Categorie: Amerika 2015

We konden deze ochtend moeilijk uit bed komen. Het is buiten 45 graden Celsius. Niet te harden! De housekeeping is al honderd keer langsgelopen. We maken er vandaag een lekker relaxed dagje van. Je moet Vegas toch ’s avonds beleven. We besloten om omstreeks een uur of 2 ’s middags naar de strip te gaan. Rianne kijkt altijd naar Cake Boss en wilde daarom heel graag langs bij Carlo’s Bakeshop. Toen we daar bijna waren, besloten we maar even om een extra rondje te doen op de strip met de auto. Ook omdat we geen parkeerplek zagen. Het is echt overweldigend wat je hier allemaal ziet: een Eiffeltoren, Luxor standbeeld, het paleis van Caesar en het ene grote hotel na het andere. Een bizarre ervaring hier in de woestijn. Aan het einde van de strip draaide we om en reden we terug.

Toen we bij het hotel Palazzo waren draaide we hun parkeergarage in. Die bleek gratis te zijn. We zeggen wel altijd dat die Amerikanen een stel kapitalisten zijn, maar ik zie het niet gebeuren dat je op de Coolsingel ooit gratis zal parkeren maargoed. We liepen door die gigantische complex en vonden de bakeshop. De lange rij was te overzien. We bestelden een Cannoli Tower, Blue Beach Cupcake en een chocolade cakeje. Tegenover de bakkerij zat het restaurant: Buddy’s Ristorante. Blijkbaar heeft Buddy niet alleen een bakkerij maar ook een restaurant. We liepen daarna weer richting de parkeergarage. Echter bleek het de verkeerde parkeergarage. Dat was dus de garage van het hotel ernaast The Venetian. Na ongeveer 3 kilometer gelopen te hebben kwamen we weer aan bij de onze parkeergarage. Ik was blij dat ik weer bij de auto stond. Al die hotels zijn een doolhof hier in Vegas. We reden weer terug naar het hotel.

Bij Cake Boss hebben ze het altijd over Cannoli. Toch vond Rianne deze niet lekker. Ik wel ik vond het heerlijk. Ik vond alle cakejes heerlijk. Het was geen $ 24,21 waard maar het was wel lekker. We waren voldaan toen we vertrokken richting de strip in de vroege avond. Dan zie je pas echt Las Vegas. Alle lichtjes en overdadige aandachtstrekkers. Ik vind het echt typisch Amerikaans. Maar het is wel heel erg leuk. We liepen over wat loopbruggen heen richting Treasure Island. Daar worden musicals gegeven van 12 minuten. Onderweg kwamen we een hot dog tent tegen in een of ander casino. Ik had wel honger gekregen dus ik nam het er van. Het viel een beetje tegen. Rianne wilde op z’n minst achter één gokmachine zitten. Dat hadden we gedaan met $ 1, haha. We begrepen er niet veel van en hadden natuurlijk verloren.

We liepen door naar Treasure Island. Daar was niets te bekennen van een musical dus wel liepen door naar Caesars Palace want daar zou een fontein show zijn. Ook dat bleek valse hoop want de laatste was om 21:00 uur en het was 21:21. Dus op naar Bellagio. Rianne kreeg alleen erg last van de warmte en van haar voeten dus we gingen terug. Het was erg benauwd en je werd overrompeld door de mensen. Ik zag nog een vestiging van White Castle. Er is een film gemaakt die Harold and Kumar go to White Castle heet. Het is een hamburgertent. Ik vond dat een geweldige film. Des te leuker dat het echt bestaat.

We hebben in totaal vandaag 12 kilometer gelopen met 45+ graden. Ik vind het knap. Toen we bij het hotel aankwamen zijn we nog even naar de Fremont street Experience geweest. Het plafond stond nu wel aan en daar werd een oude vent op weergegeven met een CD erbij. Er was dus op dat moment geen filmpje. We hadden het wel een beetje gezien en zijn teruggegaan het hotel binnen en snel naar bed. Morgen moeten we 650 kilometer rijden naar Sequoia NP.

02-08-2015

We werden wakker met flinke spierpijn in onze billen. Rianne had ook spierpijn in haar linkerarm en haar handpalm van die eigenwijze muilezel. ’s Ochtends moesten we weer uitchecken uit het hotel in Springdale. Ik vroeg bij het uitchecken of de mevrouw achter de toonbank mijn koelbox nog even kon vullen. Ze zei dat dat geen probleem was. Prachtig ze heeft hem helemaal tot de rand toe gevuld met ijs. Dat ding was niet meer te tillen. Daarna zijn we doorgereden naar Cafe Soleil. Dit was een beetje alternatief tentje met alles organisch. Organisch ontbijt, organische suiker alles was organisch. Ik heb daar een croissant met ei en bacon besteld en Rianne een Panini met kip en voornamelijk pesto. Het was wel ok, echter wel heel erg aan de prijs. Op de menukaart stond Lemonade Smoothie. Ik zei tegen Rianne dat zal wel limonade zijn. Rianne geloofde mij niet en zei dat het waarschijnlijk limoen zal zijn. Ze had het besteld en het bleek een limoen smoothie te zijn. Ik was $ 32 voor alles inclusief de smoothie en 582 ml cappuccino. Dat is best duur. Na afloop hadden we nog honger en heb ik daar nog extra twee croissants besteld. Alle prijzen zijn hier in Amerika exclusief BTW. Dat is echt heel vervelend. Je zag bijvoorbeeld dat de croissants $ 2,50 waren. Dan denk je ok voor $ 5 ben ik klaar. Maar met belasting kost het dan $ 6,13 wat omgerekend € 5,60 is. Erg omslachtig.

We vertrokken richting Las Vegas om een uur of 12. Onderweg kwam er een politieauto met zwaailicht en sirene langs op een eenbaans snelweg. Ik reed een beetje in de berm en toen kon hij er langs. Even verderop had deze highway patrol iemand aangehouden. Ik vind het best apart om te zien. De politie mensen zitten in hun auto en degene die langs de kant worden gezet ook. Eigenlijk gebeurt er niet zoveel. We hebben dat wel vaker gezien. Hier in Nederland wordt je uitgenodigd plaats te nemen in de politieauto of staat er tenminste een agent bij de auto. Dat is hier wel anders, want hier moet je in je auto blijven zitten. In Utah is een andere tijdzone. Het is best leuk om te zien dat zodra we Utah uitreden en weer in Arizona waren dat de tijd in de auto gelijk verspringt. Het blijft een leuk karretje. We reden ongeveer 3,5 uur later Las Vegas binnen. Het was donker door de regen.

