Auteur: admin

Rianne was al vroeg wakker. Ik (Steven) werd zelf om een uur of 6:30 wakker. Ik had verder prima geslapen. Ze legen hier alleen in de nacht om een uur of 3 de containers. Dat is niet zo fijn. Verder is het een gehorig hotel. Ik ben blij dat ik goed slaap met de oordoppen in. We wilden vandaag even naar een Walmart gaan voor de föhn van Rianne. Het was best een gedoe om daar te komen. Toen ging ik even googlen en kwam erachter dat ze ook föhns verkopen bij Target. Dit was makkelijk te bereiken met de metro. Zogezegd zo gedaan liepen we naar de metro. De zwervers waren weer allemaal weg, dus je kon nu in de ammonia dampen naar het station lopen.

We hoefden maar één halte in de metro te zitten. Eenmaal boven gekomen konden we de Target niet goed vinden. We hebben een rondje gelopen om een heel blok. We kwamen uiteindelijk weer terug bij de metrohalte. Net op het moment dat we het wilden opgeven maakte ik even oogcontact met een donkere meneer die muziek aan het luisteren was. Hij vroeg “Can I help you guys with something?” Yes you can! De beste man vertelde waar de Target was. Rianne had het blijkbaar al gelijk aan het begin gezien maar twijfelde. Het leuke was dat we een andere winkel al ingelopen waren en daar een föhn op de kop hadden getikt. In principe hoefden we er alleen even naartoe voor het ontbijt.

De Target heeft alles, eten, drinken, wijn, kleding, boormachines, medicijnen, vakanties en boeken. Het is eigenlijk een soort van Walmart. We kochten er lekker broodjes en een soort van kaas. Het grote nadeel is natuurlijk dat je niets koud kunt houden door het gebrek aan een koelkast. Je moet het dus gelijk opeten. Daarna kan het gelijk weg. Iets wat we ook gedaan hebben. We hadden nog wat beleg meegenomen dus dat was mooi. Het was nog behoorlijk bewolkt, we dachten dat het Griffith Observatory er vandaag niet in zat.

Om een uur of één zijn we dan toch vertrokken naar het Griffith Observatory. We pakten de metro. Ook nu hadden we wat problemen met de weg vinden. Op een gegeven moment keken we even op de kaart. Je bent dan afgeleid. Het was op dat moment dat ik een of andere zwerver in mijn ooghoek verrassend dichtbij zag staan. Ik keek hem gelijk aan waarop hij weer wegliep. Ik besefte me al te meer dat je hier geen moment niet op kunt letten. Als je namelijk te lang niet oplet ben je gewoon je portemonnee kwijt. Dit is toch echt wel een schaduwkant van Amerika of in ieder geval van Los Angeles.

We liepen rechtdoor en kwamen bij een bocht die we niet verwachtte. Er liep een ander jong stel voorbij. De man had zijn telefoon beet. Even later passeerden wij dit stel weer, waarop wij weer even op de kaart zaten te kijken. Toen vroeg de vrouwelijke wederhelft van dat stel of we op weg waren naar Griffith Observatory. Ja dat waren we zeker. Ik vroeg toen aan hen waar ze vandaan kwamen. De man antwoordde Germany. Aah ik kom uit Nederland. Hij zei toen van She also. Dat praat een stuk makkelijker. Grappig dat je altijd wel Nederlanders tegen komt.

We liepen de entree binnen van het Griffith Park. Voordat we daar aangekomen waren hadden we al een relatieve verhoging van zo’n 100 meter erop zitten. Het ging dus behoorlijk omhoog. Het park is groot en de zon was zeer fel gaan schijnen. Op de kaarten van Google Maps leek het allemaal wel mee te vallen. Eén uur lopen zou het zijn. Dat bleek een beetje te enthousiast. Het ging vrij stijl omhoog. We stegen verder naar 400 m boven zeeniveau. Let erop als je naar Griffith Observatory wilt lopen dat je goede loopschoenen hebt. Rianne had het wel wat zwaar tijdens het lopen. Het ging ook zo stijl omhoog en het werd alsmaar erger. We hadden ook nog eens de volle zon die in ons gezicht scheen. In het park heb je weinig tot geen schaduw. Onderweg heb je overigens best nog wel wat momenten dat je een mooie foto kunt schieten van de omgeving of de stad.

