Dag 1 deel 2 – LA – OV, Hotel en enge zwervers

* Foto’s hotel volgen nog

Vanuit Union Station moesten we met de normale bus bij het hotel in LA downtown zien te komen. Eerst maar eens aan een soort ov-chipkaart zien te komen. We hebben in verschillende rijen gestaan. Je krijgt een ov kaart en verder geen andere informatie. Oftewel zoek het zelf allemaal maar lekker uit. We zijn door heel het station gelopen om de bus te vinden en dat allemaal met 2 grote koffers, 1 kleine koffer en een zware rugtas.

Eenmaal in de bus komen we erachter dat er nergens aangegeven wordt bij welke halte de bus stopt. De buschauffeur mompelt hier en daar wat onverstaanbaars per halte. Bij een halte verwacht je een straatnaam, maar nee. Iedere bushalte wordt met verschillende codes aangeduid. Het zijn meerdere cijfers achterelkaar. We hadden aan de buschauffeur gevraagd of hij het duidelijk aan wilde geven waar wij eruit moesten. En ja dat deed hij wel, alleen dat was 3 haltes te vroeg. Staan we daar bij het Disney Concert Hall. Grrrr! Dan maar op de volgende bus wachten.

Het hotel waar wij in verblijven heet het Millennium Biltmore hotel. In dit hotel hebben verschillende presidenten hun nacht doorgemaakt. Ook Nelson Mandela heeft hier zelfs geslapen. We kwamen 15.00 uur aan en dat was ook de tijd dat je mocht inchecken. Helaas waren de schoonmakers nog niet klaar, dus moesten we maar wachten. Na 20 minuten gewacht te hebben, kwam een familie binnen. Zij kregen wel meteen een sleutel. Boos naar de receptie gelopen en toen kregen we opeens wel de sleutel. Dit hotel behandeld je ook echt op status. Die familie kwam met de auto, dus zij hebben al een streepje voor.

Met de sleutel (pasje) liepen we naar de kamer. Het is één grote doolhof hier en we bleven maar verder lopen. Eenmaal de kamer gevonden te hebben, lijkt het alsof we in het verste hoekje van het hotel gedropt zijn. Je gaat met je pasje eerst door één deur, dan sta je in een klein halletje met twee deuren. Waarvan er dan eentje van ons is. Heel apart. Over het hotel zelf wordt behoorlijk opgeschept qua uitstraling, dus dan verwacht je ook wel wat. Niets is wat het lijkt. De kamer ziet er wel mooi uit. Maar er ontbreken een paar dingen. Zo hebben we geen koelkast en aan de ene kant van de kamer hebben we gordijnen en aan de andere kant weer niet.

We probeerden eerst wat te slapen. Dat lukte alleen niet zo goed. We hebben uitzicht op het park waar de hele tijd verkeer langs sjeest. Het is dus erg gehorig. Gelukkig hebben we oordoppen bij ons, maar dat werkt niet optimaal voor mij (Rianne). Na wat geslapen te hebben, gingen we op zoek naar een Walmart. Ik ben namelijk mijn föhn vergeten. (Vandaar dat mijn koffer dus opeens zo licht was). Dus gingen we eerst wat drinken bij Starbucks want daar hebben we wifi. We kregen niet echt duidelijk informatie waar het zou zitten. Daarna maar een broodje wezen eten bij de Subway. We stonden daar in de rij op ons broodje te wachten, toen opeens een soort zwerver/mongooltje binnen kwam. Hij lulde wat onverstaanbaars naar de kassière. Blijkbaar wist ze wel wat die man bedoelde en ruilde geld om. Die man was zo raar aan het doen. Op een gegeven moment dacht ik dat hij mij wilde slaan en deed ik een stap naar achter. Toen maakte hij er een soort honkbal beweging van en bleef het nadoen. Later toen we daar zaten te eten, zag je de ene zwerver na de andere naar binnenlopen en gratis drinken pakken en liep dan weer weg. Er werd niets van gezegd. Heel raar. We beseften op dat moment al dat het niet zo veilig is ’s avonds.

Steven wist nog waar de supermarkt ongeveer zat. We zijn er in ieder geval achter gekomen dat de Walmart niet heel goed bereikbaar is vanaf ons hotel. Zodoende liepen we naar de locatie toe. Onderweg waren er meerdere winkels waar openlijk tegenaan werd geürineerd. Ongelooflijk dat je gewoon op straat tegen de winkels van de lokale middenstaan gaat staan pissen. Ik vind het echt ongehoord. Te meer omdat nog geen 500 meter verderop gewoon een gratis openbare WC staat. Het zegt iets over hoe asociaal deze werkelozen zijn. Onderweg werden we voortdurend in de gaten gehouden. Deze thuisloze mensen willen je best beroven. Steven had van tevoren gelezen dat ze niets deden, maar dat is absoluut niet waar. Ze wachten hun kans af tot ze kunnen toeslaan. Ik was af en toe blij dat we weer konden lopen bij een wit verkeerslicht.

Als je met de gemiddelde Amerikaan spreekt kom je erachter dat ze behulpzaam en netjes zijn. Maar deze mensen testen gewoon hoe alert je bent. We hebben op een gegeven moment een 7-eleven gevonden waar we wat water hebben ingeslagen. We vonden de prijzen erg hoog. Tegenover de 7-eleven zat een Walgreen’s. Deze winkel zag er een stukje groter uit. Daar zijn we toen naartoe gelopen. Bij de entree stond een security man die de boel strak in de gaten hield. In Nederland zijn de security mensen vaak niet in staat om 100 meter te rennen. Hier is dat andere koek. We hebben wat boodschappen gedaan en zijn toen weer naar het hotel gelopen. (Alles zat achter slot en grendel daar ’s avonds. Zelfs voor de zeep moesten we vragen of iemand het slot van het deurtje af wilde halen.) De terugweg ging ook gepaard met de nodige problemen. Er liepen daklozen achter ons aan. Je bent echt niet veilig hier ’s avonds. Ze zoeken ook gewoon ruzie. Naar Steven werd de hele tijd strak gekeken en naar mij werd er nog iets gegooid.

We waren blij dat we het hotel weer in waren. Het is wel vervelend dat je hier ‘s avonds niet veilig kan lopen. Je wilt gewoon ook wat doen. Je moet hier voortdurend over je schouder kijken. Dat zijn we in Nederland niet gewend. Ook is er totaal geen voorziening voor die daklozen. Ze zwerven dus gewoon op straat. Je komt regelmatig ergens voorbij waar de stank niet te harden is. Eén ding is zeker het Millennium Biltmore hotel is een grote façade, volgens Steven.

* Geschreven door Rianne