Ik wilde nog even tanken. Ik ging eerst even naar het toilet. Er stond een vent die helemaal laveloos was met een biertje in zijn hand waar ik mijn auto had geparkeerd. Toen ik terugkwam was Rianne blij dat ik er weer was. Ik stond te tanken even later had de beste man overgegeven op de plek waar ik net geparkeerd stond. Ik dacht bij mezelf welcome to Las Vegas. Na nog eens een kwartiertje rijden waren we bij het hotel Golden Nugget. Het is echt een gigantisch hotel. Niet normaal groot. Het staat in het oude deel van Las Vegas waar alles begon. (Het nieuwe deel is de strip en al.) We hadden een kamer gekregen in The Carsson Tower op de 15e etage. Mooi uitzicht. We keken uit op de StratoSphere. Dat is een soort van uitkijktoren met een achtbaan erop en allerlei andere vormen van vermaak (van het nieuwe deel).

We zijn daarna even naar North Las Vegas gegaan. Dat is een aparte stad. We waren weer de enige blanken in de Wallmart. Rianne voelt zich dan helemaal bekeken. Ik voel me alleen niet op mijn plek. Er ging een man helemaal over de zeik tegen een medewerker bij de zelfscan kassa. Hij zei:”You think it’s funny, stop laughing. I’m taking your job. You’ll be fired today!” De oma van deze kerel was geweigerd, omdat ze meer dan 25 artikelen in haar karretje had. Bij de zelfscan kassa mag je maar 20 artikelen of minder hebben. Hij stond echt op het punt om die medewerker te slaan. Er kwamen ook een aantal andere Wallmart medewerkers bij staan. Ik merkte toen gewoon dat het weer een gevaarlijke buurt was. We rekenden af en we stopten de spullen in de auto. Ik liep nog even mee met Rianne die het karretje weg wilde zetten. Op de parkeerplaats stonden allemaal volledig afgetrapte auto’s met ontbrekende spiegels of achterruiten. Deuren op slot en hard wegrijden hier. Daarna hebben we nog even op Fremont street gekeken. Het was in het begin van de avond en zodoende stonden de lichtjes bij het plafond nog niet aan. Die belevenis doen we morgen, omdat we allebei moe zijn. Er zijn veel lichtjes maar voor ons beide geldt dat Las Vegas niet bepaald ons hoogtepunt is.

In het hotel zag Rianne nog een Amish meisje, in die kleding die je ook op TLC ziet. Het is leuk (merendeel dan) dat we zoveel verschillende mensen tegenkomen in Amerika. Van de typische Amerikaanse burgers tot aan Native Americans (indianen), cowboys, Amish mensen, gok/drank/drugsverslaafden en zwervers. We hebben nog even televisie gekeken. Het regende toen we aankwamen en dat was in augustus niet meer gebeurd sinds 1999. Verder was het nog nooit in augustus zo koud (76 graden Fahrenheit, 24 graden Celsius). We zijn in het heerlijke bed gaan liggen en hebben lekker geslapen.

01-08-2015

De wekker ging vroeg vandaag. We moesten ons namelijk voor 8.30 uur melden in de buurt van het punt Zion Lodge. Dat ligt midden in het park, waar je met een shuttlebus moet komen. We waren eigenlijk te vroeg, wat na achten, maar dat maakte niet uit. Vandaag gaan we namelijk 3 uur lang paardrijden door Zion NP. We moesten van tevoren allemaal papieren door lezen van wat er allemaal fout kan gaan. Paarden zijn nou eenmaal onberekenbaar en vluchtdieren oftewel je kan er zo vanaf vallen en dan is het je eigen fout. Een cap krijg je trouwens niet op, ook lekker gevaarlijk. Tussen de paarden stonden ook nog muilezels. De meeste muilezels waren nog groter dan de paarden zelf. Ze lijken veel op paarden, ze hebben alleen grotere oren.

Het was tijd en we werden één voor één bij de cowboy geroepen. Hij gaf dan een naam aan je en dat was dan je paard of muilezel. Die naam was dan voor de komende 3 uur ook jouw naam. Steven kreeg een bruin paardje Rooper toegewezen en ik een grote muilezel die Fancy heet. De cowboys hielpen je op de paarden. Ze vertelden aan je hoe je moest sturen. Dat gaat namelijk even anders dan het gewone paardrijden van wat ik gewend ben. Dit waren westernpaarden, waarvan je de teugels erg los moet houden en in één hand. Even wennen dus. Ik kreeg nog leuk een zweep in mn handen geduwd. De cowboy vrouw deed even voor hoe je ermee moest slaan.. en hop mn muilezel schoot naar voren tegen het hek waar ze nog aan vast zat. Ik had zoiets van nou lekker dan, krijg ik straks zo’n sloom beest wat niet wilt doorlopen. Hierna werd de volgorde van de rij bepaald. Steven moest met Rooper helemaal achteraan en ik reed dan voor hem.

De rit begon al leuk, want we moesten meteen door het water. Er werd dan een foto van je gemaakt. Ik had dat alleen wat te laat door, haha. Het was een mooie natuur waar we doorheen reden. Je zag Zion Canyon zo op een andere speciale manier. Wel was het een erg spannende rit! We gingen over allemaal smalle paadjes met losliggende keien. Of je ging over een stuk naar beneden met één en al glad stuk rots. Veel paarden struikelden of gleden ook uit. Mijn muilezel zat iedere keer te berekenen hoe ze haar hoeven neer moest gaan zetten en als ze dat eenmaal had gedaan struikelde ze alsnog. Rooper achter mij was lekker sloom aan het doen in het begin. Hij liep dus een stukje achter. Toch vond ik het wel knap van Steven hoe hij het deed voor z’n eerste keer op een paard. Rooper had zo zijn buien, waardoor hij de ene keer hyperactief achter mij liep en het liefst voorbij mij zou gaan en de andere keer deed hij weer traag.

We gingen soms heel stijl zigzaggend omhoog de bergen in. De paden waren erg krap en je moest je goed vasthouden en sturen tegelijkertijd. Ik zat zo te hopen dat Fancy of Rooper niet gingen vallen. Veel mensen lieten hun paarden rennen over al die keien en kuilen. Erg gevaarlijk!!! Als een paard opzij valt ben je de lul en rol je samen naar beneden van de berg. De cowboys riepen dan ook dat je echt alleen mag stappen. Maarja als één paard begint met rennen, dan willen ze natuurlijk allemaal. Fancy de muilezel trok er niets van aan en ging op haar gemakkie verder. Rooper achter mij wilde maar al te graag rennen. Pech voor hem want hij kon niet voorbij mij. Steven was wel blij dat ik de weg blokkeerde voor Rooper. In het begin was het wel wennen om op Fancy te rijden. Het sturen is anders en de eigenwijsheid/lompheid van een ezel had ze nog wel in zich. Later ging het beter en luisterde ze ook meer. Draven deed ze niet echt, met een paar grote stappen was ze alweer bij de rest haha. De zweep had ik ook totaal niet nodig, een schop in de buik was voldoende.

