Geschreven door Rianne
Vandaag zijn we om 08.00 uur vertrokken richting de Lavendeltuin (Bridestowe Lavender Estate). We willen daar zijn zodra het opengaat, aangezien we niet tussen al die toeristen willen staan. We waren dus vroeg uit de veren. Onderweg zagen we weer enorm veel dode dieren liggen op de weg. Als je hier in Tasmanië rijdt, rij je eigenlijk over een kerkhof van overleden dieren. Echt te zielig (en af en toe smerig) om te zien. Hoe moeilijk is het om iets minder hard te rijden?! Vooral bij zonsopkomst en zonsondergang. Als je gewoon normaal rijdt, zie je ze al zitten en weet je dat ze voor je auto willen gaan. Het is echt sneu en veel erger dan op het vaste land van Australië. Maar dat kan er ook mee te maken hebben dat ze daar opgeruimd worden en dat ze hier er geen zin in hebben. Tasmanië ziet er nou eenmaal armer uit dan het vaste land.
In de verte zagen we een groot dier langs de kant van de weg staan. Eenmaal dichterbij bleek het een koe te zijn die uit het weiland is ontsnapt. Hij staat alleen heel ongunstig bij een scherpe bocht. Toch maar even spookgereden om er langs te kunnen. We rijden op smalle bergweggetjes met veel bochten. Het beperkt aantal auto’s die we tegenkomen houden hun baan niet aan, waardoor het af en toe schrikken is bij zo’n scherpe bocht. Uiteraard komen we later aan dan het tijdstip wat Google aangaf. Er staat wel leuk langs de weg dat je 100 mag rijden op die haarspeldbochten, maar ieder welkdenkend mens weet dat die dan in de afgrond eindigt. Bij de ingang van de lavendeltuin staat een oud serieus vrouwtje. Ze vertelt allemaal dingen en kijkt vrij ernstig. Allemaal leuk en aardig, maar we willen zo snel mogelijk foto’s maken.
De lavendeltuin zag er niet zo mooi paars/lila achtig uit zoals op de foto’s op internet. Die mevrouw waarschuwde ons daar ook alvast voor, zodat we niet teleurgesteld waren wat we eigenlijk alsnog waren. We hadden dan iets eerder in het seizoen er moeten zijn. Lang leve Photoshop om de lavendels de kleur te geven die het in het mooiste seizoen moet zijn. Het is een grote tuin, eigenlijk een boerderij, met alleen maar lavendels die ingedeeld staan in lange rijen. We liepen snel naar een rustigere plek om de foto’s te maken. Maarja, dan moet je wel tussen al die smalle paadjes lopen. Het ene na het andere insect kwam omhoog zetten. Steven werd helemaal gek. In de brandende zon hebben we foto’s gemaakt. Heel stom hebben we ons niet ingesmeerd, wat een beetje door mij kwam. Ik dacht anders staat alles zo te glimmen op die foto en hoeveel kwaad kan een ochtend zonnetje nou doen? Nou veel dus. Lekker verbrand natuurlijk.
We werden de insecten zat en liepen weer terug naar het begin. We kwamen tot de ontdekking dat onze schoenen erg smerig waren geworden. Ik begon met witte schoenen en nu door die tuin zijn ze oranje geworden. Echt alles zat onder het oranje stof. Om een beetje af te koelen wilde ik wel een ijsje. Ze staan bekend om hun lavendel ijs. Zo kan je puur lavendel ijs nemen, wat een lila kleur heeft. Die pure smaak durfde ik niet aan, dus nam een honing-lavendel-ijsje. Die was op zich wel lekker. Steven die wilde geen ijsje en was er helemaal klaar mee. Dus we gingen maar terug naar St Helens. Overdag hebben we koel in het huisje gezeten. We besloten om vroeg te gaan avondeten, zodat we in de avond naar de Bay of Fires konden gaan bij zonsondergang. Steven had een hamburger met ei gekookt.
De reden dat we naar St Helens zijn gegaan, was omdat ik graag de Bay of Fires wilde zien. Je ziet enorm veel mooie foto’s op internet van de zonsopkomst/zonsondergang. Ik wil natuurlijk ook zo’n mooie foto maken. Op internet had ik via Google Street View het beste plekje opgezocht zoals op de foto’s. Het is namelijk erg groot daar. Eenmaal aangekomen zag het er mooi uit, maar daar is eigenlijk ook alles mee gezegd. De zonsondergang was een dom idee, omdat de zon volop in de cameralens schijnt. Die internetfoto’s waren dus bij zonsopkomst gemaakt. Het was dan ook een gok.
Bij de vuur rode/oranje stenen kwamen we de ‘dorpsgek’ tegen. Hij vertelde dat we op het mooiste plekje van de Bay of Fires stonden. Het plekje had ik dus maar mooi gevonden. De man vertelde een grappig verhaal wat Steven in het filmpje hierboven droog zal navertellen. We hebben nog even genoten van het uitzicht en de zonsondergang. Morgen vliegen we terug naar Melbourne om onze reis te vervolgen naar de Great Ocean Road.
