De wekker ging vroeg vandaag. We moesten ons namelijk voor 8.30 uur melden in de buurt van het punt Zion Lodge. Dat ligt midden in het park, waar je met een shuttlebus moet komen. We waren eigenlijk te vroeg, wat na achten, maar dat maakte niet uit. Vandaag gaan we namelijk 3 uur lang paardrijden door Zion NP. We moesten van tevoren allemaal papieren door lezen van wat er allemaal fout kan gaan. Paarden zijn nou eenmaal onberekenbaar en vluchtdieren oftewel je kan er zo vanaf vallen en dan is het je eigen fout. Een cap krijg je trouwens niet op, ook lekker gevaarlijk. Tussen de paarden stonden ook nog muilezels. De meeste muilezels waren nog groter dan de paarden zelf. Ze lijken veel op paarden, ze hebben alleen grotere oren.
Het was tijd en we werden één voor één bij de cowboy geroepen. Hij gaf dan een naam aan je en dat was dan je paard of muilezel. Die naam was dan voor de komende 3 uur ook jouw naam. Steven kreeg een bruin paardje Rooper toegewezen en ik een grote muilezel die Fancy heet. De cowboys hielpen je op de paarden. Ze vertelden aan je hoe je moest sturen. Dat gaat namelijk even anders dan het gewone paardrijden van wat ik gewend ben. Dit waren westernpaarden, waarvan je de teugels erg los moet houden en in één hand. Even wennen dus. Ik kreeg nog leuk een zweep in mn handen geduwd. De cowboy vrouw deed even voor hoe je ermee moest slaan.. en hop mn muilezel schoot naar voren tegen het hek waar ze nog aan vast zat. Ik had zoiets van nou lekker dan, krijg ik straks zo’n sloom beest wat niet wilt doorlopen. Hierna werd de volgorde van de rij bepaald. Steven moest met Rooper helemaal achteraan en ik reed dan voor hem.
De rit begon al leuk, want we moesten meteen door het water. Er werd dan een foto van je gemaakt. Ik had dat alleen wat te laat door, haha. Het was een mooie natuur waar we doorheen reden. Je zag Zion Canyon zo op een andere speciale manier. Wel was het een erg spannende rit! We gingen over allemaal smalle paadjes met losliggende keien. Of je ging over een stuk naar beneden met één en al glad stuk rots. Veel paarden struikelden of gleden ook uit. Mijn muilezel zat iedere keer te berekenen hoe ze haar hoeven neer moest gaan zetten en als ze dat eenmaal had gedaan struikelde ze alsnog. Rooper achter mij was lekker sloom aan het doen in het begin. Hij liep dus een stukje achter. Toch vond ik het wel knap van Steven hoe hij het deed voor z’n eerste keer op een paard. Rooper had zo zijn buien, waardoor hij de ene keer hyperactief achter mij liep en het liefst voorbij mij zou gaan en de andere keer deed hij weer traag.
We gingen soms heel stijl zigzaggend omhoog de bergen in. De paden waren erg krap en je moest je goed vasthouden en sturen tegelijkertijd. Ik zat zo te hopen dat Fancy of Rooper niet gingen vallen. Veel mensen lieten hun paarden rennen over al die keien en kuilen. Erg gevaarlijk!!! Als een paard opzij valt ben je de lul en rol je samen naar beneden van de berg. De cowboys riepen dan ook dat je echt alleen mag stappen. Maarja als één paard begint met rennen, dan willen ze natuurlijk allemaal. Fancy de muilezel trok er niets van aan en ging op haar gemakkie verder. Rooper achter mij wilde maar al te graag rennen. Pech voor hem want hij kon niet voorbij mij. Steven was wel blij dat ik de weg blokkeerde voor Rooper. In het begin was het wel wennen om op Fancy te rijden. Het sturen is anders en de eigenwijsheid/lompheid van een ezel had ze nog wel in zich. Later ging het beter en luisterde ze ook meer. Draven deed ze niet echt, met een paar grote stappen was ze alweer bij de rest haha. De zweep had ik ook totaal niet nodig, een schop in de buik was voldoende.
Wel kwamen we erachter dat zo’n westernzadel voor geen meter zit. De zadels zijn van hout. Heel de rit ging je heen en weer door al die keien en omdat we stijl omhoog of omlaag gingen. Het leek meer alsof je op een kameel zat. Dit had ik nooit van tevoren gedacht. Als ik wist dat de rit zo in elkaar zou steken met die gevaren, had ik het niet gedaan. Je zat zo oncomfortabel. Ik begon ook last van mijn knieën te krijgen. De tweede helft van de rit begon zelfs mijn voet te slapen en dat bleef je hele tijd zo. De beugels van zo’n westernzadel zijn een stuk dikker en je voet zit er gewoon raar in. Ondanks alles hebben we wel enorm genoten van de rit. Fancy was een brave eigenwijze muilezel en het gedrag van Rooper was ook nog wel te overzien. Tijdens de pauze bood ik nog aan Steven aan of hij liever wilde ruilen anders, maar dat hoefde niet van hem. Alleen als Rooper begon te draven (door de afstand tussen mij en hem) vond Steef het soms spannend.
Op het eind hebben we de foto’s gekocht die aan het begin genomen waren. Steven zit er met een big smile op en ik wat serieuzer in een western houding. Tijdens de rit heb ik een paar korte filmpjes gemaakt op de rechte stukken. Helaas kon ik niet de enge stukken filmen, omdat ik goed op Fancy moest letten. Zie hieronder een paar korte filmpjes. Ook een filmpje waarin de cowboy over de omgeving verteld.
’s Middags hebben we niet veel gedaan, aangezien we door de rit al heel veel van Zion gezien hebben. We zaten onder het opstuivende zand, dus hadden we nog maar even gedouched. Mijn witte schoenen zijn door het zand zelfs roze geworden. ’s Avonds wilden we nog uit eten gaan. Het miezerde een beetje en het zou steeds harder gaan regenen. We besloten met de auto naar een restaurant te gaan. Alle parkeerplekken waren bezet en Steven begon geïrriteerd te raken. Hij had nogal honger. En voor we het wisten knalden we tegen een uitstekende rots aan. Zo zie je maar weer, je kan niet vertrouwen op je achteruitrij camera. Dan maar terug naar het hotel en de schade bekeken. Er zit wat schade aan de bumper. Gelukkig zijn we ervoor verzekerd. Dan maar lopend door de regen naar het restaurant. Het was erg druk en er was zelfs een rij ontstaan voor een plekje. De wachttijd voor een plekje zou 25 minuten duren, terwijl achteraf bleek dat sommige mensen al 45 minuten zaten te wachten. Steven vroeg of we het eten ook to-go mee mogen nemen. Dat kon en moesten we alsnog 25 minuten wachten. Dat hadden we maar gedaan. Na 25 minuten was het klaar en konden we het meenemen naar het hotel. We hebben uiteraard geen fooi gegeven. De mensen waren wat beledigd. Tja zij hebben geen plek voor ons, we moeten lang wachten op het eten en we weten niet of het te vreten is. Uiteindelijk was het wel te doen. Het rare is als je hier een sandwich besteld dat je dan een burger krijgt. Terwijl er op de kaart ook een aparte rij voor burgers staat.. heel raar. Hierna hadden we nog wat gerelaxed op de kamer.
* Geschreven door Rianne, 31-07-2015