Wel kwamen we erachter dat zo’n westernzadel voor geen meter zit. De zadels zijn van hout. Heel de rit ging je heen en weer door al die keien en omdat we stijl omhoog of omlaag gingen. Het leek meer alsof je op een kameel zat. Dit had ik nooit van tevoren gedacht. Als ik wist dat de rit zo in elkaar zou steken met die gevaren, had ik het niet gedaan. Je zat zo oncomfortabel. Ik begon ook last van mijn knieën te krijgen. De tweede helft van de rit begon zelfs mijn voet te slapen en dat bleef je hele tijd zo. De beugels van zo’n westernzadel zijn een stuk dikker en je voet zit er gewoon raar in. Ondanks alles hebben we wel enorm genoten van de rit. Fancy was een brave eigenwijze muilezel en het gedrag van Rooper was ook nog wel te overzien. Tijdens de pauze bood ik nog aan Steven aan of hij liever wilde ruilen anders, maar dat hoefde niet van hem. Alleen als Rooper begon te draven (door de afstand tussen mij en hem) vond Steef het soms spannend.

Op het eind hebben we de foto’s gekocht die aan het begin genomen waren. Steven zit er met een big smile op en ik wat serieuzer in een western houding. Tijdens de rit heb ik een paar korte filmpjes gemaakt op de rechte stukken. Helaas kon ik niet de enge stukken filmen, omdat ik goed op Fancy moest letten. Zie hieronder een paar korte filmpjes. Ook een filmpje waarin de cowboy over de omgeving verteld.

’s Middags hebben we niet veel gedaan, aangezien we door de rit al heel veel van Zion gezien hebben. We zaten onder het opstuivende zand, dus hadden we nog maar even gedouched. Mijn witte schoenen zijn door het zand zelfs roze geworden. ’s Avonds wilden we nog uit eten gaan. Het miezerde een beetje en het zou steeds harder gaan regenen. We besloten met de auto naar een restaurant te gaan. Alle parkeerplekken waren bezet en Steven begon geïrriteerd te raken. Hij had nogal honger. En voor we het wisten knalden we tegen een uitstekende rots aan. Zo zie je maar weer, je kan niet vertrouwen op je achteruitrij camera. Dan maar terug naar het hotel en de schade bekeken. Er zit wat schade aan de bumper. Gelukkig zijn we ervoor verzekerd. Dan maar lopend door de regen naar het restaurant. Het was erg druk en er was zelfs een rij ontstaan voor een plekje. De wachttijd voor een plekje zou 25 minuten duren, terwijl achteraf bleek dat sommige mensen al 45 minuten zaten te wachten. Steven vroeg of we het eten ook to-go mee mogen nemen. Dat kon en moesten we alsnog 25 minuten wachten. Dat hadden we maar gedaan. Na 25 minuten was het klaar en konden we het meenemen naar het hotel. We hebben uiteraard geen fooi gegeven. De mensen waren wat beledigd. Tja zij hebben geen plek voor ons, we moeten lang wachten op het eten en we weten niet of het te vreten is. Uiteindelijk was het wel te doen. Het rare is als je hier een sandwich besteld dat je dan een burger krijgt. Terwijl er op de kaart ook een aparte rij voor burgers staat.. heel raar. Hierna hadden we nog wat gerelaxed op de kamer.

* Geschreven door Rianne, 31-07-2015

Vandaag had ik (Steven) weer uitstekend geslapen. Rianne had geen oog dicht gedaan nadat ik in mijn slaap had gezegd dat er nog een man aanwezig was in de kamer. We gingen om een uur of 8 aan het ontbijt. Het was karig. Een boterham en pindakaas was zo’n beetje de grootste diversiteit. Geen probleem overigens want er was een broodrooster. 🙂 We zijn na het ontbijt naar Horseshoe Bend gereden. Dit is een prachtige bocht die lijkt op een hoefijzer van de Colorado River na de Glen Canyon Dam. We moest een stuk omhoog lopen. Daar was een huisje waar je in de schaduw komt staan. Met een graad of 32 was het nog wel te doen. We dachten toen we bovenaan stonden: “Waar is het nou?” Toen kwamen erachter dat we nog een heel stuk naar beneden moesten lopen. In de verte onderaan zagen we mensen staan.

Eenmaal onderaan die berg konden we de Horsehoe Bend zien. Je moest alleen wel eerst nog even op hogere stenen/rotsen staan om het te zien. Ik vond het zelf niet zo heel speciaal. Ik maakte me wel ernstige zorgen over Rianne. Ze stond niet stabiel in mijn ogen en ze stond nog geen 20 centimeter bij de rand met een statief, waar vorig jaar nog een Griek vanaf gelazerd was. Ik was blij toen Rianne eindelijk klaar was met foto’s nemen en we weg konden van die rand. Er waren daar echt een aantal mensen die levensmoe waren. Een vrouw ging op het randje zitten. En met het randje bedoel ik echt het randje. Ik had haar een klein schopje kunnen geven en dan viel ze erin. Helemaal geschift!

Maar goed toen liepen we weer naar boven. Het was behoorlijk zwaar. Het pad was grotendeels van zand en daar zak je gewoon in weg. We kwamen boven aan en ik kwam erachter dat ik toch wel een beetje genoot van de teleurstelling van mensen die dat stuk omhoog waren gelopen richting de Horsehoe Bend en erachter kwamen dat ze nog een heel stuk moesten. We kwamen in ieder geval zeiknat van het zweet aan bij de auto. Daarna teruggereden naar het hotel.

Iets voor elven checkte we uit. Daarna zijn naar de Walmart gereden en gingen we richting de Glen Canyon Dam. Ik vind dat echt een wonderlijk bouwwerk. De dam zelf is zo’n 200 meter hoog. Er zitten 8 generatoren in. De dam zorgt voor de watervoorziening van boeren en de mensen van Page en het achterland. Momenteel is het stuwmeer erachter gevuld voor 54 %. Jaarlijks verliezen ze 2 tot 3 % door het verdampen van water. Het meer heeft er 17 jaar over gedaan om gevuld te worden. Binnen kom je erachter wat voor wonderlijk bouwwerk het is. Je mag voor $ 5 rondgeleid worden. Ik vind dat echt weinig voor wat je krijgt. Je loopt ongeveer 40 minuten door een stuwdam. Er is echt heel goed nagedacht over deze dam. Al in 1890 waren er plannen voor een dam. De dam kon wel 500 jaar meegaan. Initieel dachten de ontwerpers dat de dam wel 1000 jaar tot 2000 jaar mee kon gaan. Ik kan me geen ander bouwwerk voorstellen van deze omvang die zo lang mee kan gaan. Super interessant. Ze hebben ijzeren pinnen in de muur waar de dam in bevestigd is geslagen om dit verder te verstevigen. Die pinnen zijn wel 25 meter lang.

Na de rondleiding zijn we doorgereden naar Springdale. Onderweg keken we naar de lucht. Je zag daar wolken in de vorm van paddenstoelen (cumulonimbus). Dit zijn wolken die aan de basis kunnen staan van tornado’s. Je zag ook wat staartjes in de lucht (trechters). Er ontstonden ronde wolken met een oog erin. Op de snelweg werd daar ook voor gewaarschuwd. We reden een tornadogebied binnen. Toen ik die wolken al een tijdje in de gaten had, kregen we op de app van de autoradio ook een waarschuwing te zien voor Flash Floods (stortvloed). We zagen een kaart op de radio en we werden omringd door rode gebieden met storm warnings. Niet veilig dus! Gelukkig gebeurde er niets. Je zag in de verte het echt stortregenen.