Als je dan dat stuk naar boven gelopen bent kom je echt busladingen van mensen tegen. Je kan er namelijk heel makkelijk met de auto komen. Wij hadden erge dorst en liepen de geairconditioneerde ruimte binnen. Op zich wel fijn maar je verwacht gewoon tentjes voor het Observatory waar je gelijk wat kunt eten of drinken. Maar die zijn er gewoon niet.

Ik vroeg aan een kassière of ze ergens water verkopen. Dat bleek beneden te zijn in het cafe. We hebben daar heerlijk gedronken en een ijsje gegeten. Het was binnen zo druk met mensen dat we daarna nog wat foto’s genomen hebben. Het uitzicht is adembenemend. Je kijkt er op het Hollywood Sign en de mooie stad LA.

Vervolgens zijn we weer naar beneden gegaan. Dat ging ook niet van een leien dakje. We hadden een ander pad naar beneden genomen, omdat we dachten dat die met minder procenten naar beneden ging. Maar dat pad was langer en eigenlijk net zo stijl. Enfin we liepen snel door richting de metro.

Bij het laatste stoplicht (voordat we bij de metro waren) stond een vrouw die zich verdacht gedroeg. Ik had een uitstekend plekje gevonden waar ik over mijn bezittingen kon hoeden. De vrouw liep om Rianne heen en ging naast mij staan. Daarna liep ik wat naar achteren zodat ik haar weer goed in de gaten ging houden. Ze stond in mijn persoonlijke ruimte wat bij mij een overweldigende agressie ontvlamt. Daarna liep ze weer naar Rianne en ging ze achter haar staan. Ik dacht van laat ik haar gaan testen en de andere kant op kijken. Rianne had toch niets bij zich, dus van haar kon niets gestolen worden. Ik zag al gelijk in mijn ooghoeken dat ze weer dichtbij wilde komen. Het is echt gewoon ongehoord dat je ongegeneerd iemand probeert te beroven terwijl je dondersgoed weet dat diegene je volledig door heeft.

Evengoed liep ik door toen het licht wit was en liepen we richting de metropoortjes. Er liepen twee kansenpareltjes, ja die heb je hier ook, en die liepen gewoon zonder te betalen de metro in. In het metrostation had ik een fantastische plaats gevonden om op de metro te wachten. Je ziet ook hier als dat de dieven als wolven om je heen cirkelen en wachten op een moment van onoplettendheid. Ik had het statief van Rianne inmiddels in mijn hand als slagwapen want ik was meer dan geïrriteerd. Met een soort van club to death stick stond ik van mijn vakantie te genieten. Enfin we liepen de metro in en gingen richting Pershing Square.

Ik had verwacht dat hier weer veel zakkenrollers cq daklozen zouden zijn. Dit was niet het geval. Ik nam een grotere afstand van het stoplicht dan wat logisch zou zijn zodat ik alles kon overzien. Nog steeds had ik het statief van Rianne in mijn handen beet. Ik zal blij zijn als we een auto hebben en weg zijn uit deze stad, want ik had er echt meer van verwacht. Er deed zich overigens geen andere situatie voor. Misschien werkte het. Het was nog niet heel laat. Vandaag hadden we in totaal 20 kilometer gelopen en 23 etages volgens mijn app. Kan je nagaan wat een stijl eind we omhoog hebben gelopen vandaag.

* Foto’s hotel volgen nog

Vanuit Union Station moesten we met de normale bus bij het hotel in LA downtown zien te komen. Eerst maar eens aan een soort ov-chipkaart zien te komen. We hebben in verschillende rijen gestaan. Je krijgt een ov kaart en verder geen andere informatie. Oftewel zoek het zelf allemaal maar lekker uit. We zijn door heel het station gelopen om de bus te vinden en dat allemaal met 2 grote koffers, 1 kleine koffer en een zware rugtas.

