Ik (Rianne) had zoals gewoonlijk weer slecht geslapen. Moet iedere keer wennen aan al die geluiden en als je eenmaal gewend bent dan vertrek je weer naar het volgende hotel. Steven slaapt iedere keer wel goed met zijn oordoppen in. Hier in Page beginnen ze om 5.30 uur ’s morgens met hun werkzaamheden naast het hotel. Je hoort de hele tijd graafmachines. We waren van plan om in de ochtend naar Horseshoe Bend te gaan, maar omdat we nooit een keer echt even rustig aan kunnen doen (nergens een rustdag ingepland), hebben we besloten daar morgenochtend naartoe te gaan. Om 9.00 uur liepen we naar het ontbijt. Helaas was het ontbijt al afgelopen.. grrrr. Dan maar naar de Walmart om een broodje te halen.
Om 12.30 uur moesten we ons melden voor de Antelope Canyon Scenic Tour. Je kan alleen met een touroperator door de Antelope Canyon en laat nou net al die touroperators indianen zijn. 😉 We werden verwelkomd door de chief van de tour. Hij deed een Hoop-dance voor ons. Best grappig om te zien. Hij doet zelf ook mee aan hoop-dance wedstrijden en is al een keer 6de geworden.
Daarna werden we in groepjes verdeeld en ging iedere groepje in een jeep op een bankje zitten. Van tevoren werd al aangekondigd dat het een bumpy ride zou zijn. En ja dat was het zeker! Gaan we dan door de woestijn met al dat opstuivende oranje zand. Steven die werd misselijk van zijn te grote broodje van de Walmart, dus had de hele tijd zijn ogen maar dicht gehouden.
Eenmaal aangekomen bij de Antelope Canyon, stelde onze chauffeur zich voor. Hij was ook meteen degene die ons rond zou leiden. We werden rondgeleid door de indiaan Rob. Leuke, sympathieke man met veel fantasie. (Is niet die man die ons verwelkomde, dat is zijn baas.) In het begin vertelde hij een stukje geschiedenis over de indianen. Het blijkt dat als je mensen zoals hem indiaan noemt, dat het dan een belediging is. Hij wordt liever een native American genoemd. Dit heeft ermee te maken dat Columbus dacht India gevonden te hebben, terwijl het dus Amerika was. Daarna gingen we te voet de Antelope Canyon in. Bij ieder punt stond hij even stil en liet zijn fantasie de vrije loop gaan. Zo ziet hij verschillende Amerikaanse presidenten terug in de rotsen maar ook Nemo, Elvis Presley, vlammen, een vrouw die drinkt/vrouw die zwanger is, een gitaar enz. enz.
Vooraf werden er tips door Rob gegeven over hoe je de camera in moet stellen, zodat je de mooiste foto’s krijgt en dat je de camera niet naar het licht moet richten. Bij ieder punt pakte hij een camera van iemand anders en maakte een voorbeeld foto. Soms moest je een foto ergens helemaal in de schaduw maken in een hoekje, om vervolgens de foto om te draaien en het resultaat te zien. Bij ons heeft hij een foto genomen van het punt wat op een hart moet lijken.
Het is leuk om te zien hoe erg hij zijn best doet. We hebben geluk gehad, dat hij ons rondleidde. Er waren ook ‘indianen’ die minder enthousiast waren. Ook maakte hij tussendoor foto’s van ons met onze eigen camera’s. Hij zelf is traditioneel en heeft geen camera, mobiel of internet. De Antelope Canyon was erg mooi om te zien. Er schijnen nog mooiere Canyons te zijn, maar die houden de ‘indianen’ liever voor zichzelf. Ze hebben speciaal voor de toeristen de Antelope Canyon kenbaar gemaakt om toch nog iets met ons te delen en waar ze geld mee verdienen. De tour was goed voor mij te volgen in het Engels. Rob praatte rustig en makkelijk Engels. Na de tour wilde Steven hem nog bedanken en gaf hem een hand. Rob maakte een buiging en gaf geen hand terug, omdat hij niet het gebaar voor vrede wilde gebruiken van blanken. Je kan het zo zien dat wij bijvoorbeeld de Hitler groet niet waarderen en dat heeft hij met een hand geven. De indianen (native Americans) waren immers de eerste inwoners van Amerika en er wordt steeds meer van hen afgenomen. Eerst had ik het niet zo op ‘indianen’, maar het zijn gewoon aardige mensen. Heb toch wel respect voor ze gekregen.
In de middag wilden we nog naar Stud Horse Point rijden. Dit schijnt een mooie plek te zijn waar je hoodoos (rotsen die op paddenstoelen lijken) kan zien in een mooie omgeving. Van tevoren hadden we alles uitgezocht op Google en wisten ongeveer hoe we moesten rijden om ze te vinden. Ze zijn namelijk niet zo gemakkelijk te vinden. Daar gaan we dan, van de snelweg af om vervolgens op een afgebrokkelde asfalt te rijden. Daar rij je dan in de middle of nowhere. Het pad ging later over op een zandpad. We hadden de 4-wiel aandrijving maar aangezet van de Jeep.
We moesten goed opletten, dat we niet vast kwamen te zitten. Soms moesten we een ander zandweggetje nemen, omdat de kuil dan te diep was voor onze auto. We waren er bijna, tot dat we op een weg stuitte die een kuil had met wat rotsjes erin. Die gok durfden we niet te nemen. De auto is daar echt te laag voor. Dan maar even een ander weggetje proberen. We kwamen bij een punt wat helemaal was afgezet met hekken en prikkeldraad. Je kon er niet doorheen. Maar de oorspronkelijke weg hoorde er wel doorheen te kunnen. Ik ben maar een stuk naar beneden langs het hek gaan lopen, opzoek naar een opening. Loop je dan daar midden in de woestijn, waarvan je niet weet of je gewenst bent en waar je op slangen moet letten. Het draad was ergens doorgeknipt waar dus auto’s doorheen kunnen, maar doordat we net niet over dat ene weggetje kunnen komen met de auto moesten we het helaas opgeven. We waren zo dichtbij!!! We moesten alleen nog aan de andere kant van de berg zijn. Je laat je auto ook niet daarachter in een onbekend gebied. We probeerden tussendoor nog een ander weg, maar toen reden we de hele tijd onder grote stroompalen. Niet bepaald veilig. We zijn maar weer teruggereden naar het motel. Erg balen dat we ze niet gezien hebben en dat we daar best wel wat risico’s voor genomen hadden. We hadden daar ook vast kunnen te zitten in het zachte zand.
Nog één laatste nacht in het vieze Super 8 hotel en dan gaan we naar Zion National Park.
* Geschreven door Rianne, 29-07-2015