Op een gegeven moment reden we Zion National Park in. Het was best grappig om van de andere kant te naderen. Het heeft echter ook nadelen. Je weet immers op je heenreis al aardig hoe de omgeving eruit ziet. We reden door zeer bergachtig gebied. Ik was blij dat ik hier geen auto’s verhuur. Je zag echt veel mensen die gewoon bergafwaarts reden met hun rem de gehele tijd ingedrukt. Dat is zo slecht voor je remmen. Zelfs in een automaat kan je gewoon je versnelling selecteren. Meestal zitten er ook bergstanden op. Ik reed grote stukken in de tweede versnelling en heb geen één keer geremd.

We kwamen in het park bij een tunnel aan. Het leek of de tunnel éénbaansweg was. We moesten ongeveer 10 tot 15 minuten wachten voordat wij erdoor mochten. Het bleek een tweebaans tunnel van 1.8 kilometer te zijn recht door de bergen heen. Er was helemaal geen verlichting aanwezig. Wel erg leuk om doorheen te rijden.

Nadat we de uitgang van Zion NP waren gepasseerd kwamen we na 1 kilometer ongeveer bij het hotel aan. De kamers zijn echt heel knus. Rianne zei: “Het lijkt wel een wintersport hotel.” Er staan twee bedden en het is gewoon heel authentiek ingericht. Erg leuk.

We zijn lekker uit eten geweest bij het restaurant van het hotel. Ik had een heerlijke biefstuk. Rianne een stuk kip. Er was een kleine kaart omdat het restaurant allerlei vergunningen mistte. Daarna zijn we met de shuttle bus naar Zion NP gereden. We wilden even kijken waar we morgen paard moeten rijden. Dit bleek makkelijk te vinden. Onderweg kom je allemaal beesten tegen: kalkoenen, eekhoorns en hertjes.

Het park lijkt veel groener dan de Grand Canyon. Het is echt waanzinnig mooi. Maar toch weer zo anders dan wat we al gezien hebben. Ik had persoonlijk veel minder verwacht van Zion NP. Ik vind het echt heel mooi. Nu snel slapen omdat we morgen weer vroeg op moeten.

30-07-2015

Ik (Rianne) had zoals gewoonlijk weer slecht geslapen. Moet iedere keer wennen aan al die geluiden en als je eenmaal gewend bent dan vertrek je weer naar het volgende hotel. Steven slaapt iedere keer wel goed met zijn oordoppen in. Hier in Page beginnen ze om 5.30 uur ’s morgens met hun werkzaamheden naast het hotel. Je hoort de hele tijd graafmachines. We waren van plan om in de ochtend naar Horseshoe Bend te gaan, maar omdat we nooit een keer echt even rustig aan kunnen doen (nergens een rustdag ingepland), hebben we besloten daar morgenochtend naartoe te gaan. Om 9.00 uur liepen we naar het ontbijt. Helaas was het ontbijt al afgelopen.. grrrr. Dan maar naar de Walmart om een broodje te halen.

Om 12.30 uur moesten we ons melden voor de Antelope Canyon Scenic Tour. Je kan alleen met een touroperator door de Antelope Canyon en laat nou net al die touroperators indianen zijn. 😉 We werden verwelkomd door de chief van de tour. Hij deed een Hoop-dance voor ons. Best grappig om te zien. Hij doet zelf ook mee aan hoop-dance wedstrijden en is al een keer 6^de geworden.

Daarna werden we in groepjes verdeeld en ging iedere groepje in een jeep op een bankje zitten. Van tevoren werd al aangekondigd dat het een bumpy ride zou zijn. En ja dat was het zeker! Gaan we dan door de woestijn met al dat opstuivende oranje zand. Steven die werd misselijk van zijn te grote broodje van de Walmart, dus had de hele tijd zijn ogen maar dicht gehouden.

Eenmaal aangekomen bij de Antelope Canyon, stelde onze chauffeur zich voor. Hij was ook meteen degene die ons rond zou leiden. We werden rondgeleid door de indiaan Rob. Leuke, sympathieke man met veel fantasie. (Is niet die man die ons verwelkomde, dat is zijn baas.) In het begin vertelde hij een stukje geschiedenis over de indianen. Het blijkt dat als je mensen zoals hem indiaan noemt, dat het dan een belediging is. Hij wordt liever een native American genoemd. Dit heeft ermee te maken dat Columbus dacht India gevonden te hebben, terwijl het dus Amerika was. Daarna gingen we te voet de Antelope Canyon in. Bij ieder punt stond hij even stil en liet zijn fantasie de vrije loop gaan. Zo ziet hij verschillende Amerikaanse presidenten terug in de rotsen maar ook Nemo, Elvis Presley, vlammen, een vrouw die drinkt/vrouw die zwanger is, een gitaar enz. enz.

Vooraf werden er tips door Rob gegeven over hoe je de camera in moet stellen, zodat je de mooiste foto’s krijgt en dat je de camera niet naar het licht moet richten. Bij ieder punt pakte hij een camera van iemand anders en maakte een voorbeeld foto. Soms moest je een foto ergens helemaal in de schaduw maken in een hoekje, om vervolgens de foto om te draaien en het resultaat te zien. Bij ons heeft hij een foto genomen van het punt wat op een hart moet lijken.

Het is leuk om te zien hoe erg hij zijn best doet. We hebben geluk gehad, dat hij ons rondleidde. Er waren ook ‘indianen’ die minder enthousiast waren. Ook maakte hij tussendoor foto’s van ons met onze eigen camera’s. Hij zelf is traditioneel en heeft geen camera, mobiel of internet. De Antelope Canyon was erg mooi om te zien. Er schijnen nog mooiere Canyons te zijn, maar die houden de ‘indianen’ liever voor zichzelf. Ze hebben speciaal voor de toeristen de Antelope Canyon kenbaar gemaakt om toch nog iets met ons te delen en waar ze geld mee verdienen. De tour was goed voor mij te volgen in het Engels. Rob praatte rustig en makkelijk Engels. Na de tour wilde Steven hem nog bedanken en gaf hem een hand. Rob maakte een buiging en gaf geen hand terug, omdat hij niet het gebaar voor vrede wilde gebruiken van blanken. Je kan het zo zien dat wij bijvoorbeeld de Hitler groet niet waarderen en dat heeft hij met een hand geven. De indianen (native Americans) waren immers de eerste inwoners van Amerika en er wordt steeds meer van hen afgenomen. Eerst had ik het niet zo op ‘indianen’, maar het zijn gewoon aardige mensen. Heb toch wel respect voor ze gekregen.

