Vier uur ’s ochtends gaat de wekker. Veel te vroeg naar mijn bescheiden mening. Gisteravond hebben we (een hoop) ingepakt. De koffers hadden nog wat marge dus dat was mooi. Om een uur of 11 gingen wij slapen. Een nachtje van 5 uur maakt het altijd moeilijk om gelijk uit bed te springen. We moesten om 5:50 bij een vriend zijn die ons naar Schiphol bracht. Ik zei gisteravond nog tegen Rianne dat vier uur veel te vroeg was. Enfin om half zes kwamen we erachter dat mijn koffer ruim 25 kilo woog en die van Rianne 21 kilo. Best wel een probleem dus. Gelukkig waren we er vroeg uit anders hadden we mijn vriend voor niets berooft van zijn kostbare nachtrust. Na wat shirts, wat eau de toilette en andere prularia uit de koffer gehaald te hebben waren zowel de koffer van Rianne als die van mij 23 kilo. We mogen 70 kilo meenemen maar dat blijkt toch te weinig voor zo’n reis.
Eenmaal aangekomen vliegen we werkelijk door Schiphol. We hadden geen haast, er stonden nergens rijen of iets dergelijks. Volgens de weegschaal van de KLM woog mijn koffer 23,3 kilo en die van Rianne 23,1 kilo. De beste man achter de balie zei er niets van. Ergens was ik wel blij met het feit dat dit nog niet geautomatiseerd was voor ons. Ik zag een soort van koffer luik waar mensen hun eigen koffer in konden zetten. Als dit strikt geprogrammeerd is hadden we mogen bijbetalen voor 0,4 kilo. Vervolgens liepen we door de douane. Het grappige was dat de weken voor onze reis er een nieuw systeem in gebruik was genomen. Dit zou tot grote wachttijden leiden. Bij ons was daar niets van te merken. We waren met 5 minuutjes gecontroleerd.
Rianne had geluk vandaag. Ze mocht bij de douane haar schoenen uitdoen. Wij hadden ervoor gekozen om onze bergschoenen aan te trekken tijdens de vlucht. Eén schoen weegt bij mij al bijna een kilo. Dat is flink wat extra bagage. Een nadeel is dat het aantrekken wat tijd kost en dat je er toch snel uitgekozen wordt tijdens een controle. Je kunt immers wat drugs verstoppen in zo’n grote schoen. We liepen door naar de gate om te boarden. Eenmaal in de rij werd Rianne door een security medewerker uit de rij gehaald. Ze vroeg of ze Rianne even mocht controleren. Er werd een doekje over haar heen gehaald en in een apparaat gestopt. Ze had goed haar handen gewassen na haar laatste jointje dus ze mocht door. Ik werd verder niet gecontroleerd.
Eenmaal in het vliegtuig aangekomen worden er nog wat namen omgeroepen met de vraag of deze mensen zich willen melden. Uiteindelijk stegen we op om 10:24. Volgens mij stond er een behoorlijke tegenwind. We vlogen over het algemeen maar ~850 km/h. Normaal gaat het wat sneller. Achteraf bleek dat er 50 minuten vertraging was op LAX airport, waardoor we niet zo snel gingen. Vooraf hadden we bedacht om allemaal series te gaan kijken op mijn laptop. Helaas was ik ze vergeten over te kopiëren. Films kijken dan maar! Rianne was het na 1 film al snel zat en vond de vliegreis maar langzaam gaan. Hoe langer we in de lucht waren, hoe meer verkouden ze werd. Later zelfs nog met wat koorts. Maar we hebben het overleefd en daar gaat het om!!
Eenmaal geland mochten we in de lange rij bij de douane aansluiten. Dan dacht je bijna aan de beurt te zijn en hoppa dan werd je opeens verplaatst naar een andere rij. Toen we aan de beurt waren bij de douane ging het wel goed. De man die we hadden begon wat arrogant en stil. Maar we eindigden met een leuk gesprek over de reis. Hij zat enthousiast te vertellen over Las Vegas en ons hotel waar we daar gaan verblijven. Wel had hij zo zijn bedenkingen over de lange reis die we willen afleggen in zo’n korte tijd. Er werd daar nog even een foto van ons gemaakt en je handen werden gescand en we mochten door :). Welcome to West USA!
De koffers hadden we snel opgepikt en liepen door naar de busplaatsen. En dan sta je daar, geen idee waar je bus komt en waar je een kaartje moet kopen. Er staat namelijk nergens waar welke bus komt, geen één bord te zien. Dan maar even vragen. We stonden op de goede plek en een kaartje betaal je na afloop van de shuttle busrit. Het was alleen nog even ontdekken of onze bus aan het begin of aan het eind stopt. Eenmaal alles geobserveerd te hebben, kwam onze bus er aan. De rit verliep goed en zagen meteen hoe het verkeer een beetje in elkaar steekt. Mensen snijden elkaar lekker af en als ze het met het kleinste dingetje al niet eens zijn, dan drukken ze op hun toeter met een dikke middelvinger erbij. We werden afgezet bij Union Station. Daar moesten we een kaartje kopen bij een loket om de shuttle bus te betalen. Vanaf hier moeten we met de gewone bus verder. Hoe dat verliep, de aankomst bij het hotel en de eerste avond lees je in de volgende blog. De eerste avond was een beetje scary…