Geschreven door Steven
Vandaag is echt zo’n transitiedag. We vliegen van Melbourne naar Devonport, Tasmanië. De voorbereidingen die daarvoor nodig zijn, kosten veel tijd. We moeten de koffers dicht krijgen, wat zeker niet meevalt. We moeten zoveel mogelijk proppen in een tas en die zonder vragen in het vliegtuig krijgen. Ik had gisteren al mijn koffer grotendeels klaar gemaakt. Maar Rianne was gisteren bezig met een filmpje en had geen tijd voor haar koffer. We hadden ontbijt op de kamer besteld om 8 uur. Eigenlijk is het ontbijt pas vanaf 9 uur maar dat vertrouwde ik niet. We moeten nog 3 uur rijden naar Melbourne. Het is een grote stad met waarschijnlijk de bijbehorende file-problematiek. Liever te vroeg dan te laat.
Na wat lichte druk zijn de koffers dicht en liggen ze in de auto. Ik moest ze een heel stuk over het gras tillen. 2 x ongeveer 30 kilo. Het was tijd om te ontbijten. Wat best bijzonder is, is dat je lekker op een balkon uitkijkt op een prachtige baai. Je wordt vergezeld door walibi’s. Er liepen allemaal vogels. Heel bizar. Maar ook het uitzicht op de kolkende zee. Hoewel we mooier hebben gezien raak ik er in ieder geval (nog) niet aan gewend. Om iets over 9’en checkte wij uit en gingen op weg naar Westfield Knox. Dat is een winkelcentrum. We zijn erachter gekomen dat als je foto’s wil maken met een lange sluitertijd, je een ND-filter nodig hebt. Dit is een soort zonnebril voor je camera. Je krijgt dan een soort waas als effect. Heel bijzonder. Dat hebben we (Rianne) nodig in Tasmanië. We hadden de winkel snel gevonden; Ted’s Camera’s. Vooraf hadden we even gebeld om een filter apart te leggen.
Toen we toch in het winkelcentrum liepen en we op tijd waren zijn we gelijk even langs een tassen-zaak gelopen. Dat was Rianne sowieso al van plan. We komen gewoon ruimte tekort. We vonden een tas die in de aanbieding was. Het is hier zomervakantie dus de kids hebben tassen nodig. Het is een grote zwarte tas. Handig want de cameratas van Rianne past er in z’n geheel in plus wat extra spullen. Hierna reden we door naar de luchthaven. Over een tolweg. De navigatie is hier zo slecht. We reden van een heuvel af met zicht op het centrum van Melbourne met al haar hoge gebouwen. Dus dat valt op. Vervolgens zit je op de meest linkerbaan. Slechts 500 meter van tevoren wordt er omgeroepen houdt links aan. Bedankt he dat gaat lekker lukken met al dat verkeer. Dus van de tolweg af en draaien, de tolweg weer op en weer af en weer draaien. Vervolgens opnieuw de tolweg op en meest rechts aanhouden. Het is dan fijn om te zien dat je niet de enige bent die verkeerd rijdt.
We zijn geen tankstation tegengekomen. Wat echt super vervelend is want een liter benzine kost bij het verhuurbedrijf $3,50 terwijl het aan de pomp in Victoria misschien $ 1,50 kost. Dat is een flink prijsverschil. Maar we zullen het er mee moeten doen. De man die de auto innam vertelde me dat er in de buurt een pomp zit. Of ik daar nog even naartoe wil rijden? Zeker! Dus de auto is alsnog vol ingeleverd. Onderweg naar de inleverplek komen we langs het hotel waar we de 29egaan verblijven. Wat een gribus! We namen afscheid van de auto. We kregen de auto met een kilometerstand van 18.630 en we leverden hem in met een stand van 20.436 kilometer. Dus we hebben 1.806 kilometer gereden. Dat is ongeveer de afstand van Heiloo (Noord-Holland) naar Madrid (1.814). Dat is best een flink stuk en we zijn iets over 1/3. We liepen de ingewikkelde weg van de car rentals naar de terminal.
Dus dan sta je vroeg op de luchthaven. Maar alles is geautomatiseerd. Je moet zelf je bagagelabels uitprinten en op je koffer doen. In de eerste instantie deed ik mijn koffer op de band. Maar die was 30,4 kilo. Dus dat mag niet. Ik weet vrij zeker dat als ik het bij een balie had kunnen inleveren dat het geen probleem was geweest. Dus dat wordt die koffer opengooien en wat eruit halen. Toen dat eenmaal gedaan was ging ik weer naar de band. De koffer woog nu 29,9 kilo. Dus de eerste koffer ging prima. Komt Rianne aangelopen. “Je handbagage mag ook maar 7 kilo wegen”. Sta ik daar met haar koffer waar de machine om vroeg. Ik vroeg even aan een bedrijfspoedel of ik de tweede koffer later kon inchecken. Dat was geen probleem. Hij tikte op Cancel en het was gepiept. Dus wij weer terug en spullen verdelen. Uiteindelijk woog mijn tas 8,9 kilo en die van Rianne 7,4. Achteraf toch handig dat we die extra tas hadden gekocht.
Dus ik liep naar de koffermachine om Rianne haar koffer in te checken. Maar dat ging niet. “Go to a friendly service assistent” was het advies. Ik zoeken naar iemand die vriendelijk was. Niet gevonden. Dan maar naar een chagrijn. Ik vroeg aan haar waarom die stomme machine niet werkte. Gaf ze aan dat het lag aan het feit dat drugs traffickers regelmatig deze tactiek toepassen. Van eerst 1 koffer en daarna de volgende. Ik dacht dat ze altijd alleen reisden. Hebben wij weer. Heel spannend of we straks uit een rij worden gehaald voor een visitatie. We werden wel uitgekozen voor een bomtest. Of we onlangs nog in aanraking gekomen waren met bommen. De test was negatief. Ik zei: ”We’re having a blast. We’re blown away by this test.” Daarna even een hamburger gegeten bij Burger King (Hungry Jack’s zoals het hier heet).
Instappen maar 
Het vliegtuig waar wij in reisden was echt vreselijk. Echt zo’n propellerding. Het zal natuurlijk gewoon veilig zijn maar je kijkt er in deze tijd wel van op. Het zat wel lekker ruim. Ik had meer dan genoeg ruimte aan boord. We zaten wel op de slechtste plekken in verband met de herrie van de propeller. Na een kleine 55 minuten kwamen we aan op Tasmanië. Die luchthaven was nog kleiner naar Texel.
Je liep, toen we naar binnen liepen, tegen de car rentals aan en de bagage claim. Normaal zijn Australiërs echt super aardig en behulpzaam. Fijne mensen. Maar deze vrouw was zwaar chagrijnig. We kregen weer een RAV4 mee. Maar deze rijdt wel een stukje beter. Ik denk dat de andere RAV4 een andere motor had. Dit rijdt als een zonnetje. Op naar de Station House (oud politiekantoor). We wilden nog even ergens eten of boodschappen halen. Maar dat is niet gelukt alles is dicht op zondag. Uiteindelijk hebben we een slechte supermarkt gevonden. Vreselijk. We hebben ’s avonds noodles gegeten.