In de middag wilden we nog naar Stud Horse Point rijden. Dit schijnt een mooie plek te zijn waar je hoodoos (rotsen die op paddenstoelen lijken) kan zien in een mooie omgeving. Van tevoren hadden we alles uitgezocht op Google en wisten ongeveer hoe we moesten rijden om ze te vinden. Ze zijn namelijk niet zo gemakkelijk te vinden. Daar gaan we dan, van de snelweg af om vervolgens op een afgebrokkelde asfalt te rijden. Daar rij je dan in de middle of nowhere. Het pad ging later over op een zandpad. We hadden de 4-wiel aandrijving maar aangezet van de Jeep.

We moesten goed opletten, dat we niet vast kwamen te zitten. Soms moesten we een ander zandweggetje nemen, omdat de kuil dan te diep was voor onze auto. We waren er bijna, tot dat we op een weg stuitte die een kuil had met wat rotsjes erin. Die gok durfden we niet te nemen. De auto is daar echt te laag voor. Dan maar even een ander weggetje proberen. We kwamen bij een punt wat helemaal was afgezet met hekken en prikkeldraad. Je kon er niet doorheen. Maar de oorspronkelijke weg hoorde er wel doorheen te kunnen. Ik ben maar een stuk naar beneden langs het hek gaan lopen, opzoek naar een opening. Loop je dan daar midden in de woestijn, waarvan je niet weet of je gewenst bent en waar je op slangen moet letten. Het draad was ergens doorgeknipt waar dus auto’s doorheen kunnen, maar doordat we net niet over dat ene weggetje kunnen komen met de auto moesten we het helaas opgeven. We waren zo dichtbij!!! We moesten alleen nog aan de andere kant van de berg zijn. Je laat je auto ook niet daarachter in een onbekend gebied. We probeerden tussendoor nog een ander weg, maar toen reden we de hele tijd onder grote stroompalen. Niet bepaald veilig. We zijn maar weer teruggereden naar het motel. Erg balen dat we ze niet gezien hebben en dat we daar best wel wat risico’s voor genomen hadden. We hadden daar ook vast kunnen te zitten in het zachte zand.

Nog één laatste nacht in het vieze Super 8 hotel en dan gaan we naar Zion National Park.

* Geschreven door Rianne, 29-07-2015

De wekker ging om 4.00 uur ’s nachts of ’s morgens is maar net hoe je het noemen wil. Erg vroeg, maar wel voor een mooi doel. We gaan de zonsopkomst bekijken in de Grand Canyon. In het donker rijden we naar het park toe. Dit keer is de rij klein om het park binnen te gaan. We zijn bijna één van de eersten die aankomen bij Yavapai Point. In het donker lopen we naar het uitzicht toe. Ondertussen hebben we geen idee wat het uitzicht voor ons precies is, het was zo donker.

Snel een goed plekje ingepikt om de camera op een statief te bevestigen. We wilden graag een mooi filmpje maken. Helaas werkte de camera niet al te best mee en viel iedere keer uit. Hierdoor staat niet alles op de film. Het was een mooi tafereel om te zien. Ik (Rianne) vind de zonsopkomst mooier dan de zonsondergang. Het is een verrassing welk beeld je voor je te zien krijgt, doordat het in het begin hartstikke donker is. Zie hieronder de zonsopkomst versneld afgespeeld.

Rond 06.00 uur waren we er wel klaar mee. We liepen terug naar de auto. Tot onze grote verbazing stond een klein jong hertje bij de auto. Het hertje begreep er niks van en zat maar te roepen. Haar moeder en broertje/zusje stonden verderop. Hebben we toch maar mooi een paar herten van dichtbij gezien.

Eenmaal bij het hotel hebben we de koffers weer ingepakt. Het leven uit een koffer bevalt ons niet bepaald. We zijn iedere keer dingen kwijt en ruimen de koffer telkens weer opnieuw in doordat het anders weer een bende is.

Om 11.00 uur checken we uit en vervolgen we onze weg naar Page. We nemen een route deluxe onderweg, zodat we nog een aantal bijzondere plekjes kunnen zien. Vooraf wisten we niet dat deze route in de Grand Canyon start. We hadden al afscheid genomen vanmorgen, maar krijgen nu toch echt de laatste kans.

Tijdens het rijden komen we langs Desert View in de Grand Canyon. Hier waren we nog niet geweest. Dit punt ligt verder in het park, waar je alleen met de auto kan komen. Steven en ik hadden vooraf geen hoge pet op van deze plek. We hadden zoiets van het zal wel hetzelfde zijn als de rest van de Grand Canyon. Uit nieuwsgierigheid toch maar even uitgestapt. Tot onze verbazing ziet deze kant er toch een beetje anders uit. Het is groener/roziger en je ziet de Colorado rivier goed. We beseften ons dat we gisteren over exact dezelfde plek gevlogen zijn. Leuk om het nu vanuit een ander perspectief te zien.

Hierna vervolgden we onze weg langs drie bijzondere punten: Dinosaur tracks, Elephant feet en Square Butte. Deze drie punten zijn onder de toeristen niet heel erg bekend.We rijden in het Navajo gebied waar veel indianen wonen en het gebied beheren. Zo kwamen we hen ook vaak tegen langs de weg met kleine tentjes waar je spullen kan kopen. We zeiden de mensen gewoon gedag en verder negeerde ik ze maar. Dinosaur track viel wat tegen. We kwamen aanrijden en een indiaanse jongen stelde zich voor en wilde ons gaan rondleiden. Daar zaten wij niet zo op te wachten. We zoeken die dinosauriër voetafdrukken zelf wel. In het begin zag je ze liggen en ze hoorden ook ergens verderop te liggen. We hebben een stukje gelopen, maar kwamen de anderen niet tegen. Je vraagt je echt af of het nou wel echt is zo’n voetafdruk. Misschien heeft iemand ze er wel zo ingegraven en staat iedereen uit te lachen of moedernatuur kan iets gedaan hebben waardoor het op voetafdrukken van dinosauriërs lijkt. Steven denkt het laatste. Toch nog maar even een souvenir meegenomen. Een rode steen. Van de Grand Canyon hadden we ook een steen meegenomen.

Hierna zijn we nog langs Elephant feet gereden. Dat zijn twee hoge rotsen wat op olifanten voeten lijkt. Als laatste gingen we langs Square Butte. Bijzonder om te zien dat er uit het niets een hoge grote rots ergens staat, waarvan je afvraagt waar de rest is gebleven. Square Butte lijkt een beetje op Monument Valley (waar wij niet komen tijdens de reis), maar dan in het klein.

zijn we doorgereden naar het hotel. Tijdens de reis sta je iedere keer versteld van het uitzicht en de natuur. Iedere 10 minuten ziet de omgeving er weer anders uit. Dan rij je opeens in een groengebied, wat weer overgaat in een rots gebied, wat dan weer overgaat in een gebied wat rood kleurt en dan kom je in een gebied wat vlak is. Heel apart maar wel mooi! Op foto is het moeilijk vast te leggen wat je met je eigen ogen ziet. Tussen al die gebieden in staan kleine huisjes waar de Navajo’s (indianen) leven. Midden in de woestijn waarbij een storm zo die huisjes omver kan blazen.

