Geschreven door Steven
We moeten vandaag naar dat shabby hotel ergens tussen de Grampians en de twaalf apostelen. We namen afscheid van Lyn en gingen om iets over 10 uur ’s-ochtends weg over The Great Ocean road naar the twelve apostles. Vroeger waren er twaalf rotsen. Maar er storten er steeds meer in. Vandaag is het tevens Australia Day. De Aboriginals noemen dit ook wel invasion day. Er wordt gevierd dat de eerste vloot Sydney bereikte op 26 januari. Maar zoals altijd is er altijd wel iemand die wil zeiken, die geen levende familie meer heeft uit en de periode dat dit gebeurde (1788) en die genoeg media-aandacht weet te creëren. Enfin geen zin om me hier druk over te maken. We gaan gewoon lekker weg en zien wel waar we terecht komen. We wilde een beetje vroeg zijn zodat we de Chinezen voor zijn. Het was nog ongeveer anderhalf tot 2 uur rijden naar de Twelve Apostles. We moeten eerst door Great Otway NP.
We stopten halverwege het park even om van het uitzicht te genieten. Maar man wat een vliegen weer. Vreselijk. Die beesten gaan we zo niet missen. We reden verder en kwamen na een uur aan bij The Gibson Steps. Mooi, leuk maar niet bijzonder. Het was al lastig om een parkeerplek hier te vinden. We maakte ons zorgen om verderop de parkeren. Toen we verder reden zagen we hordes mensen lopen. Die waren dus allemaal, of elders geparkeerd, of die liepen allemaal gewoon graag tussen de duinen. We zagen het visitor center staan en konden redelijk makkelijk een plek vinden. Dat viel mijJ. Ik had nog niet gegeten en voel me ook slecht. Toch besloot ik om even een sandwich te gaan eten. Ik nam een cappuccino en we kochten nog een souvenirtje. Daarna liepen we lekker langs de route. Je zag de formaties van kalkzandsteen. Het is leuk om te zien maar om nou te zeggen dat het me wat deed. Nee, dat niet. Rianne vond het wel heel mooi.
Wat wel heel leuk was, was dat er een pinguïn in het gras zat helemaal beneden. Dat vond ik dan weer wel heel vet. Hebben we er toch nog eentje gezien. Een attente man bracht dat bij mij onder de aandacht. Het is moeilijk om een goede foto te maken omdat er de hele tijd vliegtuigen en helikopters over de stenen vliegen. Verder word je ook hier gek van de insecten. Er waren al behoorlijk wat blikken chinezen opengetrokken dus dat was vrij lastig. Het probleem zat hem ook in het feit dat wij om 10:00 wegreden maar zeker er nog 2 uur over deden om bij het punt te komen. Dan zit je al vol in China-time. Nouja, je moet het maar accepteren als aids. Het is er en je moet er mee leren leven… Na de nodige opnames gemaakt te hebben reden we verder naar de volgende punten. Dat waren Loch & Gorge, The Arch en een paar Scenic Look-outs zoals ze, ze hier noemen. Prachtige punten. Tot slot reden we door naar The London Bridge. Deze kalkzandstenen rotsformatie leek vroeger op de London bridge. Een gedeelte is ingestort dus nu niet meer. Ik stond even te filmen toen ik door een aantal Chinezen werd gesommeerd te vertrekken in verband met een foto. Ik zei en dacht krijg de tyfus maar. Ik sta hier ook gewoon en wil dit ook graag vastleggen. Nadat ik klaar was liep ik weg. Je zou verwachten dat bij uitstek een Chinees weet dat hij niet de enige op de wereld is.
