Geschreven door Steven
We stonden op na een goede nacht. Eerst even douchen. Het valt heel erg op dat veel hotels volgens mij geen wateraansluiting hebben. Ook hier weer een regen-regendouche. Dus met regenwater. Of we 2-3 minuten willen douche. Ik vind voor dit geld dat het een goede accommodatie is. De douche is ook lekker. We hebben allebei kort gedoucht en waren om 8 uur paraat voor het ontbijt. Dat werd vers gemaakt. Lekker gerooster brood met yoghurt en zaden en noten. We vertrokken om 9 uur. Maar al kort na negenen begon ik me weer ziek te voelen. Ik begrijp het niet. Ik ben groot geworden in een onhygiënisch milieu. Mijn moeder vond het normaal om vlees 10 jaar in te vriezen dus zodoende ben ik resistent geworden tegen alles. Maar ik kan ergens niet tegen. Ik moest zo nodig kakken, ik hield het niet meer. Er was ook niets in de buurt. Na drie kwartier rijden was het of wildpoepen of in de broek. Dus ik zette de auto langs de kant en stuurde Rianne weg. Ik ging op de zijkant zitten en deed mijn ding. Gelukkig hadden we genoeg natte doekjes en zakdoekjes bij ons. Ik voelde me heel vies maar wel erg opgelucht. Ik weet zeker dat het nog steeds door de vis komt. Die had ik namelijk niet uitgekotst. Ik heb een trage stofwisseling.
We reden weer verder richting de Grampians. Wat een prachtige route weer. Eindelijk een keer iets anders. De rotsen hebben een andere kleur. Dit is geweldig. Echt een hele mooie afsluiten op een mooi reis. We besloten de bergen in te gaan en te rijden naar Boroka Lookout. Ik heb het uitzicht niet gezien wat ik voelde me vreselijk. Ik ging met spoed naar de natuur WC. Normaal had ik het aan mij laten voorbij gaan maar dit moest echt. Ik liep de invalide WC in. Maar de bril was volledig ondergezeken en bij gebrek aan stromend water ging ik dit niet kunnen fixen. Ik hing er dus maar boven en ging helemaal los. De Australische Bushfly is dol op stront dus hij vloog nog net niet naar binnen. Wat een klotesituatie. Ik voelde me vies en vreselijk. Gelukkig was er wel papier hier. Ik liep weer terug naar de auto en Rianne had inmiddels een foto van een kaart gemaakt zodat we ons een beetje konden oriënteren. Ook had ze foto’s en een paar filmpjes gemaakt. Ze had blijkbaar gezien dat je een prachtig uitzicht zou hebben bij Mt. William. Het kon mij allemaal niet roeren op dat moment. We konden allemaal nog niet inchecken. Dus we reden verder naar andere punten.
We kwamen aan bij The Balconies. Dit zijn uitstekende rotsen. Het was een complete chaos bij het parkeren. Mensen zetten elkaar helemaal vast. Uiteindelijk kon ik een plekje bemachtigen. Ik had mijn regenjas aan omdat ik nog zo verbrand was van gisteren. Dus ik had het bloedheet. Het uitzicht over de Grampians is fenomenaal. De bergen en bossen, een prachtig meer. Het is gewoon schitterend. Rianne kon dit weer wat minder boeien. We liepen een pad van slechts 1,2 kilometer. Maar zoals alles hier kunnen ze of niet rekenen, of valt het gewoon tegen. Het is heet, 32 graden met volle zon. We liepen over het pad en zagen een mooi plek om foto’s te maken. Met 32 graden vertonen de vliegen hun aller slechtste gedrag. Ze vliegen maar voorbij je oren ze belagen je echt. Maar goed we kwamen na 1000 uur aan bij het punt. Het krioelde hier van de Chinezen. Er staan hekken en borden met dat je niet over de reling mag klimmen. Het bijna onmogelijk gemaakt. Maar niets houdt ze tegen om toch eroverheen te klimmen om een foto te maken. Ik moest vermakelijk terugdenken aan dat prachtige boek Over the edge, death at the Grand Canyon. Daar staat een stuk of 200 van dit soort stakkers in. Maar goed, geen probleem. We hebben genoten van het uitzicht en konden nu weer teruglopen. Dat was relatief snel gepiept. Op de parkeerplaats stond het nu helemaal vast.
