewoon je portemonnee kwijt. Dit is toch echt wel een schaduwkant van Amerika of in ieder geval van Los Angeles.
We liepen rechtdoor en kwamen bij een bocht die we niet verwachtte. Er liep een ander jong stel voorbij. De man had zijn telefoon beet. Even later passeerden wij dit stel weer, waarop wij weer even op de kaart zaten te kijken. Toen vroeg de vrouwelijke wederhelft van dat stel of we op weg waren naar Griffith Observatory. Ja dat waren we zeker. Ik vroeg toen aan hen waar ze vandaan kwamen. De man antwoordde Germany. Aah ik kom uit Nederland. Hij zei toen van She also. Dat praat een stuk makkelijker. Grappig dat je altijd wel Nederlanders tegen komt.
We liepen de entree binnen van het Griffith Park. Voordat we daar aangekomen waren hadden we al een relatieve verhoging van zo’n 100 meter erop zitten. Het ging dus behoorlijk omhoog. Het park is groot en de zon was zeer fel gaan schijnen. Op de kaarten van Google Maps leek het allemaal wel mee te vallen. Eén uur lopen zou het zijn. Dat bleek een beetje te enthousiast. Het ging vrij stijl omhoog. We stegen verder naar 400 m boven zeeniveau. Let erop als je naar Griffith Observatory wilt lopen dat je goede loopschoenen hebt. Rianne had het wel wat zwaar tijdens het lopen. Het ging ook zo stijl omhoog en het werd alsmaar erger. We hadden ook nog eens de volle zon die in ons gezicht scheen. In het park heb je weinig tot geen schaduw. Onderweg heb je overigens best nog wel wat momenten dat je een mooie foto kunt schieten van de omgeving of de stad.
Als je dan dat stuk naar boven gelopen bent kom je echt busladingen van mensen tegen. Je kan er namelijk heel makkelijk met de auto komen. Wij hadden erge dorst en liepen de geairconditioneerde ruimte binnen. Op zich wel fijn maar je verwacht gewoon tentjes voor het Observatory waar je gelijk wat kunt eten of drinken. Maar die zijn er gewoon niet.
Ik vroeg aan een kassière of ze ergens water verkopen. Dat bleek beneden te zijn in het cafe. We hebben daar heerlijk gedronken en een ijsje gegeten. Het was binnen zo druk met mensen dat we daarna nog wat foto’s genomen hebben. Het uitzicht is adembenemend. Je kijkt er op het Hollywood Sign en de mooie stad LA.
Vervolgens zijn we weer naar beneden gegaan. Dat ging ook niet van een leien dakje. We hadden een ander pad naar beneden genomen, omdat we dachten dat die met minder procenten naar beneden ging. Maar dat pad was langer en eigenlijk net zo stijl. Enfin we liepen snel door richting de metro.
Bij het laatste stoplicht (voordat we bij de metro waren) stond een vrouw die zich verdacht gedroeg. Ik had een uitstekend plekje gevonden waar ik over mijn bezittingen kon hoeden. De vrouw liep om Rianne heen en ging naast mij staan. Daarna liep ik wat naar achteren zodat ik haar weer goed in de gaten ging houden. Ze stond in mijn persoonlijke ruimte wat bij mij een overweldigende agressie ontvlamt. Daarna liep ze weer naar Rianne en ging ze achter haar staan. Ik dacht van laat ik haar gaan testen en de andere kant op kijken. Rianne had toch niets bij zich, dus van haar kon niets gestolen worden. Ik zag al gelijk in mijn ooghoeken dat ze weer dichtbij wilde komen. Het is echt gewoon ongehoord dat je ongegeneerd iemand probeert te beroven terwijl je dondersgoed weet dat diegene je volledig door heeft.
Evengoed liep ik door toen het licht wit was en liepen we richting de metropoortjes. Er liepen twee kansenpareltjes, ja die heb je hier ook, en die liepen gewoon zonder te betalen de metro in. In het metrostation had ik een fantastische plaats gevonden om op de metro te wachten. Je ziet ook hier als dat de dieven als wolven om je heen cirkelen en wachten op een moment van onoplettendheid. Ik had het statief van Rianne inmiddels in mijn hand als slagwapen want ik was meer dan geïrriteerd. Met een soort van club to death stick stond ik van mijn vakantie te genieten. Enfin we liepen de metro in en gingen richting Pershing Square.
Ik had verwacht dat hier weer veel zakkenrollers cq daklozen zouden zijn. Dit was niet het geval. Ik nam een grotere afstand van het stoplicht dan wat logisch zou zijn zodat ik alles kon overzien. Nog steeds had ik het statief van Rianne in mijn handen beet. Ik zal blij zijn als we een auto hebben en weg zijn uit deze stad, want ik had er echt meer van verwacht. Er deed zich overigens geen andere situatie voor. Misschien werkte het. Het was nog niet heel laat. Vandaag hadden we in totaal 20 kilometer gelopen en 23 etages volgens mijn app. Kan je nagaan wat een stijl eind we omhoog hebben gelopen vandaag.