Eenmaal in de bus komen we erachter dat er nergens aangegeven wordt bij welke halte de bus stopt. De buschauffeur mompelt hier en daar wat onverstaanbaars per halte. Bij een halte verwacht je een straatnaam, maar nee. Iedere bushalte wordt met verschillende codes aangeduid. Het zijn meerdere cijfers achterelkaar. We hadden aan de buschauffeur gevraagd of hij het duidelijk aan wilde geven waar wij eruit moesten. En ja dat deed hij wel, alleen dat was 3 haltes te vroeg. Staan we daar bij het Disney Concert Hall. Grrrr! Dan maar op de volgende bus wachten.

Het hotel waar wij in verblijven heet het Millennium Biltmore hotel. In dit hotel hebben verschillende presidenten hun nacht doorgemaakt. Ook Nelson Mandela heeft hier zelfs geslapen. We kwamen 15.00 uur aan en dat was ook de tijd dat je mocht inchecken. Helaas waren de schoonmakers nog niet klaar, dus moesten we maar wachten. Na 20 minuten gewacht te hebben, kwam een familie binnen. Zij kregen wel meteen een sleutel. Boos naar de receptie gelopen en toen kregen we opeens wel de sleutel. Dit hotel behandeld je ook echt op status. Die familie kwam met de auto, dus zij hebben al een streepje voor.

Met de sleutel (pasje) liepen we naar de kamer. Het is één grote doolhof hier en we bleven maar verder lopen. Eenmaal de kamer gevonden te hebben, lijkt het alsof we in het verste hoekje van het hotel gedropt zijn. Je gaat met je pasje eerst door één deur, dan sta je in een klein halletje met twee deuren. Waarvan er dan eentje van ons is. Heel apart. Over het hotel zelf wordt behoorlijk opgeschept qua uitstraling, dus dan verwacht je ook wel wat. Niets is wat het lijkt. De kamer ziet er wel mooi uit. Maar er ontbreken een paar dingen. Zo hebben we geen koelkast en aan de ene kant van de kamer hebben we gordijnen en aan de andere kant weer niet.

We probeerden eerst wat te slapen. Dat lukte alleen niet zo goed. We hebben uitzicht op het park waar de hele tijd verkeer langs sjeest. Het is dus erg gehorig. Gelukkig hebben we oordoppen bij ons, maar dat werkt niet optimaal voor mij (Rianne). Na wat geslapen te hebben, gingen we op zoek naar een Walmart. Ik ben namelijk mijn föhn vergeten. (Vandaar dat mijn koffer dus opeens zo licht was). Dus gingen we eerst wat drinken bij Starbucks want daar hebben we wifi. We kregen niet echt duidelijk informatie waar het zou zitten. Daarna maar een broodje wezen eten bij de Subway. We stonden daar in de rij op ons broodje te wachten, toen opeens een soort zwerver/mongooltje binnen kwam. Hij lulde wat onverstaanbaars naar de kassière. Blijkbaar wist ze wel wat die man bedoelde en ruilde geld om. Die man was zo raar aan het doen. Op een gegeven moment dacht ik dat hij mij wilde slaan en deed ik een stap naar achter. Toen maakte hij er een soort honkbal beweging van en bleef het nadoen. Later toen we daar zaten te eten, zag je de ene zwerver na de andere naar binnenlopen en gratis drinken pakken en liep dan weer weg. Er werd niets van gezegd. Heel raar. We beseften op dat moment al dat het niet zo veilig is ’s avonds.