Eenmaal bij het hotel aangekomen in Page, hadden we er niet zo’n zin in. Het is namelijk weer een Super 8 motel, maar dan nu voor 2 nachten. Gezien onze ervaringen van de vorige keer, stapten we al met gemengde gevoelens naar binnen. Onze kamer is enorm groot. Je kan erin walsen en al het geluid galmt. Iets klopt er gewoon niet aan die kamer. Dit keer zijn de bedden wel verschoont alleen is de badkamer nogal vies. Mochten we willen douchen, dan doen we onze slippers maar aan onder de douche.

’s Avonds zijn we uiteten geweest bij Dam bar & grill. We hebben lekker gegeten, maar kregen niet alles op. We legden aan de serveerster uit dat we in Europa kleine porties zijn gewend. Ze vroeg iedere keer of we de restjes in een to-go bag willen hebben. Hmm no, thanks! Schijnt normaal te zijn hier voor de Amerikanen. Nou nu gaan we onze ogen weer sluiten. Hopelijk kunnen we een beetje slapen en is de hitte morgen te behappen. Hier in Page is het heel anders warm dan op de andere plaatsen waar we geweest zijn. Je hebt het al snel benauwd hier.

* Geschreven door Rianne, 28-07-2015

Vandaag is de grote dag die ik (Steven) gepland heb sinds de kerst. Ik heb Rianne toen verteld dat we over de Grand Canyon gaan vliegen. Ik stelde me zoiets voor als toen ik in een klein vliegtuigje vloog boven Flevoland. Je vliegt stabiel en gemakkelijk, met als enige verschil dat je een prachtige omgeving om je heen ziet. We reden naar Grand Canyon Airport zo’n 2 kilometer vanaf ons hotel. Aldaar moesten we even op een weegschaal gaan staan. Ik had in mei nog aangevraagd om bij het raam te mogen zitten. Dat zou $ 10 extra kosten en ik zou dat ter plekke moeten betalen. Maar toen we incheckten vertelde de vrouw achter de balie mij dat het niets extra zou kosten omdat we er toch hadden gezeten. Wij kregen stoelen 2B en 2C toegewezen.

We mochten plaatsnemen in de wachtruimte. We zagen al mensen overgeven voordat er überhaupt een vliegtuig was opgestegen. Ik maakte me toen nog totaal geen zorgen. Er stond wel een harde wind. De piloten kwamen en we mochten plaatsnemen in het vliegtuig. De plaats bij het raam aan de ander kant was vrij. Ik ben daar toen met toestemming van de piloot gaan zitten. De piloot zei dat het een rough flight zou gaan worden. Hij vertelde dat de braakzakken achter de stoel lagen. Op dat moment begon ik me ernstige zorgen te maken. Het vliegtuig vertrok. Je merkte toen dat we alle kanten opgeblazen werden. Echt alle kanten! Er is extreem veel thermiek in de Grand Canyon. Af en toe kreeg het vliegtuig ook echt klappen waarvan je dacht shit! Je zakte dan opeens een eind naar beneden of je ging helemaal schuin. Foto’s/video’s maken werd hierdoor lastig.

Ik zag precies wanneer het ging komen, omdat de piloot dan zijn hand bij de gashendel hield en de co-piloot zijn hand bij de flaps. Het was een ongelooflijke turbulente vlucht. Maar dat gezegd hebbende was het ook de mooiste vlucht die ik ooit genomen heb. Want dit is dé manier om de Grand Canyon echt goed te bekijken. Het was werkelijk waar prachtig. Je vliegt over het Kaibab National Forest richting de afgrond van de Grand Canyon. Je kijkt dan recht naar de afgrond van 5000 voet (1500 meter). Hoewel je natuurlijk nog eens een meter of 400 a 500 boven het Kaibab Plateau vliegt natuurlijk, het is dus 2000 meter naar beneden kijken. Ik vond het echt werkelijk waar prachtig. Voor Rianne zat een Chinese vrouw die bij het opstijgen al haar ogen dicht had en totaal in paniek was. Na zo’n 25 minuten had ze het niet meer en begon ze te braken. De zure geur verspreidde zich over het vliegtuig. Dan maar door je mond ademen.

De landing was verrassend zacht. Rianne en ik keken elkaar aan en zeiden we leven nog! Ik kon toen weer ontspannen. Ik was blij dat we weer aan de grond waren. Eenmaal uit het vliegtuig bedankte ik de co-piloot nog even. Hij begon een gesprek met een ex-Phantom piloot. Deze ex-militair zei tegen de co-piloot dat die nog een rookie was en dat hij hoopte dat de co-piloot uitviel zodat hij plaats kon nemen. De co-piloot kon er om lachen. Hij moest nog 1000 uur vliegen voordat hij captain kon worden. Ik ging nog even naar de WC waar ik een man hoorde overgeven die niets meer in zijn maag had. Ik had medelijden met al die mensen. Die Chinese vrouw moest ook huilen samen met haar dochter. Ik denk dat ze vooraf wel wat beter hadden kunnen beschrijven dat het nogal een heftige vlucht is. Ik was ook geregeld bang. In onderstaand filmpje van de vlucht, zie je de beelden ook trillen.

Daarna zijn we naar het hotel gereden om wat voorbereidingen te treffen voor onze trip naar de Grand Canyon. We waren behoorlijk voldaan en dachten dat de Grand Canyon niet zo veel meer te bieden had dan wat we al hadden gezien. We hebben even gewacht tot een uur of 15:00 voordat we vertrokken naar de Grand Canyon.

We reden naar het Verkamp Visitor Center. Daar hebben we gevraagd wat een goede plek is voor de zonsopkomst. Vervolgens zijn we met de blauwe buslijn naar de rode buslijn gegaan. Deze rode buslijn neemt je mee langs het scenic gedeelte van de Grand Canyon. Een rondtrip duurt ongeveer 80 minuten. Onderweg leek alles toch best veel op elkaar. Ik kan me voorstellen dat mensen die hier wonen en werken gewend raken aan het uitzicht. Voor mij blijft het prachtig. We hebben de Californische Condor zien vliegen. Het waren er 4 bij elkaar. De buschauffeuse vertelde dat, dat ongebruikelijk was.

Rianne bij Mohave Point

Op de weg terug vertelde de buschauffeur een mooi verhaal. Er was in 1929 een man die Bob heette en als naturalist werkte in de Grand Canyon. Zo iemand bestudeerde destijds het gebied en zocht naar leven waar we ons nog niet van bewust waren. Op een gegeven moment vond Bob een roze ratelslang. Hij ving het beest en liep 2,5 mijl naar zijn auto. Vervolgens reed hij 35 mijl met zijn hand uit het raam waar hij de slang mee beet had naar een hut. Daar deed hij de slang in een doos en stuurde die doos naar de universiteit van San Diego. Hij kreeg inderdaad de bevestiging dat deze slang uniek was en alleen voorkwam in de Grand Canyon. Bob had een relatie met Margreth. Zij was ook een naturalist die de Nort Rim (andere kant van de Grand Canyon) bestudeerde en daar ook woonde.

