Vandaag had ik (Steven) weer uitstekend geslapen. Rianne had geen oog dicht gedaan nadat ik in mijn slaap had gezegd dat er nog een man aanwezig was in de kamer. We gingen om een uur of 8 aan het ontbijt. Het was karig. Een boterham en pindakaas was zo’n beetje de grootste diversiteit. Geen probleem overigens want er was een broodrooster. 🙂 We zijn na het ontbijt naar Horseshoe Bend gereden. Dit is een prachtige bocht die lijkt op een hoefijzer van de Colorado River na de Glen Canyon Dam. We moest een stuk omhoog lopen. Daar was een huisje waar je in de schaduw komt staan. Met een graad of 32 was het nog wel te doen. We dachten toen we bovenaan stonden: “Waar is het nou?” Toen kwamen erachter dat we nog een heel stuk naar beneden moesten lopen. In de verte onderaan zagen we mensen staan.
Eenmaal onderaan die berg konden we de Horsehoe Bend zien. Je moest alleen wel eerst nog even op hogere stenen/rotsen staan om het te zien. Ik vond het zelf niet zo heel speciaal. Ik maakte me wel ernstige zorgen over Rianne. Ze stond niet stabiel in mijn ogen en ze stond nog geen 20 centimeter bij de rand met een statief, waar vorig jaar nog een Griek vanaf gelazerd was. Ik was blij toen Rianne eindelijk klaar was met foto’s nemen en we weg konden van die rand. Er waren daar echt een aantal mensen die levensmoe waren. Een vrouw ging op het randje zitten. En met het randje bedoel ik echt het randje. Ik had haar een klein schopje kunnen geven en dan viel ze erin. Helemaal geschift!
Maar goed toen liepen we weer naar boven. Het was behoorlijk zwaar. Het pad was grotendeels van zand en daar zak je gewoon in weg. We kwamen boven aan en ik kwam erachter dat ik toch wel een beetje genoot van de teleurstelling van mensen die dat stuk omhoog waren gelopen richting de Horsehoe Bend en erachter kwamen dat ze nog een heel stuk moesten. We kwamen in ieder geval zeiknat van het zweet aan bij de auto. Daarna teruggereden naar het hotel.
Iets voor elven checkte we uit. Daarna zijn naar de Walmart gereden en gingen we richting de Glen Canyon Dam. Ik vind dat echt een wonderlijk bouwwerk. De dam zelf is zo’n 200 meter hoog. Er zitten 8 generatoren in. De dam zorgt voor de watervoorziening van boeren en de mensen van Page en het achterland. Momenteel is het stuwmeer erachter gevuld voor 54 %. Jaarlijks verliezen ze 2 tot 3 % door het verdampen van water. Het meer heeft er 17 jaar over gedaan om gevuld te worden. Binnen kom je erachter wat voor wonderlijk bouwwerk het is. Je mag voor $ 5 rondgeleid worden. Ik vind dat echt weinig voor wat je krijgt. Je loopt ongeveer 40 minuten door een stuwdam. Er is echt heel goed nagedacht over deze dam. Al in 1890 waren er plannen voor een dam. De dam kon wel 500 jaar meegaan. Initieel dachten de ontwerpers dat de dam wel 1000 jaar tot 2000 jaar mee kon gaan. Ik kan me geen ander bouwwerk voorstellen van deze omvang die zo lang mee kan gaan. Super interessant. Ze hebben ijzeren pinnen in de muur waar de dam in bevestigd is geslagen om dit verder te verstevigen. Die pinnen zijn wel 25 meter lang.
Na de rondleiding zijn we doorgereden naar Springdale. Onderweg keken we naar de lucht. Je zag daar wolken in de vorm van paddenstoelen (cumulonimbus). Dit zijn wolken die aan de basis kunnen staan van tornado’s. Je zag ook wat staartjes in de lucht (trechters). Er ontstonden ronde wolken met een oog erin. Op de snelweg werd daar ook voor gewaarschuwd. We reden een tornadogebied binnen. Toen ik die wolken al een tijdje in de gaten had, kregen we op de app van de autoradio ook een waarschuwing te zien voor Flash Floods (stortvloed). We zagen een kaart op de radio en we werden omringd door rode gebieden met storm warnings. Niet veilig dus! Gelukkig gebeurde er niets. Je zag in de verte het echt stortregenen.
Op een gegeven moment reden we Zion National Park in. Het was best grappig om van de andere kant te naderen. Het heeft echter ook nadelen. Je weet immers op je heenreis al aardig hoe de omgeving eruit ziet. We reden door zeer bergachtig gebied. Ik was blij dat ik hier geen auto’s verhuur. Je zag echt veel mensen die gewoon bergafwaarts reden met hun rem de gehele tijd ingedrukt. Dat is zo slecht voor je remmen. Zelfs in een automaat kan je gewoon je versnelling selecteren. Meestal zitten er ook bergstanden op. Ik reed grote stukken in de tweede versnelling en heb geen één keer geremd.
We kwamen in het park bij een tunnel aan. Het leek of de tunnel éénbaansweg was. We moesten ongeveer 10 tot 15 minuten wachten voordat wij erdoor mochten. Het bleek een tweebaans tunnel van 1.8 kilometer te zijn recht door de bergen heen. Er was helemaal geen verlichting aanwezig. Wel erg leuk om doorheen te rijden.
Nadat we de uitgang van Zion NP waren gepasseerd kwamen we na 1 kilometer ongeveer bij het hotel aan. De kamers zijn echt heel knus. Rianne zei: “Het lijkt wel een wintersport hotel.” Er staan twee bedden en het is gewoon heel authentiek ingericht. Erg leuk.
We zijn lekker uit eten geweest bij het restaurant van het hotel. Ik had een heerlijke biefstuk. Rianne een stuk kip. Er was een kleine kaart omdat het restaurant allerlei vergunningen mistte. Daarna zijn we met de shuttle bus naar Zion NP gereden. We wilden even kijken waar we morgen paard moeten rijden. Dit bleek makkelijk te vinden. Onderweg kom je allemaal beesten tegen: kalkoenen, eekhoorns en hertjes.
Het park lijkt veel groener dan de Grand Canyon. Het is echt waanzinnig mooi. Maar toch weer zo anders dan wat we al gezien hebben. Ik had persoonlijk veel minder verwacht van Zion NP. Ik vind het echt heel mooi. Nu snel slapen omdat we morgen weer vroeg op moeten.
30-07-2015
Wat maken jullie een boel mee zeg!