Steven wist nog waar de supermarkt ongeveer zat. We zijn er in ieder geval achter gekomen dat de Walmart niet heel goed bereikbaar is vanaf ons hotel. Zodoende liepen we naar de locatie toe. Onderweg waren er meerdere winkels waar openlijk tegenaan werd geürineerd. Ongelooflijk dat je gewoon op straat tegen de winkels van de lokale middenstaan gaat staan pissen. Ik vind het echt ongehoord. Te meer omdat nog geen 500 meter verderop gewoon een gratis openbare WC staat. Het zegt iets over hoe asociaal deze werkelozen zijn. Onderweg werden we voortdurend in de gaten gehouden. Deze thuisloze mensen willen je best beroven. Steven had van tevoren gelezen dat ze niets deden, maar dat is absoluut niet waar. Ze wachten hun kans af tot ze kunnen toeslaan. Ik was af en toe blij dat we weer konden lopen bij een wit verkeerslicht.

Als je met de gemiddelde Amerikaan spreekt kom je erachter dat ze behulpzaam en netjes zijn. Maar deze mensen testen gewoon hoe alert je bent. We hebben op een gegeven moment een 7-eleven gevonden waar we wat water hebben ingeslagen. We vonden de prijzen erg hoog. Tegenover de 7-eleven zat een Walgreen’s. Deze winkel zag er een stukje groter uit. Daar zijn we toen naartoe gelopen. Bij de entree stond een security man die de boel strak in de gaten hield. In Nederland zijn de security mensen vaak niet in staat om 100 meter te rennen. Hier is dat andere koek. We hebben wat boodschappen gedaan en zijn toen weer naar het hotel gelopen. (Alles zat achter slot en grendel daar ’s avonds. Zelfs voor de zeep moesten we vragen of iemand het slot van het deurtje af wilde halen.) De terugweg ging ook gepaard met de nodige problemen. Er liepen daklozen achter ons aan. Je bent echt niet veilig hier ’s avonds. Ze zoeken ook gewoon ruzie. Naar Steven werd de hele tijd strak gekeken en naar mij werd er nog iets gegooid.

We waren blij dat we het hotel weer in waren. Het is wel vervelend dat je hier ‘s avonds niet veilig kan lopen. Je wilt gewoon ook wat doen. Je moet hier voortdurend over je schouder kijken. Dat zijn we in Nederland niet gewend. Ook is er totaal geen voorziening voor die daklozen. Ze zwerven dus gewoon op straat. Je komt regelmatig ergens voorbij waar de stank niet te harden is. Eén ding is zeker het Millennium Biltmore hotel is een grote façade, volgens Steven.

* Geschreven door Rianne

Vier uur ’s ochtends gaat de wekker. Veel te vroeg naar mijn bescheiden mening. Gisteravond hebben we (een hoop) ingepakt. De koffers hadden nog wat marge dus dat was mooi. Om een uur of 11 gingen wij slapen. Een nachtje van 5 uur maakt het altijd moeilijk om gelijk uit bed te springen. We moesten om 5:50 bij een vriend zijn die ons naar Schiphol bracht. Ik zei gisteravond nog tegen Rianne dat vier uur veel te vroeg was. Enfin om half zes kwamen we erachter dat mijn koffer ruim 25 kilo woog en die van Rianne 21 kilo. Best wel een probleem dus. Gelukkig waren we er vroeg uit anders hadden we mijn vriend voor niets berooft van zijn kostbare nachtrust. Na wat shirts, wat eau de toilette en andere prularia uit de koffer gehaald te hebben waren zowel de koffer van Rianne als die van mij 23 kilo. We mogen 70 kilo meenemen maar dat blijkt toch te weinig voor zo’n reis.

Eenmaal aangekomen vliegen we werkelijk door Schiphol. We hadden geen haast, er stonden nergens rijen of iets dergelijks. Volgens de weegschaal van de KLM woog mijn koffer 23,3 kilo en die van Rianne 23,1 kilo. De beste man achter de balie zei er niets van. Ergens was ik wel blij met het feit dat dit nog niet geautomatiseerd was voor ons. Ik zag een soort van koffer luik waar mensen hun eigen koffer in konden zetten. Als dit strikt geprogrammeerd is hadden we mogen bijbetalen voor 0,4 kilo. Vervolgens liepen we door de douane. Het grappige was dat de weken voor onze reis er een nieuw systeem in gebruik was genomen. Dit zou tot grote wachttijden leiden. Bij ons was daar niets van te merken. We waren met 5 minuutjes gecontroleerd.

