Geschreven door Steven
We wilden een beetje vroeg weg want het zal best nog wel even rijden zijn naar Cradle Mountain National Park. Hoewel de navigatie 55 minuten zegt leert de ervaring dat door al de scherpe bochten je gewoon niet hard rijdt. Rianne zou eerst even douche en ik wilde nog even verder slapen. Toen Rianne haar spullen wilde pakken zag ze overal mieren zitten. Echt overal. Gadverdamme! Er lag wel een briefje dat op het terrein mieren waren. Maar ik had ze niet binnen gezien. Heel de koffer zat er vol mee. Dus wij moesten werkelijk alle shirts en inhoud van de koffer eruit halen en een hele lading mieren doodmaken. Ik kan mijn ochtend wel beter beginnen. Daarna heb ik mijn koffer gedaan en de tassen. In mijn koffer zaten minder mieren. Dat maakt het niet minder vreselijk. Gore insecten. Maar wel een wijze les voor de toekomst: doe alles dicht als je het niet nodig hebt! In ongeveer 2 uur was alles weer mier-vrij. Het was inmiddels al laat en we moesten eigenlijk uit het appartement. Ik heb nog wel even snel een broodje met humus en avocado gegeten. Heerlijk.
Hup op weg naar Cradle Mountain. We hebben er super veel zin in. Zeker omdat je hem al kan zien liggen vanaf onze B&B. Onderweg nog wat foto’s gemaakt. Onze navigatie kiest altijd de meest snelle route op papier. In de praktijk de meest langzame route. Maar ook de meest mooie route. Dus met een onverharde weg zegt de navigatie rechtsaf. Natuurlijk, ik rij ook een struik in als de navigatie dat zegt. In het begin ging het nog wel. Er lag gravel en daar kan je best overheen rijden. Bovendien is het een AWD dus geen probleem. Maar het ging steeds steiler naar beneden en het pad werd steeds slechter. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik wilde ook niet terug want draaien zou niet makkelijk zijn en omlaag is minder eng dan omhoog. Hoewel het doodeng was, was het ook erg mooi. Je bent daar alleen en je kunt genieten van uitzichten die je wellicht elders niet op deze manier kan bewonderen. Dus het is ook heel leuk.
Na een hel van een rit kwamen we na een uur of 2,5 aan bij het visitor centre. We kochten daar een toegangsbewijs voor 1 auto en mochten door. We parkeerde de auto bij Pepper’s Cradle Mountain Lodge. Onze kamer was al gereed dus we konden inchecken om een uur of 1. We werden letterlijk belaagd als een jonge vrouw op Rotterdam-Zuid om 2 uur ’s nachts door de bijen. Ze zaten overal en waren zeker niet bang voor je. Op enig moment zaten er drie in de auto. Wij rennen naar binnen om er vervolgens achter te komen dat er een stuk of 5 a 10 in de woning zitten. Ik heb ze allemaal vermoord. Die in de auto vlogen zelf weg. De schoonmaak neemt zeker niet de moeite om die insecten weer uit de woning te krijgen. Maar dan komt nog de uitdaging om je spullen uit de auto te krijgen en weer in het huisje. Toen dat gelukt was heb ik nog twee bijen moeten doden. Het spijt me vreselijk maar ik wil ze niet in mijn slaap in het huisje hebben. Als je de deur open zou zetten vliegen er alleen maar meer naar binnen.
We gingen hierna weer terug naar het visitor centre om vervolgens de bus te pakken naar Dove Lake. We waren de enige in de bus. Die man vertelde dat de dode bomen in het park niet verbrand waren maar dat er een ziekte in de grond zit. Dat zorgt ervoor dat de bomen doodgaan. Vervolgens duurt het ongeveer 50 jaar voordat die bomen “verteerd” zijn. Daarna komen er pas nieuwe. Ze gaan dat niet bespoedigen want het is de natuur. Opzich voel ik daar wel wat voor maar aan de andere kant vind ik het geen mooi gezicht. Die man vertelde dat de oudste boom hier 1500 jaar oud is. Maar dat die bomen op zich ook rond de 3000 jaar oud kunnen worden. Best bijzonder. Dat zou ouder zijn dan de bomen die we in de VS hebben gezien. De route is inderdaad smal maar niet zo smal dat ik bang ben om er doorheen te rijden. We worden afgezet met nog wat tips over de omgeving en dat was het.
Dove Lake is echt prachtig. De bergen het water, als een spiegel. Erg mooi. Maar ook hier weer heel veel bijen. Ze landen op je ze lopen gewoon over je schouder. Ik weet niet wat hun doel is, met zo om je heen te zwermen. Wat ik wel weet is dat het heel vervelend is. Je hebt geen rustig moment. Echt terroristen. Dus dan maar lopen. We liepen weg van de Chinezen richting The Boat Shed. Dat is een iconisch boothuis bij bij het water met alle bergen op de achtergrond. Hier worden heel wat prachtige foto’s geschoten. En vergeet niet te lachen op de foto’s, of zoals de Chinezen zeggen: “Semafon yong yong yong”. Die oproep wilde ik niet vergeten.
We besloten weer terug te gaan omdat we geterroriseerd werden door bijen. Het was veel te heet. Rianne trok het niet meer. Dan moet je gewoon besluiten niet de hele 6 kilometer te gaan lopen. We konden snel in de bus en liepen daarna terug naar de auto. We hebben toen gegeten bij de bistro van het hotel. Dat was verder goed. We namen beide een hamburger. Dan ben je voor € 35 klaar inclusief drinken. Na de maaltijd besloten we nog even een ‘korte’ wandeling te maken naar een waterval. We hoopten een wombat te zien. Het traject startte bij het hoofdgebouw van het hotel. Al bij de start zagen we gelijk wilde dieren. Ik zag een pademelon. Dit is de kleinste kangoeroe. Hij zat lekker te kanen en ik kon hem van dichtbij filmen. Echt geweldig. Daarna liepen we door de dichtere begroeiing in.
Een vrouw kwam Rianne tegemoet. Er zou een vogelbekdier zwemmen. We hebben even zitten turen maar zagen hem niet. We besloten verder te lopen. Het landschap is echt bizar hier op deze looptocht. Geweldige natuur maar zeker uniek. Het leek wel een filmscene. Rianne zei: ”Het zou zo in Alice in Wonderland kunnen”. Heel erg mooi. Onderweg zagen we wel de vierkante poep van de wombat maar niet het beest zelf. Wel kwamen we het vogelbekdier tegen! Eigenlijk terwijl we het water aan het filmen waren. Zo tof om te zien. Ik wist niet dat die beesten nog bestonden. Moe maar voldaan liepen we terug naar het huisje. Geweldig die natuur en die beesten. Helaas geen wombat gezien maar voor de rest een zeer geslaagde dag.