Bij het wegrijden toeterden auto’s achter mij. Ik stond gewoon te wachten tot het vrij was om te gaan. Dus ik toeterde terug zo van, houd je bek gewoon. Ik maakte me geen zorgen maar bij Rianne brak het zweet uit. Ik moest tanken en we wilden wat eten dus we reden naar Halls gap. Ik dacht dat ons verblijf daar ook was maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Die toeterende auto sloeg toen af naar de andere kant. Hij blijf overigens toeteren. Volgens mij naar de auto achter mij. Hoe dan ook ze kunnen allebei mijn rug op! We kochten wel even wat proviand en gingen op zoek naar een informatiepunt. Dat bleek niet makkelijk te vinden. Ze hebben geen visitor centre van de lokale overheid of van het park. Het is een commercieel visitor centre. Dus je moet betalen voor de kaarten. Geen probleem verder maar wel opvallend. We kwamen mensen tegen die we hadden ontmoet bij The Balconies. Die hoopten dat ze naar beneden zouden vallen (de Chinezen). Ik vertelde over de Grand Canyon en over dat boek. Nu gaven ze ons een tip, ga even wijnproeven. Euh ik drink niet. Ze vroegen waar wij ons ijs vandaan hebben. De supermarkt. Want bij de ijskraam stond een rij van hier naar Tokyo.
We reden naar Meringa Springs, ons verblijf voor de komende twee dagen. Het was niet helemaal helder waar het nu was. We reden eerst een weg op met allemaal, zoals Rianne het zo mooi verwoordde: “Mongolententen!” Dat kan niet goed zijn. Dus we reden door en daar stond inderdaad het bord Meringa Springs. Mooi. Het zag er allemaal niet zo denderend uit van buitenaf. Iets wat ik vervelend vond want ik voelde me gewoon nog steeds niet helemaal top en wilde gewoon even tot rust komen. We liepen naar binnen en een oude man deed de deur open. Hij was slecht te verstaan en we wisten ons ook geen raad met zijn aanwezigheid. Hij probeerde af en toe een grapje te maken maar verstond slecht Engels. Hij kwam uit Zwitserland oorspronkelijk. Het leek mij meer of die daar nog steeds vandaan kwamen niet al jaren in Australie woonde. Maar goed. Uiteindelijk riep hij Bea. Zij sprak met dat prachtige Australische accent perfect Engels. Overigens kwam zij ook uit Zwitserland. Ze leidde ons rond in het huisje wat toch prachtig bleek te zijn. We hadden een prachtig groot bad en een hele mooie dubbele douche. Het zag er heerlijk uit. Bea vroeg hoe laat we wilden ontbijten. Ze vroeg ook of we avond wilden eten hier. Maar de kaart gezien hebbende wilden we dat niet. Bea wilde een tafeltje voor ons reserveren bij het Cafe The Wandering niet ver van de accommodatie. Dat hoefde niet we keken wel even. Eigenlijk waren we heel moe en hadden we ook net wat gegeten. Het was toen een uur of 4. Bea heeft zelfs nog geholpen met de koffers. Echt een hele aardige vrouw.
Toen we het één en ander uitgezocht hadden kwamen we erachter dat we eigenlijk veel eerder moesten ontbijten dan 8 uur. Dus ik ging nog even terug naar Bea. Ze was bereid om het ontbijt om 7:30 op te dienen. Ze bood ook nog aan om een kaasplankje als avondeten te regelen. Dat was heerlijk alleen was ik even vergeten wat voor Rianne te halen. Heel asociaal van mij. Maar het liep allemaal heel raar. We gingen lekker even in bad en dat was heerlijk. Het water was een beetje rood. Dat komt door een te lage druk in het waternetwerk. Hier kan je dat niet oplossen want het is heuvelachtig en de druk is in de zomer gewoon te laag gezien het wateraanbod. Logisch dus dat het rood wordt. We hebben nog wat foto’s gemaakt van de wallaby’s die op het gras achter ons huisje stonden. Toch blijven dat soort dingen bijzonder. De zonsondergang was echt adembenemend mooi. Ondanks mijn persoonlijke ongemakken heb ik toch kunnen genieten van deze dag. Het bed is niet zo relaxed hoewel wel groot. Als de een beweegt, beweegt de ander ook.