Als Bob vrij was liep hij naar de overkant. Een tocht van ruim 25 mijl door slecht begaanbaar gebied. De buschauffeur verteld dat Bob echt van Margreth gehouden moest hebben. Maar zij hield ook van hem. Want soms sprak ze met Bob af om halverwege af te spreken. Zij moest dan 13 mijl lopen. Ze genoten daar in augustus 1929 van een hete zomerdag. Bob heeft toen aan Margreth gevraagd of ze wilde trouwen. Ze zijn uiteindelijk in 1930 getrouwd. De buschauffeur vond dit verhaal zo uniek omdat hij een foto vond van Bob en Margreth in de bibliotheek. Die foto dateerde uit 1969. Dat was bijna 40 jaar later. De buschauffeur zei toen. Het is niet belangrijk dat Bob een roze ratelslang heeft ontdekt, het is veel belangrijker dat Bob echte liefde heeft gevonden. Ze hielden van elkaar en van de Canyon. Ik vond dat een prachtig verhaal!

Alle mensen die werken voor de Nationale parken hier doen zo hun best om je een fantastische ervaring te bezorgen. Iedere medewerker is aardig en echt toegewijd. Ik vind ook echt dat de VS dit helemaal niet uitmelkt. Ze houden het betaalbaar en zorgen gewoon voor een fantastische faciliteit.

We werden wakker. Ik (Steven) had verder wel goed geslapen. Rianne had geen oog dicht gedaan. Ik begreep dat wel. We wisten van tevoren al dat dit motel niet het beste was. Gelukkig was het voor één dag. We hebben hier niet gedoucht. Daar was het te smerig voor. We hebben snel onze spullen gepakt en hebben uitgecheckt. Het personeel van Super 8 Lake Havasu is verder heel aardig. Ik kon nog even de koelbox vullen met ijs voor onze trip naar de Grand Canyon. We hadden op onze weg naar het motel gezien dat de benzine hier bijna gratis was. Een gallon is 3,8 liter. We konden hier tanken voor $ 2,86 per gallon. Dat is dus € 0,76 per liter brandstof. Geweldig!

Eenmaal op de weg naar de Grand Canyon kwamen we erachter dat de tijd die Google Maps aangeeft niet klopt. We moesten ongeveer 3,5 uur rijden naar de Grand Canyon. Dit terwijl Google Maps aangaf dat het minder zou zijn. Je merkt op de weg dat het rustig is. Je haalt ook zo de Europese bestuurders eruit. Je hoeft hier niet rechts aan te houden. Je mag dus ook gewoon links blijven hangen. Als er een vrachtwagen in de verte aan komt zetten hoef je dan niet eerst naar rechts om vervolgens twee minuten later weer naar links te gaan. Dus dan komt er een Europeaan aan en die zit in je bumper. Amerikanen wachten, zij rijden veel en weten waarschijnlijk dat je door 2 minuten 5 kilometer harder te rijden enkele seconden wint.

Je komt langs prachtige gebieden. Er waren wat wegwerkzaamheden. Er was alleen niemand bezig omdat iedereen naar de brug was gestuurd, die was ingestort. Na 2,5 uur rijden nam ik even een stop bij een pompstation. Ik had de keuze tussen Shell en Mobil. Uiteraard ben ik als echte patriot voor Shell gegaan. Daarna de ijskrabber gepakt en de insecten van de voorruit verwijderd. Toen we weer weggereden waren kwamen door het eerste deel van de Kaibab National Forest. Er was een bosbrand. Ik had het idee dat het een gecontroleerde brand was aangezien er niemand bluste.

Nadat we ongeveer anderhalf uur later waren aangekomen na de laatste stop bij het hotel zag het er allemaal goed uit. We liepen naar binnen waar we na wat soebatten een kamer gekregen hebben. We waren een uur of 2 te vroeg dus het is ze vergeven. De kamer ziet er prima uit. Ook was alles schoon wat heel fijn is na Super 8 Lake Havasu. Dus we hebben gelijk gedoucht. We kwamen erachter dat er een wasmachine staat voor de gasten waar je voor een klein bedrag je wasje mag doen. Ik ben niet zo van het drogen van kleren in een droger. We hebben een waslijn meegenomen. In de kamer waren niet veel bevestigingspunten waardoor de lijn letterlijk door de hele kamer hing. Een prachtig gezicht.

Nadat we de was hadden opgehangen zijn we naar de Grand Canyon gereden. Bij de toegang stond dat je $ 30 moest betalen. Ik liet mijn Annual National Park Pass zien en we mochten gratis doorrijden. Eenmaal aangekomen hadden we snel een plekje. We konden niet meer naar het Visitor Center, omdat het net na 17:00 uur was. Something about working nine to five!? We pakten de oranje lijn richting Yaki Point en stapte uit bij Mather Point en daarna bij South Kaibab Trailhead.

Als je dan even doorloopt voorbij de bomen en je kijkt naar de Grand Canyon dan veranderd er wat aan je. Zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Iets mooiers krijg je ook niet te zien. Het uitzicht was adembenemend. Maar het was eigenlijk meer dan dat. Ik kan moeilijk een woord vinden die beschrijft wat je daar ziet. Je kunt het ook nauwelijks vastleggen op een foto. De natuur kan zo verschrikkelijk mooi zijn.

Ik ben even gaan zitten en liet het uitzicht even op me inwerken. Als de toeristen even weg zijn en je zit alleen neem je een serene stilte waar. Het is een stilte die ik als stadsjongen gewoon niet ken. Ik had het voor het eerst in Joshua Tree NP. Je hoort niets dan jezelf ademen. De wind blaast door de Canyon. Ik besefte me dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat dit mogelijk is. Het is werkelijk een wereldwonder!

We pakten de shuttle bus weer verder naar Yaki Point om daar de zonsondergang te aanschouwen. De kleuren van de Canyon veranderen met het zakken van de zon. Het is een prachtig tafereel. We vonden een uitermate goede plaats om te filmen en foto’s te nemen. Ik heb de halve zonsondergang gefilmd. Misschien spoelen we deze nog een keer versneld af in een filmpje. Nadat de zon was ondergegaan wilden we de bus terugpakken naar onze auto. Dat bleek niet gemakkelijk. We stonden de gehele tijd als eerste te wachten maar de bus stopte ineens een stuk verder, waardoor andere mensen rijkelijk konden voorpiepen. De bus was vol en we stonden direct achter een Frans stel als eerste. De volgende bus liet ongeveer 20 minuten op zich wachten. Voordeel was wel dat we konden zitten. Toen die bus wegreed stonden er nog mensen. Er zou nog één laatste bus na deze komen dus success!