Ze probeerde het daarna goed te maken door een foto voor ons te nemen. Maar dan wordt er door een andere Chinees ook altijd een foto van mij gemaakt. Bijzonder irritant. Omdat het Australia Day is, is alles gesloten. Niet handig als je nog even boodschappen wil doen. Ze doen überhaupt geen ene reet op deze dag. We komen ook niet meer langs een grote plek. Het was inmiddels ongeveer 4 uur. We reden naar Peterborough om daar even te tanken. We dachten eerst van we komen verderop wel een supermarkt tegen maar dat bleek niet zo te zijn. In ieder geval niet een die open is. Dus we gingen daar een klein tentje in. Ze waren daar pizza’s aan het maken en dat zag er behoorlijk goed uit. Dus ik zei tegen Rian van laten we hier eten. Hebben we dat alvast gehad. Zo gezegd, zo gedaan. De pizza was heerlijk. We dachten dat Australiërs geen pizza konden maken maar daar zat ik naast. En wat rijk belegd ook. We hebben voor 23 euro gegeten en het was echt heerlijk. Ik bestelde een large pizza omdat ik dat thuis ook altijd heb. Maar die pizza was zo groot dat ik hem onmogelijk op kreeg. Zelfs niet voor de helft. We liepen naar de overkant en kochten de noodzakelijk dingen zoals wat fruit en wat lekkers. Morgen hebben we als het goed is ontbijt dus we hoeven wat dat betreft niets mee te nemen. Hierna vervolgen wij onze weg richting Darlington.
Onderweg zat je echt in niemandsland. Heel af en toe kwam er een tegenligger. Ik was blij dat de wegen verhard waren. Hoewel het merendeel van de tijd je over een eenbaansweg reed waarbij je allebij aan de kant moest als er een tegenligger komt. Verder geen probleem. We kwamen aan bij het hotel. Het was zo’n beetje het enige gebouw daar. Het zag er prima uit. We werden binnengelaten door Karin. Een aardige vrouw op leeftijd. Ze vertelde dat het hotel het oudste hotel uit Victoria is. We hebben een gedeelde badkamer en WC. Ze wilde niet al te veel wijzigen aan de indeling van het oorspronkelijke hotel. Sinds 1842 bestaat het hotel en heeft het een licentie om drank te verkopen. Het heeft wel veel karakter. Het bed is voor de verandering een keer lekker op lengte dus ik pas erin. Wij waren afgepeigerd van het vele rijden. Je moet er toch niet aan denken dat we nog 2 uur naar Grampians hadden moeten rijden. Dit was het oorspronkelijke idee. Ik kwam erachter dat ik flink verband was. We liepen naar beneden om de tassen te pakken. We hadden het zo ingedeeld dat we maar 1 tas nodig hadden om alles in te regelen. Maarrrr, we werden uitgenodigd bij vrienden van Karin, Dominico en Jane. Ik was dit keer niet bereid om dit te laten schieten. Dus we gingen er lekker bij zitten. Hoewel Rianne er eigenlijk geen zin in had.
Dominico heeft een bedrijf dat ontwerpen maakt voor theatervoorstellingen en films. Hij is creatief. Jane is ook creatief. Ze heeft tig banen gehad waaronder kok bij een onderzoeksschip bij het Great Barrier Reef, schilder, kunstenaar, actrice en kok in een restaurant. Het zijn leuke mensen en we hebben heerlijk zitten praten. Het bleek een politieke dag te worden. Ze begonnen te vertellen dat de recente storting van 500 miljoen AUD aan een stichting die het rif gaat herstellen belachelijk en te laat is. Dominico zei over de huidige premier:”It’s such a hillbilly, red neck, right winged fascist”. Goed, de toon is gezet. Ik wilde erover beginnen dat fascisten over het algemeen sociaal-nationalistisch zijn wat toch echt en linkse stroming is maar goed, I don’t want to ruffle any feathers. Creatieve mensen zijn vaak (s)links dus ik liet het maar gaan als rechtse fascist. De kogels komen altijd van links dus laat ik maar stil zijn haha. Verder hebben we het gehad over ondernemen en kwaliteiten van het leven. Jane gaf me nog een compliment over mijn Engels. Ik voelde me vereerd. Rianne had moeite het te volgen. Het kost haar veel energie. Wat ik ook begrijp. Australiërs praten best snel. Dus dat is ook niet niets. We namen afscheid en gingen onze spullen halen. Karin vroeg hoe laat we het ontbijt wilde. Euh 8 uur? Dat was blijkbaar erg vroeg.
Het gezelschap ging eten en wij gingen naar de kamer. Brabantse nachten duren lang maar Victoriaanse nachten blijkbaar ook. Ik heb prima geslapen, morgen de Grampians.