Geschreven door Steven
We moesten vroeg opstaan. Gisteren had ik aan de zus van de eigenaar gevraagd hoe lang het rijden is naar Devonport. Dat kost dus ongeveer 3 uur volgens haar. Maar let op wat er zijn wegwerkzaamheden. “A lot!” Dus de wekker ging om 5 uur. Lekker hoor. Snel douche ontbijten en de koffers inladen. Wat we vliegen vandaag weer naar het vaste land van Australië. De koffers inpakken is een hele uitdaging. Ik heb zoveel meegenomen en niet eens allemaal aangehad. Ik weet zeker dat ik dit nog de rest van mijn leven te horen krijg. Maar goed het moet wel gebeuren. Ik had gisteren mijn koffer al grotendeels gedaan. Dus dan moeten de tassen en de koffer van Rianne nog. Er komt ook altijd meer bij mijn koffer (wat logisch is). Het liep allemaal heel voorspoedig. Om 8:15 reden we weg.
We moesten eerst door de bergen. Wat een kutbochten allemaal zeg. Er waren inderdaad veel wegwerkzaamheden. Maar toch is het rijden dan wel leuk. Alleen als je moe bent moet je oppassen. Dus dat doe ik ook. Je bent onbekend met die situaties. Het vreet dan ook echt energie. Uiteindelijk kwamen we op een snelweg. Na ongeveer 2,5 uur rijden reden we Deloraine binnen. Dit is het plaatsje waar we in het begin ook naar de Woolworths zijn geweest. We parkeerde bij een bakkerij. We bestelde een broodje en warme chocolademelk. Ik had een cappuccino besteld. De broodjes kregen we gelijk maar op de drank moesten we even wachten. Het was heel heet en ik begon me een beetje zorgen te maken dat we niet te laat zouden komen. Dus wij werken alles snel naar binnen en liepen terug naar de auto die we illegaal bij de Subway’s neer hadden gezet. Customer parking only. Ach ik ga in Nederland wel eens naar de Sub dus zoek het maar uit 😉
Ik reed door naar de pomp en dan gebeurd er iets wat ik in Nederland ook wil. Een dude vraagt aan je hoe vol die moet. Dus ik zeg zo vol mogelijk. Aangezien we onze auto ook niet helemaal vol kregen dacht ik, we moeten nog een stukkie en dat spaart weer geld uit. Dikke vinger. Dus hij tankt hem vol Ik ging even naar het toilet en ik kon gelijk betalen en wegrijden. Heerlijk toch. Schone handen en nog eens tijdswinst ook. Ik weet niet of je die gasten een fooi moet geven. We reden de laatste 45 kilometer naar de “luchthaven”. Ik wilde eigenlijk een filmpje maken voor het thuisfront om te laten zien hoe klein de luchthaven van Devonport is maar daar had ik geen energie meer voor. Maar de gemiddelde voetbalkantines is groter. We liepen naar Arrivals wat ongeveer 1 minuut lopen is en gaven de sleutel af. We haalde de auto op met 26.050 kilometer. We leverden hem weer in met 27.570 kilometer. Dus we hebben 1.520 kilometer gereden. Dat is toch weer goed voor een reis van ons huis naar Barcelona. In totaal hebben we nu 3.326 kilometer gereden.
Die moest je dus gewoon in een bakje doen. Daarna liepen we 1 minuut naar Departures om in te checken. Alleen stond er nog niemand. Onze vlucht had vertraging. Een half uur. Het was wel een mooie gelegenheid om even de koffers te wegen voordat er iemand stond zodat je zonder gene eventueel nog wat kunt overhevelen. Maar ze waren allebei onder de limiet dus dat was mooi. Toen de incheckbalies open waren hebben we de bagage incheckt. De vrouw achter de balie deed nog even moeilijk over het gewicht als in je moet extra betalen. Maar dat heb ik afgepoeierd dus mochten ze gratis mee. Wat ook initieel de afspraak was. We zaten te wachten in de “vertrekhal” toen er een vrouw achter een ruit ging staan. Haar zoon, denk ik, kwam met zijn gitaar aanzetten. Hij was alleen zijn paspoort vergeten. Wat een lul ben je dan. Dus zij loopt gewoon terug langs de security naar haar zoon. Die gast achter de balie lachte zich kapot. Ik ook trouwens. Die moeder was echt boos haha. Hij dronk zijn McDonald’s drankje nog even op en liep toen langs de security. 1 ding is zeker als je kwade bedoelingen heb, ben je hier aan het goede adres.
We gingen in het propellervliegtuig en vlogen terug naar Melbourne. Toen we daar aankwamen hadden we de koffers snel in handen. Vervolgens naar de balie van de huurauto’s. Ze waren aan het verbouwen bij Europ Car. Maar er stond een gast die de weg naar de tijdelijke balie wees. Dus ik gaf hem mijn koffer en duwde die van Rianne verder. Mooi hoef ik geen twee koffers te doen dacht ik. We dachten privileged members te zijn. Aangezien dat op de voucher stond. Dat bleek niet zo te zijn dus we liepen naar, wat het leek als een veldhospitaal, toe om de auto op te halen. We kregen de sleutel van een rode Mitsubishi Outlander. Wat een kleine auto. De koffers passen niet naast elkaar en de stoelen kunnen helemaal niet ver naar achter. Wat zal het fijn zijn als ik weer in mijn eigen auto rijdt.
Snel deze vreselijk drukke stad uit dachten we. We reden weer langs Holiday Inn. Wat een gribus is het nog steeds. Daar kijken we niet naar uit. De wegen zijn hier veel saaier. Maar ik vind het wel fijn. Ik ben zo moe. Het rijden valt me zwaar. Als je in Nederland langer dan een uur onderweg bent vind je het al een kuteind. Nu ben ik gewoon al vele uren aan het rijden. Na ongeveer een uur of 2 kwamen we aan bij ons verblijf voor de nacht. Desa retreat. We voelden ons niet heel erg welkom. Ik denk dat we niet het soort mensen zijn die ze normaal verwacht. Ze is nogal zweverig. Toen we boekte zagen we dat het bij Expedia veel voordeliger was dan via de andere platforms. Dus wij boekte uiteraard via Expedia. Ze zei toen al dat het eigenlijk te goedkoop was en dat de prijs verkeerd was bij Expedia. Maar ik heb nu eenmaal dit betaald en het is dus eigenlijk jouw fout. Ik kan er niets aan doen dat jij de verkeerde prijs neerzet. Het was uitgepraat dacht ik
Maar die avond kregen we een rekening opgestuurd dan we nog wat moesten betalen. Ik had echt zoiets van zoek het maar uit. We reden nog even naar een supermarkt voor de nodig spullen want we hadden geen ontbijt. Wat een villa’s onderweg zeg. Geweldig. Het hout is er ook zo mooi. Echt geweldig. We gingen weer terug naar boven en vielen eigenlijk snel in slaap.