 

We zijn op tijd opgestaan, want het wordt een lange dag vandaag. Eerst even wezen ontbijten en daarna naar de USS Midway Aircraft Carrier. Een groot Amerikaans vliegdekschip van het leger wat aan de kust van San Diego ligt. Steven vindt geschiedenis interessant (ik heb er niet zoveel mee), waardoor het voor hem erg leuk was. Aan de overkant van het vliegdekschip liggen nog meer vliegdekschepen in aanbouw.

We hebben een oud Amerikaanse militair ontmoet, die ook in Nederland heeft gevochten voor onze vrijheid. Erg bijzonder om een keer zo’n persoon te ontmoeten. Bovenop het schip staan verschillende gevechtsvliegtuigen van door de jaren heen. Aan deze vliegtuigen werd nog steeds gesleuteld. Ook werd er bovenop het schip mariniers gehuldigd tot iets en nee het was geen toneelstukje.

Hierna zijn we teruggegaan naar het hotel. De koelbox weer gevuld met ijsblokjes en vervolgens om 12.00 uur uitgecheckt. Voordat we doorrijden naar Lake Havasu, rijden we eerst door Joshua Tree National Park. Eerst nog even boodschappen doen bij de Walmart. Lekker fruit gekocht voor in de koelbox. Ja we proberen iedere dag fruit te eten en niet te ongezond te doen. In de Walmart kwam ik ook nog een tas tegen die precies van dezelfde stof is gemaakt als mijn gilletje.

We komen er al snel achter dat de reistijden van Google niet bepaald kloppen. We doen overal veel langer over. We kwamen pas om 16.50 uur aan bij Joshua Tree NP. Net op tijd om nog even snel een plasje te doen bij het Vistor Center van het park. Deze sluit om 17.00 uur. Het park is 24 uur open, alleen als de zon onder is mag je alleen nog op de weg rijden en niet naar de bijzondere plekjes gaan.

In het park hadden we besloten dat ik in de auto mag rijden. Voor het eerst voor mij in een automaat. Een stuk makkelijker! Het is echt een woestijn/rots landschap waar je doorheen rijdt. Zo hebben we Skull Rock gezien. Een rots wat op een doodshoofd lijkt. Tijdens de zonsondergang waren we in de Cholla Cactus Garden (cactustuin).

Hierna heeft Steven het stuur overgenomen. Volgens de navigatie zouden we nog iets van 5 uur moeten rijden. Toen hadden we wel zoiets van nee he dat kan niet waar zijn. Het was namelijk al 20.00 uur en de zon was onder. Er is geen lantaarnpaal te vinden. Zit je dan midden in een woestijn.. Gelukkig waren we wel goed voorbereid en hadden we van tevoren broodjes gesmeerd en tonnetjes water meegenomen.

De navigatie had extra tijd berekend vanwege de wegwerkzaamheden. Deze waren er in het begin niet, dus die 5 uur zakte al snel omlaag. Wel zaten we er nog een beetje mee dat we over een brug moeten die een paar dagen geleden is ingestort vanwege hevige regen. Gelukkig konden we er vertraagt langs via een baan van de tegenliggers. Het was hartstikke donker op de weg. Zo nu en dan kwam er een tegenligger langs. Ik voelde mij een beetje onveilig. Je ziet amper wat. Voor hetzelfde geldt steken er opeens wilde dieren over, komt er een dronken tegenligger aan of knal je met je auto tegen een band die midden op de weg ligt. Ja, ja hier liggen op en langs de weg allemaal autoresten. Van banden tot aan bumpers toe. Erg gevaarlijk! Doordat het zo donker was, kwamen we achter een nieuw foefje van de Jeep. Hij doet vanzelf zijn grote licht aan. Als er een tegenligger aankomt, dan schakelt hij weer over op normale verlichting.

Uiteindelijk zijn we om 22.45 uur aangekomen bij het motel in Lake Havasu. We hebben iets van 10 uur gereden vandaag. De reacties van de mensen kloppen inderdaad. Het is een vies motel, maar je wordt wel vriendelijk ontvangen. Het stinkt ook hartstikke. We hadden twee bedden op de kamer. Het ene bed was niet eens verschoont en de andere wel. Je zag overal vlekken. We hadden een kleedje meegenomen van thuis. Deze hebben we eerst over ons heen gedaan en daarna pas het dekbed. Ik heb amper een oog dicht gedaan. Het was warm en krap zo in een klein bedje voor twee personen. Ik voelde me nogal vies. Steven was heel moe en heeft wel goed geslapen. Gelukkig gaan we de volgende dag meteen door naar de Grand Canyon, wat ook wel weer een stuk rijden is.

* Geschreven door Rianne

De dag begon goed met een ontbijt van het hotel. We konden eindelijk eens echt ontbijten. We hadden vooraf reacties gelezen dat het ontbijt niet veel voorstelt. Nou wij waren tevreden met een geroosterde boterham met jam (ik) en scrambled eggs op brood (Steef). Bij veel hotels krijgen we niet eens ontbijt.

Daarna terug naar de kamer om te douchen. Ik schrok me rot toen ik mijn armen voor de spiegel omhooghield. De binnenkant van beide armen waren helemaal blauw. Echt zo’n kleur van een blauwe plek, maar dan over je hele arm. Het leken wel smurfen armen. Onder de douche keihard staan boenen. Grotendeels is het eraf gegaan en is het gelukkig niet iets ernstig.

’s Morgens zijn we naar San Diego Zoo geweest voor een paar uurtjes. We hebben de helft van het park gezien. Ik wilde graag de panda eens een keertje zien. We stonden daarvoor in een lange rij, was dus niet de enige.

De dierentuin bestond uit verschillende hoogtes, waardoor je af en toe op een steile roltrap omhoog stond. We zijn daar verder nog in een kabelbaan geweest die over het park ging. Steven vond dat maar niks, haha.

Rond 13.00 uur zijn we vetrokken naar Sea World. We hebben een Go San Diego kaart, waardoor we hier optimaal gebruik van willen maken en meerdere dingen dus op één dag plannen. Dit park bleek helaas een aanfluiting te zijn. Iedereen hier heeft het erover dat je dat Sea World echt gezien moet hebben. Het is niets vergeleken met dolfinarium, behalve dat ze dan orka’s hebben. Overal sta je in een lange rij om een dier te mogen zien. Het park is voor de helft opgevuld met kinderattracties. De Amerikanen hier lopen ook nog eens een stuk langzamer, waardoor je al snel geïrriteerd wordt. We hebben een dolfijnen show en een orka show bijgewoond. Bij de orka show zaten we op de laatste rij waarbij je nat kan worden. Op deze rij zaten we ook bij de dolfijnen. Alleen bij de orka’s zijn we dan ook echt nat geworden, haha. Gelukkig kon ik nog op tijd mijn camera beschermen.

 

Hierna zijn we teruggereden naar het hotel. We hebben daar avond gegeten in het restaurant wat daarbij aangesloten zit. Het eten was niet heel bijzonder en niet duur. Morgen moeten we helaas San Diego al verlaten, terwijl we de stad zelf niet echt gezien hebben. We hadden hier liever nog een dagje gebleven. Er valt hier veel te zien.

* Geschreven door Rianne