20-01-2019 – St. Helens dag 1

Geschreven door Steven

We hadden goed geslapen in de B&B. Dat kwam ook omdat we gewoon heel moe waren. We moesten om 11:00 uur de kamer uit zijn. Dus dat betekent ook dat we pas om 11 uur weggaan. Want een keer rustig aan doen is ook wel fijn. We hebben lekker gegeten en de spullen gepakt. Het was de bedoeling om even naar The Wineglass Bay te gaan. Dit is een strand wat in de vorm van een wijnglas is. Mijn moeder had een vriendin die een drankorgel was. Dit zou een prima activiteit zijn geweest voor haar. Het was heet. Een graad of 30 met een strakblauwe hemel. We kwamen erachter dat het strand zelfs nog langer lopen is dan het uitkijkpunt. Het uitkijkpunt is al 45 minuten lopen. Er is nergens een parkeerplek en dan moeten we ook nog eens anderhalf uur lopen in de brandende zon. We besloten er vanaf te zien. Op onze weg naar dit nationale park (Freycinet) hadden we ‘Sleepy Bay’ zien staan op een bordje. Het was in ieder geval een stuk rustiger en dichterbij want we kunnen het water al horen. 

Dus ik haal het badlaken van Rian uit de koffer en we denken even af te koelen aan het strand. Na een flink stuk omlaag gelopen te hebben zagen we het water. Onderweg naar beneden zagen we verschillende mensen die hijgend als een postpaard omhoog liepen. Maar toen we bij het uitkijkpunt stonden zagen we geen strand. Rianne baalde al dat ze op haar slippertjes liep. Er stond ook alleen Bay dus in principe is het onze eigen schuld. Toch was het prachtig om te zien. Echt ongerepte ruige natuur. We maakten een paar foto’s terwijl we de insecten probeerden te vermijden. Dat is hetgeen mij het meest tegenvalt van Tasmanië, al die klote vliegen en muggen. Veel en veel erger dan het vaste land van Australië. We namen de steile klim naar boven om weer terug te lopen naar de auto. Net zo hard hijgend als de andere mensen kwamen we aan bij de auto. Inmiddels werden we omringd door vliegen en muggen die je pakte waar ze je konden pakken. Wat een kutinsecten. 

We besloten uit het park te rijden en richting ons verblijf voor de volgende 3 dagen. Dit is een “villa” in St. Helens. We moesten ongeveer een uur of 3 rijden. Onderweg kwamen we langs allemaal idyllisch stranden en kustlijnen. Geweldig om te zien. Het grappig is dat toen we bij Haycock Point waren, we voor het eerst zo’n strand zagen. Inmiddels zijn we het wel een beetje gewend. Desalniettemin blijft het gewoon prachtig om te zien. Zeker als je de enige bent op zo’n strand. In Nederland is het vechten voor een plekje op het strand. Maar hier ben je gewoon bijna alleen. Wat ook opvalt is dat elk strand een bord heeft met de te verwachten gevaren. Dat is best goed. Bij een strand waar we even stil stonden was een stel aan het zwemmen. Maar we zagen verderop riptide (muistroom). Je ziet het water gedeeltelijk terugstromen in de zee. Als je daarin zit ben je de lul. Maar die mensen zaten er nog wel een stukje vandaan. Bovendien waren ze naakt dus ze zoeken het maar uit. 

We reden een plaatsje binnen met een bakkerij. Ik was zelf misselijk van de medicijnen maar Rianne had wel trek. Ze kocht een croissant voor haarzelf en voor mij twee avocadobroodjes en een cappuccino. Ik ben hier weer helemaal hooked geraakt aan koffie. Dat moet ik in Nederland maar weer even afbouwen. We reden weer verder in de heerlijke zon richting St. Helens. Ik vind rijden in Nederland altijd zo saai en vervelend. Maar hier met weinig verkeer en de vele bochten is het wel leuk. Een ding is wel hetzelfde en dat is iedereen schijt heeft. Je komt een bord tegen dat auto’s met aanhangers niet verder door moeten rijden. Uiteraard heeft iedereen daar schijt aan. Uiteindelijk kwamen we bij een tijdelijke brug met allemaal losse houten balken waar je maar met 1 auto op mag rijden. Dat is dus de reden dat dit een doodlopende weg is voor auto’s met aanhangers. Waarschijnlijk houdt de brug het wel maar dat is dus de reden. Niet dat 1 caravan zich er ook maar wat van aantrekt. 

Toen we St. Helens binnenreden reden we eerst voorbij ons verblijf ‘Pelican Point Sanctuary’. Je moest omhoog rijden en dan was je er. We maakten kennis met de eigenaar en kregen de sleutel. Het is echt een prachtig huisje. Het beste huisje van het park. Maar het is rolstoelvriendelijk. Dat was onverwachts. Achteraf gezien natuurlijk niet wat het stond er gewoon bij. Maar Rianne kon kiezen tussen twee van dit soort huizen voor dezelfde prijs, dus die dacht ik pak de grootste van de twee. Ze had er alleen overheen gelezen dat het voor invalide mensen is. Dit is het eerste huisje met inductie. Heerlijk gewoon weer zoals thuis. Al die andere huisjes hadden keramisch wat gewoon klote is. We hebben wat noodzakelijk dingen in de was gedaan want je mag hier wassen en zijn toen naar de supermarkt in het dorp gereden. Ik mis de kaas van thuis. Die afschuwelijk cheddar “kaas” komt mijn neus uit. Ze weten echt niet wat kaas is hier.

We kochten proviand om 2 dagen te kunnen koken. Maar de hele supermarkt rook naar gebraden kip. Ik kan dat gewoon niet weerstaan. Dus hup die kip in een tasje, dat is ons avondeten. Het is eigenlijk het snacken wat we thuis weleens doen. Je eet het en daarna heb je spijt, haha. Maar het was wel lekker. Ik zei nog tegen de dame achter de balie: ”Ik zou hier niet moeten werken want dan eet ik elke dag kip”. Ze beaamde mijn angst. We reden weer terug en haalden de was uit de wasmachine. Ik zag toen pas dat ik een programma van 15 minuten moet kiezen in plaats van een uur vanwege de watertank. Ach, dan is het tenminste een beetje schoon. In 15 minuten kan een was toch niet schoon worden? We hebben voor zonsondergang nog een ijsje gegeten op de veranda. 

De hemel was helder en de maan kwam op. De grote maan viel ons op. We besloten dit vast te leggen met de GoPro. Het werd zo fel. Het gaf echt veel licht. Na 1,5 uur hebben de timelapse gestopt. Ik werd in die korte periode helemaal kapot gestoken. Maar wat een toeval. Want wat bleek. Dit was de super maan. In het noordelijk halfrond ontstond later die dag een bloedmaan in combinatie met een super maan. Wij wisten dat niet. Echt grappig. We deden de gordijnen naar beneden toen we ineens een super grote spin zagen wegkruipen. Daar stond ik daarstraks nog zonder mij zorgen te maken. Wat vreselijk. Toch hebben we echt een geweldige dag gehad. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *