Geschreven door Steven
Het moment dat je een beetje natuurmoe bent is aangebroken. We hebben het wel een beetje gezien. Dat heeft ook deels te maken met dat het hier niet heel bijzonder is. Tenminste dat is te zeggen over wat we onderweg gezien hebben. Ik denk dat als we vandaag verder het park in rijden, dit gevoel weer wegebt. We ontbeten lekker met geroosterd brood. Ik maakte de broodjes klaar en het fruit. Hup de tas in en gaan. Het visitor centre zit heel dichtbij ons huisje. Dus navigatie was niet nodig. Het was opvallend druk bij het visitor centre. Enfin we liepen naar binnen en vroegen een kaartje. De dame in kwestie vroeg hoe we wilden lopen. Lopen? We willen met de auto verder het park in om andere zaken te zien. Lopen doen we morgen wel.
Dat was een probleem want het park was afgesloten voor auto’s vanwege de brand. De brand zat veel verderop maar op last van de Australische Rural Fire Fighters was het makkelijker om het park te sluiten. Mocht het vuur dan snel om zich heen slaan, zitten er geen of weinig toeristen in de weg. Hoewel we dat begrijpen is het wel echt heel erg balen. Want juist verderop in het park is zoveel te zien. Dingen die wij echt graag wilden zien. Maar het is niet anders dus we gaan maar de hele route lopen. We komen als het goed is onderweg langs 4 watervallen. De eerste en grootste waterval is Russel Falls. Deze ligt op ongeveer 15 minuten lopen van de entree. Het park lijk echt een koel klimaat regenwoud te zijn. Dat wil dus zeggen veen varens. Het doet met denken aan Tarra Bulga. Hoewel het pad hier veel beter onderhouden is.
Er liggen veel omgevallen bomen. Dat is ook echt iets Australisch. Als bomen doodgaan of omvallen laten ze het gewoon liggen dat het verteerd ofzo. Zo staan er bomen die al 50 jaar dood zijn nog steeds te wachten om weg te rotten. Pas als het een gevaar is of als het in de weg ligt worden ze (gedeeltelijk) weggehaald. We liepen omhoog en kwamen de waterval tegen. Wat een prachtig ding van wel 50 meter hoog. We waren even alleen. Dus Rianne besloot om haar nieuwe ND-filter op de camera te doen en foto’s met een lange sluitertijd te maken. Die zijn echt heel mooi geworden. Erg leuk om te doen en zien. Alleen heel vervelend van die vliegen. Die beesten zijn terroristen. Zo erg dat je er helemaal gek van wordt.
We lazen later dat dit de Australian Bush Fly betrof (hiervoor dachten we iedere keer dat het bijen waren i.v.m. een angel die ze hebben maar dan aan de voorkant). Een ware terrorist. Die beesten waren voor de kolonisatie van Australië er bijna niet. Maar toen de Britten koeien en schapen meenamen brak de pleuris uit. De stront van dieren uit Australië is erg droog en zodoende niet erg geschikt voor die vliegen. Maar koeienvlaaien zijn heel nat en uitermate geschikt voor de vlieg. Ze groeien in 5 uur tijd uit tot een vlieg. Er komen er 2500 ongeveer per vlaai. Een koe laat er 10 achter. Dus een gemiddelde boer creëert miljoenen vliegen. Omdat de vlaai te weinig eiwitten bevat doet dat beest alles om eiwitten te bemachtigen. Dat wil zeggen ze willen je traanvocht je speeksel en eventueel je bloed.
Ze vliegen in grote aantallen om je heen. Je probeert ze weg te wuiven maar dat gaat niet. Als je met je hand voor je gezicht wuift wordt dit ook wel de Australische groet genoemd. Het zijn echt tyfusinsecten. De eerste kolonisten hebben erover geschreven en werden er ook helemaal gek van. Ze doen ook heel erg hun best om onder je zonnebril te komen en je mond of neus in te gaan. Echt vreselijk. Ik begrijp waarom je overal knock-out spray kan kopen. Je wilt ze het liefst allemaal doodmaken. Rianne wordt er echt panisch van. Ik word er agressief van. Het is in geen opzicht te vergelijken met iets wat we in Nederland hebben. Het enige voordeel is dat ze niet op eten afkomen.
Enfin we waren klaar bij de waterval toen we omhoog wilden lopen. Alleen die terroristen wilden dat niet. Ze bleven maar om je heen vliegen. Dat was echt super vervelend. Rianne was er zo klaar mee dat ze bereid was om terug naar de auto te lopen. Daarnaast was het erg warm en 200 hoge treden is behoorlijk intensief. We besloten verder te gaan en gingen omhoog. Maar toen we eenmaal boven waren was het voor ons niet meteen duidelijk waar de volgende watervallen waren. We hadden echt zoiets van is dit alles? Hebben we hier helemaal voor naar boven gelopen om een riviertje te zien?! We besloten weer naar beneden te gaan, maar daarna draaiden we toch weer om. Het kan toch niet alleen dat riviertje zijn? Een meter of 100 verderop waren de Horse Shoe Falls te zien. Deze zijn kleiner maar niet minder mooi. Ik vond het erg mooi.
De overige route hebben we niet gedaan. Het zou in totaal 6 kilometer zijn maar wij hadden het wel gezien. Verder het regenwoud in was ook geen optie door alle insecten en er kwamen donkere luchten aan. We hebben 4,32 kilometer gelopen. Dat is best netjes met al die hoogte verschillen. Op onze weg terug zag Rianne eerst in een boom 2 grote vogels. Het betrof de Yellow-trailed Black cockatoo. We probeerden foto’s te maken maar dat viel niet mee. Ze waren ook zo weer weg. Echt tof om wilde dieren te zien. We liepen verder naar de uitgang toen we opeens een mierenegel (Short-beaked Echidna) zagen. Rianne had hem gespot. Echt zo tof. We hadden niet verwacht die te zien. We gingen van het pad af om foto’s van hem te maken. We stonden tussen de felgekleurde spinnen en allemaal griezelige insecten. Later zagen we bij de uitgang dat je op moet passen voor slangen hier. Oh ja even vergeten in onze enthousiasme voor de mierenegel, haha. Bij de uitgang troffen we ook nog helikopters aan van de brandweer. We reden moe maar voldaan terug naar het huisje. Echt een toffe dag.