Rianne had geluk vandaag. Ze mocht bij de douane haar schoenen uitdoen. Wij hadden ervoor gekozen om onze bergschoenen aan te trekken tijdens de vlucht. Eén schoen weegt bij mij al bijna een kilo. Dat is flink wat extra bagage. Een nadeel is dat het aantrekken wat tijd kost en dat je er toch snel uitgekozen wordt tijdens een controle. Je kunt immers wat drugs verstoppen in zo’n grote schoen. We liepen door naar de gate om te boarden. Eenmaal in de rij werd Rianne door een security medewerker uit de rij gehaald. Ze vroeg of ze Rianne even mocht controleren. Er werd een doekje over haar heen gehaald en in een apparaat gestopt. Ze had goed haar handen gewassen na haar laatste jointje dus ze mocht door. Ik werd verder niet gecontroleerd.

Eenmaal in het vliegtuig aangekomen worden er nog wat namen omgeroepen met de vraag of deze mensen zich willen melden. Uiteindelijk stegen we op om 10:24. Volgens mij stond er een behoorlijke tegenwind. We vlogen over het algemeen maar ~850 km/h. Normaal gaat het wat sneller. Achteraf bleek dat er 50 minuten vertraging was op LAX airport, waardoor we niet zo snel gingen. Vooraf hadden we bedacht om allemaal series te gaan kijken op mijn laptop. Helaas was ik ze vergeten over te kopiëren. Films kijken dan maar! Rianne was het na 1 film al snel zat en vond de vliegreis maar langzaam gaan. Hoe langer we in de lucht waren, hoe meer verkouden ze werd. Later zelfs nog met wat koorts. Maar we hebben het overleefd en daar gaat het om!!

Eenmaal geland mochten we in de lange rij bij de douane aansluiten. Dan dacht je bijna aan de beurt te zijn en hoppa dan werd je opeens verplaatst naar een andere rij. Toen we aan de beurt waren bij de douane ging het wel goed. De man die we hadden begon wat arrogant en stil. Maar we eindigden met een leuk gesprek over de reis. Hij zat enthousiast te vertellen over Las Vegas en ons hotel waar we daar gaan verblijven. Wel had hij zo zijn bedenkingen over de lange reis die we willen afleggen in zo’n korte tijd. Er werd daar nog even een foto van ons gemaakt en je handen werden gescand en we mochten door :). Welcome to West USA!

De koffers hadden we snel opgepikt en liepen door naar de busplaatsen. En dan sta je daar, geen idee waar je bus komt en waar je een kaartje moet kopen. Er staat namelijk nergens waar welke bus komt, geen één bord te zien. Dan maar even vragen. We stonden op de goede plek en een kaartje betaal je na afloop van de shuttle busrit. Het was alleen nog even ontdekken of onze bus aan het begin of aan het eind stopt. Eenmaal alles geobserveerd te hebben, kwam onze bus er aan. De rit verliep goed en zagen meteen hoe het verkeer een beetje in elkaar steekt. Mensen snijden elkaar lekker af en als ze het met het kleinste dingetje al niet eens zijn, dan drukken ze op hun toeter met een dikke middelvinger erbij. We werden afgezet bij Union Station. Daar moesten we een kaartje kopen bij een loket om de shuttle bus te betalen. Vanaf hier moeten we met de gewone bus verder. Hoe dat verliep, de aankomst bij het hotel en de eerste avond lees je in de volgende blog. De eerste avond was een beetje scary…

Vandaag over precies twee weken gaan wij lekker op vakantie naar Amerika. Nu al lekker voorpret. We hebben al een hoop geregeld.